Monday, July 14, 2008

Οικιακή Οικονομία

Είναι κατά μέσο όρο γνωστό ότι οι αρχαίοι, οι οποίοι και πρωτοσυνέλαβαν την οργάνωση και λογική του πολιτεύματος της δημοκρατίας, θεωρούσαν δεύτερης κατηγορίας πολίτη και περιφρονούσαν τον λεγόμενο ‘ιδιώτη’ : αυτόν δηλαδή τον πολίτη ο οποίος άφηνε την διακυβέρνηση του κράτους σε αυτούς που κατείχαν τις διάφορες θέσεις του δημοσίου και δεν ασχολούνταν παρά μόνο με δικά του ιδιωτικά θέματα. Μάλιστα πολλοί λένε ότι η έννοια του ‘ιδιώτη’ επεκτάθηκε ώστε να σημαίνει και ένα είδος ανόητου / ηλίθιου ανθρώπου, και από αυτό δημιουργήθηκε η λέξη ‘idiot’ στα αγγλικά.

Είχαν δίκιο οι αρχαίοι να το πιστεύουν αυτό για έναν νοικοκύρη που ασχολούνταν με τα δικά του και ‘ δεν ανακατευόταν εκεί που δεν τον έσπερναν’ ;

Βεβαίως είχαν δίκιο. Ο άνθρωπος αυτός που δεν ασχολούνταν να ελέγξει και να εξασφαλίσει ότι κάθε πτυχή της διοίκησης του κράτους είχε καλώς και οι ενέργειες της όλες γίνονταν προς εξυπηρέτηση και όχι εκμετάλλευση του Δήμου / Λαού δεν καταλάβαινε το πολύ απλό γεγονός ότι και τα δικά του ιδιωτικά θέματα θα επηρεαζόταν άσχημα αφού θα είχε αφήσει στην μοίρα τους τα γενικά όπως την διοίκηση / φορολόγηση του Δήμου και την εξωτερική πολιτική με άλλους Δήμους.
Ο άνθρωπος αυτός αποτελούσε και αποτελεί σε κάθε Δημοκρατία παθητικό και τροχοπέδη καθώς και την κερκόπορτα μέσα από την οποία εισβάλλουν εντός των τειχών ( δηλαδή της κεντρικής διοίκησης του κράτους ) τα στοιχεία αυτά που προκαλούν διάβρωση, διαφθορά, πτώχευση και προσωπικό μαρασμό οικονομικά και οικογενειακά / ατομικά.

Ναι, αλλά για αυτό τον λόγο εκλέγω αντιπροσώπους που θα προασπίζουν τα συμφέροντα μου και του Δήμου / Κράτους μου ώστε εγώ να κοιτάω την δουλειά μου και να μην ασχολούμαι.

Οποιοσδήποτε έχει προσλάβει οικιακή βοηθό για να του καθαρίσει και γενικά συντηρήσει το σπίτι και αφήσει την οικιακή βοηθό ανεπιτήρητη στο σπίτι του και φύγει, και στο γυρισμό ανακαλύψει ότι η οικιακή βοηθός έκλεψε τα χρυσαφικά της οικοδέσποινας, τις μετοχές και τα μετρητά του οικοδεσπότη και όλα τα ηλεκτρονικά πράγματα των παιδιών, αντί να εισπράξει συμπάθεια από τους γείτονες για αυτό που τον βρήκε θα εισπράξει πιθανότατα την ρητορική ερώτηση « και εσύ που ήσουνα να επιβλέπεις ; » συνοδευόμενο με χασκόγελα πίσω από την πλάτη του.

Δηλαδή, οποιοδήποτε υπάλληλο προσλαμβάνουμε για να μας λύσει τα χέρια απαιτεί στενή και συνεχή παρακολούθηση καθώς και πολλές φορές καθοδήγηση και επίβλεψη. Αλλιώς, είναι μαθηματικά σίγουρο ότι ο υπάλληλος αυτός στην καλύτερη περίπτωση θα περιπέσει σε αμέλειες, παραλείψεις και κακή εκπλήρωση των υποχρεώσεων / καθηκόντων του και στην χειρότερη σε υπεξαιρέσεις, καταχρήσεις και ακόμα και κλοπή όλης της επιχείρησης από τον δικαιούχο εντολέα του.

Άρα, εφόσον επιλέγουμε τους αντιπροσώπους οι οποίοι πρόκειται να υπηρετήσουν το έργο της συντήρησης και καλυτέρευσης του κράτους το οποίο ισούται με συντήρηση και καλυτέρευση της ποιότητας ζωής όλων ανεξαιρέτως των πολιτών που το αποτελούν ( υπό + το έργο = υπουργός, Δήμος + κρατώ = Δημοκρατία ), έχουμε υποχρέωση και ανάγκη ώστε να μην πέσουμε θύματα κλοπής και υπεξαίρεσης της εξουσίας μας, της περιουσίας μας και της ζωής μας να επιβλέπουμε και να ελέγχουμε καθημερινώς ότι όλα λειτουργούν σωστά και προς το συμφέρον μας.
Ναι, αλλά που ξέρω εγώ πώς να ελέγχω όλους αυτούς που έχουν ειδικές γνώσεις και πείρα στην πολιτική και εγώ μάλλον θα τα κάνω θάλασσα ;

Εάν αλήθευε ότι για να διοικήσεις ένα κράτος, εσωτερικά και εξωτερικά, απαιτούνται ειδικές γνώσεις που πρέπει να μάθεις τότε ένα πολίτευμα βασισμένο στον Λαό δεν θα μπορούσε ποτέ να φέρει αποτελέσματα ή καν να έχει συγκεκριμένη μορφή και στόχους. Δηλαδή, για να διοικήσεις ένα κράτος χρειάζεται κοινή λογική, αποφασιστικότητα, συγκεκριμένοι στόχοι και απλότητα στις μεθοδολογίες που επιστρατεύονται για την επίτευξη των στόχων αυτών. Οι αρχαίοι που τόσο εκθειάζουμε για την δημιουργία και λειτουργία της δημοκρατίας απαιτούσαν μόνο ένα πράγμα σαν ειδίκευση από τον πολίτη για να τον θεωρήσουν ικανό να ηγηθεί του κράτους και γενικώς να εκφέρει ουσιαστική γνώμη : ηλικία. Απαιτούσαν, δηλαδή, από το άτομο να έχει ζήσει αρκετά επί της γής ώστε να έχει συσσωρεύσει τις εμπειρίες αυτές που αποτελούν την πείρα ζωής ( να έχει εργασθεί, να έχει αντιμετωπίσει επιχειρηματικά και οικονομικά θέματα και να έχει αποκομίσει τις απόψεις που χρειάζονται για να αποφευχθούν κακοτοπιές που εκείνος αντιμετώπισε, και να προωθηθούν όλες οι ευκαιρίες που εκείνος συνάντησε ).

Δηλαδή, κάθε ένας πολίτης που έχει καταφέρει να συντηρήσει ένα σπιτικό μέσα από όλες τις αντιξοότητες της καθημερινής ζωής είναι πλήρως εξοπλισμένος με όλες τις γνώσεις που απαιτούνται για να μπορέσει επιτυχώς να βάλει τάξη σε οποιοδήποτε κράτος και να το συντηρήσει. Εάν μάλιστα έχει καταφέρει να ορθοποδήσει μετά από καταστροφές παντός είδους, οικονομικές αντιξοότητες και απρόοπτα εντός και εκτός της οικογενείας του, τότε αποτελεί υπερειδικευμένο άτομο για την θέση του οδηγού του κράτους και θα έπρεπε να είναι περιζήτητος όπως ο κάτοχος διδακτορικού από το Harvard.

Καλά, αυτοί που κυβερνούν τώρα δεν πληρούν αυτές τις προδιαγραφές ;

Όχι. Άνθρωποι όπως ο Κ. Καραμανλής, ο Γ. Παπανδρέου ( και ο πατέρας και ο παππούς του ), ο Κ. Σημίτης, ο Κ. Μητσοτάκης και η οικογένεια του δεν πληρούν καθόλου τις προδιαγραφές αυτές καθώς είναι προϊόντα δυναστειών που συντηρούνται και προορίζουν τα τέκνα τους για να ‘κυβερνήσουν’ και όχι για να εργασθούν, ακριβώς όπως οι δυναστείες των βασιλέων και οι αριστοκρατικές τάξεις Δουκών και Πριγκίπων σε ένα οποιοδήποτε απολυταρχικό πολίτευμα.

Εάν αναλύσουμε τα βιογραφικά όλων αυτών των ατόμων, θα δούμε ότι οποιαδήποτε εργασία αναφέρουν είναι ολιγόχρονη και δύσκολο να εξακριβωθεί εάν η θέση που είχαν ( σε πανεπιστήμια, σε επιτροπές, πολυεθνικές, τράπεζες, κλπ ) αποκτήθηκε λόγω ικανότητας και όχι ονόματος καθώς δεν απευθύνονται σε όλους τους εξ’ ίσου καταρτισμένους αλλά ‘ανώνυμους’ επαγγελματίες και είναι όλες θέσεις εξουσίας κύρους ( είτε προς φοιτητές είτε προς άλλους εργαζόμενους που διοικούνται ).

Αυτού του είδους η εργασία δεν αποδεικνύει δυνατότητα επιβίωσης των ατόμων αυτών μέσα στην σύγχρονη κοινωνία εάν τους αφαιρεθεί το ‘ σωσίβιο ’ του επωνύμου τους. Επίσης δεν αποδεικνύει καν την ικανότητα τους να χρησιμοποιήσουν την όποια κατάρτιση τυχόν έχουν αφού ποτέ δεν τους αφήνεται η ευθύνη πραγματικά της όποιας εταιρείας στην οποία έχουν εργασθεί ώστε να ελέγξουμε εάν θα την φαλήριζαν ή όχι.

Αντιθέτως έχουν περιτράνως αποδείξει ότι ακόμα και οικονομολόγοι έχουν αποτύχει να ισοζυγίσουν τα έσοδα και τα έξοδα του κράτους, κάτι που νοικοκυρές με κατάρτιση Α΄ Δημοτικού και πολύ πιο δυσχερείς και αντίξοες συνθήκες επιτυγχάνουν επί δεκαετίες.

Και τι να κάνουμε αφού όλοι είναι ανίκανοι και από το εξωτερικό μας έρχεται επιπλέον οικονομική κρίση ;

Όταν καμία οικιακή βοηθός δεν καθαρίζει το σπίτι μας δεν συνεχίζουμε να συντηρούμε τις ανίκανες. Καθαρίζουμε το σπίτι μόνοι μας και δεν πληρώνουμε. Εάν μάλιστα οι ανίκανοι οικιακοί βοηθοί μας έχουν σπάσει ή αλλιώς καταστρέψει περιουσία τότε τις υποχρεώνουμε να μας αποζημιώσουν πρίν τις απολύσουμε.

Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση των ανθρώπων που επανδρώνουν την κρατική μηχανή. Όλοι τους έχουν αναλάβει συγκεκριμένες υποχρεώσεις αποδεχόμενοι το καταστατικό της επιχείρησης που αποτελεί το κράτος, και τελούν όχι μόνο υπό υπόσχεση αλλά και όρκο στα Θεία ότι θα εξυπηρετήσουν και θα υπηρετήσουν το καταστατικό αυτό και τους εντολείς τους. Εφ’ όσον τα δεδομένα αποδεικνύουν ότι δεν έχουν κάνει αυτό το οποίο υποσχέθηκαν ότι έχουν την δυνατότητα να επιτύχουν και συνεπώς είναι επίορκοι και άκρως ακατάλληλοι για την δουλειά, θα πρέπει να αποζημιώσουν τον Λαό που τους εμπιστεύθηκε επειδή τον ξεγέλασαν ( δηλαδή διέπραξαν το έγκλημα της απάτης ), υλικά και ηθικά και κατόπιν να αποσυρθούν δια παντός και οικογενειακώς από τον Δημόσιο Βίο.

Και τι θα γίνουμε χωρίς αντιπροσώπους ; Ποιος θα μας βοηθήσει και θα μας σώσει ;

Κατ’ αρχάς θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μέχρι στιγμής κανείς δεν μας βοηθάει και σίγουρα κανείς δεν μας σώζει αλλά αντιθέτως κάνει ότι μπορεί για να μας καταποντίσει και να μας καταστρέψει, επιστρέφοντας την κοινωνία στις εποχές της Τουρκοκρατίας και της εποχής των Φέουδων όπου δεν υπήρχε περιουσία και ο άνθρωπος ανήκε στους λίγους που την είχαν αρπάξει / υπεξαιρέσει.

Δεν χρειαζόμαστε αντιπροσώπους. Στην χειρότερη περίπτωση χρειαζόμαστε Διοικητικούς ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥΣ Υπαλλήλους. Ο υπάλληλος είναι αυτός που υπηρετεί έναντι αμοιβής τον εργοδότη του. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ο υπάλληλος να πάρει πρωτοβουλίες και να διατάξει τον εργοδότη του. Το μόνο που μπορεί να πάρει ο υπάλληλος είναι εντολές επί συγκεκριμένων θεμάτων και όχι ‘λευκή επιταγή’ να κάνει ότι θέλει για κάποιο χρονικό διάστημα.

Ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει και να μας σώσει είναι ο εαυτός μας ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ των προβλημάτων, όπως κοινό μέτωπο διατηρούν αυτή τη στιγμή οι απανταχού πολιτικοί ενάντια στους πολίτες, το οποίο είναι το μόνο που τους έχει διατηρήσει στις θέσεις τους παρ’ όλες τις προδοσίες και τα σκάνδαλα, όπως αυτό της αποστασίας του Κ. Μητσοτάκη ή το όνειδος της οικογενειακής ιστορίας της οικογενείας Πάγκαλου.

Εάν η αυστηρότητα με την οποία ελέγχουμε τους συνεργάτες και υπαλλήλους στις επιχειρήσεις μας μεταφερόταν από κοινού στην αντίδραση μας στην δράση των ανθρώπων αυτών είναι σίγουρο ότι άμεσα η καθημερινή μας ποιότητα ζωής θα καλυτέρευε.

Εάν σταματούσαμε να φοβόμαστε ότι δεν είμαστε ικανοί και αναλαμβάναμε τις ευθύνες μας ως πολίτες ελέγχοντας κάθε βήμα της πολιτικής που ακολουθείται σε κάθε τομέα του κράτους, τότε όλα τα ουτοπικά σενάρια θα ήταν δυνατά.

Και πώς μπορώ εγώ να ελέγξω πράγματα τα οποία ούτε καν ξέρω τι σημαίνουν ή για ποιο λόγο υπάρχουν ;

Η τεράστια και δυσνόητη ορολογία είναι ακόμα ένας τρόπος εκφοβισμού και έμμεσος τρόπος να περάσει το μήνυμα ότι ο μέσος πολίτης δεν έχει την δυνατότητα να κατανοήσει αυτά τα οποία κατανοούν οι πολιτικοί. Αυτό όμως είναι πλήρως ανυπόστατο και ψευδές αφού σε όποιον εξηγηθεί τι σημαίνει το κάθε ένα πράγμα η κατανόηση είναι άμεση και σίγουρη.

Είναι λοιπόν υποχρέωση και δικαίωμα του Πολίτη να ζητά επεξηγήσεις. Εάν ένα μήνυμα είναι δυσνόητο τότε κατά 99% υπάρχει δόλος προς τον πολίτη από τον οποίο ζητείται να προσυπογράψει κάτι το οποίο δεν κατανοεί ( αυτό τιμωρείται από τον νόμο σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ). Κάθε θέμα του κράτους θα πρέπει να παρουσιάζεται με την καθομιλουμένη γλώσσα και με πλήρη δυνατότητα επεξηγήσεων ερωτήσεων : αυτό στην ουσία ήδη υπάρχει αφού ο Πολίτης έχει δυνατότητα να πρωτοκολλήσει οποιαδήποτε επερώτηση σε οποιαδήποτε Δημόσια Αρχή και να λάβει απάντηση ( ο νόμος προβλέπει ότι εάν η απάντηση δεν είναι ικανοποιητική και μέσα στο χρονικό διάστημα των 60 ημερών η Δημόσια Υπηρεσία πληρώνει πρόστιμο ). Συνεπώς, η έννοια ότι θα έπρεπε κάποιος να ντρέπεται που θέλει να ρωτήσει καλλιεργείται από αυτούς που απλώς δεν θέλουν να δώσουν απαντήσεις όπως έχουμε περιγράψει ότι γίνεται από αυτούς που καλλιεργούν και θέλουν Ελεύθερα Ανδράποδα.

Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο.

Ο λόγος που δεν έχεις χρόνο είναι διότι τρέχεις να αντεπεξέλθεις σε προβλήματα τα οποία δεν θα τα είχες εάν επένδυες τον χρόνο αυτό στο να ελέγχεις αυτούς που σου τα προκαλούν. Όπως και κάθε πράγμα, εάν το θεωρούμε απαραίτητο για να επιβιώσουμε βρίσκουμε τον χρόνο για να το κάνουμε, ακριβώς όπως βρίσκουμε τον χρόνο για να μηνύσουμε ένα συμπολίτη που μας βλάπτει. Με την ίδια λογική γιατί να μην μηνύσεις ή προειδοποιήσεις ή ελέγξεις ή επιθεωρήσεις τους συμπολίτες που επιδοτείς και χρηματοδοτείς για να σου κάνουν την ζωή πιο εύκολη και όχι πιο βασανιστική ;

Ναι, αλλά σε διάφορα πράγματα αυτό είναι ανέφικτο όπως π.χ. σε μυστικές διπλωματικές κινήσεις ή την χάραξη οικονομικής πολιτικής.

Αυτό είναι αναληθές, ψευδές και άκρως καταστροφικό. Είναι σαν να μην ελέγχεις σε ποια κατεύθυνση πετάει ο πιλότος επειδή δεν γνωρίζεις τι σημαίνει αεροδιάδρομος. Υπάρχουν πολλές πολύ πρακτικές μέθοδοι μέσω των οποίων να ελέγξουμε και που πετάει ο πιλότος και με ποιόν τρόπο θα το κάνει. Δηλαδή, και μπορούμε και πρέπει να ελέγχουμε διπλωματικές κινήσεις και χάραξη της οικονομικής πολιτικής ποιοτικά και ποσοτικά με απλές μεθόδους που πραγματικά θα αντιπροσωπεύουν και αντικατοπτρίζουν αυτό το οποίο θέλει ο λαός και όχι αυτό που θέλουν λίγοι παρασιτικά και καταχρηστικά πλούσιοι επιχειρηματίες και προσωπικότητες.

Και πώς γίνεται αυτό ;

Θα ξεκινήσουμε να εκθέτουμε αυτή την μεθοδολογία ανά τομέα από την επόμενη φορά αρχίζοντας με την οικονομική πολιτική.

Sunday, July 6, 2008

ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥ, ΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΑΡΜΟΣΤΩΝ ΑΥΤΩΝ (2o Μέρος)

( έκτακτο άρθρο, μέρος 2ο )

Στο προηγούμενο μέρος του έκτακτου αυτού άρθρου θέσαμε τις βασικές αρχές και τρόπο αντιμετώπισης που πρέπει να κατέχει ένας πολίτης όχι τόσο για να είναι ορθός πολίτης ή κάποια τέτοια φιλοσοφική νουθεσία αλλά για να μπορέσει να προστατευτεί από τις ζωτικότατης και άμεσης σημασίας απειλές και κινδύνους της καθημερινής ζωής μέσα στο σχήμα αυτό που ονομάζουμε ‘ πολιτεία ’. Όπως και σε κάθε διαδικασία εκμάθησης και μάθησης, μετά από την επεξήγηση της λογικής και των βασικών αρχών, απαραίτητη είναι η πρακτική εφαρμογή των ώστε να καταλάβουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μιλάμε για κάτι θεωρητικό και άπιαστο ή ουτοπικό αλλά για την καθεαυτό ουσιώδη διαδικασία στην οποία χρωστάμε την ύπαρξη μας αυτή τη στιγμή σε ένα κράτος νόμου το οποίο το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το εφαρμόσουμε εμπράκτως και όχι να το παραμερίζουμε λόγω φόβου ή χειραγώγησης. Αυτή η ουσιώδης διαδικασία που περιγράψαμε στο 1ο μέρος χάρισε στην ανθρωπότητα έννοιες όπως ‘ Ανθρώπινα Δικαιώματα’, ‘ Δωρεάν Παιδεία’, ‘ Κράτος Πρόνοιας’, ‘ Κοινωνική Ασφάλιση’, ‘ Ελευθερία Σκέψης και Λόγου’, ‘ Αυτοδιάθεση’, ‘Ισότητα’ , ‘ Δικαίωμα Ψήφου’, ‘ Συνταγματικό Πολίτευμα’.

Κάθε μία από αυτές τις έννοιες και τις εφαρμογές που προήλθαν από αυτές είναι αποτέλεσμα της στάσης, άποψης και ενεργειών ατόμων και αργότερα ομάδων οι οποίοι ακολούθησαν πιστά τον Δεκάλογο του πρώτου μέρους. Αυτό το συνάγουμε πολύ εύκολα με μία απλή επισκόπηση των πράξεων τους και ανάγνωση των γραπτών τους εάν αυτά υπάρχουν. Πολύ σημαντικό είναι να έχουμε υπ’ όψη μας ότι πρίν την εγκαθίδρυση των εννοιών που αναφέραμε η κοινωνική κατάσταση ήταν ακραία, αδυσώπητη και άκρως απαγορευτική και εκφοβιστική προς στοιχεία που εναντιωνόταν και ακολουθούσαν τον Δεκάλογο χειρότερα από την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Παρ’ όλα αυτά απλοί, καθημερινοί άνθρωποι οι οποίοι έζησαν αρκετές δεκαετίες στην σκοταδιστική κατάσταση πρίν την εγκαθίδρυση των εννοιών που αναφέραμε, αποφάσισαν ότι οι συνθήκες της καθημερινής τους ζωής ήταν απαράδεκτες και ενάντια στον νόμο της Φύσης και του Θεού και ως εκ τούτου ήταν υποχρεωμένοι να λάβουν μέτρα ώστε να τις αντικαταστήσουν με φυσιολογικές και θεάρεστες.

Το πιο σημαντικό από όλα που θα πρέπει να κρατήσουμε στην συνείδηση μας είναι ότι οι δυνάστες αυτοί με το δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των ανθρώπων αυτών, της ατιμωρησίας και της υπεροχής τεχνολογίας όχι μόνο δεν μπόρεσαν να καταπνίξουν τους ανθρώπους αυτούς που ακολουθούσαν τον Δεκάλογο αλλά τράπηκαν σε φυγή και εξαναγκάστηκαν να μεταμφιεστούν και να κρυφτούν για να γίνουν όσο το δυνατόν αόρατοι ώστε να ξεφύγουν από την προσοχή των ανθρώπων που τους απέσπασαν τις εξουσίες που είχαν σφετεριστεί και να χρησιμοποιήσουν χρόνο και χειραγώγηση για να τις πάρουν πίσω κοροϊδεύοντας πίσω από μάσκες.


Εάν κάνουμε μία επισκόπηση της Παγκοσμίου Ιστορίας από το 1890 και μετά μέχρι σήμερα θα δούμε ακριβώς αυτή την πορεία της διαδικασίας :

Στάδιο 1ο : Άνθρωποι ακολουθούν τον Δεκάλογο, εκτιμούν τις καταστάσεις γύρω τους και αποφασίζουν να επιτύχουν συγκεκριμένους στόχους προς την επαναφορά της τάξης σύμφωνα με την Φύση και / ή τον Θεό ( όπως παρουσιάζεται μέσα από τις γραφές και όχι κατοπινές ερμηνείες, επεξηγήσεις, αναλύσεις και αποφάσεις από σύνολο επισκόπων και άλλων εκκλησιαστικών φορέων ).

Στάδιο 2ο : Οι άνθρωποι ακολουθούν μεθοδολογίες οι οποίες είναι άκρως αποτελεσματικές και επίσης εκφράζουν τον βαθμό της απόφασης τους να επαναφέρουν την τάξη χωρίς φόβο ή υποχώρηση στους λεονταρισμούς και απειλές και πράξεις των αντιπάλων που επιζητούν να διατηρήσουν την κατάσταση που υπάρχει.

Στάδιο 3ο : Οι άνθρωποι επιτυγχάνουν τους στόχους οι οποίοι έχουν προέλθει από τον Δεκάλογο και την εκτίμηση των καταστάσεων, με την εγκαθίδρυση των αρχών και εννοιών καθώς και νόμων οι οποίοι περιχαρακώνουν τα κεκτημένα τους.

Στάδιο 4ο : Οι αντίπαλοι που έχασαν τις εξουσίες που καταχρόνταν και τα προνόμια από τα οποία ζούσαν παρασιτικά διάγουν σε άκρα μυστικότητα και αφήνουν περίοδο ύφεσης κατά την διάρκεια της οποίας ισχύουν και ακολουθούνται οι νόμοι και τα δικαιώματα που επετεύχθησαν στο 3ο Στάδιο, έτσι ώστε η επιφυλακή των ανθρώπων να πέσει με ένα αίσθημα ασφάλειας και μη ανάγκης ελέγχου και περιχαράκωσης των κεκτημένων τους.

Στάδιο 5ο : Πολύ σταδιακά και ενόσω τα κεκτημένα δεν φυλάττονται πλέον οι αντίπαλοι αυτοί παρεισφρύουν σε θέσεις ισχύος, διαδικαστικές, ευθυνών μέσω αντιπροσώπων τους οποίους χρηματίζουν και οι οποίοι είναι προδοτικοί και ενάντια στους ανθρώπους και τα κεκτημένα τους αλλά παρουσιάζονται δημαγωγικά ως υπερασπιστές και προστάτες του λαού και των κεκτημένων του. Όντας στις θέσεις αυτές αρχίζουν να τις διαβρώνουν σταδιακά και να αποπροσανατολίζουν τον λαό από τις ιδέες, τους στόχους και τον Δεκάλογο που του χάρισε την εξουσία που κατέχει και που του εξασφαλίζει την αύξηση της ευημερίας και της ελευθερίας του με την εισαγωγή κατασκευασμένων αναγκών οι οποίες παρουσιάζονται ως προοδευτικές καθώς και αβάσιμες και παράλογες απειλές χωρίς αντίκρισμα ( π.χ. ‘ θα χαρακτηριστούμε κατώτεροι από τους άλλους’, άσχετα εάν είμαστε στην πραγματικότητα ή διάγουμε με καλύτερη ποιότητα ζωής από τους ‘ άλλους’ ).

Στάδιο 6ο : Επαναφέρεται δριμύτερη και άμεσα με καταιγιστικές ολοκληρωτικές και ταπεινωτικές αλλαγές στην νομοθεσία, τους θεσμούς και τις κοινωνικές τάξεις η κατάσταση που επικρατούσε πρίν το 1ο Στάδιο , αυτή τη φορά με προβολή των αξιών οι οποίες κατακτήθηκαν και εγκαθιδρύθηκαν στο 2ο Στάδιο ως ‘ ιερές’ και ως εκ τούτου απαξιωμένες αφού δεν έχουν καμία επίδραση ούτε και νόημα στον λαό ο οποίος στενάζει πεπεισμένος ότι είναι αδύναμος και μόνος και ανίσχυρος. Δηλαδή, προβάλλεται η Ελευθερία ως ιερότατη και ανώτατη αρχή και κίνητρο του κράτους / υπερδύναμης των Η.Π.Α. αλλά στο όνομα της Ελευθερίας και για την επιβολή αυτής υπάρχει λογοκρισία εντός και εκτός της χώρας, μη υπακοή στην επιθυμία του Αμερικανικού Λαού σε θέματα ζωής και θανάτου ( όπως η παύση του πολέμου στο Ιράκ και η επιστροφή των στρατευμάτων στην χώρα τους ), η ολοκληρωτική διεθνής συμπεριφορά που πολλές φορές εκφράζεται με εισβολή σε ξένες χώρες είτε με αυθαίρετες διαταγές διπλωματικές ανάμικτες με απειλές για τα εσωτερικά ζητήματα κάθε χώρας για τα οποία δεν τους πέφτει κανένας λόγος, είτε με ατόφια πολεμική σύρραξη και αιματοχυσία αμάχου πληθυσμού. Όλα αυτά είναι πράξεις ολοκληρωτισμού και σκοταδισμού αλλά παρουσιάζονται ως εκφράσεις της έννοιας της Ελευθερίας καθιστώντας την από γελοία έως μισητή. Με τον τρόπο αυτό αφοπλίζεται ο λαός από τα όπλα του αφού χειραγωγείται και διδάσκεται να τα μισεί και να τα αποστρέφεται. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της Ελλάδος είναι οι έννοιες ‘ Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία’ που έχουν συνδυαστεί με ‘αναρχικούς’ / ΄κομμουνιστές’ και το ‘ Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών’ που έχει συνδυαστεί με χούντα, δικτατορία, απολυταρχισμό, γελοιότητα, απανθρωπιά, εξορία και ξύλο.

Εάν παρατηρήσουμε αυτά τα δύο σλόγκαν, αναλύοντας ουσιαστικά τις έννοιες που προωθούν και προβάλλουν θα δούμε ότι εμπεριέχουν το κράτος πρόνοιας, την κριτική σκέψη, την έννοια του ‘ ανήκειν’, το υγιές σύστημα μέτρων και σταθμών όσον αφορά την ηθική και καθημερινή αντιμετώπιση του πλησίον καθώς και το καθημερινό Ελληνικό life style το οποίο προάσπιζε την σωματική και πνευματική υγεία του ανθρώπου που πρέπει να προσαρμοστεί στις καθημερινές συνθήκες της τοποθεσίας της χώρας επί της γής καθώς και την εξασφάλιση επιβίωσης του λαού δια μέσω των αιώνων ακόμα και υπό το κράτος κατοχής άλλων εθών και κουλτουρών όπως αποδείχθηκε ιστορικά με την Τουρκοκρατία και την Γερμανική κατοχή.

Με την προπαγάνδα και τις κοινωνικές αναταραχές οι οποίες συνδύασαν εσκεμμένα τα σλόγκαν αυτά με ότι πιο ακραία αντίθετο στο οποίο ο Έλληνας επαναστατεί ( χωρίς να επιτρέπει την ανάλυση του τι πρεσβεύουν και από τι προστατεύουν όλες αυτές οι έννοιες ) ο Ελληνικός λαός ληστεύθηκε από τα όπλα τα οποία τον βοήθησαν να επιβιώσει ανά τους αιώνες και αν διατηρήσει το φωτεινό πνεύμα το οποίο κληρονόμησε από την αρχαιότητα και το οποίο προωθεί και προωθούσε την Ελεύθερη Σκέψη με στόχο την ευημερία και ευτυχία του ανθρώπου.


Συνάμα, ο Έλληνας υπέστη πολιτιστικό βιασμό από άλλους φερόμενους ως Έλληνες οι οποίοι όμως ήταν και είναι ενάντιοι και εξυπηρετούν αυτούς που οι Έλληνες ανέκαθεν αποτινάσσουν και αποτίναζαν : προπαγάνδα σε μορφή βιβλίων, ρεπορτάζ, κ.ά. όπως το ‘ Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας’ του Ν. Δήμου ή το τραγούδι ‘ Κωλοέλληνες’ του Δ. Σαββόπουλου και προσθήκες στο καθημερινό λεξιλόγιο λέξεων όπως ‘ Ελληνάρας’ το οποίο είναι συνώνυμο με ένα κακότροπο, υποανάπτυκτο και εκχυδαϊσμένο άτομο το οποίο είναι κακεντρεχές και κουτοπόνηρο, διδάσκουν στον Έλληνα και τον χειραγωγούν να μισεί και να ντρέπεται για τον εαυτό του και το όνομα και την ταυτότητα του και ο,τιδήποτε έχει σχέση με αυτό, δηλαδή με όλο τον πλούτο της φιλοσοφίας και διανόησης που τον κράτησε Ελεύθερο και Αδιάφθορο επί χιλιετηρίδες. Ψάχνει λοιπόν για άλλη ταυτότητα για την οποία να μην ντρέπεται και αγκιστρώνεται από αυτήν που του ‘πλασάρουν’ με επιχειρήματα όπως ‘ έτσι κάνουν οι προηγμένοι’, ‘έτσι κάνουν οι Ευρωπαίοι’, ‘ έτσι θα είσαι in και δεν θα είσαι οπισθοδρομικός’.

Σήμερα εν έτει 2008 η κοινωνία παγκοσμίως και διεθνώς βρίσκεται στο 6ο Στάδιο και ραγδαία επανέρχονται όχι μόνο οι ολοκληρωτικές καταστάσεις και πολιτεύματα ( απαξιώνοντας την έννοια της Δημοκρατίας και του Φιλελευθερισμού ) αλλά και στο επίπεδο της διανόησης με την υπερπληθώρα και εισαγωγή σκοταδιστικών εθίμων και δοξασιών όπως καταφυγή σε μέντιουμ και αστρολόγους, πίστη σε δοξασίες και υπερφυσικά όντα όπως δαιμόνια, βρυκόλακες και φαντάσματα, εφαρμογή μαύρης μαγείας και βουντού ( όπως προβάλλεται μέσα από τα ΜΜΕ και όχι την ατόφια φιλοσοφία της συγκεκριμένης θρησκείας ) και πλήθους άλλων μοιρολατρικών πράξεων και φιλοσοφιών που προωθούν τον φόβο και την απελπισία λόγω της αίσθησης της ελλείψεως ελέγχου στα δικά μας χέρια ( internal versus external locus of control ).

Σήμερα εν έτει 2008 έχουμε μόλις μπεί σε διαδικασία οικονομικού ‘κράχ’ που εξαφανίζει την μεσαία κοινωνική τάξη ώστε να υπάρχει μόνο ‘αριστοκρατία’ και ‘ χαμηλή εργατική τάξη’ ( lumpenproletariat) όπως στην εποχή πρίν τον Διαφωτισμό και παλαιότερα. Αυτό το ‘κράχ’ το οποίο διεθνώς καταστρέφει ζωές και οικογένειες και με μία κίνηση εξουδετερώνει τους αγώνες γενεών είναι επίκτητο και κατασκευασμένο ακριβώς όπως έχουμε περιγράψει για το 6ο Στάδιο αφού δεν προέρχεται από τον νόμο ‘προσφοράς και ζήτησης’ της οικονομίας ( δηλαδή, έλλειψη συνεπάγεται αύξηση των τιμών, πλεόνασμα συνεπάγεται μείωση των τιμών). Με την σημερινή τεχνολογία αλλά και με βάση τα αποθέματα ενέργειας του πλανήτη υπάρχει υπερπλεόνασμα στα τρόφιμα και στις υπηρεσίες ( όπως φαίνεται από τον βαθμό ανεργίας εξειδικευμένων επαγγελματιών καθώς και τις τεράστιες ποσότητες τροφίμων οι οποίες αν και κατάλληλες προς κατανάλωση καταστρέφονται και δεν διατίθονται στην αγορά ) το οποίο υπερκαλύπτει την ζήτηση και συνεπώς θα έπρεπε να υπάρχει πτώση των τιμών.

Παρ’ όλο που ακόμα και επισήμως ανακοινώνεται ότι ο λόγος της ακρίβειας δεν είναι η προσφορά και η ζήτηση αλλά η κερδοσκοπία ( όχι σαφέστατα των απλών εμπόρων ή παραγωγών αλλά όλων των υπολοίπων παρασιτικών παραγόντων της αγοράς / κοινωνίας ), άτομα όπως ο Κ. Καραμανλής και οι ομοϊδεάτες / συνάδελφοι του στην Ευρωπαϊκή Ένωση ισχυρίζονται και διακηρύσσουν ότι δεν υπάρχουν «μαγικές λύσεις» στο πρόβλημα της ακρίβειας. Αν εφαρμόσουμε στην διαδικασία εκτίμησης μας τις αρχές της κριτικής σκέψης και τον Δεκάλογο που αναφέραμε στο 1ο μέρος θα βγάλουμε έκτακτα το συμπέρασμα ότι τα άτομα που αναρριχήθηκαν ή επεβλήθησαν με ειδικές πανάκριβες εκλογικές καμπάνιες καθώς και αδιαφανείς διαδικασίες εκλογής, χρηματοδοτημένες ( sponsored ) φανερά ή κρυφά από ιδιώτες οι οποίοι κρύβονται πίσω από Ανώνυμες Εταιρείες είναι ανίκανα, άπειρα ως προς την διαχείριση πόρων και ανελεύθερα αφού χρηματοδοτούνται και εξαρτούνται από τους σπόνσορες τους και συνεπώς με κάθε συμφέρον να αντιπροσωπεύσουν επάξια τον κάθε επιχειρηματία / προσωπικότητα που τους έχει αναλάβει.

Αυτό το οποίο πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ξανά όπως οι πρόγονοι μας του 1ου Σταδίου είναι ότι δεν χρειαζόμαστε ούτε θέλουμε μαγικές λύσεις, αφού τα προβλήματα αυτά δεν προήλθαν « μαγικά» και ως κεραυνός εν αιθρία. Όπως σε κάθε επιχείρηση ή νοικοκυριό ( που σύμφωνα με την λογική της ‘μπάμπουσκας’ την οποία ακολουθούμε είναι μία μικρογραφία ενός κράτους με τον επιχειρηματία ή την νοικοκυρά στην θέση του πρωθυπουργού, όμως με περισσότερες δυσκολίες από ότι ο πραγματικός πρωθυπουργός ο οποίος έχει την ευχέρεια να διαμορφώνει τις συνθήκες και τους πόρους όπως θέλει ο ίδιος εντός του κράτους ) έτσι και σε ένα κράτος τα προβλήματα μπορούν να λυθούν άμεσα ( εντός εβδομάδων ) και να διατηρηθούν λυμένα προς όφελος του κάθε ατόμου ‘ και σε ρέγουλα’, φυσικά με την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ο στόχος των ανθρώπων που αναλαμβάνουν τα ινία του κράτους έχουν στόχο πράγματι αυτό και όχι να μεταβάλλουν το κράτος σε μία συσκευή παραγωγής χλιδής για λίγους.


Στο επόμενο μας άρθρο θα δείξουμε του λόγου το αληθές με το να ξεκινήσουμε να περιγράφουμε την μεθοδολογία της σωστής διακυβέρνησης που θα λύσει όλα τα παραπάνω χωρίς την παραμικρή στέρηση σε επίπεδο μεσαίας και ανωτέρας μεσαίας κοινωνικής τάξης, που είναι και το βέλτιστο επίπεδο διαβίωσης για κάθε φυσιολογικό άτομο ασχέτως επαγγέλματος ( από αγρότης έως γιατρός και από βιοτέχνης έως καθηγητής ).