Friday, October 10, 2008

Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΝΟΣΟΥ

Καθ’ όλη την διάρκεια της λεγόμενης μοντέρνας κοινωνίας ( δηλαδή, κοινωνίας όπου υπάρχει υψηλή οργάνωση, εξειδίκευση και κατακερματισμός των ρόλων, και γενικός προσανατολισμός προς τον καταναλωτισμό και την υψηλή οργάνωση διοίκησης ) η οποία συναντάται στα περισσότερα σύγχρονα κράτη, ιδίως στα κράτη της Δυτικής φιλοσοφίας και όσα την υιοθετούν, παρατηρείται μία κλιμακούμενη κοινωνική ασθένεια η οποία στις μέρες μας βρίσκεται σε έξαρση.

Πρίν προχωρήσουμε παρακάτω όπως σε κάθε επιστημονική ανάλυση οφείλουμε να ορίσουμε τις ορολογίες μας ώστε όλοι να καταλαβαίνουμε και να είμαστε σίγουροι για το τι εννοούμε :

Με τον όρο κοινωνική νόσος εννοούμε την κοινωνική κατάσταση στην οποία από όλα τα κοινωνικά σύνολα που εμπεριέχονται σε μία κοινωνία ευημερεί μόνο ένα ή δύο, τυπικά σε μειοψηφία / ελάχιστο ποσοστό του συνόλου, συσσωρεύοντας τεράστιο πλεόνασμα ενέργειας και χρήματος ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας αυτής φυτοζωεί ή και εκλείπει λόγω διαφόρων κακουχιών σε υλικό και ψυχολογικό επίπεδο.

Με τον όρο έξαρση εννοούμε την άμεση και ταχεία επιδείνωση της κοινωνικής νόσου σε σημείο που η κοινωνική εξέλιξη αναστέλλεται πλήρως.

Με τον όρο κοινωνική εξέλιξη εννοούμε την προοδευτική πορεία όλων των συνόλων μίας κοινωνίας έτσι ώστε το κατά μέσον όρο επίπεδο ζωής, εκπαίδευσης, ελεύθερου χρόνου, περίθαλψης και ελευθερίας βελτιώνεται συστηματικά και σε ποσότητα και σε ποιότητα. Προϊόν της κοινωνικής εξέλιξης είναι πάντα ο εμπλουτισμός της φιλοσοφίας, της κουλτούρας και της αύξησης των διόδων ανάπτυξης του Ανθρώπου από τα βασικά κατώτερα επίπεδα ύπαρξης στα ανώτερα τα οποία υπερβαίνουν τον καταναλωτισμό, τον υλισμό και την απόδοση υψηλής κοινωνικής σημασίας σε αντικείμενα.

Όποτε υπάρχει κοινωνική νόσος η κοινωνική εξέλιξη μειώνεται ανάλογα με τον βαθμό επιμόλυνσης / προσβολής της κοινωνίας. Σε περιπτώσεις έξαρσης έχουμε αναστολή της κοινωνικής εξέλιξης και πάρα πολύ συχνά και οπισθοδρόμηση. Κοινωνιολογικά η μοντέρνα κοινωνία ξεκινάει με την οργάνωση της πολιτικής και της παραγωγής σε λίγο πολύ τα πλαίσια που υπάρχουν και σήμερα. Αυτό αναλόγως την περιοχή μπορούμε να το τοποθετήσουμε από τον 18ο αιώνα και μετά τουλάχιστον.
Από τότε μέχρι σήμερα έχει παρατηρηθεί περιοδικά μεγάλη κοινωνική εξέλιξη ( διαφωτισμοί, φιλοσοφικά κινήματα, υπαρξιακές θεωρίες, ψυχολογικά και κοινωνιολογικά προγράμματα, πολιτικά και πολιτιστικά κινήματα, κ. ά. ) η οποία ανακόπτεται απότομα ή και αναιρείται από εξάρσεις της κοινωνικής νόσου ( όπως η βιομηχανική επανάσταση και η κοινωνική ασθένεια που επέφερε, η δημιουργία της οικονομικής επιστήμης, η δημιουργία ελεγκτικών μηχανισμών που μεταχειρίζονται εκβιασμό ή βασανιστήρια, η δημιουργία μηχανισμών κατάταξης σε μαζικό επίπεδο,
κ. ά. )

Πολλές φορές βλέπουμε έμπρακτα την απόδειξη της οπισθοδρόμησης όταν ‘ ξανα-ανακαλύπτουμε’ καταστάσεις, θεωρίες, φιλοσοφίες, λύσεις και επιστημονικές μεθοδολογίες / απαντήσεις οι οποίες είχαν ήδη ανακαλυφθεί σε παλαιότερες εποχές και λόγω της κοινωνικής νόσου εξέλιπαν σε μεγάλο βαθμό, αναγκάζοντας την κοινωνία να ξανα-ψάξει και να ξανα-κατακτήσει αυτά τα οποία ήδη γνώριζε πρίν την έξαρση ( π.χ. η έννοια του συνδικαλισμού και της κοινωνικής ισότητας ξανα-ανακαλύφθηκαν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι τώρα με τέτοια παραδείγματα όπως ο συνδικαλισμός των δούλων με επικεφαλή τον Σπάρτακο, οι μεσαιωνικές συντεχνίες στην Ευρώπη, ο συνδικαλισμός των δούλων στην Αμερική, ο συνδικαλισμός των γυναικών πρώτα με τις σουφραζέτες και μετά με τις φεμινίστριες, κ. ά. ). Αυτό σημαίνει ότι λόγω της κοινωνικής νόσου από την οποία δεν φαίνεται ποτέ να απαλλάσσεται η κοινωνία αναγκάζεται να τελματώνεται, εγκλωβισμένη στο να μάχεται συνεχώς για το ίδιο πράγμα το οποίο ποτέ δεν εξασφαλίζει, σε μία μορφή ‘ ράβε- ξήλωνε’.

Από πού λοιπόν πηγάζει η κοινωνική νόσος και γιατί δεν φαίνεται να εξαλείφεται αλλά απλώς υποχωρεί περιοδικά ;

Ακολουθώντας την λογική της μπάμπουσκας που ακολουθούμε σε αυτά τα άρθρα, η κοινωνία δεν είναι τίποτε άλλο από το σύνολο / άθροισμα των επιρροών και των πράξεων των ατόμων που την αποτελούν. Μία νόσος οφείλεται είτε σε περιβαλλοντικούς παράγοντες που προκαλούν το νόσημα είτε σε ενδογενείς παράγοντες που φέρνουν το αποτέλεσμα αυτό. Εάν οι παράγοντες ήταν περιβαλλοντικοί με την αλλαγή του περιβάλλοντος η νόσος θα έπρεπε να εκλείψει ή να διαφοροποιηθεί.

Στην περίπτωση της κοινωνίας μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι οι παράγοντες δεν είναι περιβαλλοντικοί διότι σε όλες τις ιστορικές περιόδους έχουμε ακριβώς τα ίδια συμπτώματα με ακριβώς την ίδια συμπεριφορά της κοινωνίας ( δηλαδή, η τελμάτωση που αναγκάζει την κοινωνία να παλινδρομεί και να μην εξελίσσεται ). Σε άλλο μας άρθρο θα αναφέρουμε και θα αναλύσουμε του λόγου το αληθές για κάθε ιστορική περίοδο ακόμα και πρίν από τα κοινωνιολογικά όρια της ύπαρξης της μοντέρνας κοινωνίας.

Αυτό σημαίνει ότι η πηγή της κοινωνικής νόσου, αφού δεν είναι περιβαλλοντική είναι ενδογενής. Άρα, όπως σε κάθε οργανισμό ένα μέρος της κοινωνίας προκαλεί τοξικότητα που αναστέλλει την υγιή εξέλιξη όπως έχουμε αναφέρει παραπάνω. Οι περισσότερες φιλοσοφικές και πολιτικές / κοινωνιολογικές θεωρίες συμφωνούν σε αυτό το σημείο και διαφοροποιούνται στο κοινωνικό σύνολο εντός της κοινωνίας το οποίο ενοχοποιούν για την κατάσταση αυτή.

Στην ουσία, όλες οι θεωρίες που έχουν χτιστεί με την σωστή επιστημονική μεθοδολογία έχουν μέρος της αλήθειας και συνεπώς δεν είναι λάθος ( από τον Φονταμενταλισμό έως τον Μαρξισμό και τις Ανθρωποκεντρικές Φιλελεύθερες κοινωνικές θεωρίες ). Όμως εάν προσπαθήσουμε να διαλέξουμε μία έως την μόνη αλήθεια αποκλείοντας τις υπόλοιπες είναι σίγουρο ότι θα σφάλλουμε και θα αποτύχουμε. Εφ’ όσον όλες οι θεωρίες δεν είναι λάθος αλλά καμμία μόνη της δεν μπορεί να εξηγήσει σωστά τα πάντα, για να μπορέσουμε να φτάσουμε στην απάντηση που ψάχνουμε ( δηλαδή, πού οφείλεται η κοινωνική νόσος ) πρέπει να τις λάβουμε όλες υπ’ όψη για να συνθέσουμε την πραγματική πολύπλευρη εικόνα της κοινωνίας, τόσο πολύπλευρη όσο και ο ίδιος ο άνθρωπος.

Η κάθε μία θεωρία ενοχοποιεί διαφορετική κοινωνική τάξη / κοινωνικό σύνολο / κοινωνικό φαινόμενο. Αυτό σημαίνει όχι ότι κάποια έχει λάθος αλλά ότι το ενοχοποιούν / ενοχοποιητικό στοιχείο υπάρχει σε όλη την κοινωνία, δηλαδή σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και σύνολα. Εάν αυτό είναι σωστό, το οποίο τα γεγονότα μας δείχνουν ότι είναι αφού ιστορικά παρατηρούμε τα ίδια συμπτώματα σε όλες τις κοινωνικές ομάδες ακόμα και εάν αυτές είναι απομονωμένες εντός της κοινωνίας, τότε θα πρέπει να ψάξουμε για την πηγή της κοινωνικής νόσου όχι στην οργάνωση της αλλά στα μέλη της.

Τα μέλη της κοινωνίας είναι βεβαίως οι άνθρωποι, και θα δούμε εδώ πώς η πιο μικρή μπάμπουσκα είναι αυτή που ευθύνεται για και επηρεάζει την μεγαλύτερη είτε θετικά είτε αρνητικά. Όταν λέμε μικρή μπάμπουσκα εννοούμε την κάθε μονάδα ανθρώπου όπου και εάν βρίσκεται από άποψη κοινωνικής τάξης και όταν λέμε η μεγαλύτερη μπάμπουσκα εννοούμε όλη την κοινωνία την οποία μέχρι στιγμής αναλύουμε. Δηλαδή, μικρή μπάμπουσκα είναι και ο άστεγος άνθρωπος, και ο γιατρός που μένει στο ‘τάδε’ προάστιο και ο εφοπλιστής που έχει προσωπικό νησί και ο αυτοκράτορας που έχει παλάτια σε διάφορες κατακτημένες πόλεις εκτός από το βασικό του ανάκτορο. Μεγάλη μπάμπουσκα είναι το κοινωνικό σύνολο όλων των αστέγων, όλων των γιατρών, όλων των εφοπλιστών και όλων των αυτοκρατόρων / βασιλέων. Είναι μεγάλη μπάμπουσκα ( πιο μεγάλη από την μικρή ) διότι όλοι οι εφοπλιστές μαζί επιβάλλουν ( θεωρητικά ) στον έναν εφοπλιστή έναν τρόπο ζωής και τρόπο μεταχείρισης των πόρων του. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους – μονάδες ανεξαιρέτως, και για αυτό ακόμα και ο πιο ‘ ισχυρός’ άνθρωπος είναι μια μικρή μπάμπουσκα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξαλειφθεί από το αμέσως μεγαλύτερο σύνολο στο οποίο ανήκει. ( π.χ. η αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισάβετ και ο γιός της Ροδόλφος πρίν από εκείνη δολοφονήθηκαν με τις ευλογίες του κοινωνικού τους συνόλου, το οποίο ήταν οι ευγενείς και άλλοι βασιλείς, διότι ακολουθούσαν πιο φιλελεύθερη πολιτική από ότι το κοινωνικό τους σύνολο ήθελε. Το ίδιο συνέβη με τον βασιλιά Αλέξανδρο της Ελλάδας ο οποίος δολοφονήθηκε για τους ίδιους λόγους αντίθεσης προς το κοινωνικό του σύνολο που ήταν οι επιφανείς πολιτικοί / πλουτοκράτες της εποχής και με την τελευταία πυρηνική τσαρική οικογένεια της Ρωσσίας Ρωμανώφ η οποία έσπασε αρκετά ταμπού και απείλησε με ροπή προς τον φιλελευθερισμό την οποία ροπή κατέπνιξαν τα υπόλοιπα μέλη του κοινωνικού αυτού συνόλου, όπως η ευρύτερη οικογένεια Ρωμανώφ και άλλοι ευγενείς )

Τι μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε με βάση τα παραπάνω σχετικά με την κοινωνική νόσο και την πηγή της ;

Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε είναι ότι αφού υπάρχουν τα ίδια συμπτώματα επιβολής και δίωξης σε όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά σύνολα ανάμεσα στις μονάδες τους, η κοινωνική νόσος δεν οφείλεται σε κάτι απρόσωπο αλλά σε έναν πολύ συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου ο οποίος δρά με τον ίδιο τρόπο είτε είναι πάμπλουτος είτε είναι πένητας.

Ποιες είναι οι παράμετροι που χαρακτηρίζουν άμεσα τον άνθρωπο του οποίου η συμπεριφορά συντηρεί και επιδεινώνει την κοινωνική νόσο ;

Οι άνθρωποι αυτοί είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι δεν είναι εκ γενετής νοσηροί ή
γενετικά διαφορετικοί από τους υπόλοιπους. Είναι άτομα τα οποία έχουν γαλουχηθεί ή γαλουχούνται όπως έχουμε πεί σε προηγούμενα άρθρα : να επιζητούν την δημιουργία Ελευθέρων Ανδραπόδων διότι τους έχει εμφυσηθεί η πεποίθηση ότι είναι παντελώς ανίκανοι και αδύναμοι να επιβιώσουν με τις δικές τους δυνάμεις, ικανότητες, ευφυΐα, κύρος και αξία και άρα πρέπει να πείσουν όλους τους υπόλοιπους ότι είναι υποδεέστεροι. Εάν το καταφέρουν αυτό, τα άτομα αυτά που ευθύνονται για την κοινωνική νόσο αισθάνονται ότι οι πραγματικά δυνατοί και άξιοι θα είναι τυφλοί / αδύναμοι λόγω ανασφάλειας και θα προτιμήσουν να συντηρούν τα άτομα – φορείς της νόσου αντί να τους αποβάλλουν. Έχουμε περιγράψει όλη ακριβώς την διαδικασία και το κίνητρο πίσω από αυτήν στα πρώτα άρθρα μας περί Ελευθέρων Ανδραπόδων μέχρι και το άρθρο για το Θέατρο Σκιών.

Στην ουσία όποιο κοινωνικό σύστημα και εάν προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε, θα αποτύχει στην εξάλειψη της κοινωνικής νόσου εάν δεν υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας που να απομονώνουν και περιθωριοποιούν με απώτερο στόχο την αποβολή των ατόμων – φορέων της νόσου. Αυτό θα γινόταν διότι σε όλα τα κοινωνικά συστήματα αυτά τα άτομα φορείς της νόσου θα προσπαθούσαν πάση θυσία να διαστρέψουν τους όποιους κοινωνικούς κανόνες ώστε να επιβάλλουν ακριβώς την ίδια κατάσταση : την συντήρηση τους και την απαίτηση λατρείας τους / ικανοποίησης ακόρεστων απαιτήσεων από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. ( αυτό είναι εμφανέστατο σε όλα τα κοινωνικά συστήματα από Βασιλεία έως Κομμουνισμό όπου σε χρόνο ρεκόρ η βασική κατάσταση αποκρυσταλλώθηκε σε μία μικρή ομάδα που καταδυνάστευε οικονομικά και πολιτικά / υπαρξιακά την τεράστια ομάδα των υπολοίπων, αλλάζοντας μόνο την ορολογία και τους τίτλους από σύστημα σε σύστημα ).

Η συμπεριφορά αυτή των ατόμων είναι δυνατόν να αλλάξει εάν τα προλάβουμε και αναστρέψουμε την γαλούχηση που τους έχει γίνει. Τα άτομα αυτά υπάρχουν παντού και χρησιμεύουν ως δικλείδες ασφαλείας και αντίσταση υπέρ των πιο εμφανών κοινωνικών εγκληματιών όπως π.χ. ενός δικτάτορα, ενός φεουδάρχη ή ενός μεγαλομετόχου / ιδιοκτήτη πολυεθνικής αυτοκρατορίας. Είναι τα άτομα τα οποία θα υποστηρίξουν την νοσηρή κατάσταση όταν όλοι οι υπόλοιποι μάχονται για να την αναστρέψουν. Για αυτό τον λόγο αυτά τα άτομα είναι άκρως επικίνδυνα και θα πρέπει ανά πάσα στιγμή να τα αναγνωρίζουμε και να τα απομακρύνουμε ή να τα υποβάλλουμε σε θεραπεία ( εάν το θελήσουν ), διότι είναι άκρως μολυσματικά και υπονομευτικά στα πλαίσια της κοινωνικής υγείας ( το οποίο συμπεριλαμβάνει οικογενειακή υγεία, επαγγελματική υγεία καθώς και ατομική υγεία ). Τα άτομα αυτά έχουν ορισμένα γενικά / καθολικά συμπεριφορικά χαρακτηριστικά τα οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε διάγνωση ανεξαιρέτως της οποιασδήποτε εκπαιδεύσεως, καλλιέργειας, ηλικίας και κύρους τους :

1. τα άτομα αυτά βρίσκουν διασκεδαστικό ή αστείο τον εσκεμμένο εξευτελισμό του άλλου.
2. τα άτομα αυτά ευχαριστιούνται με το να φέρνουν τον άλλον σε δύσκολη θέση.
3. τα άτομα αυτά επιδίδονται στις συμπεριφορές 1 & 2 μόνο όταν είναι σίγουρα ότι ο αποδέκτης είναι πιο αδύναμος από αυτούς ή έχουν εγγύηση ότι ο αποδέκτης αν και πιο δυνατός δεν πρόκειται να αντιδράσει.
4. τα άτομα αυτά είναι αδιάφορα ή ευχαριστιούνται / ικανοποιούνται / αισθάνονται ασφαλή / ηδονίζονται από τον πόνο / άλγος / οδύνη / ψυχολογική βία που προκαλούν είτε οι ίδιοι είτε κάποιοι άλλοι σε ένα θύμα ( ζώο, άνθρωπο, κοινωνικό σύνολο ).
5. τα άτομα αυτά δεν μπορούν ποτέ να επιτρέψουν σε τρίτους να μην τους συμπεριλάβουν σε καταστάσεις / πράξεις / επιτυχίες / οφέλη / κέρδη όταν δεν το δικαιούνται.
6. τα άτομα αυτά ποτέ δεν παράγουν έργο παρεκτός εάν αμειφθούν με πολλαπλάσια της αξίας του έργου παρήγαγαν και το οποίο πολλές φορές έχουν εκμαιεύσει / σφετερισθεί / υπεξαιρέσει / υποκλέψει από τρίτους.
7. τα άτομα αυτά δεν βοηθούν ποτέ ακόμα και εάν αμείβονται για να παρέχουν την βοήθεια αυτή παρά μόνο όταν εξαναγκάζονται και ακόμα και τότε κάνουν το απολύτως ελάχιστο / απαραίτητο.
8. τα άτομα αυτά δεν έχουν κανένα πρόβλημα / ηθικό φραγμό να πράξουν ο,τιδήποτε εάν τους είναι εγγυημένη η ατιμωρησία και η μυστικότητα.
9. τα άτομα αυτά συστηματικά και σε κάθε στιγμή που μπορούν καθημερινά απαξιώνουν και υποβιβάζουν όλους γύρω τους με έμμεσους και άμεσους τρόπους, από την έμμεση κατηγορία ότι άτομα γύρω τους είναι χαζά και / ή αδύναμα / άσχημα / ανεπιθύμητα / άχρηστα έως και την επίσημη ‘διάγνωση’ που καταδικάζει ανθρώπους στους παραπάνω χαρακτηρισμούς εάν τα άτομα αυτά είναι ‘ επιστήμονες’ ή ‘ επαγγελματίες’ ή ‘πολιτικοί’.
10. για να επιβληθούν τα άτομα αυτά μαζεύουν γύρω τους ομάδα ακολούθων και σωματοφυλάκων παντός τύπου, μαζεύουν όσα περισσότερα αντικείμενα κύρους ( status symbols ) μπορούν και που έχουν σημασία για το δικό τους κοινωνικό σύνολο ή και για όλα και υποβιβάζουν ο,τιδήποτε αντίστοιχο έχουν οι γύρω, καμουφλάροντας την δική τους έλλειψη αξίας / ικανότητας / δύναμης / ευφυΐας πίσω από αυτό το προπέτασμα κοσμημάτων, αυτοκινήτων, σπιτιών / κτημάτων, πλήθος υφισταμένων, υπηρετών και ακολούθων.

Τα άτομα που επιδεικνύουν τα παραπάνω συμπτώματα είναι υψηλού κινδύνου για τον εαυτό μας και την οικογένεια μας που δεν επιδεικνύει αυτά τα συμπτώματα και συνεπώς για το κοινωνικό νόσημα το οποίο προκαλεί όλα τα φαινόμενα σήψης από την οικονομική κρίση μέχρι τους διάφορους πολέμους.