Friday, October 10, 2008

Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΝΟΣΟΥ

Καθ’ όλη την διάρκεια της λεγόμενης μοντέρνας κοινωνίας ( δηλαδή, κοινωνίας όπου υπάρχει υψηλή οργάνωση, εξειδίκευση και κατακερματισμός των ρόλων, και γενικός προσανατολισμός προς τον καταναλωτισμό και την υψηλή οργάνωση διοίκησης ) η οποία συναντάται στα περισσότερα σύγχρονα κράτη, ιδίως στα κράτη της Δυτικής φιλοσοφίας και όσα την υιοθετούν, παρατηρείται μία κλιμακούμενη κοινωνική ασθένεια η οποία στις μέρες μας βρίσκεται σε έξαρση.

Πρίν προχωρήσουμε παρακάτω όπως σε κάθε επιστημονική ανάλυση οφείλουμε να ορίσουμε τις ορολογίες μας ώστε όλοι να καταλαβαίνουμε και να είμαστε σίγουροι για το τι εννοούμε :

Με τον όρο κοινωνική νόσος εννοούμε την κοινωνική κατάσταση στην οποία από όλα τα κοινωνικά σύνολα που εμπεριέχονται σε μία κοινωνία ευημερεί μόνο ένα ή δύο, τυπικά σε μειοψηφία / ελάχιστο ποσοστό του συνόλου, συσσωρεύοντας τεράστιο πλεόνασμα ενέργειας και χρήματος ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας αυτής φυτοζωεί ή και εκλείπει λόγω διαφόρων κακουχιών σε υλικό και ψυχολογικό επίπεδο.

Με τον όρο έξαρση εννοούμε την άμεση και ταχεία επιδείνωση της κοινωνικής νόσου σε σημείο που η κοινωνική εξέλιξη αναστέλλεται πλήρως.

Με τον όρο κοινωνική εξέλιξη εννοούμε την προοδευτική πορεία όλων των συνόλων μίας κοινωνίας έτσι ώστε το κατά μέσον όρο επίπεδο ζωής, εκπαίδευσης, ελεύθερου χρόνου, περίθαλψης και ελευθερίας βελτιώνεται συστηματικά και σε ποσότητα και σε ποιότητα. Προϊόν της κοινωνικής εξέλιξης είναι πάντα ο εμπλουτισμός της φιλοσοφίας, της κουλτούρας και της αύξησης των διόδων ανάπτυξης του Ανθρώπου από τα βασικά κατώτερα επίπεδα ύπαρξης στα ανώτερα τα οποία υπερβαίνουν τον καταναλωτισμό, τον υλισμό και την απόδοση υψηλής κοινωνικής σημασίας σε αντικείμενα.

Όποτε υπάρχει κοινωνική νόσος η κοινωνική εξέλιξη μειώνεται ανάλογα με τον βαθμό επιμόλυνσης / προσβολής της κοινωνίας. Σε περιπτώσεις έξαρσης έχουμε αναστολή της κοινωνικής εξέλιξης και πάρα πολύ συχνά και οπισθοδρόμηση. Κοινωνιολογικά η μοντέρνα κοινωνία ξεκινάει με την οργάνωση της πολιτικής και της παραγωγής σε λίγο πολύ τα πλαίσια που υπάρχουν και σήμερα. Αυτό αναλόγως την περιοχή μπορούμε να το τοποθετήσουμε από τον 18ο αιώνα και μετά τουλάχιστον.
Από τότε μέχρι σήμερα έχει παρατηρηθεί περιοδικά μεγάλη κοινωνική εξέλιξη ( διαφωτισμοί, φιλοσοφικά κινήματα, υπαρξιακές θεωρίες, ψυχολογικά και κοινωνιολογικά προγράμματα, πολιτικά και πολιτιστικά κινήματα, κ. ά. ) η οποία ανακόπτεται απότομα ή και αναιρείται από εξάρσεις της κοινωνικής νόσου ( όπως η βιομηχανική επανάσταση και η κοινωνική ασθένεια που επέφερε, η δημιουργία της οικονομικής επιστήμης, η δημιουργία ελεγκτικών μηχανισμών που μεταχειρίζονται εκβιασμό ή βασανιστήρια, η δημιουργία μηχανισμών κατάταξης σε μαζικό επίπεδο,
κ. ά. )

Πολλές φορές βλέπουμε έμπρακτα την απόδειξη της οπισθοδρόμησης όταν ‘ ξανα-ανακαλύπτουμε’ καταστάσεις, θεωρίες, φιλοσοφίες, λύσεις και επιστημονικές μεθοδολογίες / απαντήσεις οι οποίες είχαν ήδη ανακαλυφθεί σε παλαιότερες εποχές και λόγω της κοινωνικής νόσου εξέλιπαν σε μεγάλο βαθμό, αναγκάζοντας την κοινωνία να ξανα-ψάξει και να ξανα-κατακτήσει αυτά τα οποία ήδη γνώριζε πρίν την έξαρση ( π.χ. η έννοια του συνδικαλισμού και της κοινωνικής ισότητας ξανα-ανακαλύφθηκαν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι τώρα με τέτοια παραδείγματα όπως ο συνδικαλισμός των δούλων με επικεφαλή τον Σπάρτακο, οι μεσαιωνικές συντεχνίες στην Ευρώπη, ο συνδικαλισμός των δούλων στην Αμερική, ο συνδικαλισμός των γυναικών πρώτα με τις σουφραζέτες και μετά με τις φεμινίστριες, κ. ά. ). Αυτό σημαίνει ότι λόγω της κοινωνικής νόσου από την οποία δεν φαίνεται ποτέ να απαλλάσσεται η κοινωνία αναγκάζεται να τελματώνεται, εγκλωβισμένη στο να μάχεται συνεχώς για το ίδιο πράγμα το οποίο ποτέ δεν εξασφαλίζει, σε μία μορφή ‘ ράβε- ξήλωνε’.

Από πού λοιπόν πηγάζει η κοινωνική νόσος και γιατί δεν φαίνεται να εξαλείφεται αλλά απλώς υποχωρεί περιοδικά ;

Ακολουθώντας την λογική της μπάμπουσκας που ακολουθούμε σε αυτά τα άρθρα, η κοινωνία δεν είναι τίποτε άλλο από το σύνολο / άθροισμα των επιρροών και των πράξεων των ατόμων που την αποτελούν. Μία νόσος οφείλεται είτε σε περιβαλλοντικούς παράγοντες που προκαλούν το νόσημα είτε σε ενδογενείς παράγοντες που φέρνουν το αποτέλεσμα αυτό. Εάν οι παράγοντες ήταν περιβαλλοντικοί με την αλλαγή του περιβάλλοντος η νόσος θα έπρεπε να εκλείψει ή να διαφοροποιηθεί.

Στην περίπτωση της κοινωνίας μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι οι παράγοντες δεν είναι περιβαλλοντικοί διότι σε όλες τις ιστορικές περιόδους έχουμε ακριβώς τα ίδια συμπτώματα με ακριβώς την ίδια συμπεριφορά της κοινωνίας ( δηλαδή, η τελμάτωση που αναγκάζει την κοινωνία να παλινδρομεί και να μην εξελίσσεται ). Σε άλλο μας άρθρο θα αναφέρουμε και θα αναλύσουμε του λόγου το αληθές για κάθε ιστορική περίοδο ακόμα και πρίν από τα κοινωνιολογικά όρια της ύπαρξης της μοντέρνας κοινωνίας.

Αυτό σημαίνει ότι η πηγή της κοινωνικής νόσου, αφού δεν είναι περιβαλλοντική είναι ενδογενής. Άρα, όπως σε κάθε οργανισμό ένα μέρος της κοινωνίας προκαλεί τοξικότητα που αναστέλλει την υγιή εξέλιξη όπως έχουμε αναφέρει παραπάνω. Οι περισσότερες φιλοσοφικές και πολιτικές / κοινωνιολογικές θεωρίες συμφωνούν σε αυτό το σημείο και διαφοροποιούνται στο κοινωνικό σύνολο εντός της κοινωνίας το οποίο ενοχοποιούν για την κατάσταση αυτή.

Στην ουσία, όλες οι θεωρίες που έχουν χτιστεί με την σωστή επιστημονική μεθοδολογία έχουν μέρος της αλήθειας και συνεπώς δεν είναι λάθος ( από τον Φονταμενταλισμό έως τον Μαρξισμό και τις Ανθρωποκεντρικές Φιλελεύθερες κοινωνικές θεωρίες ). Όμως εάν προσπαθήσουμε να διαλέξουμε μία έως την μόνη αλήθεια αποκλείοντας τις υπόλοιπες είναι σίγουρο ότι θα σφάλλουμε και θα αποτύχουμε. Εφ’ όσον όλες οι θεωρίες δεν είναι λάθος αλλά καμμία μόνη της δεν μπορεί να εξηγήσει σωστά τα πάντα, για να μπορέσουμε να φτάσουμε στην απάντηση που ψάχνουμε ( δηλαδή, πού οφείλεται η κοινωνική νόσος ) πρέπει να τις λάβουμε όλες υπ’ όψη για να συνθέσουμε την πραγματική πολύπλευρη εικόνα της κοινωνίας, τόσο πολύπλευρη όσο και ο ίδιος ο άνθρωπος.

Η κάθε μία θεωρία ενοχοποιεί διαφορετική κοινωνική τάξη / κοινωνικό σύνολο / κοινωνικό φαινόμενο. Αυτό σημαίνει όχι ότι κάποια έχει λάθος αλλά ότι το ενοχοποιούν / ενοχοποιητικό στοιχείο υπάρχει σε όλη την κοινωνία, δηλαδή σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και σύνολα. Εάν αυτό είναι σωστό, το οποίο τα γεγονότα μας δείχνουν ότι είναι αφού ιστορικά παρατηρούμε τα ίδια συμπτώματα σε όλες τις κοινωνικές ομάδες ακόμα και εάν αυτές είναι απομονωμένες εντός της κοινωνίας, τότε θα πρέπει να ψάξουμε για την πηγή της κοινωνικής νόσου όχι στην οργάνωση της αλλά στα μέλη της.

Τα μέλη της κοινωνίας είναι βεβαίως οι άνθρωποι, και θα δούμε εδώ πώς η πιο μικρή μπάμπουσκα είναι αυτή που ευθύνεται για και επηρεάζει την μεγαλύτερη είτε θετικά είτε αρνητικά. Όταν λέμε μικρή μπάμπουσκα εννοούμε την κάθε μονάδα ανθρώπου όπου και εάν βρίσκεται από άποψη κοινωνικής τάξης και όταν λέμε η μεγαλύτερη μπάμπουσκα εννοούμε όλη την κοινωνία την οποία μέχρι στιγμής αναλύουμε. Δηλαδή, μικρή μπάμπουσκα είναι και ο άστεγος άνθρωπος, και ο γιατρός που μένει στο ‘τάδε’ προάστιο και ο εφοπλιστής που έχει προσωπικό νησί και ο αυτοκράτορας που έχει παλάτια σε διάφορες κατακτημένες πόλεις εκτός από το βασικό του ανάκτορο. Μεγάλη μπάμπουσκα είναι το κοινωνικό σύνολο όλων των αστέγων, όλων των γιατρών, όλων των εφοπλιστών και όλων των αυτοκρατόρων / βασιλέων. Είναι μεγάλη μπάμπουσκα ( πιο μεγάλη από την μικρή ) διότι όλοι οι εφοπλιστές μαζί επιβάλλουν ( θεωρητικά ) στον έναν εφοπλιστή έναν τρόπο ζωής και τρόπο μεταχείρισης των πόρων του. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους – μονάδες ανεξαιρέτως, και για αυτό ακόμα και ο πιο ‘ ισχυρός’ άνθρωπος είναι μια μικρή μπάμπουσκα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξαλειφθεί από το αμέσως μεγαλύτερο σύνολο στο οποίο ανήκει. ( π.χ. η αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισάβετ και ο γιός της Ροδόλφος πρίν από εκείνη δολοφονήθηκαν με τις ευλογίες του κοινωνικού τους συνόλου, το οποίο ήταν οι ευγενείς και άλλοι βασιλείς, διότι ακολουθούσαν πιο φιλελεύθερη πολιτική από ότι το κοινωνικό τους σύνολο ήθελε. Το ίδιο συνέβη με τον βασιλιά Αλέξανδρο της Ελλάδας ο οποίος δολοφονήθηκε για τους ίδιους λόγους αντίθεσης προς το κοινωνικό του σύνολο που ήταν οι επιφανείς πολιτικοί / πλουτοκράτες της εποχής και με την τελευταία πυρηνική τσαρική οικογένεια της Ρωσσίας Ρωμανώφ η οποία έσπασε αρκετά ταμπού και απείλησε με ροπή προς τον φιλελευθερισμό την οποία ροπή κατέπνιξαν τα υπόλοιπα μέλη του κοινωνικού αυτού συνόλου, όπως η ευρύτερη οικογένεια Ρωμανώφ και άλλοι ευγενείς )

Τι μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε με βάση τα παραπάνω σχετικά με την κοινωνική νόσο και την πηγή της ;

Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε είναι ότι αφού υπάρχουν τα ίδια συμπτώματα επιβολής και δίωξης σε όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά σύνολα ανάμεσα στις μονάδες τους, η κοινωνική νόσος δεν οφείλεται σε κάτι απρόσωπο αλλά σε έναν πολύ συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου ο οποίος δρά με τον ίδιο τρόπο είτε είναι πάμπλουτος είτε είναι πένητας.

Ποιες είναι οι παράμετροι που χαρακτηρίζουν άμεσα τον άνθρωπο του οποίου η συμπεριφορά συντηρεί και επιδεινώνει την κοινωνική νόσο ;

Οι άνθρωποι αυτοί είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι δεν είναι εκ γενετής νοσηροί ή
γενετικά διαφορετικοί από τους υπόλοιπους. Είναι άτομα τα οποία έχουν γαλουχηθεί ή γαλουχούνται όπως έχουμε πεί σε προηγούμενα άρθρα : να επιζητούν την δημιουργία Ελευθέρων Ανδραπόδων διότι τους έχει εμφυσηθεί η πεποίθηση ότι είναι παντελώς ανίκανοι και αδύναμοι να επιβιώσουν με τις δικές τους δυνάμεις, ικανότητες, ευφυΐα, κύρος και αξία και άρα πρέπει να πείσουν όλους τους υπόλοιπους ότι είναι υποδεέστεροι. Εάν το καταφέρουν αυτό, τα άτομα αυτά που ευθύνονται για την κοινωνική νόσο αισθάνονται ότι οι πραγματικά δυνατοί και άξιοι θα είναι τυφλοί / αδύναμοι λόγω ανασφάλειας και θα προτιμήσουν να συντηρούν τα άτομα – φορείς της νόσου αντί να τους αποβάλλουν. Έχουμε περιγράψει όλη ακριβώς την διαδικασία και το κίνητρο πίσω από αυτήν στα πρώτα άρθρα μας περί Ελευθέρων Ανδραπόδων μέχρι και το άρθρο για το Θέατρο Σκιών.

Στην ουσία όποιο κοινωνικό σύστημα και εάν προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε, θα αποτύχει στην εξάλειψη της κοινωνικής νόσου εάν δεν υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας που να απομονώνουν και περιθωριοποιούν με απώτερο στόχο την αποβολή των ατόμων – φορέων της νόσου. Αυτό θα γινόταν διότι σε όλα τα κοινωνικά συστήματα αυτά τα άτομα φορείς της νόσου θα προσπαθούσαν πάση θυσία να διαστρέψουν τους όποιους κοινωνικούς κανόνες ώστε να επιβάλλουν ακριβώς την ίδια κατάσταση : την συντήρηση τους και την απαίτηση λατρείας τους / ικανοποίησης ακόρεστων απαιτήσεων από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. ( αυτό είναι εμφανέστατο σε όλα τα κοινωνικά συστήματα από Βασιλεία έως Κομμουνισμό όπου σε χρόνο ρεκόρ η βασική κατάσταση αποκρυσταλλώθηκε σε μία μικρή ομάδα που καταδυνάστευε οικονομικά και πολιτικά / υπαρξιακά την τεράστια ομάδα των υπολοίπων, αλλάζοντας μόνο την ορολογία και τους τίτλους από σύστημα σε σύστημα ).

Η συμπεριφορά αυτή των ατόμων είναι δυνατόν να αλλάξει εάν τα προλάβουμε και αναστρέψουμε την γαλούχηση που τους έχει γίνει. Τα άτομα αυτά υπάρχουν παντού και χρησιμεύουν ως δικλείδες ασφαλείας και αντίσταση υπέρ των πιο εμφανών κοινωνικών εγκληματιών όπως π.χ. ενός δικτάτορα, ενός φεουδάρχη ή ενός μεγαλομετόχου / ιδιοκτήτη πολυεθνικής αυτοκρατορίας. Είναι τα άτομα τα οποία θα υποστηρίξουν την νοσηρή κατάσταση όταν όλοι οι υπόλοιποι μάχονται για να την αναστρέψουν. Για αυτό τον λόγο αυτά τα άτομα είναι άκρως επικίνδυνα και θα πρέπει ανά πάσα στιγμή να τα αναγνωρίζουμε και να τα απομακρύνουμε ή να τα υποβάλλουμε σε θεραπεία ( εάν το θελήσουν ), διότι είναι άκρως μολυσματικά και υπονομευτικά στα πλαίσια της κοινωνικής υγείας ( το οποίο συμπεριλαμβάνει οικογενειακή υγεία, επαγγελματική υγεία καθώς και ατομική υγεία ). Τα άτομα αυτά έχουν ορισμένα γενικά / καθολικά συμπεριφορικά χαρακτηριστικά τα οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε διάγνωση ανεξαιρέτως της οποιασδήποτε εκπαιδεύσεως, καλλιέργειας, ηλικίας και κύρους τους :

1. τα άτομα αυτά βρίσκουν διασκεδαστικό ή αστείο τον εσκεμμένο εξευτελισμό του άλλου.
2. τα άτομα αυτά ευχαριστιούνται με το να φέρνουν τον άλλον σε δύσκολη θέση.
3. τα άτομα αυτά επιδίδονται στις συμπεριφορές 1 & 2 μόνο όταν είναι σίγουρα ότι ο αποδέκτης είναι πιο αδύναμος από αυτούς ή έχουν εγγύηση ότι ο αποδέκτης αν και πιο δυνατός δεν πρόκειται να αντιδράσει.
4. τα άτομα αυτά είναι αδιάφορα ή ευχαριστιούνται / ικανοποιούνται / αισθάνονται ασφαλή / ηδονίζονται από τον πόνο / άλγος / οδύνη / ψυχολογική βία που προκαλούν είτε οι ίδιοι είτε κάποιοι άλλοι σε ένα θύμα ( ζώο, άνθρωπο, κοινωνικό σύνολο ).
5. τα άτομα αυτά δεν μπορούν ποτέ να επιτρέψουν σε τρίτους να μην τους συμπεριλάβουν σε καταστάσεις / πράξεις / επιτυχίες / οφέλη / κέρδη όταν δεν το δικαιούνται.
6. τα άτομα αυτά ποτέ δεν παράγουν έργο παρεκτός εάν αμειφθούν με πολλαπλάσια της αξίας του έργου παρήγαγαν και το οποίο πολλές φορές έχουν εκμαιεύσει / σφετερισθεί / υπεξαιρέσει / υποκλέψει από τρίτους.
7. τα άτομα αυτά δεν βοηθούν ποτέ ακόμα και εάν αμείβονται για να παρέχουν την βοήθεια αυτή παρά μόνο όταν εξαναγκάζονται και ακόμα και τότε κάνουν το απολύτως ελάχιστο / απαραίτητο.
8. τα άτομα αυτά δεν έχουν κανένα πρόβλημα / ηθικό φραγμό να πράξουν ο,τιδήποτε εάν τους είναι εγγυημένη η ατιμωρησία και η μυστικότητα.
9. τα άτομα αυτά συστηματικά και σε κάθε στιγμή που μπορούν καθημερινά απαξιώνουν και υποβιβάζουν όλους γύρω τους με έμμεσους και άμεσους τρόπους, από την έμμεση κατηγορία ότι άτομα γύρω τους είναι χαζά και / ή αδύναμα / άσχημα / ανεπιθύμητα / άχρηστα έως και την επίσημη ‘διάγνωση’ που καταδικάζει ανθρώπους στους παραπάνω χαρακτηρισμούς εάν τα άτομα αυτά είναι ‘ επιστήμονες’ ή ‘ επαγγελματίες’ ή ‘πολιτικοί’.
10. για να επιβληθούν τα άτομα αυτά μαζεύουν γύρω τους ομάδα ακολούθων και σωματοφυλάκων παντός τύπου, μαζεύουν όσα περισσότερα αντικείμενα κύρους ( status symbols ) μπορούν και που έχουν σημασία για το δικό τους κοινωνικό σύνολο ή και για όλα και υποβιβάζουν ο,τιδήποτε αντίστοιχο έχουν οι γύρω, καμουφλάροντας την δική τους έλλειψη αξίας / ικανότητας / δύναμης / ευφυΐας πίσω από αυτό το προπέτασμα κοσμημάτων, αυτοκινήτων, σπιτιών / κτημάτων, πλήθος υφισταμένων, υπηρετών και ακολούθων.

Τα άτομα που επιδεικνύουν τα παραπάνω συμπτώματα είναι υψηλού κινδύνου για τον εαυτό μας και την οικογένεια μας που δεν επιδεικνύει αυτά τα συμπτώματα και συνεπώς για το κοινωνικό νόσημα το οποίο προκαλεί όλα τα φαινόμενα σήψης από την οικονομική κρίση μέχρι τους διάφορους πολέμους.

Monday, July 14, 2008

Οικιακή Οικονομία

Είναι κατά μέσο όρο γνωστό ότι οι αρχαίοι, οι οποίοι και πρωτοσυνέλαβαν την οργάνωση και λογική του πολιτεύματος της δημοκρατίας, θεωρούσαν δεύτερης κατηγορίας πολίτη και περιφρονούσαν τον λεγόμενο ‘ιδιώτη’ : αυτόν δηλαδή τον πολίτη ο οποίος άφηνε την διακυβέρνηση του κράτους σε αυτούς που κατείχαν τις διάφορες θέσεις του δημοσίου και δεν ασχολούνταν παρά μόνο με δικά του ιδιωτικά θέματα. Μάλιστα πολλοί λένε ότι η έννοια του ‘ιδιώτη’ επεκτάθηκε ώστε να σημαίνει και ένα είδος ανόητου / ηλίθιου ανθρώπου, και από αυτό δημιουργήθηκε η λέξη ‘idiot’ στα αγγλικά.

Είχαν δίκιο οι αρχαίοι να το πιστεύουν αυτό για έναν νοικοκύρη που ασχολούνταν με τα δικά του και ‘ δεν ανακατευόταν εκεί που δεν τον έσπερναν’ ;

Βεβαίως είχαν δίκιο. Ο άνθρωπος αυτός που δεν ασχολούνταν να ελέγξει και να εξασφαλίσει ότι κάθε πτυχή της διοίκησης του κράτους είχε καλώς και οι ενέργειες της όλες γίνονταν προς εξυπηρέτηση και όχι εκμετάλλευση του Δήμου / Λαού δεν καταλάβαινε το πολύ απλό γεγονός ότι και τα δικά του ιδιωτικά θέματα θα επηρεαζόταν άσχημα αφού θα είχε αφήσει στην μοίρα τους τα γενικά όπως την διοίκηση / φορολόγηση του Δήμου και την εξωτερική πολιτική με άλλους Δήμους.
Ο άνθρωπος αυτός αποτελούσε και αποτελεί σε κάθε Δημοκρατία παθητικό και τροχοπέδη καθώς και την κερκόπορτα μέσα από την οποία εισβάλλουν εντός των τειχών ( δηλαδή της κεντρικής διοίκησης του κράτους ) τα στοιχεία αυτά που προκαλούν διάβρωση, διαφθορά, πτώχευση και προσωπικό μαρασμό οικονομικά και οικογενειακά / ατομικά.

Ναι, αλλά για αυτό τον λόγο εκλέγω αντιπροσώπους που θα προασπίζουν τα συμφέροντα μου και του Δήμου / Κράτους μου ώστε εγώ να κοιτάω την δουλειά μου και να μην ασχολούμαι.

Οποιοσδήποτε έχει προσλάβει οικιακή βοηθό για να του καθαρίσει και γενικά συντηρήσει το σπίτι και αφήσει την οικιακή βοηθό ανεπιτήρητη στο σπίτι του και φύγει, και στο γυρισμό ανακαλύψει ότι η οικιακή βοηθός έκλεψε τα χρυσαφικά της οικοδέσποινας, τις μετοχές και τα μετρητά του οικοδεσπότη και όλα τα ηλεκτρονικά πράγματα των παιδιών, αντί να εισπράξει συμπάθεια από τους γείτονες για αυτό που τον βρήκε θα εισπράξει πιθανότατα την ρητορική ερώτηση « και εσύ που ήσουνα να επιβλέπεις ; » συνοδευόμενο με χασκόγελα πίσω από την πλάτη του.

Δηλαδή, οποιοδήποτε υπάλληλο προσλαμβάνουμε για να μας λύσει τα χέρια απαιτεί στενή και συνεχή παρακολούθηση καθώς και πολλές φορές καθοδήγηση και επίβλεψη. Αλλιώς, είναι μαθηματικά σίγουρο ότι ο υπάλληλος αυτός στην καλύτερη περίπτωση θα περιπέσει σε αμέλειες, παραλείψεις και κακή εκπλήρωση των υποχρεώσεων / καθηκόντων του και στην χειρότερη σε υπεξαιρέσεις, καταχρήσεις και ακόμα και κλοπή όλης της επιχείρησης από τον δικαιούχο εντολέα του.

Άρα, εφόσον επιλέγουμε τους αντιπροσώπους οι οποίοι πρόκειται να υπηρετήσουν το έργο της συντήρησης και καλυτέρευσης του κράτους το οποίο ισούται με συντήρηση και καλυτέρευση της ποιότητας ζωής όλων ανεξαιρέτως των πολιτών που το αποτελούν ( υπό + το έργο = υπουργός, Δήμος + κρατώ = Δημοκρατία ), έχουμε υποχρέωση και ανάγκη ώστε να μην πέσουμε θύματα κλοπής και υπεξαίρεσης της εξουσίας μας, της περιουσίας μας και της ζωής μας να επιβλέπουμε και να ελέγχουμε καθημερινώς ότι όλα λειτουργούν σωστά και προς το συμφέρον μας.
Ναι, αλλά που ξέρω εγώ πώς να ελέγχω όλους αυτούς που έχουν ειδικές γνώσεις και πείρα στην πολιτική και εγώ μάλλον θα τα κάνω θάλασσα ;

Εάν αλήθευε ότι για να διοικήσεις ένα κράτος, εσωτερικά και εξωτερικά, απαιτούνται ειδικές γνώσεις που πρέπει να μάθεις τότε ένα πολίτευμα βασισμένο στον Λαό δεν θα μπορούσε ποτέ να φέρει αποτελέσματα ή καν να έχει συγκεκριμένη μορφή και στόχους. Δηλαδή, για να διοικήσεις ένα κράτος χρειάζεται κοινή λογική, αποφασιστικότητα, συγκεκριμένοι στόχοι και απλότητα στις μεθοδολογίες που επιστρατεύονται για την επίτευξη των στόχων αυτών. Οι αρχαίοι που τόσο εκθειάζουμε για την δημιουργία και λειτουργία της δημοκρατίας απαιτούσαν μόνο ένα πράγμα σαν ειδίκευση από τον πολίτη για να τον θεωρήσουν ικανό να ηγηθεί του κράτους και γενικώς να εκφέρει ουσιαστική γνώμη : ηλικία. Απαιτούσαν, δηλαδή, από το άτομο να έχει ζήσει αρκετά επί της γής ώστε να έχει συσσωρεύσει τις εμπειρίες αυτές που αποτελούν την πείρα ζωής ( να έχει εργασθεί, να έχει αντιμετωπίσει επιχειρηματικά και οικονομικά θέματα και να έχει αποκομίσει τις απόψεις που χρειάζονται για να αποφευχθούν κακοτοπιές που εκείνος αντιμετώπισε, και να προωθηθούν όλες οι ευκαιρίες που εκείνος συνάντησε ).

Δηλαδή, κάθε ένας πολίτης που έχει καταφέρει να συντηρήσει ένα σπιτικό μέσα από όλες τις αντιξοότητες της καθημερινής ζωής είναι πλήρως εξοπλισμένος με όλες τις γνώσεις που απαιτούνται για να μπορέσει επιτυχώς να βάλει τάξη σε οποιοδήποτε κράτος και να το συντηρήσει. Εάν μάλιστα έχει καταφέρει να ορθοποδήσει μετά από καταστροφές παντός είδους, οικονομικές αντιξοότητες και απρόοπτα εντός και εκτός της οικογενείας του, τότε αποτελεί υπερειδικευμένο άτομο για την θέση του οδηγού του κράτους και θα έπρεπε να είναι περιζήτητος όπως ο κάτοχος διδακτορικού από το Harvard.

Καλά, αυτοί που κυβερνούν τώρα δεν πληρούν αυτές τις προδιαγραφές ;

Όχι. Άνθρωποι όπως ο Κ. Καραμανλής, ο Γ. Παπανδρέου ( και ο πατέρας και ο παππούς του ), ο Κ. Σημίτης, ο Κ. Μητσοτάκης και η οικογένεια του δεν πληρούν καθόλου τις προδιαγραφές αυτές καθώς είναι προϊόντα δυναστειών που συντηρούνται και προορίζουν τα τέκνα τους για να ‘κυβερνήσουν’ και όχι για να εργασθούν, ακριβώς όπως οι δυναστείες των βασιλέων και οι αριστοκρατικές τάξεις Δουκών και Πριγκίπων σε ένα οποιοδήποτε απολυταρχικό πολίτευμα.

Εάν αναλύσουμε τα βιογραφικά όλων αυτών των ατόμων, θα δούμε ότι οποιαδήποτε εργασία αναφέρουν είναι ολιγόχρονη και δύσκολο να εξακριβωθεί εάν η θέση που είχαν ( σε πανεπιστήμια, σε επιτροπές, πολυεθνικές, τράπεζες, κλπ ) αποκτήθηκε λόγω ικανότητας και όχι ονόματος καθώς δεν απευθύνονται σε όλους τους εξ’ ίσου καταρτισμένους αλλά ‘ανώνυμους’ επαγγελματίες και είναι όλες θέσεις εξουσίας κύρους ( είτε προς φοιτητές είτε προς άλλους εργαζόμενους που διοικούνται ).

Αυτού του είδους η εργασία δεν αποδεικνύει δυνατότητα επιβίωσης των ατόμων αυτών μέσα στην σύγχρονη κοινωνία εάν τους αφαιρεθεί το ‘ σωσίβιο ’ του επωνύμου τους. Επίσης δεν αποδεικνύει καν την ικανότητα τους να χρησιμοποιήσουν την όποια κατάρτιση τυχόν έχουν αφού ποτέ δεν τους αφήνεται η ευθύνη πραγματικά της όποιας εταιρείας στην οποία έχουν εργασθεί ώστε να ελέγξουμε εάν θα την φαλήριζαν ή όχι.

Αντιθέτως έχουν περιτράνως αποδείξει ότι ακόμα και οικονομολόγοι έχουν αποτύχει να ισοζυγίσουν τα έσοδα και τα έξοδα του κράτους, κάτι που νοικοκυρές με κατάρτιση Α΄ Δημοτικού και πολύ πιο δυσχερείς και αντίξοες συνθήκες επιτυγχάνουν επί δεκαετίες.

Και τι να κάνουμε αφού όλοι είναι ανίκανοι και από το εξωτερικό μας έρχεται επιπλέον οικονομική κρίση ;

Όταν καμία οικιακή βοηθός δεν καθαρίζει το σπίτι μας δεν συνεχίζουμε να συντηρούμε τις ανίκανες. Καθαρίζουμε το σπίτι μόνοι μας και δεν πληρώνουμε. Εάν μάλιστα οι ανίκανοι οικιακοί βοηθοί μας έχουν σπάσει ή αλλιώς καταστρέψει περιουσία τότε τις υποχρεώνουμε να μας αποζημιώσουν πρίν τις απολύσουμε.

Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση των ανθρώπων που επανδρώνουν την κρατική μηχανή. Όλοι τους έχουν αναλάβει συγκεκριμένες υποχρεώσεις αποδεχόμενοι το καταστατικό της επιχείρησης που αποτελεί το κράτος, και τελούν όχι μόνο υπό υπόσχεση αλλά και όρκο στα Θεία ότι θα εξυπηρετήσουν και θα υπηρετήσουν το καταστατικό αυτό και τους εντολείς τους. Εφ’ όσον τα δεδομένα αποδεικνύουν ότι δεν έχουν κάνει αυτό το οποίο υποσχέθηκαν ότι έχουν την δυνατότητα να επιτύχουν και συνεπώς είναι επίορκοι και άκρως ακατάλληλοι για την δουλειά, θα πρέπει να αποζημιώσουν τον Λαό που τους εμπιστεύθηκε επειδή τον ξεγέλασαν ( δηλαδή διέπραξαν το έγκλημα της απάτης ), υλικά και ηθικά και κατόπιν να αποσυρθούν δια παντός και οικογενειακώς από τον Δημόσιο Βίο.

Και τι θα γίνουμε χωρίς αντιπροσώπους ; Ποιος θα μας βοηθήσει και θα μας σώσει ;

Κατ’ αρχάς θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μέχρι στιγμής κανείς δεν μας βοηθάει και σίγουρα κανείς δεν μας σώζει αλλά αντιθέτως κάνει ότι μπορεί για να μας καταποντίσει και να μας καταστρέψει, επιστρέφοντας την κοινωνία στις εποχές της Τουρκοκρατίας και της εποχής των Φέουδων όπου δεν υπήρχε περιουσία και ο άνθρωπος ανήκε στους λίγους που την είχαν αρπάξει / υπεξαιρέσει.

Δεν χρειαζόμαστε αντιπροσώπους. Στην χειρότερη περίπτωση χρειαζόμαστε Διοικητικούς ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥΣ Υπαλλήλους. Ο υπάλληλος είναι αυτός που υπηρετεί έναντι αμοιβής τον εργοδότη του. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ο υπάλληλος να πάρει πρωτοβουλίες και να διατάξει τον εργοδότη του. Το μόνο που μπορεί να πάρει ο υπάλληλος είναι εντολές επί συγκεκριμένων θεμάτων και όχι ‘λευκή επιταγή’ να κάνει ότι θέλει για κάποιο χρονικό διάστημα.

Ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει και να μας σώσει είναι ο εαυτός μας ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ των προβλημάτων, όπως κοινό μέτωπο διατηρούν αυτή τη στιγμή οι απανταχού πολιτικοί ενάντια στους πολίτες, το οποίο είναι το μόνο που τους έχει διατηρήσει στις θέσεις τους παρ’ όλες τις προδοσίες και τα σκάνδαλα, όπως αυτό της αποστασίας του Κ. Μητσοτάκη ή το όνειδος της οικογενειακής ιστορίας της οικογενείας Πάγκαλου.

Εάν η αυστηρότητα με την οποία ελέγχουμε τους συνεργάτες και υπαλλήλους στις επιχειρήσεις μας μεταφερόταν από κοινού στην αντίδραση μας στην δράση των ανθρώπων αυτών είναι σίγουρο ότι άμεσα η καθημερινή μας ποιότητα ζωής θα καλυτέρευε.

Εάν σταματούσαμε να φοβόμαστε ότι δεν είμαστε ικανοί και αναλαμβάναμε τις ευθύνες μας ως πολίτες ελέγχοντας κάθε βήμα της πολιτικής που ακολουθείται σε κάθε τομέα του κράτους, τότε όλα τα ουτοπικά σενάρια θα ήταν δυνατά.

Και πώς μπορώ εγώ να ελέγξω πράγματα τα οποία ούτε καν ξέρω τι σημαίνουν ή για ποιο λόγο υπάρχουν ;

Η τεράστια και δυσνόητη ορολογία είναι ακόμα ένας τρόπος εκφοβισμού και έμμεσος τρόπος να περάσει το μήνυμα ότι ο μέσος πολίτης δεν έχει την δυνατότητα να κατανοήσει αυτά τα οποία κατανοούν οι πολιτικοί. Αυτό όμως είναι πλήρως ανυπόστατο και ψευδές αφού σε όποιον εξηγηθεί τι σημαίνει το κάθε ένα πράγμα η κατανόηση είναι άμεση και σίγουρη.

Είναι λοιπόν υποχρέωση και δικαίωμα του Πολίτη να ζητά επεξηγήσεις. Εάν ένα μήνυμα είναι δυσνόητο τότε κατά 99% υπάρχει δόλος προς τον πολίτη από τον οποίο ζητείται να προσυπογράψει κάτι το οποίο δεν κατανοεί ( αυτό τιμωρείται από τον νόμο σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ). Κάθε θέμα του κράτους θα πρέπει να παρουσιάζεται με την καθομιλουμένη γλώσσα και με πλήρη δυνατότητα επεξηγήσεων ερωτήσεων : αυτό στην ουσία ήδη υπάρχει αφού ο Πολίτης έχει δυνατότητα να πρωτοκολλήσει οποιαδήποτε επερώτηση σε οποιαδήποτε Δημόσια Αρχή και να λάβει απάντηση ( ο νόμος προβλέπει ότι εάν η απάντηση δεν είναι ικανοποιητική και μέσα στο χρονικό διάστημα των 60 ημερών η Δημόσια Υπηρεσία πληρώνει πρόστιμο ). Συνεπώς, η έννοια ότι θα έπρεπε κάποιος να ντρέπεται που θέλει να ρωτήσει καλλιεργείται από αυτούς που απλώς δεν θέλουν να δώσουν απαντήσεις όπως έχουμε περιγράψει ότι γίνεται από αυτούς που καλλιεργούν και θέλουν Ελεύθερα Ανδράποδα.

Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο.

Ο λόγος που δεν έχεις χρόνο είναι διότι τρέχεις να αντεπεξέλθεις σε προβλήματα τα οποία δεν θα τα είχες εάν επένδυες τον χρόνο αυτό στο να ελέγχεις αυτούς που σου τα προκαλούν. Όπως και κάθε πράγμα, εάν το θεωρούμε απαραίτητο για να επιβιώσουμε βρίσκουμε τον χρόνο για να το κάνουμε, ακριβώς όπως βρίσκουμε τον χρόνο για να μηνύσουμε ένα συμπολίτη που μας βλάπτει. Με την ίδια λογική γιατί να μην μηνύσεις ή προειδοποιήσεις ή ελέγξεις ή επιθεωρήσεις τους συμπολίτες που επιδοτείς και χρηματοδοτείς για να σου κάνουν την ζωή πιο εύκολη και όχι πιο βασανιστική ;

Ναι, αλλά σε διάφορα πράγματα αυτό είναι ανέφικτο όπως π.χ. σε μυστικές διπλωματικές κινήσεις ή την χάραξη οικονομικής πολιτικής.

Αυτό είναι αναληθές, ψευδές και άκρως καταστροφικό. Είναι σαν να μην ελέγχεις σε ποια κατεύθυνση πετάει ο πιλότος επειδή δεν γνωρίζεις τι σημαίνει αεροδιάδρομος. Υπάρχουν πολλές πολύ πρακτικές μέθοδοι μέσω των οποίων να ελέγξουμε και που πετάει ο πιλότος και με ποιόν τρόπο θα το κάνει. Δηλαδή, και μπορούμε και πρέπει να ελέγχουμε διπλωματικές κινήσεις και χάραξη της οικονομικής πολιτικής ποιοτικά και ποσοτικά με απλές μεθόδους που πραγματικά θα αντιπροσωπεύουν και αντικατοπτρίζουν αυτό το οποίο θέλει ο λαός και όχι αυτό που θέλουν λίγοι παρασιτικά και καταχρηστικά πλούσιοι επιχειρηματίες και προσωπικότητες.

Και πώς γίνεται αυτό ;

Θα ξεκινήσουμε να εκθέτουμε αυτή την μεθοδολογία ανά τομέα από την επόμενη φορά αρχίζοντας με την οικονομική πολιτική.

Sunday, July 6, 2008

ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥ, ΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΑΡΜΟΣΤΩΝ ΑΥΤΩΝ (2o Μέρος)

( έκτακτο άρθρο, μέρος 2ο )

Στο προηγούμενο μέρος του έκτακτου αυτού άρθρου θέσαμε τις βασικές αρχές και τρόπο αντιμετώπισης που πρέπει να κατέχει ένας πολίτης όχι τόσο για να είναι ορθός πολίτης ή κάποια τέτοια φιλοσοφική νουθεσία αλλά για να μπορέσει να προστατευτεί από τις ζωτικότατης και άμεσης σημασίας απειλές και κινδύνους της καθημερινής ζωής μέσα στο σχήμα αυτό που ονομάζουμε ‘ πολιτεία ’. Όπως και σε κάθε διαδικασία εκμάθησης και μάθησης, μετά από την επεξήγηση της λογικής και των βασικών αρχών, απαραίτητη είναι η πρακτική εφαρμογή των ώστε να καταλάβουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μιλάμε για κάτι θεωρητικό και άπιαστο ή ουτοπικό αλλά για την καθεαυτό ουσιώδη διαδικασία στην οποία χρωστάμε την ύπαρξη μας αυτή τη στιγμή σε ένα κράτος νόμου το οποίο το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το εφαρμόσουμε εμπράκτως και όχι να το παραμερίζουμε λόγω φόβου ή χειραγώγησης. Αυτή η ουσιώδης διαδικασία που περιγράψαμε στο 1ο μέρος χάρισε στην ανθρωπότητα έννοιες όπως ‘ Ανθρώπινα Δικαιώματα’, ‘ Δωρεάν Παιδεία’, ‘ Κράτος Πρόνοιας’, ‘ Κοινωνική Ασφάλιση’, ‘ Ελευθερία Σκέψης και Λόγου’, ‘ Αυτοδιάθεση’, ‘Ισότητα’ , ‘ Δικαίωμα Ψήφου’, ‘ Συνταγματικό Πολίτευμα’.

Κάθε μία από αυτές τις έννοιες και τις εφαρμογές που προήλθαν από αυτές είναι αποτέλεσμα της στάσης, άποψης και ενεργειών ατόμων και αργότερα ομάδων οι οποίοι ακολούθησαν πιστά τον Δεκάλογο του πρώτου μέρους. Αυτό το συνάγουμε πολύ εύκολα με μία απλή επισκόπηση των πράξεων τους και ανάγνωση των γραπτών τους εάν αυτά υπάρχουν. Πολύ σημαντικό είναι να έχουμε υπ’ όψη μας ότι πρίν την εγκαθίδρυση των εννοιών που αναφέραμε η κοινωνική κατάσταση ήταν ακραία, αδυσώπητη και άκρως απαγορευτική και εκφοβιστική προς στοιχεία που εναντιωνόταν και ακολουθούσαν τον Δεκάλογο χειρότερα από την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Παρ’ όλα αυτά απλοί, καθημερινοί άνθρωποι οι οποίοι έζησαν αρκετές δεκαετίες στην σκοταδιστική κατάσταση πρίν την εγκαθίδρυση των εννοιών που αναφέραμε, αποφάσισαν ότι οι συνθήκες της καθημερινής τους ζωής ήταν απαράδεκτες και ενάντια στον νόμο της Φύσης και του Θεού και ως εκ τούτου ήταν υποχρεωμένοι να λάβουν μέτρα ώστε να τις αντικαταστήσουν με φυσιολογικές και θεάρεστες.

Το πιο σημαντικό από όλα που θα πρέπει να κρατήσουμε στην συνείδηση μας είναι ότι οι δυνάστες αυτοί με το δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των ανθρώπων αυτών, της ατιμωρησίας και της υπεροχής τεχνολογίας όχι μόνο δεν μπόρεσαν να καταπνίξουν τους ανθρώπους αυτούς που ακολουθούσαν τον Δεκάλογο αλλά τράπηκαν σε φυγή και εξαναγκάστηκαν να μεταμφιεστούν και να κρυφτούν για να γίνουν όσο το δυνατόν αόρατοι ώστε να ξεφύγουν από την προσοχή των ανθρώπων που τους απέσπασαν τις εξουσίες που είχαν σφετεριστεί και να χρησιμοποιήσουν χρόνο και χειραγώγηση για να τις πάρουν πίσω κοροϊδεύοντας πίσω από μάσκες.


Εάν κάνουμε μία επισκόπηση της Παγκοσμίου Ιστορίας από το 1890 και μετά μέχρι σήμερα θα δούμε ακριβώς αυτή την πορεία της διαδικασίας :

Στάδιο 1ο : Άνθρωποι ακολουθούν τον Δεκάλογο, εκτιμούν τις καταστάσεις γύρω τους και αποφασίζουν να επιτύχουν συγκεκριμένους στόχους προς την επαναφορά της τάξης σύμφωνα με την Φύση και / ή τον Θεό ( όπως παρουσιάζεται μέσα από τις γραφές και όχι κατοπινές ερμηνείες, επεξηγήσεις, αναλύσεις και αποφάσεις από σύνολο επισκόπων και άλλων εκκλησιαστικών φορέων ).

Στάδιο 2ο : Οι άνθρωποι ακολουθούν μεθοδολογίες οι οποίες είναι άκρως αποτελεσματικές και επίσης εκφράζουν τον βαθμό της απόφασης τους να επαναφέρουν την τάξη χωρίς φόβο ή υποχώρηση στους λεονταρισμούς και απειλές και πράξεις των αντιπάλων που επιζητούν να διατηρήσουν την κατάσταση που υπάρχει.

Στάδιο 3ο : Οι άνθρωποι επιτυγχάνουν τους στόχους οι οποίοι έχουν προέλθει από τον Δεκάλογο και την εκτίμηση των καταστάσεων, με την εγκαθίδρυση των αρχών και εννοιών καθώς και νόμων οι οποίοι περιχαρακώνουν τα κεκτημένα τους.

Στάδιο 4ο : Οι αντίπαλοι που έχασαν τις εξουσίες που καταχρόνταν και τα προνόμια από τα οποία ζούσαν παρασιτικά διάγουν σε άκρα μυστικότητα και αφήνουν περίοδο ύφεσης κατά την διάρκεια της οποίας ισχύουν και ακολουθούνται οι νόμοι και τα δικαιώματα που επετεύχθησαν στο 3ο Στάδιο, έτσι ώστε η επιφυλακή των ανθρώπων να πέσει με ένα αίσθημα ασφάλειας και μη ανάγκης ελέγχου και περιχαράκωσης των κεκτημένων τους.

Στάδιο 5ο : Πολύ σταδιακά και ενόσω τα κεκτημένα δεν φυλάττονται πλέον οι αντίπαλοι αυτοί παρεισφρύουν σε θέσεις ισχύος, διαδικαστικές, ευθυνών μέσω αντιπροσώπων τους οποίους χρηματίζουν και οι οποίοι είναι προδοτικοί και ενάντια στους ανθρώπους και τα κεκτημένα τους αλλά παρουσιάζονται δημαγωγικά ως υπερασπιστές και προστάτες του λαού και των κεκτημένων του. Όντας στις θέσεις αυτές αρχίζουν να τις διαβρώνουν σταδιακά και να αποπροσανατολίζουν τον λαό από τις ιδέες, τους στόχους και τον Δεκάλογο που του χάρισε την εξουσία που κατέχει και που του εξασφαλίζει την αύξηση της ευημερίας και της ελευθερίας του με την εισαγωγή κατασκευασμένων αναγκών οι οποίες παρουσιάζονται ως προοδευτικές καθώς και αβάσιμες και παράλογες απειλές χωρίς αντίκρισμα ( π.χ. ‘ θα χαρακτηριστούμε κατώτεροι από τους άλλους’, άσχετα εάν είμαστε στην πραγματικότητα ή διάγουμε με καλύτερη ποιότητα ζωής από τους ‘ άλλους’ ).

Στάδιο 6ο : Επαναφέρεται δριμύτερη και άμεσα με καταιγιστικές ολοκληρωτικές και ταπεινωτικές αλλαγές στην νομοθεσία, τους θεσμούς και τις κοινωνικές τάξεις η κατάσταση που επικρατούσε πρίν το 1ο Στάδιο , αυτή τη φορά με προβολή των αξιών οι οποίες κατακτήθηκαν και εγκαθιδρύθηκαν στο 2ο Στάδιο ως ‘ ιερές’ και ως εκ τούτου απαξιωμένες αφού δεν έχουν καμία επίδραση ούτε και νόημα στον λαό ο οποίος στενάζει πεπεισμένος ότι είναι αδύναμος και μόνος και ανίσχυρος. Δηλαδή, προβάλλεται η Ελευθερία ως ιερότατη και ανώτατη αρχή και κίνητρο του κράτους / υπερδύναμης των Η.Π.Α. αλλά στο όνομα της Ελευθερίας και για την επιβολή αυτής υπάρχει λογοκρισία εντός και εκτός της χώρας, μη υπακοή στην επιθυμία του Αμερικανικού Λαού σε θέματα ζωής και θανάτου ( όπως η παύση του πολέμου στο Ιράκ και η επιστροφή των στρατευμάτων στην χώρα τους ), η ολοκληρωτική διεθνής συμπεριφορά που πολλές φορές εκφράζεται με εισβολή σε ξένες χώρες είτε με αυθαίρετες διαταγές διπλωματικές ανάμικτες με απειλές για τα εσωτερικά ζητήματα κάθε χώρας για τα οποία δεν τους πέφτει κανένας λόγος, είτε με ατόφια πολεμική σύρραξη και αιματοχυσία αμάχου πληθυσμού. Όλα αυτά είναι πράξεις ολοκληρωτισμού και σκοταδισμού αλλά παρουσιάζονται ως εκφράσεις της έννοιας της Ελευθερίας καθιστώντας την από γελοία έως μισητή. Με τον τρόπο αυτό αφοπλίζεται ο λαός από τα όπλα του αφού χειραγωγείται και διδάσκεται να τα μισεί και να τα αποστρέφεται. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της Ελλάδος είναι οι έννοιες ‘ Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία’ που έχουν συνδυαστεί με ‘αναρχικούς’ / ΄κομμουνιστές’ και το ‘ Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών’ που έχει συνδυαστεί με χούντα, δικτατορία, απολυταρχισμό, γελοιότητα, απανθρωπιά, εξορία και ξύλο.

Εάν παρατηρήσουμε αυτά τα δύο σλόγκαν, αναλύοντας ουσιαστικά τις έννοιες που προωθούν και προβάλλουν θα δούμε ότι εμπεριέχουν το κράτος πρόνοιας, την κριτική σκέψη, την έννοια του ‘ ανήκειν’, το υγιές σύστημα μέτρων και σταθμών όσον αφορά την ηθική και καθημερινή αντιμετώπιση του πλησίον καθώς και το καθημερινό Ελληνικό life style το οποίο προάσπιζε την σωματική και πνευματική υγεία του ανθρώπου που πρέπει να προσαρμοστεί στις καθημερινές συνθήκες της τοποθεσίας της χώρας επί της γής καθώς και την εξασφάλιση επιβίωσης του λαού δια μέσω των αιώνων ακόμα και υπό το κράτος κατοχής άλλων εθών και κουλτουρών όπως αποδείχθηκε ιστορικά με την Τουρκοκρατία και την Γερμανική κατοχή.

Με την προπαγάνδα και τις κοινωνικές αναταραχές οι οποίες συνδύασαν εσκεμμένα τα σλόγκαν αυτά με ότι πιο ακραία αντίθετο στο οποίο ο Έλληνας επαναστατεί ( χωρίς να επιτρέπει την ανάλυση του τι πρεσβεύουν και από τι προστατεύουν όλες αυτές οι έννοιες ) ο Ελληνικός λαός ληστεύθηκε από τα όπλα τα οποία τον βοήθησαν να επιβιώσει ανά τους αιώνες και αν διατηρήσει το φωτεινό πνεύμα το οποίο κληρονόμησε από την αρχαιότητα και το οποίο προωθεί και προωθούσε την Ελεύθερη Σκέψη με στόχο την ευημερία και ευτυχία του ανθρώπου.


Συνάμα, ο Έλληνας υπέστη πολιτιστικό βιασμό από άλλους φερόμενους ως Έλληνες οι οποίοι όμως ήταν και είναι ενάντιοι και εξυπηρετούν αυτούς που οι Έλληνες ανέκαθεν αποτινάσσουν και αποτίναζαν : προπαγάνδα σε μορφή βιβλίων, ρεπορτάζ, κ.ά. όπως το ‘ Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας’ του Ν. Δήμου ή το τραγούδι ‘ Κωλοέλληνες’ του Δ. Σαββόπουλου και προσθήκες στο καθημερινό λεξιλόγιο λέξεων όπως ‘ Ελληνάρας’ το οποίο είναι συνώνυμο με ένα κακότροπο, υποανάπτυκτο και εκχυδαϊσμένο άτομο το οποίο είναι κακεντρεχές και κουτοπόνηρο, διδάσκουν στον Έλληνα και τον χειραγωγούν να μισεί και να ντρέπεται για τον εαυτό του και το όνομα και την ταυτότητα του και ο,τιδήποτε έχει σχέση με αυτό, δηλαδή με όλο τον πλούτο της φιλοσοφίας και διανόησης που τον κράτησε Ελεύθερο και Αδιάφθορο επί χιλιετηρίδες. Ψάχνει λοιπόν για άλλη ταυτότητα για την οποία να μην ντρέπεται και αγκιστρώνεται από αυτήν που του ‘πλασάρουν’ με επιχειρήματα όπως ‘ έτσι κάνουν οι προηγμένοι’, ‘έτσι κάνουν οι Ευρωπαίοι’, ‘ έτσι θα είσαι in και δεν θα είσαι οπισθοδρομικός’.

Σήμερα εν έτει 2008 η κοινωνία παγκοσμίως και διεθνώς βρίσκεται στο 6ο Στάδιο και ραγδαία επανέρχονται όχι μόνο οι ολοκληρωτικές καταστάσεις και πολιτεύματα ( απαξιώνοντας την έννοια της Δημοκρατίας και του Φιλελευθερισμού ) αλλά και στο επίπεδο της διανόησης με την υπερπληθώρα και εισαγωγή σκοταδιστικών εθίμων και δοξασιών όπως καταφυγή σε μέντιουμ και αστρολόγους, πίστη σε δοξασίες και υπερφυσικά όντα όπως δαιμόνια, βρυκόλακες και φαντάσματα, εφαρμογή μαύρης μαγείας και βουντού ( όπως προβάλλεται μέσα από τα ΜΜΕ και όχι την ατόφια φιλοσοφία της συγκεκριμένης θρησκείας ) και πλήθους άλλων μοιρολατρικών πράξεων και φιλοσοφιών που προωθούν τον φόβο και την απελπισία λόγω της αίσθησης της ελλείψεως ελέγχου στα δικά μας χέρια ( internal versus external locus of control ).

Σήμερα εν έτει 2008 έχουμε μόλις μπεί σε διαδικασία οικονομικού ‘κράχ’ που εξαφανίζει την μεσαία κοινωνική τάξη ώστε να υπάρχει μόνο ‘αριστοκρατία’ και ‘ χαμηλή εργατική τάξη’ ( lumpenproletariat) όπως στην εποχή πρίν τον Διαφωτισμό και παλαιότερα. Αυτό το ‘κράχ’ το οποίο διεθνώς καταστρέφει ζωές και οικογένειες και με μία κίνηση εξουδετερώνει τους αγώνες γενεών είναι επίκτητο και κατασκευασμένο ακριβώς όπως έχουμε περιγράψει για το 6ο Στάδιο αφού δεν προέρχεται από τον νόμο ‘προσφοράς και ζήτησης’ της οικονομίας ( δηλαδή, έλλειψη συνεπάγεται αύξηση των τιμών, πλεόνασμα συνεπάγεται μείωση των τιμών). Με την σημερινή τεχνολογία αλλά και με βάση τα αποθέματα ενέργειας του πλανήτη υπάρχει υπερπλεόνασμα στα τρόφιμα και στις υπηρεσίες ( όπως φαίνεται από τον βαθμό ανεργίας εξειδικευμένων επαγγελματιών καθώς και τις τεράστιες ποσότητες τροφίμων οι οποίες αν και κατάλληλες προς κατανάλωση καταστρέφονται και δεν διατίθονται στην αγορά ) το οποίο υπερκαλύπτει την ζήτηση και συνεπώς θα έπρεπε να υπάρχει πτώση των τιμών.

Παρ’ όλο που ακόμα και επισήμως ανακοινώνεται ότι ο λόγος της ακρίβειας δεν είναι η προσφορά και η ζήτηση αλλά η κερδοσκοπία ( όχι σαφέστατα των απλών εμπόρων ή παραγωγών αλλά όλων των υπολοίπων παρασιτικών παραγόντων της αγοράς / κοινωνίας ), άτομα όπως ο Κ. Καραμανλής και οι ομοϊδεάτες / συνάδελφοι του στην Ευρωπαϊκή Ένωση ισχυρίζονται και διακηρύσσουν ότι δεν υπάρχουν «μαγικές λύσεις» στο πρόβλημα της ακρίβειας. Αν εφαρμόσουμε στην διαδικασία εκτίμησης μας τις αρχές της κριτικής σκέψης και τον Δεκάλογο που αναφέραμε στο 1ο μέρος θα βγάλουμε έκτακτα το συμπέρασμα ότι τα άτομα που αναρριχήθηκαν ή επεβλήθησαν με ειδικές πανάκριβες εκλογικές καμπάνιες καθώς και αδιαφανείς διαδικασίες εκλογής, χρηματοδοτημένες ( sponsored ) φανερά ή κρυφά από ιδιώτες οι οποίοι κρύβονται πίσω από Ανώνυμες Εταιρείες είναι ανίκανα, άπειρα ως προς την διαχείριση πόρων και ανελεύθερα αφού χρηματοδοτούνται και εξαρτούνται από τους σπόνσορες τους και συνεπώς με κάθε συμφέρον να αντιπροσωπεύσουν επάξια τον κάθε επιχειρηματία / προσωπικότητα που τους έχει αναλάβει.

Αυτό το οποίο πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ξανά όπως οι πρόγονοι μας του 1ου Σταδίου είναι ότι δεν χρειαζόμαστε ούτε θέλουμε μαγικές λύσεις, αφού τα προβλήματα αυτά δεν προήλθαν « μαγικά» και ως κεραυνός εν αιθρία. Όπως σε κάθε επιχείρηση ή νοικοκυριό ( που σύμφωνα με την λογική της ‘μπάμπουσκας’ την οποία ακολουθούμε είναι μία μικρογραφία ενός κράτους με τον επιχειρηματία ή την νοικοκυρά στην θέση του πρωθυπουργού, όμως με περισσότερες δυσκολίες από ότι ο πραγματικός πρωθυπουργός ο οποίος έχει την ευχέρεια να διαμορφώνει τις συνθήκες και τους πόρους όπως θέλει ο ίδιος εντός του κράτους ) έτσι και σε ένα κράτος τα προβλήματα μπορούν να λυθούν άμεσα ( εντός εβδομάδων ) και να διατηρηθούν λυμένα προς όφελος του κάθε ατόμου ‘ και σε ρέγουλα’, φυσικά με την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ο στόχος των ανθρώπων που αναλαμβάνουν τα ινία του κράτους έχουν στόχο πράγματι αυτό και όχι να μεταβάλλουν το κράτος σε μία συσκευή παραγωγής χλιδής για λίγους.


Στο επόμενο μας άρθρο θα δείξουμε του λόγου το αληθές με το να ξεκινήσουμε να περιγράφουμε την μεθοδολογία της σωστής διακυβέρνησης που θα λύσει όλα τα παραπάνω χωρίς την παραμικρή στέρηση σε επίπεδο μεσαίας και ανωτέρας μεσαίας κοινωνικής τάξης, που είναι και το βέλτιστο επίπεδο διαβίωσης για κάθε φυσιολογικό άτομο ασχέτως επαγγέλματος ( από αγρότης έως γιατρός και από βιοτέχνης έως καθηγητής ).

Sunday, June 29, 2008

Περί Οίκου, Δήμου και των Αρμοστών Αυτών

( έκτακτο άρθρο )

Η κοινή λογική η οποία εξασφαλίζει την επιβίωση και ευημερία όλων των υπάρξεων επί της γής που ανήκουν τουλάχιστον στην πανίδα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο άνθρωπος, είναι κάτι το οποίο έχουμε επανειλημμένως πεί ότι το διαθέτουμε εκ γενετής ως το βασικό μας όπλο επιβίωσης και οφείλουμε να το εξασκούμε και να το εξελίσσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Επίσης οφείλουμε να χρησιμοποιούμε στο έπακρο την γενική κοινή λογική όπως αυτή διαμορφώνεται ανά τους αιώνες ώστε να εξυπηρετεί και να προστατεύει όσο το δυνατόν περισσότερο τις επόμενες γενιές με βάση το απόσταγμα της πείρας των απερχομένων.

Μεγάλη προσοχή απαιτείται να γίνει κάθετος και ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα στην κοινή λογική ( η οποία είναι ανεκτίμητη και απαραίτητη ) και στην κοινή γνώμη ( η οποία είναι αστάθμητη, σπανίως εξακριβώσιμη και συνήθως καταστροφική όπως παρουσιάζεται ). Ενώ η κοινή λογική είναι στην ουσία απλές αλλά καίριες θέσεις που βασίζονται στην γνώση της σχέσης δράσης – αντίδρασης και πρόβλεψης ακριβώς όπως τα αποτελέσματα πολύχρονης και πολυπληθέστατης έρευνας ( άρα και πάρα πολύ αξιόπιστης και αντιπροσωπευτικής σχεδόν σε επίπεδο νόμου της φύσης ), η κοινή γνώμη είναι ακριβώς το αντίθετο αφού βασίζεται σε υποκειμενική και επιπόλαια εκτίμηση καταστάσεων και αξιών με βάση της αρχής του επηρεασμού και της επιβολής : η κοινή γνώμη δεν διέπεται από ανάγκη αντικειμενικής αποτύπωσης της πραγματικότητας για σωστή δημιουργία συμπερασμάτων επ’ αυτής αλλά από ανάγκη συμπερίληψης στο γενικό σύνολο με εισιτήριο την άνευ όρων συμφωνία και συναίνεση με ο,τιδήποτε παρουσιάζεται ότι είναι η θέση του γενικού συνόλου.

Δηλαδή για παράδειγμα : ένα παιδάκι που θέλει να το παίξουνε την ώρα του διαλείμματος η μεγάλη ομάδα των παιδιών, θα συμφωνήσει ή θα μιμηθεί τη συμπεριφορά που η μεγάλη ομάδα των παιδιών έχει προς ένα άλλο παιδάκι / τους καθηγητές / τις καθαρίστριες / κλπ άσχετα αν το ίδιο αυτό παιδάκι θεωρεί τη συμπεριφορά αυτή σωστή / γνωστική / συμφέρουσα ή όχι ( για τον λόγο αυτό πολλά παιδάκια αισθάνονται άσχημα μετά από το σχολείο ).

Με την ίδια λογική η οποία είναι αυτή ακριβώς που διέπει την κοινή γνώμη, λειτουργεί και ο κάθε άνθρωπος που έχει ανάγκη ‘ να τον κάνουν παρέα’ και για χάρη αυτής της παρέας θυσιάζει αρχές, χρόνο, χρήμα, οικογένεια, αυτοεκτίμηση και ακόμα και το σώμα και τη ζωή του – ενάντια στην κοινή λογική που πρώτη προτεραιότητα βάζει τα καλώς έχειν των προαναφερθέντων πραγμάτων.

Ναι, αλλά ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν, συνεπώς δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του και εάν μπορεί είναι ‘ανώμαλος’ και δυστυχισμένος. Άρα δεν πάω ενάντια στην κοινή λογική ακολουθώντας την κοινή γνώμη. Έτσι δεν είναι ;

Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Θα ακολουθήσουμε την κοινή λογική για να αποδείξουμε γιατί. Βεβαίως και ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν. Όμως έχουμε συνειδητοποιήσει τι εννοούμε με τον όρο αυτό ; Πάντα πρέπει να προσέχουμε με τους όρους και τις έννοιες που μας λένε διότι πολλές φορές μας δίνονται με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ασαφείς και ο κάθε ένας να συνάγει αυτό που ο ίδιος πιστεύει / φοβάται ότι σημαίνει και όχι αυτό περί ου ο λόγος γίνεται.

Λοιπόν, όταν λέμε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν εννοούμε ότι είναι πλασμένος για να αποτελεί αυτάρκες μέρος μίας ομάδας άλλων επίσης αυταρκών ατόμων έτσι ώστε να είναι σε θέση να συνεισφέρει μαζί με τις συνεισφορές όλων των άλλων ατόμων για την επίτευξη ενός κοινού στόχου ο οποίος είναι σαφής και αποδεκτός εξ ίσου από όλα τα άτομα της ομάδας και ξεκάθαρα εποικοδομητικός για όλους. Είναι δηλαδή ο άνθρωπος κοινωνός μίας ιδέας / στόχου / πολιτικής η οποία θα αποφέρει καρπούς για τον εαυτό του και για τα άλλα άτομα εξ ίσου : είναι δηλαδή, κοινωνικό όν.

Αυτό όμως το οποίο γίνεται με βάση την ανάγκη να συμπεριληφθεί κάποιος σε ένα σύνολο το οποίο ορίζεται από την κοινή γνώμη και την πολιτική της κοινής γνώμης αυτής δεν κάνει τον άνθρωπο κοινωνικό αλλά αντικοινωνικό όν : τον καθιστά ένα μη αυτάρκες εξαρτημένο άτομο το οποίο επιζητεί τον δανεισμό του δυναμικού του σε κάποιο άλλο άτομο ( το όποιο έγκειται στην τυφλή υπακοή και following χωρίς συμβολή καμίας κριτικής / δημιουργικής σκέψης σε κάτι ) με την μορφή της συνεισφοράς επιζητώντας το αντίκρισμα της άρσης των ευθυνών αλλά και της περαιτέρω συμμετοχής και συμβολής στα κοινά. Συνεπώς με την προσυπογραφή της οποιασδήποτε ‘ κοινής γνώμης’ χωρίς ουδόλως κάποιας διαδικασίας εκτίμησης της ποιότητος και ορθότητος της γνώμης αυτής, τα άτομα που την ακολουθούν ( και είναι ‘in’ / ‘ συνειδητοποιημένα’ / ‘ με άποψη’ / ‘ προοδευτικά’ / ‘φιλελεύθερα’ / ‘διανοούμενα’ / ‘σοφιστικέ’ / ‘ κουλτουριάρικα’ / κλπ ) εξαγοράζουν την υποχρέωση τους να επιβλέπουν και να προστατεύουν τα συμφέροντα του εαυτού τους και της κοινωνίας , αδιαφορώντας για την τύχη της κοινωνίας αυτής και του ατόμου τους. Συνεπώς είναι άκρως αντικοινωνικά, και άρα ενάντια στην φύση του ανθρώπου να είναι κοινωνικό όν. Επομένως, τα άτομα αυτά είναι που είναι ανώμαλα, άρρωστα και βλαπτικά.

Ο άνθρωπος ο οποίος είναι πραγματικά κοινωνικό όν ( δηλαδή, υγιής αντιπρόσωπος του είδους του ) είναι αυτός ο οποίος ενδιαφέρεται πρωτίστως να προστατέψει και να προωθήσει την φυσική υγεία, την πνευματική υγεία, την ψυχική υγεία καθώς και τις προοπτικές εξέλιξης σε θετική και αυξητική κατεύθυνση της διανόησης η οποία με την σειρά της θα προασπίσει ακόμα περισσότερο τα είδη της υγείας που προανέφερα. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τεχνική κατάρτιση μόνο ( δηλαδή σπουδές κάθε είδους ) αλλά με πλήρη χρήση και κατανόηση της κοινής λογικής και των αρχών της.

Και ποιες είναι αυτές ;

Οι βασικές αρχές της κοινής λογικής είναι παγκόσμιες και απόλυτες και πάρα πολύ απλές. Συγκεκριμένα :

1. δεν συναινώ σε τίποτα πρίν το εξετάσω εξονυχιστικά. Χρόνος ο οποίος επενδύεται στην εξέταση πρίν την λήψη απόφασης είναι κλάσμα του χρόνου που εξοικονομείται από την αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων, που θα προέκυπταν από μία βεβιασμένη, επιπόλαια ή εν αγνοία απόφαση, των οποίων η επίλυση είναι χρονοβόρα, ενεργοβόρα και υψηλού κόστους.

2. εάν μου επιβάλλονται χρονικές πιέσεις για να ‘ προλάβω μία ευκαιρία’ τότε 99,9% των περιπτώσεων υπάρχει παγίδα ή κάποιου άλλου είδους δολιότητα που εάν μου επιτρεπόταν να εξασκήσω την αρχή 1. θα την έβλεπα άμεσα. Συνεπώς προτιμώ να ‘ χάσω την ευκαιρία’ και να κρατήσω τα κεκτημένα μου.

3. εάν μου γίνεται ψυχολογικός εκβιασμός να πάρω πίσω ή να μην δράσω σύμφωνα με μία απόφαση που έχω πάρει με βάση την αρχή 1. επειδή με απειλούν ότι θα με χαρακτηρίσουν άσχημα ή θα με αποπέμψουν από την ομάδα ή θα χάσω κάποια προνόμια ή εκτίμηση ή ο,τιδήποτε άλλο το οποίο είναι αβάσιμο και άπιαστο, στηριζόμενο σε γνώμη τρίτων πολλές φορές και αόριστων τρίτων ή αναρμόδιων τρίτων, τότε γνωρίζω ότι η απόφαση μου είναι πολύ σωστή και θα μου αποφέρει δύναμη και κύρος για εμένα και το πραγματικό μου σύνολο.

4. δεν δέχομαι επ’ ουδενί την ύπαρξη των λεγομένων ‘γκρί’ τοπίων. Το γκρί τοπίο είναι συνώνυμο της αναρχίας, ανομίας, ασυδοσίας καθώς και της έλλειψης λογικής και θετικού κινήτρου και στόχων από αυτούς που το επιβάλλουν ( και από το οποίο επωφελούνται με το Α ή Β τρόπο ). Εάν το λεγόμενο γκρί τοπίο δεν ξεκαθαρίσει σε άκρως κατανοητά άσπρα και μαύρα τότε αρνούμαι να είμαι μέλος και να συμμετάσχω στην διαδικασία καθότι δεν θα είναι στον έλεγχο μου και της κοινής μου λογικής και κινδυνεύω εγώ προσωπικά καθώς και αυτοί που αντιπροσωπεύω.

5. δεν δέχομαι και είμαι πολέμιος οποιουδήποτε προσπαθήσει να αποφύγει να μου ξεκαθαρίσει το γκρί τοπίο ισχυριζόμενος ότι δεν είμαι ικανός να το καταλάβω, είναι αδύνατον να εξηγηθεί με πιο απλούς όρους, δεν είναι δική μου αρμοδιότητα να το καταλάβω, δεν έχει χρόνο να μου το εξηγήσει, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο δεν δέχεται αν μου το καταστήσει ξεκάθαρο. Εάν η διαδικασία δράσης – αντίδρασης ( δηλαδή, πώς η πράξη που πάει να γίνει θα έχει το αποτέλεσμα το οποίο φέρεται ότι θα έχει ) δεν είναι ξεκάθαρη σε όλα ανεξαιρέτως τα άτομα ασχέτως κοινωνικο-πολιτικού και εκπαιδευτικού επιπέδου τα οποία δεν έχουν υποστεί εγκεφαλική βλάβη τότε υπάρχει πιθανή δόλια ή σκαιά ή αδιαφανής δράση και έχουμε υποχρέωση για τα συμφέροντα μας και αυτά του συνόλου που αντιπροσωπεύουμε να μην συναινέσουμε και να εναντιωθούμε.

6. δεν δέχομαι ότι πράξεις απαραίτητες για την επιβίωση μου και του κοινωνικού μου συνόλου όπως η αρχή 5. είναι μη πρακτικές, ουτοπικές, αδύνατες. Το όν το οποίο έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τον τρόπο να σχίσει το άτομο, να ζήσει σε όλες τις γεωλογικές συνθήκες, να ανακαλύψει τον τρόπο εξουδετέρωσης της βαρύτητας, ιών και βακτηρίων μπορεί να βρεί τον τρόπο και την μέθοδο να επεξηγεί μεθόδους, πολιτικές, στρατηγικές, απολογισμούς, προϋπολογισμούς, κλπ ώστε να επιτυγχάνεται η αρχή 5. και όλες οι υπόλοιπες.

7. δεν δέχομαι κανενός είδους βίαιας επιβολής επί του ατόμου μου και της διανόησης μου είτε αυτή αποπειράται να γίνει από πολλούς είτε από λίγους, από πολιτεύματα, κυβερνήσεις, επιτροπές, Αρχές, οργανισμούς, εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, συγγραφείς, βραβεία, επιστήμονες, προσωπικότητες, κ. ά. : όλοι ανεξαιρέτως θα πρέπει να μπορέσουν να με πείσουν με βάση την κοινή λογική χωρίς να εμπλέξουν τεχνική γνώση που δεν με αφορά, και χωρίς να με πιέσουν μέσω προπαγάνδας και εκβιασμών ή έλλειψη χρόνου για να κάνω τις εκτιμήσεις.

8. δεν δέχομαι ‘τετελεσμένα γεγονότα’ ή ‘ειλημμένες αποφάσεις / τελειωμένες καταστάσεις / χρόνιες καταστάσεις’ : το όν το οποίο έχει κατορθώσει να εκτρέψει ποταμούς αιωνόβιους και άκρως ορμητικούς, να αλλάξει την μορφή παραλίων διαμορφωμένων μέσω χιλιετηρίδων και να επιβληθεί μόνο με τη δύναμη της κοινής του λογικής ενάντια στα φυσικά όπλα άλλων αρπακτικών έχει την δυνατότητα και την υποχρέωση να αναδιαμορφώνει ο,τιδήποτε υπονομεύει την υπόσταση του.

9. δεν εκτρέπομαι από την πορεία μου με τον εκβιασμό ότι θα μείνω μόνος. Είμαι κοινωνικό όν και ακολουθώντας τις παραπάνω αρχές δείχνω ότι διαθέτω την δύναμη και την ισχύ να στηρίξω εποικοδομητικά και άλλα κοινωνικά όντα τα οποία και από την φύση τους θα έλκονται προς τα εμένα. Συνεπώς δεν θα είμαι απομονωμένος ποτέ. Αντίθετα τα άλλα αντικοινωνικά όντα τα οποία προσπαθούν να με εκβιάσουν έτσι είναι αυτά τα οποία μαστίζονται από την αλλοτρίωση, την απομόνωση και την μοναξιά.

10. δεν δέχομαι ότι υπάρχουν αδιέξοδα, άλυτες καταστάσεις, αδρανείς καταστάσεις λόγω ‘ του εμπρός γκρεμού και του πίσω ρέματος’. Όλες οι καταστάσεις έχουν λύση θετική και άκρως εποικοδομητική και ο μόνος λόγος που αντικοινωνικά όντα προσπαθούν να αποτρέψουν τη λύση είναι διότι σε μία πραγματικά εποικοδομητική λύση η αδυναμία και η έλλειψη διανόησης τους θα γινόταν εμφανής και συνεπώς δεν θα είχαν θέση υψηλότερη από αυτή ενός εξαρτημένου μέλους στο κοινωνικό σύνολο.



Αυτές οι βασικές αρχές της κοινής λογικής ισχύουν για τον εαυτό μας και για όλα τα κοινωνικά σύνολα από την οικογένεια μέχρι το κράτος και τις διακρατικές συμμαχίες. Με βάση λοιπόν αυτές τις αρχές της κοινής λογικής στο 2ο μέρος αυτού του έκτακτου άρθρου μας θα αναλύσουμε τις επίκαιρες δηλώσεις διαφόρων ατόμων τα οποία καταχρηστικά κρατούν θέσεις αρχηγικές ή ευθύνης στο Ελληνικό κράτος. Σαφέστατα καθότι το προφίλ των ατόμων αυτών είναι το ίδιο διεθνώς το μόνο που αλλάζει για τις άλλες χώρες είναι τα ονόματα.

Sunday, June 22, 2008

Ασφάλεια

Από πάρα πολύ νωρίς στην ανατροφή και κοινωνικοποίηση του καθενός από εμάς μας διδάσκεται ένας συνεχής εκφοβισμός και μία διαστρέβλωση της σωστής έννοιας δράσης, αντίδρασης και ανάδρασης του ατόμου με το περιβάλλον του σε κοινωνικό αλλά και σε φυσικό επίπεδο. Σήμερα αντί να ξεκινήσουμε δείχνοντας ποιο είναι το λάθος και μετά αυτό το οποίο ορθώς ισχύει ασχέτως προπαγάνδας ή φιλοσοφίας, θα ξεκινήσουμε δείχνοντας αυτό που πραγματικά και άρρηκτα ισχύει για τον άνθρωπο και την επίδραση του στην κοινωνία και το περιβάλλον και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αλλάξει ασχέτως εάν εμείς το λαβαίνουμε υπ’ όψιν ή όχι.

Από την στιγμή της γέννησης ή ακόμα και της συλλήψεως του, το άτομο έχει τεράστια επίδραση στο περιβάλλον του διότι σε μία ήδη ισχύουσα κατάσταση ( ασχέτως της ποιότητος της κατάστασης αυτής ) εισάγεται ο εαυτός του ως μία καινούργια μεταβλητή και αρχικά ως ένας πολλά υποσχόμενος αστάθμητος παράγοντας. Πάντα και σε κάθε περίπτωση το καινούργιο άτομο το οποίο έρχεται δρά ως καταλύτης για την πολύ πιο έντονη συμπεριφορά και προσανατολισμό όλων των ατόμων του άμεσου κατ’ αρχάς και πολύ σύντομα και του ευρύτερου κοινωνικού κύκλου του. Όμως όπως κάθε καταλύτης σε κάθε επίπεδο και πτυχή της φύσης από την χημεία έως την ψυχολογία ΔΕΝ ΔΡΑ ΩΣ ΜΕΤΟΥΣΙΩΤΗΣ / ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΗΣ ΑΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΑΛΛΑ ΩΣ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΑ.

Δηλαδή, ένα μωρό το οποίο έρχεται σε ένα ζευγάρι το οποίο δεν έχει βάσεις συνοχής και αρμονίας μεταξύ του ( όχι στην περίπτωση που κινήσεις χειραγώγησης ενδεχομένως να κρύβουν την πραγματική σχέση ) αυτό το οποίο θα κάνει ως καταλύτης είναι να αναδείξει την έλλειψη συνοχής και αρμονίας η οποία είναι προϋπάρχουσα με πολύ έντονα χρώματα. Ένα μωρό το οποίο έρχεται σε ένα ζευγάρι το οποίο έχει βάσεις συνοχής και αρμονίας ακόμα και εάν βάλλεται από κινήσεις χειραγώγησης τρίτων θα δράσει ως καταλύτης και θα αναδείξει αυτή την συνοχή και αρμονία επίσης σε πολύ έντονα χρώματα.

Η άφιξη ενός καινούργιου ατόμου θα ενδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό τις ήδη υπάρχουσες θέσεις και προσανατολισμούς του περιβάλλοντος του ΑΛΛΑ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ή ΝΑ ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΕΙ ΜΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΘΕΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ. Μπορεί στην επιφανειακή συμπεριφορά να υπάρξει έντονη αλλαγή ‘ πλεύσης ’ αλλά αυτή η αλλαγή πλεύσης λαβαίνει χώρα μόνο για να συνάδει με τον προσανατολισμό και το κίνητρο του ατόμου που ήδη προϋπήρχε. Π. χ. μία μητέρα η οποία πραγματικά και ουσιαστικά ως πρώτη προτεραιότητα έχει τα παιδιά της και όχι τον άνδρα της ή τους γονείς της ή τον εαυτό της μπορεί πρίν την άφιξη ενός τέκνου της ή και κατά την διάρκεια της κύησης και του πρώτου σταδίου ανατροφής να συναινεί και να συμπεριφέρεται με τρόπους που δεν δίνουν προτεραιότητα στο τέκνο αυτό εάν η ίδια χειραγωγείται στο να πιστεύει ότι ‘ είναι για το καλό του παιδιού / για να μη το βλάψεις / να μη το κρατήσεις πίσω / να μη το κάνεις περίεργο / να μη το κάνεις σα και σένα / κλπ ’. Όμως την στιγμή που η μητέρα αυτή συνειδητοποιήσει ότι αυτά που της προβάλλουν για το παιδί της όχι μόνο δεν είναι σωστά αλλά είναι και καταστροφικά, η καταλυτική δράση του τέκνου ενεργοποιείται καθότι η μητέρα δρά σύμφωνα με την ανέκαθεν πρώτη της προτεραιότητα του καλώς έχειν του παιδιού της και δεν αφήνει τίποτε το οποίο έχει καταστροφική επίδραση σε εκείνο να υπάρξει στο περιβάλλον του. Εάν η συνειδητοποίηση της καταστροφικής επίδρασης του περιβάλλοντος στο παιδί δεν ωθήσει τους γονείς να λάβουν θέση άμεσα και δραστικά προς την προστασία του παιδιού τότε άμεσα έχουν λάβει θέση και έχουν δείξει ανάγλυφα την πραγματική σειρά προτεραιοτήτων / αφοσίωσης / πίστης / αξιών που τους διέπει ασχέτως του τι ισχυρίζονται. Αυτή ακριβώς είναι η καταλυτική δράση ενός ατόμου στο περιβάλλον του και είναι αναπόφευκτη.

Γιατί είπαμε όλα τα παραπάνω και πώς εξυπηρετούν ως απεικόνιση της πραγματικής υπόστασης, δράσης, αντίδρασης και ανάδρασης του ατόμου μέσα στην κοινωνία ;

Με το παραπάνω παράδειγμα το οποίο είναι παγκοσμίως εν ισχύ σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις ασχέτως κουλτούρας και κοινωνικοοικονομικού επιπέδου, δείχνουμε άμεσα ότι ένα άτομο με την απλή ύπαρξη του και μόνο έχει τεράστιες επιδράσεις στο περιβάλλον του που ισοδυναμούν με αλυσιδωτές αντιδράσεις μίας πυρηνικής έκρηξης. Επίσης, δείξαμε ότι αυτού του είδους η επίδραση γίνεται είτε αποφασίσουμε να δράσουμε / αντιδράσουμε είτε φοβηθούμε και μείνουμε άεργοι : και στις δύο περιπτώσεις χαρακτηριζόμαστε και οι αντίστοιχες ευθύνες που αναλογούν με τον χαρακτηρισμό αυτόν μάς καταλογίζονται ούτως ή άλλως.

Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό ;

Θέλουμε να πούμε και να δείξουμε την πολύ απλή αλλά και για πολλούς τρομερά εκφοβιστική αλήθεια ότι κανείς ανεξαιρέτως και ασχέτως αποπειρών για αποσόβηση ευθυνών δεν απαλλάσσεται των ευθυνών αυτών αλλά είναι υπόλογος σε αυτές.

Γιατί είναι εκφοβιστικό αυτό ;

Διότι από πολύ μικρή ηλικία μας διδάσκεται ότι η ευθύνη είναι ένα τσεκούρι που ίπταται πάνω από το κεφάλι του κάθε ανθρώπου έτοιμο να του το πάρει, και η εξυπνάδα στην κοινωνία αυτή είναι να μπορέσεις να σπρώξεις μακριά το δικό σου τσεκούρι ώστε να πάει πάνω από το κεφάλι κάποιου άλλου, ασχέτως εάν το τσεκούρι αυτό παραμένει δικό σου. Συνεπώς, το να σου ειπωθεί ότι το τσεκούρι αυτό δεν φεύγει πάνω από το κεφάλι σου αλλά παραμένει και πιθανότατα γίνεται και μεγαλύτερο είναι άκρως εκφοβιστικό.

Ναι, αλλά τόσοι πετυχαίνουν ( από πολιτικούς, επιχειρηματίες, άνακτες έως γονείς, συγγενείς και φίλους ) να αποσοβήσουν τις ευθύνες τους και να τις φορτώσουν αλλού κάνοντας άλλους να πληρώνουν για αυτές. Πώς λοιπόν δεν αποσοβούνται οι ευθύνες ;

Οι ευθύνες δεν αποσοβούνται ποτέ και αυτό αποδεικνύεται σε όλες τις περιπτώσεις αλλά ιδιαίτερα στις περιπτώσεις των αρχηγών κάθε διαμετρήματος αφού όλοι ευθυτενώς και εύκολα μπορούν να υποδείξουν ή να αποκαλύψουν τον φταίχτη για πολλές καταστάσεις από την ακρίβεια μέχρι την κατάσταση της μετανάστευσης ανά τον κόσμο καθώς και από τις από κοινού αποδεκτές φράσεις τύπου ‘ όλοι οι πολιτικοί είναι βρώμικοι / αγορασμένοι / υπηρέτες του χρήματος’. Τι συμβαίνει λοιπόν ;

Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ότι αμέσως μετά από την πολύ σωστή εκτίμηση και απόδοση ευθυνών ακολουθεί η ρητορική ερώτηση ‘ και τι να κάνουμε ;’ ή κάποιο σχόλιο που δηλώνει ανικανότητα / αδυναμία του τύπου ‘ άστα αυτά / δεν γίνεται τίποτα / χαμένος κόπος / κλπ’.

Δηλαδή ;

Δηλαδή όπως στην περίπτωση του γονέα ο οποίος δεν έχει πρώτη προτεραιότητα το παιδί του αν και αυτό διακηρύττει, ο πολιτικός και κάθε άλλου είδους αρχηγός λειτουργεί ως καταλύτης και δείχνει περίτρανα ότι ο πραγματικός προσανατολισμός του πολίτη δεν είναι προς την προσωπική και γενική βελτιστοποίηση της καθημερινότητας αλλά αντιθέτως προς την μεγιστοποίηση της κακουχίας και της αντικειμενοποίησης του πλησίον, και συνεπώς και του εαυτού του. Ο κάθε ένας πολίτης με την έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης και ελέγχου των αντιπροσώπων αυτών οι οποίοι φανερά δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ούτε τηρούν τις υποσχέσεις τους δείχνει ότι συναινεί και επικροτεί την κατάσταση που επιβάλλεται. Αυτό πλέον διακηρύσσεται και μέσα από τα ΜΜΕ και τις δηλώσεις των κυβερνητικών εκπροσώπων όταν ισχυρίζονται και δικαίως σε αυτή την περίπτωση ότι ‘ ο λαός επικροτεί / συναινεί / διατάσσει / δίνει την εντολή για την συμπεριφορά που επιδεικνύω’ .

Μα πώς μπορείς να το λές αυτό όταν όλος ο κόσμος έχει σηκωθεί και έχει καθίσει με απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις και ‘ μποϋκοτάζ’ ;

Δυστυχώς όλο αυτό είναι ένα προπέτασμα και μία δικαιολογία για να αισθάνεται όλος ο κόσμος ότι έχει κάνει το καθήκον του ώστε να μη του καταλογιστούν ευθύνες ή να μη κατηγορηθεί ότι στην πραγματικότητα συναινεί στην υποδούλωση που του γίνεται, αλλά ταυτοχρόνως να μην επιτύχει τίποτα έτσι ώστε να συνεχίσει και αυτός αλλά και ο γείτονας ( ο οποίος αποτελεί πρωτίστης σημασίας μέτρο ) να είναι υποδουλωμένοι και ενταγμένοι σε ένα κατεστημένο στο οποίο με κάποιο τρόπο όλοι έχουν κάποιον να τους καταδυναστεύει και κάποιον που καταδυναστεύουν με τη σειρά τους ( ακόμα και εάν αυτός ο κάποιος είναι ο άστεγος του δρόμου ή η αδέσποτη γάτα ).

Οι απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις και μερικά ( όχι ολοκληρωτικά ) μποϋκοτάζ αποτελούν την αρχή μίας απειλής από τον λαό προς τους αντιπροσώπους του η οποία όμως ποτέ ( από την μεταπολίτευση και μετά ) δεν πραγματοποιείται. Η απεργία και η διαδήλωση έχουνε ισχύ όταν ο κάθε ένας από τους διαδηλωτές είναι πλήρως προετοιμασμένος, όχι να παίξει ξύλο με τα ΜΑΤ, αλλά να φέρει εις πέρας όλα τα slogan τα οποία αναγράφει στα πλακάτ. Δηλαδή, όταν αναγράφεται ότι ‘ δεν θα περάσει ο ασφαλιστικός νόμος’ αυτό θα πρέπει να είναι γραμμένο σε πέτρα και όταν ο αντιπρόσωπος δοκιμάσει την μπλόφα να δειχθεί ότι δεν είναι μπλόφα με το να αγνοηθεί πλήρως και από όλους ανεξαιρέτως τους διαδηλωτές η νομοθεσία αυτή συμπεριλαμβανομένης της άρνησης πληρωμής εισφορών και συμμόρφωσης με ο,τιδήποτε ο νόμος αυτός διατάσσει.

Ο κάθε ένας διαδηλωτής θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να το κάνει αυτό ακόμα και εάν είναι μόνος του.

Και θα κάνω εγώ τον αγώνα για κάποια εκατομμύρια ασφαλισμένους οι οποίοι θα επωφεληθούν από εμένα ;

Εσύ θα κάνεις τον αγώνα για τον εαυτό σου. Ο πρώτος και πολλές φορές ο μόνος που θα επωφεληθεί θα είσαι εσύ και αυτοί που αγαπάς. Μόνο εάν πραγματικά μισείς τον εαυτό σου δεν θα κοιτάξεις να σταματήσεις την κατάχρηση που γίνεται στο πρόσωπο σου επειδή υπάρχει περίπτωση να επωφεληθεί ο γείτονας. Μόνο εάν πραγματικά και κατά βάθος σου αρέσει να υποφέρεις και να παρακολουθείς και άλλους να υποφέρουν θα συνεχίσεις να συναινείς σε αυτή την κατάσταση.

Η οποία κατάσταση θα μπορούσε να κοπεί μαχαίρι μέσα σε 3 – 4 μέρες εάν οι χιλιάδες αυτοί απεργοί που δηλώνουν αποφασισμένοι αποφάσιζαν πραγματικά να αρνηθούν να υπακούσουν σε μία αρχή της οποίας η μόνη ισχύ είναι η συμφωνία ακριβώς αυτών των ανθρώπων να υπακούουν και να υποφέρουν. Χιλιάδες άτομα τα οποία αρνούνται αν πληρώσουν εισφορές δεν μπορούν να διωχθούν.

Μία απλή και τελείως ανώδυνη απόφαση να μείνει μία ολόκληρη πόλη σπίτι της και να μην ξοδέψει ούτε ένα Ευρώ για 24 ώρες μόνο είναι αρκετή για να σταματήσει όλη αυτή η φαινομενικά ‘ ανεξέλεγκτη’ κατάσταση αύξησης τιμών, πετρελαίου, τροφίμων, υπηρεσιών αφού, ενώ για τον μέσο έμπορο ή επιχειρηματία αποτελεί αμφίβολη απώλεια εισοδήματος, για τις πολυεθνικές και μεγάλες υπεράκτιες επιχειρήσεις αποτελεί απώλεια μυρίων εκατομμυρίων Ευρώ και ομολογουμένως μία απόλυτη στάση στην πορεία τους.

Αυτός και μόνο ο τρόπος από τους μύριους που υπάρχουν είναι αρκετή λαβή για έλεγχο της κοινωνικής κατάστασης και υπόδειξη στους πολιτικούς αντιπροσώπους ότι το μόνο το οποίο είναι, είναι υπηρέτες με αμφίβολη εξουσία και δικαιοδοσία.

Ιστορικά το παραπάνω έχει αποδειχθεί ότι είναι πλήρως επιτυχές και αποτελεσματικό ακόμα και με μη πλήρη συμμετοχή ή ακόμα και με συμμετοχή κάτω του 50% του πληθυσμού σε πλήρως αυταρχικά πολιτεύματα.

Και όταν είμαι τελείως μόνος μου ;

Τότε είσαι ακόμα πιο δυνατός εάν χρησιμοποιήσεις άλλες οδούς που είναι για μονάδες.

Και ποιες είναι αυτές ;

Αν και θα τις εξετάσουμε με μεγαλύτερη ανάλυση στο επόμενο άρθρο θα σου αναφέρω μία από τις Βασικές Αλήθειες από τις οποίες απορρέει ένας πολύ δυνατός δρόμος :

Βασική Αλήθεια αριθμός 4 : «Το κράτος αποφεύγει τους νόμους και γι’ αυτό προσπαθεί να διατηρήσει άγνοια αυτών από τους πολίτες».

Το πρώτο το οποίο πρέπει να κάνεις ( όχι γενικά αλλά μόνο ανά περίπτωση που αφορά εσένα προσωπικά και μόνο ) είναι να ενημερωθείς και να διαβάσεις τους 4 – 5 νόμους και 2 – 3 διατάξεις οι οποίες αφορούν το θέμα το οποίο σε απασχολεί στην οποιαδήποτε χρονική στιγμή.
Προσοχή : τους νόμους και τις διατάξεις δεν τους διαβάζουμε με φόβο για να δούμε τι μας απαγορεύεται να κάνουμε αλλά με προσοχή και κριτική σκέψη για να δούμε με ποια οδό θα πετύχουμε να υπερασπιστούμε ή να κατακτήσουμε αυτό το οποίο θέλουμε ( πράγμα το οποίο εφαρμόζεται κατά κόρον αλλά πολύ αδέξια από όλους αυτούς που επιδίδονται σε καταχρήσεις και υπεξαιρέσεις. Εμείς απλώς θα μάθουμε στο επόμενο άρθρο πώς θα κάνουμε το ίδιο έξυπνα για να διατηρήσουμε την ελευθερία μας, την ανεξαρτησία μας και την ευημερία μας ).

Sunday, June 15, 2008

Αστυνόμοι

Μία μεγάλη τροχοπέδη η οποία αναστέλλει την μέγιστη επιρροή και δύναμη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στο περιβάλλον του είναι η έννοια του ‘ προστάτη και εκδικητή των αδυνάτων’. Σε κάθε κουλτούρα και σε κάθε μυθολογία βλέπουμε τέτοιες φιγούρες ( π.χ. Ρομπέν των Δασών, Ζορρό και άλλοι ) οι οποίες αποτελούν την νέμεση και την ασπίδα μίας κατά τα άλλα άεργης, ανίκανης και όχι ιδιαίτερα έξυπνης μάζας με περιορισμένη χρησιμότητα.

Και γιατί είναι τροχοπέδη μία φιγούρα ή ένα σύμβολο που φέρνει ελπίδα και ανακούφιση σε έναν λαό που στενάζει ;

Στην ψυχολογία ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που επηρεάζει τα προγνωστικά οποιασδήποτε περίπτωσης ψυχοπαθολογίας ή αντιμετώπισης προβλήματος στο περιβάλλον του ατόμου είναι το λεγόμενο ‘ locus of control’ : δηλαδή, η αντίληψη του ‘ κέντρου ελέγχου’ του εαυτού μας και του περιβάλλοντός μας. Εάν είμαστε πραγματικά και σίγουρα πεπεισμένοι ότι δεν έχουμε τον έλεγχο αυτών που μας συμβαίνουν, της μοίρας μας και της επιρροής που δυνητικά μπορούμε να ασκήσουμε, τότε δεν μπορούμε πραγματικά να επιλύσουμε ο,τιδήποτε εμποδίζει το καλώς έχειν της καθημερινότητας μας. Εάν όμως είμαστε πραγματικά και σίγουρα πεπεισμένοι ότι έχουμε ή μπορούμε να αποκτήσουμε έλεγχο και επιρροή σε αυτά που μας συμβαίνουν, στην μοίρα μας και στο περιβάλλον μας, τότε αποτελούμε δυνατά και ουσιαστικά άτομα και στοιχεία της κοινωνίας που μπορούν να εξασφαλίσουν το καλώς έχειν της καθημερινότητας των ιδίων και άλλων.

Το σύμβολο ή η φιγούρα του Ζορρό και του κάθε Ζορρό κλέβει αυτό ακριβώς το στοιχείο το οποίο κάνει έναν άνθρωπο δυνατό μαχητή και επιτυχημένο υπερασπιστή όλων όσων του είναι σημαντικά και πολύτιμα. Με την ιδέα του Ζορρό ο κάθε άνθρωπος δεν σκέφτεται πώς να διορθώσει ο ίδιος τα προβλήματα του αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, πώς να βρεί κάποιον άλλο που θα του τα λύσει και στην χειρότερη πώς είναι παρατημένος από τον Θεό ο οποίος δεν του στέλνει ουρανοκατέβατα έναν μαχητή για να του λύσει τα προβλήματα του και δεν δέχεται ή φαντάζεται κάν ότι ο Θεός τον έχει κάνει τον ίδιο μαχητή και υπερασπιστή.

Ακόμα και στην περίπτωση του μύθου του Ζορρό ή του Ρομπέν των Δασών, ας φανταστούμε τι θα γινόταν αν αυτοί οι ήρωες, αντί να δράσουν όπως θεωρούσαν ότι μπορούσαν, άρχιζαν να κλαίνε την μοίρα τους διότι δεν υπάρχει κάποιος να τους υπερασπιστεί…

Δεν είναι όμως έξυπνο ή ασφαλές να κάθομαι εκ του ασφαλούς και να αφήσω άλλον να ‘βγάλει το φίδι από την τρύπα’ ;

Σαφώς και η απάντηση είναι όχι, αλλά ας την εξερευνήσουμε. Είναι πραγματικά εκ του ασφαλούς το να κάθομαι άεργος ή παθητικός ή νωθρός ; Τι διασώζω εάν δεν κάνω διορθωτικές κινήσεις για το περιβάλλον μου και τον εαυτό μου ;

Στην ουσία δεν διασώζω τίποτα. Αυτό που δεν θέλω να μου συμβεί συμβαίνει εύκολα και γρήγορα και αντί να κάνω την δική μου ζωή εύκολη κάνω εύκολη την ζωή αυτών που δυσχεραίνουν την δική μου. Αυτό το οποίο διασώζω είναι η αυταπάτη ότι δεν τελώ υπό διωγμό και κανείς δεν με κυνηγάει, ακριβώς όπως η στρουθοκάμηλος ανακουφίζεται ψυχολογικά με το να κρύβει το κεφάλι της και να μη βλέπει το αρπακτικό που καταφτάνει και πείθει τον εαυτό της ότι είναι ασφαλής. Αυτό βέβαια μέχρι την πρώτη φορά που τα δόντια του αρπακτικού βυθίζονται στη σάρκα της.

Με την ίδια λογική ο πολίτης κάθεται άεργος και παθητικός γκρινιάζοντας απλώς για την ακρίβεια, την κακή εξωτερική πολιτική, τον κακό συντονισμό, την υπεξαίρεση και κλοπή του δημοσίου χρήματος και τον μεγάλο βαθμό της διαφθοράς περιμένοντας αυτόν ο οποίος θα τα σταματήσει όλα αυτά για λογαριασμό του. Όμως κανείς δεν έρχεται, ο Ζορρό και ο Ρομπέν των Δασών υπάρχουν μόνο στα βιβλία και στις ταινίες και ο πολίτης αφήνει όλα αυτά που τον πλήττουν να τον σκοτώνουν σιγά - σιγά και πολύ σίγουρα.

Ναι, αλλά αν πάω εγώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα θα είμαι εγώ ο ανόητος που με τσίμπησε για λογαριασμό όλων των υπολοίπων που θα καρπωθούν τους δικούς μου αγώνες, αν πετύχω.

Κατ’ αρχάς, το φίδι σε όλες τις μορφές του δεν κοιμάται μέσα στην τρύπα που υπεξαίρεσε χωρίς να ενοχλεί κανένα. Αντιθέτως τσιμπάει συνεχώς και ασύστολα όλους ανεξάρτητα αν προσπαθούν να το βγάλουν ή όχι. Σε κάθε περίπτωση της καθημερινότητας συμβαίνει αυτό αλλά ας πάρουμε μία που μας απασχολεί έντονα : την εφορία.

Η εφορία είναι ένα φίδι που το τρέμει πολύς κόσμος. Από ανέκαθεν, και από μικρό κοριτσάκι μου λεγόταν ιστορίες από τον πατέρα μου και την μητέρα μου που εργάζονταν στην εφορία και το δημόσιο ταμείο ( των χημικών και των ανωνύμων εταιρειών αντίστοιχα ) και οι οποίες έδειχναν περίτρανα πώς το φίδι αυτό προστάτευε τους μεγάλους κεφαλαιούχους και ανηλεώς κυνηγούσε όλους τους υπόλοιπους. Όλοι οι υπόλοιποι τρέμοντας και με μεγάλο φόβο να μην φοβίσουνε, θυμώσουνε, τραβήξουνε την προσοχή, φέρουνε αντίρρηση στο φίδι προσπαθούσαν να κρυφτούν με μεγάλα ποσοστά ανεπιτυχίας. Ιδίως σε περίπτωση επίκλησης του ελέους, της ανθρωπιάς ή του φιλοτίμου, το φίδι ήταν ιδιαιτέρως σκληρό και ανελέητο, γεγονός που ώθησε τον πατέρα μου να το σταματήσει, και το κατάφερε για όσους δεν φοβήθηκαν και ακολούθησαν τις συμβουλές του, μέχρι και λίγες μέρες πρίν την δολοφονία του.

Τι συμπεραίνουμε λοιπόν ; Το να μην μόνος σου βγάζεις το δικό σου φίδι από την τρύπα απλώς το τρέφει και το αποθρασύνει ώστε από φίδι να γίνει δράκος. Το να αντιστέκεσαι και να είσαι πλήρως αποφασισμένος να βγάλεις το φίδι από την τρύπα το κάνει να πανικοβάλλεται και να δρά με τρόπο που το κάνει ακόμα πιο ευάλωτο.

Ναι, αλλά ο πατέρας σου που αντιστάθηκε στο φίδι δολοφονήθηκε από αυτό.

Αυτό δεν είναι πλήρως ακριβές. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε από το φίδι σαφέστατα, αλλά αυτό συνέβη διότι δεν έδρασε στον γενικό τομέα με τον τρόπο που δρούσε και συμβούλευε στον τομέα της δουλειάς του, τα φοροτεχνικά. Όταν αποφασίζουμε να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα αποφασίζουμε να φορέσουμε και τα σωστά γάντια και να πλησιάσουμε με τον σωστό τρόπο αντί να προσφέρουμε στόχο όταν δεν υπάρχει λόγος. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει κάθε μας πράξη να είναι ήρεμα και ψύχραιμα σχεδιασμένη μέσα στα πλαίσια της στρατηγικής της κάθε προστατευτικής / υπερασπιστικής πολιτικής που κάνουμε. Επίσης, θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι αντιμετωπίζουμε κάτι ύπουλο και δειλό και θρασύτατο το οποίο έχει πολύ συγκεκριμένα όπλα και τρόπου να τα χρησιμοποιεί. Από αυτά τα όπλα προστατευόμαστε με απλές πράξεις λογικής και πρόληψης. Από κεί και πέρα το φίδι είναι ανίσχυρο και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μας δείξει την κοιλιά του και το κεφάλι του ώστε να τα πατάξουμε. Αυτό το οποίο ο πατέρας μου δεν έκανε ενώ είχε προειδοποιηθεί από εμένα ήταν να αποφύγει τις κακοτοπιές που επιτρέπουν στο φίδι να είναι ύπουλο και να κάνει κάτι που φοβάται πίσω από ένα προπέτασμα καπνού όπως ήταν η ημέρα εκείνη της 17ης Νοεμβρίου του 1973.

Ποιο είναι λοιπόν το γενικό συμπέρασμα όλων των παραπάνω ;

Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι όλοι μας έχουμε ζήσει το χείριστο και κάθε μέρα αυτό το χείριστο επιδεινώνεται, οδηγώντας σίγουρα σε εφιαλτικά σενάρια τα οποία ταυτίζονται με αυτά των αιχμαλώτων, ομήρων, σέρφων και τροφίμων στρατοπέδου συγκεντρώσεως ή εξορίστων σε άγονα νησιά. Αυτό είναι κάτι αναπόφευκτο εάν συνεχίσουμε έτσι, δηλαδή περιμένοντας κάποιον άλλον ( ελευθερωτή, αναρχικό, αντιπρόσωπο, οργανισμό, φιλάνθρωπο, προσωπικότητα, πολιτικό, βασιλιά, διορισμένο θρησκευτικό αρχηγό, κράτος, διεθνή σχήματα, κλπ ) να διορθώσει για λογαριασμό μας τα κακώς κείμενα και να μας επιστρέψει την ευρωστία και αξιοπρέπεια που μας κλέβεται καθημερινά. Αυτός ο κάποιος άλλος θα το κάνει φαινοτυπικά και για αντίκρισμα / αμοιβή θα ζητήσει για τον εαυτό του και μόνο ακριβώς αυτά ή και παραπάνω από τα κλοπιμαία. Ιστορικά παραδείγματα τέτοιων ‘προστατών’ του Λαού είναι πολυπληθή, όπως ο Ναπολέων, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Τζώρτζ Ουάσινγκτον, ο Λένιν, ο Χίτλερ, ο Όθωνας, και όλοι οι ‘φορείς της ελευθερίας και / ή αλλαγής’ της Ελληνικής μεταπολεμικής ιστορίας και μεταπολίτευσης.

Συνεπώς είναι πολύ πιο ασφαλές και πολύ πιο σίγουρα κατευθυνόμενο προς την καθημερινή ευημερία και ποιότητα ζωής το να είμαστε αποφασισμένοι ο κάθε ένας ατομικά και ασχέτως οργάνωσης / συντονισμού / συνδρομής των άλλων / επικύρωσης των πράξεων μας από το περιβάλλον να αντιστεκόμαστε και να αρνούμαστε να συναινέσουμε στις κατάφωρες παρανομίες, παρατυπίες και παραβιάσεις του κάθε αντιπροσώπου του φιδιού ώστε να το αναγκάζουμε να φεύγει μόνο του από την τρύπα.

Είναι δυνατόν αυτό ;

Δεν είναι μόνο δυνατόν είναι σίγουρο. Επιμονή και άρνηση να δεχθούμε εκφοβιστικές κινήσεις και εκβιασμούς οι οποίοι στην ουσία δεν έχουν αντίκρισμα ( το να σε απειλεί να σε φτωχύνει όταν το κάνει ήδη με γεωμετρική ταχύτητα δεν αποτελεί εκβιαστική κίνηση αν εσύ είσαι συνειδητοποιημένος ότι ήδη σου κάνει αυτό που σε απειλεί ότι θα κάνει ) κάνουν τον αντίπαλο να το βάζει στα πόδια φωνάζοντας βέβαια διότι είναι θρασύδειλος και η γενική αδιάσειστη πολιτική του είναι ‘ ρίχνω άδεια να πιάσω γεμάτα’. Γεμάτα γίνονται μόνο όταν φοβηθούμε και του τα γεμίσουμε οικειοθελώς αντί να του δείξουμε ότι εάν δεν φερθεί σωστά θα αποπεμφθεί από την κοινωνική ομάδα.

Πώς μπορώ να το κάνω μόνος μου και χωρίς οργάνωση ή υποστήριξη από το περιβάλλον μου ;

Έχοντας υπ’ όψη τις εξείς Βασικές Αλήθειες :

Το κράτος είναι βρώμικο και συνεπώς φοβάται την καθαρότητα.

Το κράτος είναι βρώμικο αλλά διατηρεί μία επίφαση καθαρότητας και σεμνοτυφίας την οποία θέλει να κρατήσει πάση θυσία ακόμα και με μία διάτρητη δικαιολογία.

Το κράτος φοβάται τους πολίτες του.

Το κράτος φοβάται τις ευθύνες του.

Το κράτος αποφεύγει τους νόμους και γι’ αυτό προσπαθεί να διατηρήσει άγνοια αυτών από τους πολίτες.

Το κράτος εκφοβίζει και χειραγωγεί, συνεπώς όπως έχουμε δείξει για αυτούς που θέλουν την δημιουργία και διατήρηση των Ελευθέρων Ανδραπόδων αισθάνεται αδύναμο και ανίκανο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε ουσιαστική αντίρρηση.


Εφαρμόζοντας τις πράξεις που απορρέουν από τις Βασικές Αλήθειες καθημερινά στη ζωή και την καθημερινή μας ρουτίνα, κάτι το οποίο θα αναλύσουμε εκτενώς με συγκεκριμένες οδηγίες στο επόμενο άρθρο, δείχνοντας πώς ο κάθε πολίτης μπορεί εύκολα να αστυνομεύει ( δηλαδή, να εξαναγκάζει την σωστή λειτουργία σύμφωνα με τις αρχές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του Συντάγματος και των απορρεόντων νόμων ) όλους τους φορείς, αντιπροσώπους και λειτουργούς που συντηρεί για να τον εξυπηρετούν καθώς και άλλους πολίτες οι οποίοι δυσλειτουργούν.

Γενικά αυτό που θα πρέπει να αποκομίσουμε σήμερα και να το κατανοήσουμε / να το κάνουμε κτήμα μας ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να γίνουμε πραγματικά όχι μόνο δυνητικά δυνατοί και ισχυροί είναι ότι ο μόνος αστυνόμος που πραγματικά θα κάνει την δουλειά του καλά πάντα για μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και μόνο. Εάν εφησυχάσουμε ή εμπιστευτούμε ότι κάποιος άλλος θα φυλάξει τα νώτα μας ο οποίος δεν έχει δώσει κανένα εχέγγυο ότι το έχει ποτέ κάνει ( αντίθετα έχει δείξει περίτρανα ότι κάνει το αντίθετο ), θα καταλήξουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όπως ο πατέρας μου ο οποίος όντας μαχητής κατέβασε την ασπίδα μέσα στην μάχη, ή όπως ο ανώνυμος νεκρός του ομαδικού τάφου όπου θάβουν τους υποταγμένους του άμαχου πληθυσμού.

Saturday, June 7, 2008

Κλέφτες

Όταν αναφερόμαστε στην έννοια της κλοπής και του κλέφτη μας έρχεται στο μυαλό η κλασική εικόνα ενός διαρρήκτη, ενός ληστή σε ένα δρόμο και γενικά απλοί παραβιαστές του ποινικού δικαίου και μόνο.

Εάν χτυπήσει ένας διαρρήκτης ένα σπίτι ή ένας ληστής ανθρώπους το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό για εκείνους όχι μόνο από οικονομική άποψη αλλά και από ψυχολογική με επιπτώσεις που είναι ισχυρές και πιθανότατα χρόνιες εάν τα πληγέντα άτομα δεν είναι σε θέση να λάβουν βοήθεια εν ευθέτω χρόνω. Αυτοί λοιπόν οι εγκληματίες του ποινικού δικαίου πολύ σωστά διώκονται και τιμωρούνται από τον νόμο σε περίπτωση που υπάρξουν επαρκείς συνθήκες ώστε να πιαστούν. Δυστυχώς πάρα πολλές φορές παραμένουν ελεύθεροι και ατιμώρητοι είτε από αδυναμία της αστυνομίας να τους εντοπίσει είτε από άλλους παράγοντες οι οποίοι κάνουν την αστυνομία να φαίνεται αδύναμη ή ανίκανη ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.

Εάν τώρα χρησιμοποιήσουμε την λογική της μπάμπουσκας για να εξερευνήσουμε την ύπαρξη του μοντέλου της κλοπής, των κλεφτών και της αστυνομίας σε σχέση με εκείνους σε ένα ευρύτερο επίπεδο από αυτό του μεμονωμένου ατόμου τι θα βρούμε ;

Θα βρούμε ακριβώς την ίδια κατάσταση που επικρατεί με τους ληστές και τους διαρρήκτες στο ατομικό επίπεδο σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής ζωής και κλίμακας.

Τι εννοούμε με αυτό ;

Η έννοια της κλοπής σε κάθε περίπτωση περιλαμβάνει την βίαια αφαίρεση ή υπεξαίρεση περιουσίας υλικής ή πνευματικής η οποία αποδεδειγμένα ανήκει σε άλλη ομάδα ή άτομο από αυτό που την αφαιρεί. Αυτό συμβαίνει καθημερινά σχεδόν παντού :

1. στις δημόσιες υπηρεσίες :

Το πρώτο που υπεξαιρείται σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία είναι η ψυχική ηρεμία του πολίτη. Αυτό συμβαίνει διότι αντί να υπάρχει σεβασμός προς αυτόν και συνειδητή προσπάθεια να τον ικανοποιήσει ο δημόσιος υπάλληλος με την σωστή εξυπηρέτηση του, ακριβώς όπως όλοι οι υπάλληλοι κάνουν προς τους εργοδότες τους, οι ρόλοι είναι ανεστραμμένοι. Ο πολίτης φέρεται ως υποτελής και φοβάται να μην θυμώσει τον υπάλληλο.

Αυτό συμβαίνει διότι δεν υπάρχει αστυνόμευση στον τομέα αυτό που λαμβάνει χώρα αυτού του είδους η κλοπή. Αντιθέτως, αυτού του είδους η κλοπή προωθείται, επειδή δεν δίνεται δυνατότητα ουσιαστική που ο πολίτης να την γνωρίζει και να την έχει συνειδητοποιήσει ώστε να υπάρχει δυνατότητα ο δημόσιος υπάλληλος που διαπράττει την κλοπή της ηρεμίας και της αίσθησης αξιοπρέπειας του ατόμου να απολύεται δια παντός ή να πληρώνει αποζημίωση όπως συμβαίνει στις ιδιωτικές επιχειρήσεις πολύ πιο συχνά.

Το δεύτερο που κλέβεται από τον πολίτη σε μία δημόσια υπηρεσία είναι η δυνατότητα ελέγχου των δημοσίων υπαλλήλων στο κατά πόσον εκτελούν σωστά την δουλειά τους. Ο πολίτης πρέπει να πολεμήσει ενάντια στους υπαλλήλους που ο ίδιος χρηματοδοτεί μέσω της φορολογίας για να εκτελούν διαδικαστικές εργασίες για να πληροφορηθεί αυτά τα οποία έχει δικαίωμα και υποχρέωση να γνωρίζει ώστε να μην βρίσκεται ούτε αυτός ούτε οι υπάλληλοι εκτός νόμου.

Το τρίτο που κλέβεται από τον πολίτη είναι περιουσία με ποικίλους τρόπους από επιβολή προστίμων απορρεόντων από την κατάσταση που μόλις περιγράψαμε ή από παράνομες ή καταχρηστικές πράξεις και αποφάσεις μέχρι την έλλειψη αποζημίωσης ή την κατακράτηση χρημάτων στην περίπτωση λάθους της υπηρεσίας εις βάρος του πολίτη.

Το τέταρτο το οποίο κλέβεται από τον πολίτη είναι πολύτιμος χρόνος ο οποίος κατασπαταλείται σε καθυστερήσεις, ουρές και συλλογή πιστοποιητικών συχνά ανούσιων και ο οποίος κανονικά θα επενδυόταν στην παραγωγή χρήματος ή στην ξεκούραση ή σε πνευματική καλλιέργεια. Αυτό συνιστά διαφυγόντα κέρδη σε κάθε πολίτη για τα οποία ποτέ δεν αποζημιώνεται.

2. στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ( ΜΜΕ ) :

Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από μηνύματα μέσω εκπομπών και διαφημίσεων οι οποίες υπεξαιρούν και κλέβουν αυτοεκτίμηση, προσωπική και εθνική υπερηφάνεια, αίσθηση κατανόησης και ελέγχου καθώς και την αίσθηση ότι έχουμε δυνατότητα να ελέγχουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε.

Η αυτοεκτίμηση κλέβεται μέσω παραδειγμάτων και αυθαιρέτων ορισμών του τι είναι ή μπορεί να είναι αρεστό, αποδεκτό, επιτυχημένο ή φυσιολογικό. Οι διαφημίσεις προβάλλουν κοινωνικά και ατομικά μοντέλα τα οποία είτε είναι εξωπραγματικά είτε είναι στην πραγματικότητα άκρως βλαβερά ως θεμιτά, επιθυμητά ή και απαιτητά από το κοινωνικό σύνολο ώστε να μπορέσει το άτομο να υπάρξει. Αφού τα μοντέλα αυτά δεν μπορούν να επιτευχθούν με τον τρόπο που παρουσιάζονται ή και καθόλου το άτομο χάνει την αυτοεκτίμηση του ως de facto αποτυχημένο και έκπτωτο ή περιθωριακό άσχετα εάν στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει.

Οι εκπομπές κλέβουν την αυτοεκτίμηση όχι μόνο του ατόμου αλλά και ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ( όπως γυναίκες, γονείς, εκπαιδευτικούς, αθλητές, αστυνομικοί, γιατροί, κ.ά ) καθώς και του έθνους με ρεπορτάζ ή παρουσιάσεις και συζητήσεις στις οποίες το σύνολο υπό επίθεση παρουσιάζεται αβάσιμα και καταχρηστικά ως χείριστο σε σύγκριση με μία αφηρημένη αντίστοιχη έννοια, ακαλλιέργητο, αμόρφωτο, αδιόρθωτο, γελοίο, οπισθοδρομικό, φανατισμένο και / ή ανήθικο. Π.χ. τα παιδιά της Ελλάδος επανειλημμένα παρουσιάζονται ως τα πιο παχύσαρκα χωρίς να δίνονται αποδείξεις ότι οι έρευνες αυτές που το ισχυρίζονται αυτό είναι μεθοδολογικά και επιστημονικά σωστές εάν φυσικά υπάρχουν. Αυτό προκαλεί αίσθηση ντροπής στους ενήλικους εθνικά ( αφού είναι τα παιδιά της Ελλάδας ) και ως γονείς ( αφού τα παιδιά τους έχουν γίνει αποκρουστικά και απαράδεκτα ως παχύσαρκα υπό την επίβλεψη τους : στις έρευνες αυτές η παχυσαρκία παρουσιάζεται ως κοινωνικό όνειδος άσχετα με τις παραινέσεις του ‘ κοινωνικά σωστού’ και της ‘ διαφορετικότητας’ σύμφωνα με την οποία αυτό δεν θα έπρεπε να παρουσιάζεται έτσι ). Επίσης, η παχυσαρκία ως έννοια συγκριτική παραμένει απροσδιόριστη όπως και ο τρόπος της έρευνας να κρίνει ποιός είναι ο παχύσαρκος και πώς επιστημονικά δικαιολογεί αυτή την τεράστια γενίκευση σε ένα ολόκληρο πληθυσμό.

Με τον ίδιο τρόπο κλέβεται η αίσθηση της υπερηφάνειας και της δύναμης αφού διδάσκεται σε επίπεδο πλύσεως εγκεφάλου από τα ΜΜΕ ότι ο πολίτης είναι μειωμένης ευφυΐας, ανίκανος κριτικής σκέψης, εθνικιστής, σκληρός, άξεστος και συμφεροντολόγος και προπαντός αδύναμος και ανίσχυρος.

3. σε επίπεδο κυβερνητικό :

Από τον Έλληνα αλλά και κάθε πολίτη κλέβεται εθνική περιουσία, ατομική περιουσία, πολιτιστική περιουσία καθώς και παντός είδους πνευματικής περιουσίας και φυσικά της ενέργειας που απαιτείται για την απόκτηση και διατήρηση των περιουσιών αυτών και άλλων επιτευγμάτων που υπονομεύονται και δεν αναγνωρίζονται.

Οικονομική δύναμη κλέβεται συστηματικά από το 1983 με τις συνεχείς υποτιμήσεις και διολισθήσεις του νομίσματος μέσω των οποίων μειωνόταν αυθαιρέτως και παρανόμως η αγοραστική δυνατότητα του πολίτη, γεγονός που αποτελεί κλοπή και υπεξαίρεση του κόπου και της δύναμης που δίκαια και τίμια κάθε άνθρωπος είχε κερδίσει. Το φαινόμενο γίνεται όλο και πιο έντονο και η κλοπή όλο και πιο εξόφθαλμη με τεχνητές χρηματιστηριακές κρίσεις, πετρελαιακούς συναγερμούς και απειλές πολέμου σε διεθνές ή τοπικό επίπεδο. Έξαρση έχει σημειωθεί από την εποχή της εγκαθίδρυσης του ευρώ μέσω του οποίου εκλάπηκε πλέον του 50% της οικονομικής και αγοραστικής δύναμης των πολιτών ( από τις πλέον δόλιες υπεξαιρέσεις με την συμβολή του κράτους, των επιστημόνων και των ΜΜΕ για την ασφυκτική προπαγάνδα που διέταζε τους πολίτες να δεχθούν το ευρώ με την υπόσχεση μελλοντικής ευημερίας, πλούτου και εξασφάλισης ένεκα και λόγω αυτού ).
Συνεχίζεται με τον πληθωρισμό και την ακρίβεια σε επίπεδο όχι πλέον ληστρικό αλλά πειρατικό.

Εθνική περιουσία στην μορφή δημοσίων επιχειρήσεων, ασφαλιστικών ταμείων αλλά και εδαφών και υπεδάφους υπεξαιρείται και κλέβεται άτυπα και υποδορίως μέσω της εισαγωγής των δημοσίων επιχειρήσεων στο χρηματιστήριο ή την αποκρατικοποίηση τους, την συγχώνευση ασφαλιστικών ταμείων με αποτέλεσμα την κλοπή των αποθεματικών τους, καθώς και την εκποίηση εδαφών και υπεδάφους σε επιχειρηματίες ( με την μορφή λιμανιών, δρόμων, ορυχείων, φυσικού πλούτου, αεροδρομίων, κλπ ).

Πολιτιστική και ιστορική περιουσία χάνεται με την αυθαίρετη στρέβλωση της ιστορίας ενάντια σε ιστορικά και ανθρωπολογικά τεκμήρια καθώς και στην υποχώρηση επίσημα ή ανεπίσημα εμπρός σε αυθαίρετες διεκδικήσεις άλλων εθνικών ομάδων καθώς και στην επιβολή κουλτούρας η οποία δεν έχει καμμία εθνική ταυτότητα πέραν του όρου ‘ παγκοσμιοποίηση’. Αυτό είναι άκρως βλαβερό για όλους τους λαούς ανεξαιρέτως καθότι κλέβει δικλείδες ασφαλείας για την επιβίωση και εξέλιξη του κάθε λαού που αναπτύχθηκαν με βάση τα κοινωνικοπολιτικά και γεωλογικά δεδομένα της περιοχής του και για την εξασφάλιση της συνοχής του σε ένα πλαίσιο λογικής και ελέγχου στο οποίο ο πολίτης μπορούσε να ελιχθεί και να εξελιχθεί ( όπως ιστορικά αποδεικνύεται από όλα τα φιλελεύθερα κινήματα τα οποία ανεξάρτητα παρουσιάστηκαν σε όλα τα κράτη κατά καιρούς και επανειλημμένα ) γεγονός που τώρα είναι αδύνατο αφού ο κάθε πολίτης αισθάνεται ξένος και αλλοτριωμένος στον τόπο του.

Εάν πάμε σε ακόμα μεγαλύτερη μπάμπουσκα θα δούμε ότι ακριβώς τα ίδια ισχύουν και σε διεθνές επίπεδο όσον αφορά τη κλοπή και υπεξαίρεση που λαμβάνει χώρα σε βάρος των λαών και των ατόμων.

Δεν υπάρχει αστυνόμευση ; καθόλου ;

Αστυνόμευση θεωρητικά υπάρχει αλλά σαφώς δεν εφαρμόζεται στην σωστή της μορφή ( δηλαδή, να προλαμβάνει ή να κυνηγάει τους ληστές για προστασία των δικαιούχων ) αλλά αντίστροφα όπως περιγράψαμε την σχέση δημοσίου υπαλλήλου – πολίτη : οι λαοί και οι πολίτες εκφοβίζονται και παραπληροφορούνται για τις δυνατότητες ελέγχου που κατέχουν και οι ληστές προστατεύονται. Αυτό όμως δεν θα μπορέσει να συνεχιστεί και το έγκλημα περιορίζεται αισθητά όταν ο δικαιούχος ( πολίτης ή ο λαός ) αποφασίζει να μην εκφοβίζεται και να χρησιμοποιεί την δύναμη που κατέχει ανά πάσα στιγμή, η οποία δολίως και επίτηδες λανθασμένα διοχετεύεται σε πορείες ή βίαιες εκφράσεις.

Μα πώς μπορώ να έχω οποιαδήποτε ισχύ αν δεν κατεβώ στους δρόμους ή δεν πάρω τα όπλα ;

Αυτό ακριβώς θα εξερευνήσουμε και θα απαντήσουμε στο επόμενο άρθρο.

Sunday, April 20, 2008

Η Καταλυτική Δοκιμασία

Κυριακή των Βαΐων σήμερα και έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας για την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη. Και δικαίως την ονομάζουμε Μεγάλη αυτή την Εβδομάδα διότι μέσα από τα γεγονότα τα οποία μνημονεύουμε κατά την διάρκεια της μας διδάσκονται αρχές και τρόποι ερμηνείας των ερεθισμάτων και μηνυμάτων του περιβάλλοντος μας τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για κάθε άνθρωπο ο οποίος θέλει να μην είναι Ελεύθερο Ανδράποδο αλλά Ελεύθερος Άνθρωπος με ακέραια λογική και οξυδέρκεια.

Πώς το μαθαίνουμε όλο αυτό ;

Τα γεγονότα μέσα από τα οποία ο Χριστός οδηγείται στην σταύρωση, δηλαδή την εσχάτη των ποινών για την εποχή εκείνη, είναι μία καταγραφή της προσπάθειας όλων εκείνων που επιζητούν την υποδούλωση των ατόμων μέσω του τρόμου και της φίμωσης με εργαλείο τον κρατικό μηχανισμό και ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων οι οποίοι αφού έχουν εξαγοραστεί λειτουργούν υπονομευτικά ως οι λεγόμενοι ‘διαμορφωτές κοινής γνώμης’. Τέτοιοι είναι στο πιο χαμηλό επίπεδο η ‘κλάκα’ σε ένα ακροατήριο η οποία έχει τοποθετηθεί στρατηγικά για να ωθήσει το ακροατήριο αυτό να επιδοκιμάσει ή να κατακρίνει κάτι συγκεκριμένο μέσα από τις οδούς της ψυχολογίας του όχλου.

Αυτό ακριβώς χρησιμοποιήθηκε για την ‘δίκη’ του Χριστού και στα δύο επίπεδα, του ιερατείου και των Ρωμαίων.

Ένας εξαγορασμένος δάκτυλος δίνει κάποια αόριστη λαβή για την σύλληψη : ο Ιησούς δίδασκε δημόσια και συνεπώς η όψη του ήταν γνωστή στους εχθρούς του. Το γεγονός ότι χρειάστηκε ο Ιούδας να τον υποδείξει υπονοεί ότι χρειαζόταν κάποια ‘συναίνεση’ από τους ακόλουθους του κινήματος που είχε ήδη θεμελιώσει ο Χριστός και επίσης ότι χρησιμοποιήθηκαν για την σύλληψη του από την κουστωδία άτομα που δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το ποιος ήταν ο Χριστός και τι δίδασκε / πρέσβευε, για αυτό χρειαζόταν να τους δειχθεί ακριβώς ποιός ήταν.

Δηλαδή, φορείς οι οποίοι θέλουν και επιδιώκουν να επιτύχουν κάτι άκρως βλαπτικό και εγκληματικό για το γενικό κοινωνικό σύνολο και την ανθρωπότητα θα το επιχειρήσουν χρησιμοποιώντας εξαγορασμένα άτομα τα οποία ηγούνται μίας μάζας η οποία δεν είναι σωστά πληροφορημένη για την περίσταση ούτε της δίνεται περαιτέρω ενημέρωση από μία προπαγανδιστική παρουσίαση των γεγονότων από έναν παραμορφωμένο φακό : έτσι η μάζα αυτή εκτελεί τα βλαπτικά και εγκληματικά εγχειρήματα χωρίς να γνωρίζει ότι το κάνει και έχοντας την εντύπωση ότι πράττει σωστά. Ένα σύγχρονο παράδειγμα της Ελληνικής πραγματικότητας είναι η συνθήκη του Μάαστριχ αλλά και η ενθουσιώδης υποδοχή της αντικατάστασης του νομίσματος της δραχμής από το Ευρώ.

Αυτή η επιμελώς καλλιεργημένη άγνοια καταδικάζει φυσικά αυτούς που την προωθούν όπως καταδίκασε στα μάτια του κόσμου τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους αλλά και τον όχλο ο οποίος αβίαστα δέχτηκε και ανέλαβε την ευθύνη του αίματος του Χριστού « το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών» ( κατά Ματθαίον, κζ΄. 25-26 ). Και δικαίως γιατί κάθε άνθρωπος ο οποίος δεν θέλει να είναι Ελεύθερο Ανδράποδο και δεν θέλει την δικαιολογία του ‘έτσι μου είπαν / ακολουθούσα εντολές / δεν γνώριζα / δεν είχα την ευθύνη / αυτή ήταν η εποχή / έτσι μας ώθησαν / έτσι ’κάναν όλοι / θα απομονωνόμουν’ για να διαπράττει εγκλήματα με ακολασία και ατιμωρησία ΕΧΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΑΤΤΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΧΕΙ ΛΑΒΕΙ ΠΛΗΡΗ ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΗΜΑΤΟΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΠΟΥ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ.

Τί μαθαίνουμε λοιπόν από την σύλληψη και την δίκη του Ιησού ;

1. Προπαγάνδα είναι πάντα προσπάθεια χειρισμού για να εμπλέξουν και να ξεγελάσουν έναν πολίτη να συναινέσει και να συμπράξει σε κάτι που οι προπαγανδιστές φοβούνται ή είναι σίγουροι ότι χωρίς προπαγάνδα ο πολίτης θα απέρριπτε.

2. Προδότες οι οποίοι φέρονται ως μέλη του συνόλου που επιδιώκουν να χειριστούν ή να καταστρέψουν πάντα το κάνουν βροντοφωνάζοντας την πρόθεση τους να είναι προστάτες / μαχητές / αγωνιστές / σύμμαχοι του κοινωνικού συνόλου αυτού. Όσο χειρότερη η απόπειρα τους τόσο πιο όμορφα τα λόγια χωρίς όμως να υποστηρίζονται από πράξεις, ακριβώς όπως ο Ζηλωτής Ιούδας ( που ως Ζηλωτής υποστήριζε θεωρητικά τα συμφέροντα του Ιουδαϊκού Έθνους ) ο οποίος με φίλημα ( ο μεγαλύτερος συμβολισμός της φιλίας και αλληλεγγύης για την εποχή και την κουλτούρα εκείνη ) έπραξε προδοσία και συναίνεσε στην εκτέλεση ενός Αθώου ο οποίος θα μπορούσε όχι μόνο να έχει άρει τον πόνο και την βασάνια από όλο το ανθρώπινο γένος αλλά ακόμα και σε Εθνικό επίπεδο θα είχε πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα να απελευθερώσει την Ιουδαία από τους Ρωμαίους από οποιονδήποτε άλλο ( όπως μας διδάσκει η ιστορία με το παράδειγμα του Γκάντι καθώς και το κίνημα του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ). Με αυτό το φίλημα ο Ιούδας υποθήκευσε το μέλλον όλου του του λαού ως κράτος όπως και αποδείχθηκε αργότερα όταν ακολουθήθηκαν οι δρόμοι που ο Ιούδας και οι Φαρισαίοι έλεγαν ότι ήταν οι σωστοί και σίγουροι.


Το μάθημα αυτό, το πρώτο που διδασκόμαστε από την Μεγάλη Εβδομάδα δυστυχώς είναι επίκαιρο ακόμα αφού δεν έχει αφομοιωθεί από τον κόσμο. Ας το συνοψίσουμε και μετά απαντήστε στο μυαλό σας τις ερωτήσεις που σας παραθέτω και κάντε τις επιλογές σας :

1. Δεν πρέπει ποτέ να ακολουθείται προπαγάνδα ή διαφήμιση η οποία συνδυάζει στοιχεία εκφοβισμού, φανατισμού, κοινωνικών κλισέ και κοινοτυπιών με έλλειψη επιχειρημάτων ( δεν είναι επιχείρημα η επιβολή σύμπραξης σε κάτι λόγω φόβου απομονώσεως, κριτικής ή ‘ κατακραυγής’ από εταίρους ή η προτροπή της διατήρησης της λανθασμένης πορείας λόγω σωρείας λαθών στο παρελθόν ) που να αποδεικνύουν αντικειμενικά ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΝΕΙΡΜΙΚΑ ότι η συγκεκριμένη πράξη είναι εποικοδομητική.

2. Δεν πρέπει τα κατ’ εξοχήν σημεία εξάπλωσης της προπαγάνδας να εκλαμβάνονται ως ο,τιδήποτε άλλο εκτός από μία καταγραφή των στόχων των εχθρών του λαού και της ανθρωπότητας καθώς και μία λίστα των προδοτών οι οποίοι προσπαθούν μανιωδώς να προωθήσουν την καταστροφική αυτή προπαγάνδα ( θυμηθείτε την τεράστια διαφημιστική καμπάνια και προπαγάνδα μέσω των ειδήσεων για το πόσο καλό θα ήταν το Ευρώ για την Ελλάδα και την γελοιοποίηση / έχθρα / απαξίωση αυτών που έφερναν αντίρρηση και δείτε τα ίδια άτομα τώρα αναιδώς να κατηγορούν σωστά το Ευρώ που εκθείαζαν ως παράγοντα του οικονομικού εκφυλισμού των Ελλήνων πέρα από το πετρέλαιο ).

3. Απαιτούμε αντικειμενική ενημέρωση πριν αποφασίσουμε να πράξουμε ο,τιδήποτε αλλιώς αρνούμαστε να πράξουμε αυτό που μας πιέζουν να κάνουμε χωρίς να μας ενδιαφέρει καταστροφολογία του τύπου ( δεν μας παίρνει ο χρόνος / όσο καθυστερούμε χειροτερεύουμε / θα χάσουμε μοναδική ευκαιρία ).


Και ας θέσουμε κάποιες ερωτήσεις για περισυλλογή η οποία απαιτείται έτσι και αλλιώς αυτές τις τόσο σημαντικές μέρες :

1. Ποιός επωφελείται από την γρήγορη σε επίπεδο ‘κουκουλώματος’ ψήφιση του ασφαλιστικού νόμου ; Πόσο πολύ και πόσο σίγουροι είστε για την αντικειμενικότητα αυτών που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον ασφαλιστικό νόμο ;

2. Ποιός επωφελήθηκε από τις πυρκαγιές που κατέκαψαν την χώρα μας ; Ποιά κοινωνική τάξη ζημιώθηκε ανεπανόρθωτα όσον αφορά την αυτονομία της αλλά και την περιουσία της αφού της κάηκαν χωράφια, κοπάδια και σπίτια ;

3. Ποιά κοινωνική τάξη επωφελήθηκε αυτοπροβαλλόμενη ως ευεργετική / φιλανθρωπική ; Πόσο αντικειμενικά και πόσο σίγουροι είστε ότι γνωρίζετε το καθεστώς που επικρατεί ΤΩΡΑ στις περιοχές αυτές ; Πόσο έτοιμοι είστε να εκφέρετε σωστή γνώμη χωρίς τον φόβο να σταυρώσετε κάποιον που δεν ξέρετε και να δοξάσετε έναν Βαραββά που δεν ξέρετε ;

3. Ποιός επωφελείται από την γρήγορη επίλυση μέσω συμβιβασμού του θέματος
του κράτους των Σκοπίων αυτή την εποχή ; Πόσο πολύ και πόσο σίγουροι, με
ποιά αντικειμενικά στοιχεία και τεκμήρια γνωρίζετε τί διακυβεύεται και τί
επιδιώκεται από τους προπαγανδιστές των ειδήσεων και των εκπομπών
καθώς και των πολιτικών όλου του φάσματος ; Πόσο έτοιμοι είστε να εκφέρετε σωστή γνώμη χωρίς τον φόβο να σταυρώσετε κάποιον που δεν ξέρετε και να δοξάσετε έναν Βαραββά που δεν ξέρετε ;


Σύμφωνα με τον νόμο που όλοι επικαλούνται, καμμία πράξη από ενήλικο δεν απαλλάσσεται των ευθυνών, κανένα συμβόλαιο ιδίως τραπέζης δεν χάνει την ισχύ του εάν το υπογράψατε χωρίς να έχετε διαβάσει τα ‘ψιλά’ γράμματα και η σιωπή ή έλλειψη τοποθέτησης σημαίνει αποδοχή της επιβαλλόμενης κατάστασης.

Σύμφωνα λοιπόν με τον νόμο της κοινωνίας αυτής κανένας ενήλικος με καμμία δικαιολογία παρεκτός αυτήν της νοητικής ανεπάρκειας δεν μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του μέσω της απρόσωπης και εν κρυπτώ ύπαρξης.

Απομένει λοιπόν να απαντήσετε τί ευθύνες και για ποιές πράξεις θέλετε να αναλάβετε : τις ευθύνες των ‘παραφρόνων’ που ακούγονται στον Επιτάφιο Θρήνο και έχουν να λογοδοτήσουν για την πτέρνα που ήραν κατά του Ευεργέτη ή τις ευθύνες αυτών που διαχώρισαν την θέση τους και αντιτάχτηκαν ;

Παραθέτω το κομμάτι του Επιτάφιου Θρήνου που είναι σχετικό και σας προσκαλώ να το απολαύσετε ενώ σκέφτεστε τις απαντήσεις :

1. Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
2. Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω σε κηδεύει.
3. Ους έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.
4. Ώ της παραφροσύνης και της Χριστοκτονίας, της των προφητοκτόνων.
5. Ώς άφρων υπηρέτης, προδέδωκεν ο μύστης, την άβυσσον σοφίας.

6.Τον ρύστην ο πωλήσας, αιχμάλωτος κατέστη, ο δόλιος Ιούδας.
7. Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
8. Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;

9. Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
10.Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.

Tuesday, March 25, 2008

Για τον Εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1821


Με την ευκαιρία της επετείου της απελευθερώσεως του έθνους μας μέσω της κηρύξεως της επανάστασης του 1821, πράξη η οποία είναι κορύφωση μίας συνεχούς, μέσα από τους αιώνες της Τουρκοκρατίας, προσπάθειας των Ελλήνων να εξασφαλίσουν ένα δικαίωμα το οποίο βίαια τους είχε αφαιρεθεί από τους Δυτικούς ( Ενετούς, Φράγκους, κλπ ) κατ’ αρχάς και μετά από τους Οθωμανούς, θα γιορτάσουμε αυτή την κατάθεση αίματος σε εθνικό επίπεδο με το να την εντοπίσουμε στο προσωπικό επίπεδο σύμφωνα με το παράδειγμα της μπάμπουσκας.

Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν ξαφνικό γεγονός αλλά η επιτυχής προσπάθεια μετά από τουλάχιστον άλλες δύο (1611 : το κίνημα εις την Ήπειρον του Διονυσίου του μητροπολίτου Λαρίσης, τον οποίον οι τουρκόφιλοι κληρικοί και κοτζαμπάσηδες απεκάλεσαν Σκυλόσοφο, 1769 : το επαναστατικό κίνημα του Θεοδώρου Ορλώφ, 1790-1792 : επαναστατικό κίνημα Λάμπρου Κατσώνη και Ανδρούτσου. ) οι οποίες βάφτηκαν στο αίμα αλλά από τις οποίες οι Έλληνες έμαθαν τι να μην κάνουν και τι να κάνουν ώστε να είναι επιτυχείς την επόμενη φορά.




Δεν πρέπει να λησμονείται ότι ο πόλεμος για την ανεξαρτησία του Ελληνικού Έθνους ξεκίνησε πλήρως αστήρικτος όχι μόνο από τα άλλα κράτη αλλά και από τις ίδιες τις μονάδες διακυβέρνησης οι οποίες φερόταν ως Έλληνες αλλά όπως έχουμε δείξει σε προηγούμενο άρθρο δεν ήταν πραγματικά μέλη του Ελληνικού συνόλου.
Ο λόγος για τους διάφορους ( φαναριώτες / δραγουμάνους, δημογέροντες / προεστούς / προκρίτους / κοτζαμπάσηδες, κάποι / αρματωλοί ) οι οποίοι αποδεδειγμένα έβαζαν ως προτεραιότητα το προσωπικό οικονομικό συμφέρον και την απόκτηση προσωπικής δύναμης και εξουσίας και όχι τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου το οποίο υποτίθεται ότι αντιπροσώπευαν ( απλά παραδείγματα για του λόγου το αληθές είναι ο λυσσαλέος πόλεμος από το τέλος του 18ου αιώνα μέχρι το 1821, που έγινε από το πατριαρχείο, τους Φαναριώτες, τους κοτζαμπάσηδες και τους εκπροσώπους τους, υπέρ του σκοταδισμού ενάντια σε κάθε έκφραση του ρεύματος του Ελληνικού Διαφωτισμού του γένους, με συκοφαντίες, ύβρεις, απειλές, εγκυκλίους, κατασταλτικά μέτρα, τρομοκρατία, διωγμούς των πνευματικών ηγετών του νεοελληνικού Έθνους ακόμη και θανάτωση τους καθώς και κλείσιμο σχολείων και ακύρωση ιδρύσεως Ανωτέρων Σχολών).

Επίσης, πρέπει να επισημανθεί ότι η επανάσταση αυτή προήλθε από τον Ελληνικό λαό είτε εγχώριο είτε της διασποράς γεγονός το οποίο φαίνεται από τις πρώτες πηγές χρηματοδότησης της [τους Έλληνες των παροικιών του εξωτερικού που έδειχναν εξαιρετικό ενδιαφέρον για την πολιτιστική ανάπτυξη των χωριών από τα οποία κατήγοντο, οι οποίοι έστειλαν κατ’ επανάληψιν χρήματα για να κτισθούν εκκλησίες και σχολεία (Σχολή του Καρπενησίου, «Μουσείον των Αγράφων» Σχολή, σχολεία στα Γιάννενα, στην Ζαγορά του Πηλίου, και αλλού τα οποία έγιναν μικρές ακαδημίες όπου διεδόθησαν αλλού εμμέσως και αλλού αμέσως οι νέες φιλελεύθερες ιδέες και τα πολιτικά κηρύγματα που εξηγγέλθησαν από την επαναστατημένη Γαλλία του 1789 - 1792), να πληρώνονται οι διδάσκαλοι, να κτισθούν βιβλιοθήκες και να σταλούν πολλά βιβλία στα χωρία τους για την μόρφωση των συμπατριωτών τους.] και την κατάσταση του εξοπλισμού της.
Προσπάθειες κατάπνιξης της ( Αφορισμός του Πατριάρχου, 7η Μαΐου 1821 : η ερήμωση των χωριών του Πηλίου από τον πασά της Λάρισας Μαχμούτ Δράμαλη σε απάντηση της κηρύξεως της επαναστάσεως εις το Πήλιον υπό τον Άνθιμον Γαζήν,
7η Ιουνίου 1821: μάχη του Δραγατσανίου και αποδεκατισμός του «Ιερού Λόχου», σφαγές στις Σέρρες, Χαλκιδική, κλπ, 20η Απριλίου 1821 : μάχη της γέφυρας Αλαμάνας του ποταμού Σπερχειού ( κοντά στο στενό των Θερμοπυλών) όπου τραυματισμένος εμάχετο ο Αθανάσιος Διάκος ο οποίος συνελήφθη και μετεφέρθη αιμόφυρτος στην Λαμία για να βασανισθεί ) έγιναν ξανά αλλά η οργάνωση μέσα από την πείρα της προσπάθειας / δοκιμής και του λάθους ( trial and error), βασικό γνώρισμα της μάθησης, δεν επέτρεψε την κατάσβεση της επανάστασης αλλά αντίθετα έδωσε ακόμα περισσότερα εναύσματα για την ενδυνάμωση της.

Όταν λοιπόν κατέστη εμφανές ότι δεν ήταν δυνατόν να καταπνιγεί η επανάσταση και όχι μόνο αυτό αλλά το Έθνος που την γέννησε είχε αρχίσει άμεσα και αποτελεσματικότατα να δημιουργεί και να επανδρώνει επάξια και αξιοκρατικά διοικητικές κρατικές θέσεις ( έγκλησις της Βουλής της Θετταλομαγνησίας, παράδοση της Τριπόλεως και των χρηματικών και άλλων θησαυρών της, κλπ ), βάζοντας τις βάσεις για ένα κράτος πραγματικά από τον λαό για τον λαό, η καθεστηκυία τάξη προχώρησε στο δεύτερο σχέδιο : καπήλευση ( 26η Μαΐου 1821 :
« Πράξις των Καλτεζών», 4η Σεπτεμβρίου 1821 : « Συνέλευσις της Δυτικής Χερσονήσου Ελλάδος», και « Συνέλευσις της Ανατολικής Χερσονήσου Ελλάδος»,
1η Ιανουαρίου 1822 : κήρυγμα περί ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους από την Α΄ Εθνική Συνέλευση στην Πιάδα ( πλησίον της αρχαίας Επιδαύρου ) και ψήφιση του
« Οργανικού Νόμου», Μάρτιος 1823 : Β΄ Εθνική Συνέλευσις στο Άστρο).

Η τάξη αυτή η οποία υπηρετεί, εξυπηρετεί και κυνηγάει μόνο το χρήμα και την δύναμη εξουσίας ασχέτου χρώματος, ιδεολογίας, προέλευσης, εθνικότητας, κλπ, άρχισε να κάνει βήματα υποστήριξης προς τον αγώνα, δίνοντας ( ανεπαρκείς πάντα ) πηγές χρηματοδότησης, εξοπλισμού, διασυνδέσεων και διοίκησης στρατού.




Όμως ταυτόχρονα υπονόμευε τον αγώνα δίνοντας στον λαό ‘παροχές’ ασύμβατες με το Έθνος και τον λαό του καθώς και τον τρόπο σκέψης του λαού του, τορπιλίζοντας έτσι έναν αγώνα ανεξαρτησίας ο οποίος είχε στεφθεί με δάφνες όταν δεν είχε την ‘βοήθεια’ από φορείς του εξωτερικού οι οποίοι λίγο προηγουμένως υποστήριζαν και είχαν άρτιες κοινωνικοοικονομικές σχέσεις με τον εχθρό που οι Έλληνες αντιμετώπιζαν και υποδουλώνοντας από την ώρα της γεννήσεως του με δάνεια και εξαρτήσεις (« έγγραφον της πωληθείσης Ελλάδος» : η αναφορά προς την Αγγλική κυβέρνηση που υπεγράφετο από τους πρόκριτους και οπλαρχηγούς, με την οποία εζητείτο η Αγγλική προστασία, καθώς και χορηγήσεις δανείων από την Αγγλία στην επαναστατημένη Ελλάδα μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής του Τζώρζ Κάννιγκ για την δημιουργία μεσογειακών Αγγλικών προτεκτοράτων ) οι οποίες δεν χρησιμοποιήθηκαν αλλά κατασπαταλήθηκαν από τους ίδιους για αποκλειστικά προσωπική εγκαθίδρυση τους στο νέο σχήμα που οι Έλληνες είχαν επιβάλλει με το αίμα τους στα πρώτα χρόνια της επανάστασης.

Πώς μπορούμε να μεταφέρουμε αυτή την απάνθρωπη και υποδόρια επίθεση και καταπολέμηση που συνέβη και συμβαίνει σε διακρατικό και ενδοκρατικό επίπεδο στο προσωπικό επίπεδο της καθημερινότητας του πολίτη ( όχι μόνο του Έλληνα αλλά και κάθε ευσυνείδητου πολίτη ο οποίος πραγματικά αντιπροσωπεύει το Έθνος και το κράτος του όπως έχουμε περιγράψει στο παρελθόν ) ;

Όπως έχουμε πει στο παράδειγμα με τις μπάμπουσκες ακριβώς οι ίδιες δυνάμεις διαπροσωπικών σχέσεων αλλά και χειραγώγησης διέπουν όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης από το προσωπικό μέχρι το διακρατικό. Ας δούμε λοιπόν το ολοκληρωμένο παράδειγμα ενός ατόμου υπαρκτού και καταγεγραμμένου στην ιστορία του οποίου την ταυτότητα θα αποκαλύψουμε στο τέλος αυτού του άρθρου, ώστε να μας δοθεί η δυνατότητα να δούμε ότι πολλά κομμάτια της ζωής του είναι κοινά με όλων των Ελλήνων πολιτών που πραγματικά αντιπροσωπεύουν το σύνολο στο οποίο επίσημα ανήκουν.

Γεννηθείς στις αρχές του 20ου αιώνα μέσα σε ανακατατάξεις κοινωνικές οι οποίες διέλυσαν την οικογένεια του και εξανάγκασαν την μετοίκηση του ώστε να μπορέσει να επιβιώσει, ο άνθρωπος αυτός ανατράφηκε υπό πολύ δυσχερείς οικογενειακές συνθήκες : ανεπανόρθωτα πληγωμένος από τις βίαιες συνθήκες που οδήγησαν στον ξεριζωμό του αλλά και στο θάνατο της γυναίκας του ο εν ζωή πατέρας του ανθρώπου αυτού προσπάθησε να προσφέρει στον άνθρωπο αυτό οικογενειακή θαλπωρή και σταθερότητα στον καινούργιο τόπο. Όμως έσπασε διότι όλες του οι προσπάθειες υπονομεύτηκαν από τις θεωρητικά υποστηρικτικές δυνάμεις της πολιτείας αλλά και του κοινωνικού του κύκλου από τον στενότερο έως τον ευρύτερο ( δηλαδή, γείτονες, συγγενείς, φορείς παροχών του κράτους προς πρόσφυγες ). Πολύ σύντομα ο άνθρωπος αυτός, αφού μεγάλωσε σε συνθήκες πολύ μειονεκτικές, αποφάσισε ότι εάν πραγματικά ήθελε να προοδεύσει θα έπρεπε να στηριχθεί στον εαυτό του και να μην αφήσει κανέναν άλλον να του υποδείξει την θέση του στη κοινωνία η οποία την εποχή εκείνη ήταν ακριβώς όπως και των Ελλήνων τις παραμονές της επανάστασης του 1821 : οικονομικά πολύ δυσχερείς συνθήκες, εξωφρενικές απαιτήσεις προς το άτομο του από άτομα που φέρονταν ως οικογένεια αλλά ήταν πολύ υπονομευτικά, και μία ενεργή καταπολέμηση του ανθρώπου αυτού σε όλες του τις προσπάθειες για εκπαίδευση και διαφυγή από την ανέχεια.

Ο άνθρωπος αυτός, αφού αποφάσισε να στηριχθεί στον εαυτό του διακήρυξε τον εαυτό του κεφαλή της οικογένειας, ανέλαβε τα οικονομικά και διοικητικά ινία της, και κατέστρωσε στρατηγικό σχέδιο βελτίωσης της δικής του κατάστασης αλλά και όλων όσων ήταν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν και κυρίως αυτών που ήταν αδύναμοι, δηλαδή τα παιδιά.

Στην πορεία της ζωής του ο άνθρωπος αυτός προσεγγίστηκε ιδεολογικά από πολλές δυνάμεις οι οποίες βλέποντας την ορμή του και την δυνατότητα που είχε να θέτει ένα σοβαρό παράδειγμα στους γύρω του για το τι είναι εφικτό να γίνει, τον θεώρησαν επικίνδυνο στοιχείο που χρήζει ανάγκη εντάξεως και χειραγωγήσεως, ακριβώς όπως οι Έλληνες έδειξαν με τον αγώνα του 1821 αλλά και πιο πριν τι είναι εφικτό να γίνει σε πείσμα της επιδείξεως δύναμης από αυτούς που επιζητούν και επιβάλλουν την υποδούλωση κοινωνικά, προσωπικά και ιστορικά.

Μέσω της διαδικασίας του trial and error ο άνθρωπος αυτός κατάλαβε την προσπάθεια χειραγώγησης και ελέγχου και στην περίπτωση του πολέμου και στην περίπτωση της ειρήνης.

Ιδιαίτερα στην περίπτωση της ειρήνης είδε πόσο πολεμήθηκε με όπλα όπως γραφειοκρατία, υπουργικές διατάξεις, ρουσφετολογία, κοινωνικά καταστροφικές ‘ μεταρρυθμίσεις’ οι οποίες παρ’ όλες τις προσπάθειες του από τις νευραλγικές θέσεις στις οποίες βρισκόταν ( ως δημόσιος υπάλληλος στην εφορία ο οποίος όμως έχει μελετήσει όλες τις διατάξεις και τις χρησιμοποιεί για να προστατεύει τόσο τον πολίτη ως άτομο όσο και το κοινωνικό σύνολο ) ό,τι έχτιζε γκρεμίζονταν με μία δεσποτική και ολοκληρωτική και άκρως αυθαίρετη υπογραφή από ‘ αρχές’ οι οποίες επανδρώνονταν από ακριβώς τα ίδια άτομα και οικογένειες οι οποίες εξυπηρετούσαν τον κατακτητή και τον εαυτό τους και πριν από το 1821.

Έχοντας συνειδητοποιήσει αυτό το πράγμα ο άνθρωπος αυτός αποφάσισε να απορρίψει τις πεπατημένες ιδεολογικές οδούς και να ακολουθήσει την πλέον επικίνδυνη και ελάχιστα χρησιμοποιημένη οδό της ειρήνης και ελευθερίας η οποία φυσικά οδηγεί στην απελευθέρωση των Ελευθέρων Ανδραπόδων σε μία προσωπική αλλά αργότερα και κοινωνική επανάσταση ίδιου βεληνεκούς με αυτήν του 1821.

Με την επιστημονική μέθοδο καλλιέργησε αυτή την οδό αλλά όπως και το Ελληνικό Έθνος εμπιστεύτηκε τον φαινοτυπικό οικογενειακό του κύκλο ότι θα τον υποστήριζε και θα τον κάλυπτε χωρίς να ελέγξει με τον τρόπο που έχουμε πει σε προηγούμενα άρθρα εάν όντως το φαινοτυπικά οικογενειακό σύνολο ήταν και ουσιαστικό. Συνεπώς δεν υπολόγισε σωστά και εμπιστεύτηκε λάθος, με συνέπεια όλη του η δουλειά και ο αγώνας να υπονομευθεί ακριβώς όπως η ανεξαρτησία του Έθνους υπονομεύθηκε και υπονομεύεται ακόμα και σήμερα.

Αυτή η συνεχής υπονόμευση οδήγησε στο να δολοφονηθεί και η δολοφονία του αυτή να συγκαλυφθεί με τέτοιο τρόπο ώστε οι συνθήκες θανάτου του να παραμένουν μυστήριο με συνεχείς μέχρι των ημερών μας διάτρητες επίσημες κρατικές ‘επεξηγήσεις’ οι οποίες υποδεικνύουν μεν την κλίμακα αυτών που είχαν συμφέρον από τον θάνατο του και την παύση της δράσεως του, όπως ακριβώς είναι εμφανές ποιοι επωφελούνται από την κακομεταχείριση και κοινωνική αλλά και ουσιαστική πολλές φορές θανάτωση ολόκληρων λαών, εάν μόνο κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις που υπάρχουν σε προηγούμενα άρθρα και διατηρήσουμε το σθένος ώστε να τις απαντήσουμε αντικειμενικά.

Σε αυτό το προφίλ ενός θετικού ανθρώπου και αγωνιστή μέσα στον αφανή πόλεμο που γίνεται στο άτομο κατά την διάρκεια της ειρήνης ταιριάζει όλος ο κόσμος που θέλει ελευθερία του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής χωρίς την υποκρισία, την παραμυθία και τον καταπιεστικό συμβιβασμό / υποδούλωση που χαρακτηρίζει τα Ελεύθερα Ανδράποδα.


Ο υπαρκτός αυτός άνθρωπος ονομάζεται Γεώργιος Αλεξίου Γεριτσίδης, εργάστηκε ως εφοριακός υπάλληλος προστατεύοντας από οικονομική χρεοκοπία πολλούς πολίτες και περιορίζοντας την παράνομη δράση άλλων φορέων, παρασημοφορήθηκε κατά την διάρκεια ενός πολέμου τον οποίο μίσησε ( και ονόμαζε το παράσημο αυτό το οποίο ήταν πεταμένο στο βάθος του εκάστοτε ντουλαπιού ‘ τσίγκινο’ ) και στήριξε αφανώς και μέσω ιδεολογικής εκπαιδεύσεως το κίνημα Ειρήνης το οποίο αντιπροσωπεύτηκε λαμπρά από τον Γρηγόρη Λαμπράκη και δολοφονήθηκε όταν υπηρετούσε ως εφοριακός ελεγκτής στη εφορία χημικών την 17η Νοεμβρίου 1973. Μέχρι σήμερα ο φόνος του αναφέρεται ετησίως στα θύματα του Πολυτεχνείου και σχετικά με το έργο του ως δημόσιος υπάλληλος μνημονεύεται ως ‘ παθών εν υπηρεσία και ένεκα ταύτης’.



Ο λόγος που επελέγη ο άνθρωπος αυτός (από τους μυριάδες άλλους αφανής Έλληνες οι οποίοι θα μπορούσαν πολύ εύκολα να μνημονευθούν) ως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της επετείου της διακήρυξης της ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους είναι διότι θα τον χρησιμοποιήσουμε και ως πραγματικό πρότυπο για την διακήρυξη για την οποία ξεκινάμε σήμερα την 25η Μαρτίου του 2008 να προετοιμαζόμαστε με σωστή γνώση των πραχθέντων αλλά και σωστή επίγνωση του εαυτού μας και του περιβάλλοντος μας ώστε να γίνουμε ικανοί να την υποστηρίξουμε και να την διαφυλάξουμε :

Όταν ο Γεώργιος Γεριτσίδης εισέπραξε για πρώτη φορά τον μισθό του (ως υπάλληλος στις αλυκές της Ξάνθης) και επέστρεψε στην οικία του, ο εν ζωή πατέρας του (ο οποίος έχουμε πει ότι είχε σπάσει και είχε αποδείξει ότι δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του ρόλου του αρχηγού της οικογένειας) στεκόταν στην πόρτα και απλώνοντας το χέρι του ζήτησε με μια αυταρχική κίνηση να του παραδώσει τον μισθό του. Ο Γεώργιος Γεριτσίδης του έδωσε ένα ικανό χαρτζιλίκι και του είπε ότι είχε έρθει η ώρα να παραμερίσει και να αναλάβει ο ίδιος την αρχηγία της οικογένειας και σαφέστατα την διαχείριση των πόρων που πλέον παρήγαγε εκείνος, πράγμα το οποίο έπραξε λαμπρά κατά την διάρκεια της ζωής του, ανεβάζοντας στην κοινωνικοοικονομική κλίμακα όλα τα μέλη της τόσο της εκτεταμένης και όσο και της πυρηνικής του οικογένειας έτσι ώστε να έχουν μια αξιοπρεπή και αξιοσέβαστη διαβίωση.

Ακολουθώντας λοιπόν το παράδειγμά του, σε εθνική κλίμακα ( και σαφώς και σε οικουμενική ) , έχει έρθει η ώρα ο καταδυναστευόμενος Ελληνικός Λαός ( όπως και κάθε καταδυναστευόμενος λαός όπως και αν ονομάζεται ) να διακήρυξη την ενηλικίωση του, γεγονός που σημαίνει ότι δεν χρειάζεται κηδεμόνες και διαχειριστές των πόρων που ο ίδιος παράγει ( πόσο μάλλον όταν από το 1821 μέχρι το 2008 έχει επανειλημμένως και πέραν κάθε αμφιβολίας αποδειχθεί, με στατιστική σημασία : p<0.001,> ότι κηδεμόνες αυτού του επιπέδου και σε τέτοια κλίμακα είναι παντελώς ανάξιοι, άχρηστοι και καταχρηστικοί και συνεπώς περιττοί και απαξιωμένοι στους ρόλους που διεκδικούν και κατέχουν, καθώς ευθύνονται για τον συνειδητό και επιδιωκόμενο αναχαιτισμό της ‘ενηλικίωσης’ των κηδεμονευομένων πληθυσμών των οποίων την κληρονομιά, περιουσία και μόχθο διαχειρίζονται, καπηλεύονται και κατασπαταλούν ) και να αναλάβει ο ίδιος ο Έλληνας πολίτης ( όπως και κάθε πολίτης απανταχού της οικουμένης και όλων των Εθνών ) την αναδιοργάνωση και το συμμάζεμα του οίκου του τον οποίον έχει υποχρέωση να διεκδικήσει, να οριοθετήσει, να αναπτύξει και να αξιοποιήσει ώστε να εξασφαλίσει τόσο στον εαυτό του όσο και στους απογόνους του, τους μελλοντικούς δικαιούχους αυτού του οίκου, την ζωή που πραγματικά δικαιούται ως άνθρωπος να παρέχει στον εαυτό του και οι απόγονοι του δικαιούνται ως άνθρωποι να έχουν.