Οικιακή Οικονομία

Είναι κατά μέσο όρο γνωστό ότι οι αρχαίοι, οι οποίοι και πρωτοσυνέλαβαν την οργάνωση και λογική του πολιτεύματος της δημοκρατίας, θεωρούσαν δεύτερης κατηγορίας πολίτη και περιφρονούσαν τον λεγόμενο ‘ιδιώτη’ : αυτόν δηλαδή τον πολίτη ο οποίος άφηνε την διακυβέρνηση του κράτους σε αυτούς που κατείχαν τις διάφορες θέσεις του δημοσίου και δεν ασχολούνταν παρά μόνο με δικά του ιδιωτικά θέματα. Μάλιστα πολλοί λένε ότι η έννοια του ‘ιδιώτη’ επεκτάθηκε ώστε να σημαίνει και ένα είδος ανόητου / ηλίθιου ανθρώπου, και από αυτό δημιουργήθηκε η λέξη ‘idiot’ στα αγγλικά.

Είχαν δίκιο οι αρχαίοι να το πιστεύουν αυτό για έναν νοικοκύρη που ασχολούνταν με τα δικά του και ‘ δεν ανακατευόταν εκεί που δεν τον έσπερναν’ ;

Βεβαίως είχαν δίκιο. Ο άνθρωπος αυτός που δεν ασχολούνταν να ελέγξει και να εξασφαλίσει ότι κάθε πτυχή της διοίκησης του κράτους είχε καλώς και οι ενέργειες της όλες γίνονταν προς εξυπηρέτηση και όχι εκμετάλλευση του Δήμου / Λαού δεν καταλάβαινε το πολύ απλό γεγονός ότι και τα δικά του ιδιωτικά θέματα θα επηρεαζόταν άσχημα αφού θα είχε αφήσει στην μοίρα τους τα γενικά όπως την διοίκηση / φορολόγηση του Δήμου και την εξωτερική πολιτική με άλλους Δήμους.
Ο άνθρωπος αυτός αποτελούσε και αποτελεί σε κάθε Δημοκρατία παθητικό και τροχοπέδη καθώς και την κερκόπορτα μέσα από την οποία εισβάλλουν εντός των τειχών ( δηλαδή της κεντρικής διοίκησης του κράτους ) τα στοιχεία αυτά που προκαλούν διάβρωση, διαφθορά, πτώχευση και προσωπικό μαρασμό οικονομικά και οικογενειακά / ατομικά.

Ναι, αλλά για αυτό τον λόγο εκλέγω αντιπροσώπους που θα προασπίζουν τα συμφέροντα μου και του Δήμου / Κράτους μου ώστε εγώ να κοιτάω την δουλειά μου και να μην ασχολούμαι.

Οποιοσδήποτε έχει προσλάβει οικιακή βοηθό για να του καθαρίσει και γενικά συντηρήσει το σπίτι και αφήσει την οικιακή βοηθό ανεπιτήρητη στο σπίτι του και φύγει, και στο γυρισμό ανακαλύψει ότι η οικιακή βοηθός έκλεψε τα χρυσαφικά της οικοδέσποινας, τις μετοχές και τα μετρητά του οικοδεσπότη και όλα τα ηλεκτρονικά πράγματα των παιδιών, αντί να εισπράξει συμπάθεια από τους γείτονες για αυτό που τον βρήκε θα εισπράξει πιθανότατα την ρητορική ερώτηση « και εσύ που ήσουνα να επιβλέπεις ; » συνοδευόμενο με χασκόγελα πίσω από την πλάτη του.

Δηλαδή, οποιοδήποτε υπάλληλο προσλαμβάνουμε για να μας λύσει τα χέρια απαιτεί στενή και συνεχή παρακολούθηση καθώς και πολλές φορές καθοδήγηση και επίβλεψη. Αλλιώς, είναι μαθηματικά σίγουρο ότι ο υπάλληλος αυτός στην καλύτερη περίπτωση θα περιπέσει σε αμέλειες, παραλείψεις και κακή εκπλήρωση των υποχρεώσεων / καθηκόντων του και στην χειρότερη σε υπεξαιρέσεις, καταχρήσεις και ακόμα και κλοπή όλης της επιχείρησης από τον δικαιούχο εντολέα του.

Άρα, εφόσον επιλέγουμε τους αντιπροσώπους οι οποίοι πρόκειται να υπηρετήσουν το έργο της συντήρησης και καλυτέρευσης του κράτους το οποίο ισούται με συντήρηση και καλυτέρευση της ποιότητας ζωής όλων ανεξαιρέτως των πολιτών που το αποτελούν ( υπό + το έργο = υπουργός, Δήμος + κρατώ = Δημοκρατία ), έχουμε υποχρέωση και ανάγκη ώστε να μην πέσουμε θύματα κλοπής και υπεξαίρεσης της εξουσίας μας, της περιουσίας μας και της ζωής μας να επιβλέπουμε και να ελέγχουμε καθημερινώς ότι όλα λειτουργούν σωστά και προς το συμφέρον μας.
Ναι, αλλά που ξέρω εγώ πώς να ελέγχω όλους αυτούς που έχουν ειδικές γνώσεις και πείρα στην πολιτική και εγώ μάλλον θα τα κάνω θάλασσα ;

Εάν αλήθευε ότι για να διοικήσεις ένα κράτος, εσωτερικά και εξωτερικά, απαιτούνται ειδικές γνώσεις που πρέπει να μάθεις τότε ένα πολίτευμα βασισμένο στον Λαό δεν θα μπορούσε ποτέ να φέρει αποτελέσματα ή καν να έχει συγκεκριμένη μορφή και στόχους. Δηλαδή, για να διοικήσεις ένα κράτος χρειάζεται κοινή λογική, αποφασιστικότητα, συγκεκριμένοι στόχοι και απλότητα στις μεθοδολογίες που επιστρατεύονται για την επίτευξη των στόχων αυτών. Οι αρχαίοι που τόσο εκθειάζουμε για την δημιουργία και λειτουργία της δημοκρατίας απαιτούσαν μόνο ένα πράγμα σαν ειδίκευση από τον πολίτη για να τον θεωρήσουν ικανό να ηγηθεί του κράτους και γενικώς να εκφέρει ουσιαστική γνώμη : ηλικία. Απαιτούσαν, δηλαδή, από το άτομο να έχει ζήσει αρκετά επί της γής ώστε να έχει συσσωρεύσει τις εμπειρίες αυτές που αποτελούν την πείρα ζωής ( να έχει εργασθεί, να έχει αντιμετωπίσει επιχειρηματικά και οικονομικά θέματα και να έχει αποκομίσει τις απόψεις που χρειάζονται για να αποφευχθούν κακοτοπιές που εκείνος αντιμετώπισε, και να προωθηθούν όλες οι ευκαιρίες που εκείνος συνάντησε ).

Δηλαδή, κάθε ένας πολίτης που έχει καταφέρει να συντηρήσει ένα σπιτικό μέσα από όλες τις αντιξοότητες της καθημερινής ζωής είναι πλήρως εξοπλισμένος με όλες τις γνώσεις που απαιτούνται για να μπορέσει επιτυχώς να βάλει τάξη σε οποιοδήποτε κράτος και να το συντηρήσει. Εάν μάλιστα έχει καταφέρει να ορθοποδήσει μετά από καταστροφές παντός είδους, οικονομικές αντιξοότητες και απρόοπτα εντός και εκτός της οικογενείας του, τότε αποτελεί υπερειδικευμένο άτομο για την θέση του οδηγού του κράτους και θα έπρεπε να είναι περιζήτητος όπως ο κάτοχος διδακτορικού από το Harvard.

Καλά, αυτοί που κυβερνούν τώρα δεν πληρούν αυτές τις προδιαγραφές ;

Όχι. Άνθρωποι όπως ο Κ. Καραμανλής, ο Γ. Παπανδρέου ( και ο πατέρας και ο παππούς του ), ο Κ. Σημίτης, ο Κ. Μητσοτάκης και η οικογένεια του δεν πληρούν καθόλου τις προδιαγραφές αυτές καθώς είναι προϊόντα δυναστειών που συντηρούνται και προορίζουν τα τέκνα τους για να ‘κυβερνήσουν’ και όχι για να εργασθούν, ακριβώς όπως οι δυναστείες των βασιλέων και οι αριστοκρατικές τάξεις Δουκών και Πριγκίπων σε ένα οποιοδήποτε απολυταρχικό πολίτευμα.

Εάν αναλύσουμε τα βιογραφικά όλων αυτών των ατόμων, θα δούμε ότι οποιαδήποτε εργασία αναφέρουν είναι ολιγόχρονη και δύσκολο να εξακριβωθεί εάν η θέση που είχαν ( σε πανεπιστήμια, σε επιτροπές, πολυεθνικές, τράπεζες, κλπ ) αποκτήθηκε λόγω ικανότητας και όχι ονόματος καθώς δεν απευθύνονται σε όλους τους εξ’ ίσου καταρτισμένους αλλά ‘ανώνυμους’ επαγγελματίες και είναι όλες θέσεις εξουσίας κύρους ( είτε προς φοιτητές είτε προς άλλους εργαζόμενους που διοικούνται ).

Αυτού του είδους η εργασία δεν αποδεικνύει δυνατότητα επιβίωσης των ατόμων αυτών μέσα στην σύγχρονη κοινωνία εάν τους αφαιρεθεί το ‘ σωσίβιο ’ του επωνύμου τους. Επίσης δεν αποδεικνύει καν την ικανότητα τους να χρησιμοποιήσουν την όποια κατάρτιση τυχόν έχουν αφού ποτέ δεν τους αφήνεται η ευθύνη πραγματικά της όποιας εταιρείας στην οποία έχουν εργασθεί ώστε να ελέγξουμε εάν θα την φαλήριζαν ή όχι.

Αντιθέτως έχουν περιτράνως αποδείξει ότι ακόμα και οικονομολόγοι έχουν αποτύχει να ισοζυγίσουν τα έσοδα και τα έξοδα του κράτους, κάτι που νοικοκυρές με κατάρτιση Α΄ Δημοτικού και πολύ πιο δυσχερείς και αντίξοες συνθήκες επιτυγχάνουν επί δεκαετίες.

Και τι να κάνουμε αφού όλοι είναι ανίκανοι και από το εξωτερικό μας έρχεται επιπλέον οικονομική κρίση ;

Όταν καμία οικιακή βοηθός δεν καθαρίζει το σπίτι μας δεν συνεχίζουμε να συντηρούμε τις ανίκανες. Καθαρίζουμε το σπίτι μόνοι μας και δεν πληρώνουμε. Εάν μάλιστα οι ανίκανοι οικιακοί βοηθοί μας έχουν σπάσει ή αλλιώς καταστρέψει περιουσία τότε τις υποχρεώνουμε να μας αποζημιώσουν πρίν τις απολύσουμε.

Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση των ανθρώπων που επανδρώνουν την κρατική μηχανή. Όλοι τους έχουν αναλάβει συγκεκριμένες υποχρεώσεις αποδεχόμενοι το καταστατικό της επιχείρησης που αποτελεί το κράτος, και τελούν όχι μόνο υπό υπόσχεση αλλά και όρκο στα Θεία ότι θα εξυπηρετήσουν και θα υπηρετήσουν το καταστατικό αυτό και τους εντολείς τους. Εφ’ όσον τα δεδομένα αποδεικνύουν ότι δεν έχουν κάνει αυτό το οποίο υποσχέθηκαν ότι έχουν την δυνατότητα να επιτύχουν και συνεπώς είναι επίορκοι και άκρως ακατάλληλοι για την δουλειά, θα πρέπει να αποζημιώσουν τον Λαό που τους εμπιστεύθηκε επειδή τον ξεγέλασαν ( δηλαδή διέπραξαν το έγκλημα της απάτης ), υλικά και ηθικά και κατόπιν να αποσυρθούν δια παντός και οικογενειακώς από τον Δημόσιο Βίο.

Και τι θα γίνουμε χωρίς αντιπροσώπους ; Ποιος θα μας βοηθήσει και θα μας σώσει ;

Κατ’ αρχάς θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μέχρι στιγμής κανείς δεν μας βοηθάει και σίγουρα κανείς δεν μας σώζει αλλά αντιθέτως κάνει ότι μπορεί για να μας καταποντίσει και να μας καταστρέψει, επιστρέφοντας την κοινωνία στις εποχές της Τουρκοκρατίας και της εποχής των Φέουδων όπου δεν υπήρχε περιουσία και ο άνθρωπος ανήκε στους λίγους που την είχαν αρπάξει / υπεξαιρέσει.

Δεν χρειαζόμαστε αντιπροσώπους. Στην χειρότερη περίπτωση χρειαζόμαστε Διοικητικούς ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥΣ Υπαλλήλους. Ο υπάλληλος είναι αυτός που υπηρετεί έναντι αμοιβής τον εργοδότη του. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ο υπάλληλος να πάρει πρωτοβουλίες και να διατάξει τον εργοδότη του. Το μόνο που μπορεί να πάρει ο υπάλληλος είναι εντολές επί συγκεκριμένων θεμάτων και όχι ‘λευκή επιταγή’ να κάνει ότι θέλει για κάποιο χρονικό διάστημα.

Ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει και να μας σώσει είναι ο εαυτός μας ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ των προβλημάτων, όπως κοινό μέτωπο διατηρούν αυτή τη στιγμή οι απανταχού πολιτικοί ενάντια στους πολίτες, το οποίο είναι το μόνο που τους έχει διατηρήσει στις θέσεις τους παρ’ όλες τις προδοσίες και τα σκάνδαλα, όπως αυτό της αποστασίας του Κ. Μητσοτάκη ή το όνειδος της οικογενειακής ιστορίας της οικογενείας Πάγκαλου.

Εάν η αυστηρότητα με την οποία ελέγχουμε τους συνεργάτες και υπαλλήλους στις επιχειρήσεις μας μεταφερόταν από κοινού στην αντίδραση μας στην δράση των ανθρώπων αυτών είναι σίγουρο ότι άμεσα η καθημερινή μας ποιότητα ζωής θα καλυτέρευε.

Εάν σταματούσαμε να φοβόμαστε ότι δεν είμαστε ικανοί και αναλαμβάναμε τις ευθύνες μας ως πολίτες ελέγχοντας κάθε βήμα της πολιτικής που ακολουθείται σε κάθε τομέα του κράτους, τότε όλα τα ουτοπικά σενάρια θα ήταν δυνατά.

Και πώς μπορώ εγώ να ελέγξω πράγματα τα οποία ούτε καν ξέρω τι σημαίνουν ή για ποιο λόγο υπάρχουν ;

Η τεράστια και δυσνόητη ορολογία είναι ακόμα ένας τρόπος εκφοβισμού και έμμεσος τρόπος να περάσει το μήνυμα ότι ο μέσος πολίτης δεν έχει την δυνατότητα να κατανοήσει αυτά τα οποία κατανοούν οι πολιτικοί. Αυτό όμως είναι πλήρως ανυπόστατο και ψευδές αφού σε όποιον εξηγηθεί τι σημαίνει το κάθε ένα πράγμα η κατανόηση είναι άμεση και σίγουρη.

Είναι λοιπόν υποχρέωση και δικαίωμα του Πολίτη να ζητά επεξηγήσεις. Εάν ένα μήνυμα είναι δυσνόητο τότε κατά 99% υπάρχει δόλος προς τον πολίτη από τον οποίο ζητείται να προσυπογράψει κάτι το οποίο δεν κατανοεί ( αυτό τιμωρείται από τον νόμο σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ). Κάθε θέμα του κράτους θα πρέπει να παρουσιάζεται με την καθομιλουμένη γλώσσα και με πλήρη δυνατότητα επεξηγήσεων ερωτήσεων : αυτό στην ουσία ήδη υπάρχει αφού ο Πολίτης έχει δυνατότητα να πρωτοκολλήσει οποιαδήποτε επερώτηση σε οποιαδήποτε Δημόσια Αρχή και να λάβει απάντηση ( ο νόμος προβλέπει ότι εάν η απάντηση δεν είναι ικανοποιητική και μέσα στο χρονικό διάστημα των 60 ημερών η Δημόσια Υπηρεσία πληρώνει πρόστιμο ). Συνεπώς, η έννοια ότι θα έπρεπε κάποιος να ντρέπεται που θέλει να ρωτήσει καλλιεργείται από αυτούς που απλώς δεν θέλουν να δώσουν απαντήσεις όπως έχουμε περιγράψει ότι γίνεται από αυτούς που καλλιεργούν και θέλουν Ελεύθερα Ανδράποδα.

Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο.

Ο λόγος που δεν έχεις χρόνο είναι διότι τρέχεις να αντεπεξέλθεις σε προβλήματα τα οποία δεν θα τα είχες εάν επένδυες τον χρόνο αυτό στο να ελέγχεις αυτούς που σου τα προκαλούν. Όπως και κάθε πράγμα, εάν το θεωρούμε απαραίτητο για να επιβιώσουμε βρίσκουμε τον χρόνο για να το κάνουμε, ακριβώς όπως βρίσκουμε τον χρόνο για να μηνύσουμε ένα συμπολίτη που μας βλάπτει. Με την ίδια λογική γιατί να μην μηνύσεις ή προειδοποιήσεις ή ελέγξεις ή επιθεωρήσεις τους συμπολίτες που επιδοτείς και χρηματοδοτείς για να σου κάνουν την ζωή πιο εύκολη και όχι πιο βασανιστική ;

Ναι, αλλά σε διάφορα πράγματα αυτό είναι ανέφικτο όπως π.χ. σε μυστικές διπλωματικές κινήσεις ή την χάραξη οικονομικής πολιτικής.

Αυτό είναι αναληθές, ψευδές και άκρως καταστροφικό. Είναι σαν να μην ελέγχεις σε ποια κατεύθυνση πετάει ο πιλότος επειδή δεν γνωρίζεις τι σημαίνει αεροδιάδρομος. Υπάρχουν πολλές πολύ πρακτικές μέθοδοι μέσω των οποίων να ελέγξουμε και που πετάει ο πιλότος και με ποιόν τρόπο θα το κάνει. Δηλαδή, και μπορούμε και πρέπει να ελέγχουμε διπλωματικές κινήσεις και χάραξη της οικονομικής πολιτικής ποιοτικά και ποσοτικά με απλές μεθόδους που πραγματικά θα αντιπροσωπεύουν και αντικατοπτρίζουν αυτό το οποίο θέλει ο λαός και όχι αυτό που θέλουν λίγοι παρασιτικά και καταχρηστικά πλούσιοι επιχειρηματίες και προσωπικότητες.

Και πώς γίνεται αυτό ;

Θα ξεκινήσουμε να εκθέτουμε αυτή την μεθοδολογία ανά τομέα από την επόμενη φορά αρχίζοντας με την οικονομική πολιτική.