Για τον Εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1821

Με την ευκαιρία της επετείου της απελευθερώσεως του έθνους μας μέσω της κηρύξεως της επανάστασης του 1821, πράξη η οποία είναι κορύφωση μίας συνεχούς, μέσα από τους αιώνες της Τουρκοκρατίας, προσπάθειας των Ελλήνων να εξασφαλίσουν ένα δικαίωμα το οποίο βίαια τους είχε αφαιρεθεί από τους Δυτικούς ( Ενετούς, Φράγκους, κλπ ) κατ’ αρχάς και μετά από τους Οθωμανούς, θα γιορτάσουμε αυτή την κατάθεση αίματος σε εθνικό επίπεδο με το να την εντοπίσουμε στο προσωπικό επίπεδο σύμφωνα με το παράδειγμα της μπάμπουσκας.

Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν ξαφνικό γεγονός αλλά η επιτυχής προσπάθεια μετά από τουλάχιστον άλλες δύο (1611 : το κίνημα εις την Ήπειρον του Διονυσίου του μητροπολίτου Λαρίσης, τον οποίον οι τουρκόφιλοι κληρικοί και κοτζαμπάσηδες απεκάλεσαν Σκυλόσοφο, 1769 : το επαναστατικό κίνημα του Θεοδώρου Ορλώφ, 1790-1792 : επαναστατικό κίνημα Λάμπρου Κατσώνη και Ανδρούτσου. ) οι οποίες βάφτηκαν στο αίμα αλλά από τις οποίες οι Έλληνες έμαθαν τι να μην κάνουν και τι να κάνουν ώστε να είναι επιτυχείς την επόμενη φορά.

Δεν πρέπει να λησμονείται ότι ο πόλεμος για την ανεξαρτησία του Ελληνικού Έθνους ξεκίνησε πλήρως αστήρικτος όχι μόνο από τα άλλα κράτη αλλά και από τις ίδιες τις μονάδες διακυβέρνησης οι οποίες φερόταν ως Έλληνες αλλά όπως έχουμε δείξει σε προηγούμενο άρθρο δεν ήταν πραγματικά μέλη του Ελληνικού συνόλου.
Ο λόγος για τους διάφορους ( φαναριώτες / δραγουμάνους, δημογέροντες / προεστούς / προκρίτους / κοτζαμπάσηδες, κάποι / αρματωλοί ) οι οποίοι αποδεδειγμένα έβαζαν ως προτεραιότητα το προσωπικό οικονομικό συμφέρον και την απόκτηση προσωπικής δύναμης και εξουσίας και όχι τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου το οποίο υποτίθεται ότι αντιπροσώπευαν ( απλά παραδείγματα για του λόγου το αληθές είναι ο λυσσαλέος πόλεμος από το τέλος του 18ου αιώνα μέχρι το 1821, που έγινε από το πατριαρχείο, τους Φαναριώτες, τους κοτζαμπάσηδες και τους εκπροσώπους τους, υπέρ του σκοταδισμού ενάντια σε κάθε έκφραση του ρεύματος του Ελληνικού Διαφωτισμού του γένους, με συκοφαντίες, ύβρεις, απειλές, εγκυκλίους, κατασταλτικά μέτρα, τρομοκρατία, διωγμούς των πνευματικών ηγετών του νεοελληνικού Έθνους ακόμη και θανάτωση τους καθώς και κλείσιμο σχολείων και ακύρωση ιδρύσεως Ανωτέρων Σχολών).

Επίσης, πρέπει να επισημανθεί ότι η επανάσταση αυτή προήλθε από τον Ελληνικό λαό είτε εγχώριο είτε της διασποράς γεγονός το οποίο φαίνεται από τις πρώτες πηγές χρηματοδότησης της [τους Έλληνες των παροικιών του εξωτερικού που έδειχναν εξαιρετικό ενδιαφέρον για την πολιτιστική ανάπτυξη των χωριών από τα οποία κατήγοντο, οι οποίοι έστειλαν κατ’ επανάληψιν χρήματα για να κτισθούν εκκλησίες και σχολεία (Σχολή του Καρπενησίου, «Μουσείον των Αγράφων» Σχολή, σχολεία στα Γιάννενα, στην Ζαγορά του Πηλίου, και αλλού τα οποία έγιναν μικρές ακαδημίες όπου διεδόθησαν αλλού εμμέσως και αλλού αμέσως οι νέες φιλελεύθερες ιδέες και τα πολιτικά κηρύγματα που εξηγγέλθησαν από την επαναστατημένη Γαλλία του 1789 - 1792), να πληρώνονται οι διδάσκαλοι, να κτισθούν βιβλιοθήκες και να σταλούν πολλά βιβλία στα χωρία τους για την μόρφωση των συμπατριωτών τους.] και την κατάσταση του εξοπλισμού της.
Προσπάθειες κατάπνιξης της ( Αφορισμός του Πατριάρχου, 7η Μαΐου 1821 : η ερήμωση των χωριών του Πηλίου από τον πασά της Λάρισας Μαχμούτ Δράμαλη σε απάντηση της κηρύξεως της επαναστάσεως εις το Πήλιον υπό τον Άνθιμον Γαζήν,
7η Ιουνίου 1821: μάχη του Δραγατσανίου και αποδεκατισμός του «Ιερού Λόχου», σφαγές στις Σέρρες, Χαλκιδική, κλπ, 20η Απριλίου 1821 : μάχη της γέφυρας Αλαμάνας του ποταμού Σπερχειού ( κοντά στο στενό των Θερμοπυλών) όπου τραυματισμένος εμάχετο ο Αθανάσιος Διάκος ο οποίος συνελήφθη και μετεφέρθη αιμόφυρτος στην Λαμία για να βασανισθεί ) έγιναν ξανά αλλά η οργάνωση μέσα από την πείρα της προσπάθειας / δοκιμής και του λάθους ( trial and error), βασικό γνώρισμα της μάθησης, δεν επέτρεψε την κατάσβεση της επανάστασης αλλά αντίθετα έδωσε ακόμα περισσότερα εναύσματα για την ενδυνάμωση της.

Όταν λοιπόν κατέστη εμφανές ότι δεν ήταν δυνατόν να καταπνιγεί η επανάσταση και όχι μόνο αυτό αλλά το Έθνος που την γέννησε είχε αρχίσει άμεσα και αποτελεσματικότατα να δημιουργεί και να επανδρώνει επάξια και αξιοκρατικά διοικητικές κρατικές θέσεις ( έγκλησις της Βουλής της Θετταλομαγνησίας, παράδοση της Τριπόλεως και των χρηματικών και άλλων θησαυρών της, κλπ ), βάζοντας τις βάσεις για ένα κράτος πραγματικά από τον λαό για τον λαό, η καθεστηκυία τάξη προχώρησε στο δεύτερο σχέδιο : καπήλευση ( 26η Μαΐου 1821 :
« Πράξις των Καλτεζών», 4η Σεπτεμβρίου 1821 : « Συνέλευσις της Δυτικής Χερσονήσου Ελλάδος», και « Συνέλευσις της Ανατολικής Χερσονήσου Ελλάδος»,
1η Ιανουαρίου 1822 : κήρυγμα περί ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους από την Α΄ Εθνική Συνέλευση στην Πιάδα ( πλησίον της αρχαίας Επιδαύρου ) και ψήφιση του
« Οργανικού Νόμου», Μάρτιος 1823 : Β΄ Εθνική Συνέλευσις στο Άστρο).

Η τάξη αυτή η οποία υπηρετεί, εξυπηρετεί και κυνηγάει μόνο το χρήμα και την δύναμη εξουσίας ασχέτου χρώματος, ιδεολογίας, προέλευσης, εθνικότητας, κλπ, άρχισε να κάνει βήματα υποστήριξης προς τον αγώνα, δίνοντας ( ανεπαρκείς πάντα ) πηγές χρηματοδότησης, εξοπλισμού, διασυνδέσεων και διοίκησης στρατού.

Όμως ταυτόχρονα υπονόμευε τον αγώνα δίνοντας στον λαό ‘παροχές’ ασύμβατες με το Έθνος και τον λαό του καθώς και τον τρόπο σκέψης του λαού του, τορπιλίζοντας έτσι έναν αγώνα ανεξαρτησίας ο οποίος είχε στεφθεί με δάφνες όταν δεν είχε την ‘βοήθεια’ από φορείς του εξωτερικού οι οποίοι λίγο προηγουμένως υποστήριζαν και είχαν άρτιες κοινωνικοοικονομικές σχέσεις με τον εχθρό που οι Έλληνες αντιμετώπιζαν και υποδουλώνοντας από την ώρα της γεννήσεως του με δάνεια και εξαρτήσεις (« έγγραφον της πωληθείσης Ελλάδος» : η αναφορά προς την Αγγλική κυβέρνηση που υπεγράφετο από τους πρόκριτους και οπλαρχηγούς, με την οποία εζητείτο η Αγγλική προστασία, καθώς και χορηγήσεις δανείων από την Αγγλία στην επαναστατημένη Ελλάδα μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής του Τζώρζ Κάννιγκ για την δημιουργία μεσογειακών Αγγλικών προτεκτοράτων ) οι οποίες δεν χρησιμοποιήθηκαν αλλά κατασπαταλήθηκαν από τους ίδιους για αποκλειστικά προσωπική εγκαθίδρυση τους στο νέο σχήμα που οι Έλληνες είχαν επιβάλλει με το αίμα τους στα πρώτα χρόνια της επανάστασης.

Πώς μπορούμε να μεταφέρουμε αυτή την απάνθρωπη και υποδόρια επίθεση και καταπολέμηση που συνέβη και συμβαίνει σε διακρατικό και ενδοκρατικό επίπεδο στο προσωπικό επίπεδο της καθημερινότητας του πολίτη ( όχι μόνο του Έλληνα αλλά και κάθε ευσυνείδητου πολίτη ο οποίος πραγματικά αντιπροσωπεύει το Έθνος και το κράτος του όπως έχουμε περιγράψει στο παρελθόν ) ;

Όπως έχουμε πει στο παράδειγμα με τις μπάμπουσκες ακριβώς οι ίδιες δυνάμεις διαπροσωπικών σχέσεων αλλά και χειραγώγησης διέπουν όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης από το προσωπικό μέχρι το διακρατικό. Ας δούμε λοιπόν το ολοκληρωμένο παράδειγμα ενός ατόμου υπαρκτού και καταγεγραμμένου στην ιστορία του οποίου την ταυτότητα θα αποκαλύψουμε στο τέλος αυτού του άρθρου, ώστε να μας δοθεί η δυνατότητα να δούμε ότι πολλά κομμάτια της ζωής του είναι κοινά με όλων των Ελλήνων πολιτών που πραγματικά αντιπροσωπεύουν το σύνολο στο οποίο επίσημα ανήκουν.

Γεννηθείς στις αρχές του 20ου αιώνα μέσα σε ανακατατάξεις κοινωνικές οι οποίες διέλυσαν την οικογένεια του και εξανάγκασαν την μετοίκηση του ώστε να μπορέσει να επιβιώσει, ο άνθρωπος αυτός ανατράφηκε υπό πολύ δυσχερείς οικογενειακές συνθήκες : ανεπανόρθωτα πληγωμένος από τις βίαιες συνθήκες που οδήγησαν στον ξεριζωμό του αλλά και στο θάνατο της γυναίκας του ο εν ζωή πατέρας του ανθρώπου αυτού προσπάθησε να προσφέρει στον άνθρωπο αυτό οικογενειακή θαλπωρή και σταθερότητα στον καινούργιο τόπο. Όμως έσπασε διότι όλες του οι προσπάθειες υπονομεύτηκαν από τις θεωρητικά υποστηρικτικές δυνάμεις της πολιτείας αλλά και του κοινωνικού του κύκλου από τον στενότερο έως τον ευρύτερο ( δηλαδή, γείτονες, συγγενείς, φορείς παροχών του κράτους προς πρόσφυγες ). Πολύ σύντομα ο άνθρωπος αυτός, αφού μεγάλωσε σε συνθήκες πολύ μειονεκτικές, αποφάσισε ότι εάν πραγματικά ήθελε να προοδεύσει θα έπρεπε να στηριχθεί στον εαυτό του και να μην αφήσει κανέναν άλλον να του υποδείξει την θέση του στη κοινωνία η οποία την εποχή εκείνη ήταν ακριβώς όπως και των Ελλήνων τις παραμονές της επανάστασης του 1821 : οικονομικά πολύ δυσχερείς συνθήκες, εξωφρενικές απαιτήσεις προς το άτομο του από άτομα που φέρονταν ως οικογένεια αλλά ήταν πολύ υπονομευτικά, και μία ενεργή καταπολέμηση του ανθρώπου αυτού σε όλες του τις προσπάθειες για εκπαίδευση και διαφυγή από την ανέχεια.

Ο άνθρωπος αυτός, αφού αποφάσισε να στηριχθεί στον εαυτό του διακήρυξε τον εαυτό του κεφαλή της οικογένειας, ανέλαβε τα οικονομικά και διοικητικά ινία της, και κατέστρωσε στρατηγικό σχέδιο βελτίωσης της δικής του κατάστασης αλλά και όλων όσων ήταν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν και κυρίως αυτών που ήταν αδύναμοι, δηλαδή τα παιδιά.

Στην πορεία της ζωής του ο άνθρωπος αυτός προσεγγίστηκε ιδεολογικά από πολλές δυνάμεις οι οποίες βλέποντας την ορμή του και την δυνατότητα που είχε να θέτει ένα σοβαρό παράδειγμα στους γύρω του για το τι είναι εφικτό να γίνει, τον θεώρησαν επικίνδυνο στοιχείο που χρήζει ανάγκη εντάξεως και χειραγωγήσεως, ακριβώς όπως οι Έλληνες έδειξαν με τον αγώνα του 1821 αλλά και πιο πριν τι είναι εφικτό να γίνει σε πείσμα της επιδείξεως δύναμης από αυτούς που επιζητούν και επιβάλλουν την υποδούλωση κοινωνικά, προσωπικά και ιστορικά.

Μέσω της διαδικασίας του trial and error ο άνθρωπος αυτός κατάλαβε την προσπάθεια χειραγώγησης και ελέγχου και στην περίπτωση του πολέμου και στην περίπτωση της ειρήνης.

Ιδιαίτερα στην περίπτωση της ειρήνης είδε πόσο πολεμήθηκε με όπλα όπως γραφειοκρατία, υπουργικές διατάξεις, ρουσφετολογία, κοινωνικά καταστροφικές ‘ μεταρρυθμίσεις’ οι οποίες παρ’ όλες τις προσπάθειες του από τις νευραλγικές θέσεις στις οποίες βρισκόταν ( ως δημόσιος υπάλληλος στην εφορία ο οποίος όμως έχει μελετήσει όλες τις διατάξεις και τις χρησιμοποιεί για να προστατεύει τόσο τον πολίτη ως άτομο όσο και το κοινωνικό σύνολο ) ό,τι έχτιζε γκρεμίζονταν με μία δεσποτική και ολοκληρωτική και άκρως αυθαίρετη υπογραφή από ‘ αρχές’ οι οποίες επανδρώνονταν από ακριβώς τα ίδια άτομα και οικογένειες οι οποίες εξυπηρετούσαν τον κατακτητή και τον εαυτό τους και πριν από το 1821.

Έχοντας συνειδητοποιήσει αυτό το πράγμα ο άνθρωπος αυτός αποφάσισε να απορρίψει τις πεπατημένες ιδεολογικές οδούς και να ακολουθήσει την πλέον επικίνδυνη και ελάχιστα χρησιμοποιημένη οδό της ειρήνης και ελευθερίας η οποία φυσικά οδηγεί στην απελευθέρωση των Ελευθέρων Ανδραπόδων σε μία προσωπική αλλά αργότερα και κοινωνική επανάσταση ίδιου βεληνεκούς με αυτήν του 1821.

Με την επιστημονική μέθοδο καλλιέργησε αυτή την οδό αλλά όπως και το Ελληνικό Έθνος εμπιστεύτηκε τον φαινοτυπικό οικογενειακό του κύκλο ότι θα τον υποστήριζε και θα τον κάλυπτε χωρίς να ελέγξει με τον τρόπο που έχουμε πει σε προηγούμενα άρθρα εάν όντως το φαινοτυπικά οικογενειακό σύνολο ήταν και ουσιαστικό. Συνεπώς δεν υπολόγισε σωστά και εμπιστεύτηκε λάθος, με συνέπεια όλη του η δουλειά και ο αγώνας να υπονομευθεί ακριβώς όπως η ανεξαρτησία του Έθνους υπονομεύθηκε και υπονομεύεται ακόμα και σήμερα.

Αυτή η συνεχής υπονόμευση οδήγησε στο να δολοφονηθεί και η δολοφονία του αυτή να συγκαλυφθεί με τέτοιο τρόπο ώστε οι συνθήκες θανάτου του να παραμένουν μυστήριο με συνεχείς μέχρι των ημερών μας διάτρητες επίσημες κρατικές ‘επεξηγήσεις’ οι οποίες υποδεικνύουν μεν την κλίμακα αυτών που είχαν συμφέρον από τον θάνατο του και την παύση της δράσεως του, όπως ακριβώς είναι εμφανές ποιοι επωφελούνται από την κακομεταχείριση και κοινωνική αλλά και ουσιαστική πολλές φορές θανάτωση ολόκληρων λαών, εάν μόνο κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις που υπάρχουν σε προηγούμενα άρθρα και διατηρήσουμε το σθένος ώστε να τις απαντήσουμε αντικειμενικά.

Σε αυτό το προφίλ ενός θετικού ανθρώπου και αγωνιστή μέσα στον αφανή πόλεμο που γίνεται στο άτομο κατά την διάρκεια της ειρήνης ταιριάζει όλος ο κόσμος που θέλει ελευθερία του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής χωρίς την υποκρισία, την παραμυθία και τον καταπιεστικό συμβιβασμό / υποδούλωση που χαρακτηρίζει τα Ελεύθερα Ανδράποδα.


Ο υπαρκτός αυτός άνθρωπος ονομάζεται Γεώργιος Αλεξίου Γεριτσίδης, εργάστηκε ως εφοριακός υπάλληλος προστατεύοντας από οικονομική χρεοκοπία πολλούς πολίτες και περιορίζοντας την παράνομη δράση άλλων φορέων, παρασημοφορήθηκε κατά την διάρκεια ενός πολέμου τον οποίο μίσησε ( και ονόμαζε το παράσημο αυτό το οποίο ήταν πεταμένο στο βάθος του εκάστοτε ντουλαπιού ‘ τσίγκινο’ ) και στήριξε αφανώς και μέσω ιδεολογικής εκπαιδεύσεως το κίνημα Ειρήνης το οποίο αντιπροσωπεύτηκε λαμπρά από τον Γρηγόρη Λαμπράκη και δολοφονήθηκε όταν υπηρετούσε ως εφοριακός ελεγκτής στη εφορία χημικών την 17η Νοεμβρίου 1973. Μέχρι σήμερα ο φόνος του αναφέρεται ετησίως στα θύματα του Πολυτεχνείου και σχετικά με το έργο του ως δημόσιος υπάλληλος μνημονεύεται ως ‘ παθών εν υπηρεσία και ένεκα ταύτης’.



Ο λόγος που επελέγη ο άνθρωπος αυτός (από τους μυριάδες άλλους αφανής Έλληνες οι οποίοι θα μπορούσαν πολύ εύκολα να μνημονευθούν) ως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της επετείου της διακήρυξης της ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους είναι διότι θα τον χρησιμοποιήσουμε και ως πραγματικό πρότυπο για την διακήρυξη για την οποία ξεκινάμε σήμερα την 25η Μαρτίου του 2008 να προετοιμαζόμαστε με σωστή γνώση των πραχθέντων αλλά και σωστή επίγνωση του εαυτού μας και του περιβάλλοντος μας ώστε να γίνουμε ικανοί να την υποστηρίξουμε και να την διαφυλάξουμε :

Όταν ο Γεώργιος Γεριτσίδης εισέπραξε για πρώτη φορά τον μισθό του (ως υπάλληλος στις αλυκές της Ξάνθης) και επέστρεψε στην οικία του, ο εν ζωή πατέρας του (ο οποίος έχουμε πει ότι είχε σπάσει και είχε αποδείξει ότι δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του ρόλου του αρχηγού της οικογένειας) στεκόταν στην πόρτα και απλώνοντας το χέρι του ζήτησε με μια αυταρχική κίνηση να του παραδώσει τον μισθό του. Ο Γεώργιος Γεριτσίδης του έδωσε ένα ικανό χαρτζιλίκι και του είπε ότι είχε έρθει η ώρα να παραμερίσει και να αναλάβει ο ίδιος την αρχηγία της οικογένειας και σαφέστατα την διαχείριση των πόρων που πλέον παρήγαγε εκείνος, πράγμα το οποίο έπραξε λαμπρά κατά την διάρκεια της ζωής του, ανεβάζοντας στην κοινωνικοοικονομική κλίμακα όλα τα μέλη της τόσο της εκτεταμένης και όσο και της πυρηνικής του οικογένειας έτσι ώστε να έχουν μια αξιοπρεπή και αξιοσέβαστη διαβίωση.

Ακολουθώντας λοιπόν το παράδειγμά του, σε εθνική κλίμακα ( και σαφώς και σε οικουμενική ) , έχει έρθει η ώρα ο καταδυναστευόμενος Ελληνικός Λαός ( όπως και κάθε καταδυναστευόμενος λαός όπως και αν ονομάζεται ) να διακήρυξη την ενηλικίωση του, γεγονός που σημαίνει ότι δεν χρειάζεται κηδεμόνες και διαχειριστές των πόρων που ο ίδιος παράγει ( πόσο μάλλον όταν από το 1821 μέχρι το 2008 έχει επανειλημμένως και πέραν κάθε αμφιβολίας αποδειχθεί, με στατιστική σημασία : p<0.001,> ότι κηδεμόνες αυτού του επιπέδου και σε τέτοια κλίμακα είναι παντελώς ανάξιοι, άχρηστοι και καταχρηστικοί και συνεπώς περιττοί και απαξιωμένοι στους ρόλους που διεκδικούν και κατέχουν, καθώς ευθύνονται για τον συνειδητό και επιδιωκόμενο αναχαιτισμό της ‘ενηλικίωσης’ των κηδεμονευομένων πληθυσμών των οποίων την κληρονομιά, περιουσία και μόχθο διαχειρίζονται, καπηλεύονται και κατασπαταλούν ) και να αναλάβει ο ίδιος ο Έλληνας πολίτης ( όπως και κάθε πολίτης απανταχού της οικουμένης και όλων των Εθνών ) την αναδιοργάνωση και το συμμάζεμα του οίκου του τον οποίον έχει υποχρέωση να διεκδικήσει, να οριοθετήσει, να αναπτύξει και να αξιοποιήσει ώστε να εξασφαλίσει τόσο στον εαυτό του όσο και στους απογόνους του, τους μελλοντικούς δικαιούχους αυτού του οίκου, την ζωή που πραγματικά δικαιούται ως άνθρωπος να παρέχει στον εαυτό του και οι απόγονοι του δικαιούνται ως άνθρωποι να έχουν.

Ένα Κοίταγμα στον Καθρέφτη ( μέρος 1ο)

Ο καθρέφτης είναι ένα από τα πιο απειλητικά και συγχρόνως απαραίτητα στοιχεία μέσα σε κάθε σπίτι. Καθημερινά όλοι μας πλησιάζουμε τον καθρέφτη αλλά αντί να τον χρησιμοποιούμε όπως θα έπρεπε, δηλαδή ως ένα μέσο για την δική μας ευχαρίστηση και λειτουργικότητα, τον χρησιμοποιούμε ως μέσο καταδυνάστευσης, υποδούλωσης και απόκρυψης της προσωπικότητας μας τις περισσότερες φορές.

Πώς γίνεται αυτό ;

Πολύ σπάνια πλησιάζουμε τον καθρέφτη για να ευφρανθούμε από αυτό το οποίο θα δούμε. Αντιθέτως, όλοι πλησιάζουμε με άγχος, έτοιμοι να εντοπίσουμε ακόμα και με μεγεθυντικό φακό τα ‘άσχημα’ , αδιόρθωτα’, ‘απαράδεκτα’ γνωρίσματα επάνω μας τα οποία μας αφαιρούν το δικαίωμα να αισθανόμαστε καλά, να προχωρούμε στον δρόμο με χαρά και αυτοπεποίθηση και σαφέστατα δεν μας επιτρέπουν να δώσουμε καθόλου αξία σε όλα τα πολύ καλά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά μας. ‘Έτσι ο καθρέφτης γίνεται μέσο ελέγχου και καταστολής της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας και μοναδικότητας και διευκολύνει πλήρως την δημιουργία Ελευθέρων Ανδραπόδων.

Μα δεν πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε ωραίοι και σωστοί ;

Και βέβαια πρέπει να προσπαθούμε καθημερινά να βελτιώνουμε τον εαυτό μας ώστε να αισθανόμαστε πιο δυνατοί, με πιο πολύ έλεγχο και με πιο πολύ όρεξη για την ζωή ( πέρα από δραστηριότητες κλισέ που προβάλλονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όπως συνεχή εξαντλητική πορεία από εμπορικό κέντρο σε εμπορικό κέντρο, από νυχτερινό κλαμπ σε νυχτερινό κλαμπ και από αισθηματική / ερωτική σχέση σε αισθηματική / ερωτική σχέση ) και τις δραστηριότητες της από πρίν. Αν δεν το αισθανόμαστε αυτό αλλά αντιθέτως αισθανόμαστε άγχος, αμφιβολία για τον εαυτό μας και τις δυνατότητες μας, απογοήτευση από το άτομο μας, ντροπή για την ύπαρξη μας και τα χαρακτηριστικά μας, μειονεκτικά και υποτονισμένα τότε δεν επιτυγχάνουμε βελτίωση με την μέθοδο που ακολουθούμε αλλά αντιθέτως προκαλούμε ύφεση της προσωπικότητας μας και των δυνατοτήτων μας και αντί να ζούμε πραγματικά διάγουμε σε μία κατάσταση καταστολής.

Και πως μας το προκαλεί ο καθρέφτης αυτό ;

Όπως είπαμε πλησιάζουμε τον καθρέφτη όχι για να δούμε με ευχαρίστηση αυτό που θα μας δείξει ώστε να πάρουμε ενέργεια για να το εξελίξουμε ακόμα περισσότερο αλλά με φόβο και αποστροφή ή με άγχος και καταναγκασμό για να καμουφλάρουμε, κρύψουμε, ‘διασκεδάσουμε’ μέρη μας τα οποία αντικειμενικά είναι και λειτουργικά και απαραίτητα και τα οποία απορρίπτονται όχι από κάποια φυσική διαδικασία αλλά από μία άκρως τεχνητή κοινωνική επιταγή στην οποία θεωρητικά, όπως κάθε Ελεύθερο ανδράποδο, έχουμε την επιλογή να συμμορφωθούμε αλλά στην ουσία εκβιαζόμαστε και τρομοκρατούμαστε στο να το κάνουμε.

Έτσι ο καθρέφτης μας κάνει να αισθανόμαστε ότι είμαστε πάντα υπο κρίση ή έλεγχο συνήθως με κριτήρια τα οποία δεν έχουν καμμία σχέση με την φύση ή με την υγεία και το καλώς έχειν και του σώματος και του ψυχισμού μας και μας εμποδίζει να ηρεμήσουμε και να γνωρίσουμε τον εαυτό μας χωρίς να φοβόμαστε αν θα είναι ‘συμβατός’ ή ‘ταιριαστός’ λες και τα άτομα μίας κοινωνίας οφείλουν να είναι φτιαγμένα με καρμπόν για την σωστή της λειτουργία ή για να αποδείξουν ότι ανήκουν σε αυτήν.

Μα δεν χρειάζεται η κοινωνία συμβατούς και ταιριαστούς ανθρώπους για να λειτουργήσει ;

Για να απαντήσουμε σωστά σε αυτή την ερώτηση όπως και σε κάθε ερώτηση που οποιοσδήποτε μπορεί να μας θέσει πρέπει να έχουμε ξεκαθαρίσει πλήρως τι εννοούμε ‘συμβατός’ και ‘ ταιριαστός’ και με τι θα πρέπει να είναι ‘συμβατός’ και ‘ταιριαστός’ και για ποιόν στόχο.

Εάν ορίσουμε ότι λειτουργία της κοινωνίας είναι η υγιής ανάπτυξη της ώστε να είναι όλο και λιγότερο καταχρηστική προς το περιβάλλον της, όλο και περισσότερο υποστηρικτική για τα μέλη της ( δηλαδή σε θέματα παροχών και υποστήριξης προς το άτομο και τις ανάγκες του προσωπικά και εξατομικευμένα και όχι γενικά ) και όλο και λιγότερο απαιτητική από τα μέλη της ( σε θέματα διαδικαστικά και υποστήριξης της κοινωνικής / κρατικής μηχανής όπως φόροι, εισφορές, κλπ ) τότε ο ‘συμβατός’ και ‘ταιριαστός’ άνθρωπος είναι αυτός ο οποίος δεν ανησυχεί για το αν η κοινωνία θα επιβεβαιώσει και προσυπογράψει την ύπαρξη του με βάση την στολή παραλλαγής την οποία φοράει και η οποία αποτελεί κώδικα υποτέλειας σε συγκεκριμένα υποσύνολα εντός της κοινωνίας.

Αυτός ο συμβατός και ταιριαστός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που ανησυχεί και μεριμνά για την λύση των προβλημάτων. Αυτός ο άνθρωπος ευχαριστιέται με το να λύνει προβλήματα ώστε το περιβάλλον του να αποτελείται από χαρούμενους ανθρώπους οι οποίοι αισθάνονται ασφαλείς ώστε να μιλούν ελεύθερα, να σκέφτονται ελεύθερα, να εκφράζουν τις σκέψεις, τις προτιμήσεις και τις φιλοδοξίες τους ελεύθερα χωρίς να φοβούνται ότι θα αντιμετωπιστούν αυτά με εχθρότητα, επιφύλαξη, απαξίωση ή ακόμη και κοροϊδία. Αυτός ο άνθρωπος ενδιαφέρεται να φέρει αποτελέσματα και για να το κάνει δεν φοβάται να ασχοληθεί με οτιδήποτε ασχέτως κοινωνικού κύρους και δεν φοβάται να προασπίσει τις λογικές και ηθικές κατευθύνσεις οι οποίες υπάρχουν ακριβώς για να εξασφαλίσουν την σωστή, σίγουρη και γρήγορη εξέλιξη της κοινωνίας σε επίπεδα που πολλές φορές τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χαρακτηρίζουν ουτοπικά.

Αν όμως ορίσουμε ότι λειτουργία της κοινωνίας είναι η διαιώνιση και συντήρηση μίας νοσηρής κατάστασης στην οποία αφειδώς χάνονται, κλέβονται και κατασπαταλούνται πόροι όλων των ειδών ( περιβάλλοντος, ανθρωπίνου δυναμικού, ευφυΐας, ευρεσιτεχνίας, κόπου, χρόνου και χρήματος ) ώστε να εξασφαλιστεί η παρασιτική επιβίωση φτωχού αριθμού οικογενειών ανα την υφήλιο σε βάρος των μυρίων άλλων οι οποίες άλλες μύριες οικογένειες είναι και υπεύθυνες για την όποια επιβίωση έχουμε επιτύχει μέχρι τώρα ως ανθρώπινο είδος, τότε ασφαλώς ο ‘συμβατός’ και ‘ταιριαστός’ άνθρωπος αλλάζει. Το άτομο που περιγράψαμε παραπάνω είναι άκρως ασύμβατο σε αυτήν εδώ την κοινωνία. Για αυτήν εδώ την κοινωνία ‘συμβατός’ και ‘ταιριαστός’ είναι ο τρόφιμος του στρατοπέδου συγκέντρωσης : πρέπει πάση θυσία να μοιάζει με τους γύρω του στα πάντα, να φοράει συγκεκριμένη στολή δια ροπάλου, να λέει και να πράττει συγκεκριμένα λόγια και πράξεις προετοιμασμένα από πρίν για αυτόν από κάποιους τρίτους, και ασφαλώς να φοβάται τόσο πολύ που να μην σκέφτεται λέγοντας φράσεις όπως ‘ δεν θα μπω σε αυτό το σκεπτικό’, ‘ δεν θα κάνω αυτό το τριπάκι’, ‘δεν θα το ανοίξουμε τώρα αυτό’, ‘ αυτό δεν θα το συζητήσουμε/ κρίνουμε/ αποφασίσουμε / αλλάξουμε εμείς’, κλπ.

Σαφώς αφού η κοινωνία αυτή που μόλις περιγράψαμε είναι παρασιτική και πολεμάει όπως ο καρκίνος το ίδιο το σώμα που την συντηρεί, δεν είναι καθόλου βιώσιμη και έχει ημερομηνία λήξης σε αντίθεση με την πρώτη η οποία είναι και βιώσιμη και υποστηρικτική προς το περιβάλλον της ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωση της.

Εάν πλησιάζουμε τον καθρέφτη μας με χαρά για να αντικρίσουμε αυτό το οποίο είμαστε και με κίνητρο να αναδείξουμε και όχι να κρύψουμε την ιδιαιτερότητα και την προσωπικότητα μας ως άτομα εναρμονισμένα με τη φύση, την λογική και κατά συνέπεια την υγιή ηθική, η οποία απορρέει απο αυτήν, τότε είμαστε άτομα που ανήκουμε σε εκείνη την πρώτη κοινωνία η οποία είναι βιώσιμη και θα επιβιώσει.

Εάν πλησιάζουμε τον καθρέφτη μας με άγχος και φόβο και δυσαρέσκεια έτοιμοι να πούμε τι δεν μας αρέσει χωρίς όμως μεγάλο κίνητρο ή πίστη ότι αυτό που δεν μας αρέσει μπορεί να αλλάξει και ελέγχουμε τον εαυτό μας σε κατάσταση που περιέρχονται οι στρατιώτες πριν βγουν έξω και στηθούν στην σειρά για γενική επιθεώρηση και αναφορά, τότε είμαστε άτομα που ανήκουμε στην άλλη κοινωνία η οποία είναι νοσηρή και η οποία έχει ημερομηνία λήξης αλλά και η οποία επιβάλλει και σε εμάς μια ημερομηνία λήξης πολύ πριν του θανάτου μας.

Και πως μεταφέρουμε αυτό το κοίταγμα στον καθρέφτη σε κρατικό επίπεδο με άτομα τις εθνότητες ;

Όπως έχουμε πεί στην αναλογία με τις μπάμπουσκες σε προηγούμενο μας άρθρο, αυτό το οποίο συμβαίνει στο ατομικό επίπεδο είναι ακριβώς αυτό το οποίο συμβαίνει και σε κάθε άλλο επίπεδο με μόνη διαφορά την έκταση και την κλίμακα. Η κοινωνία των εθνών σαφώς δεν αποτελεί εξαίρεση. Ας συνεχίσουμε λοιπόν για να το δείξουμε αυτό το παράδειγμα μας από το προηγούμενο άρθρο και ας δούμε πώς ως έθνος οι Έλληνες ( και όχι μόνο οι Έλληνες αλλά κάθε εθνικό σύνολο το οποίο είναι πραγματικό και όχι κατασκευασμένο ) είναι μέλη του πρώτου είδους λειτουργικότητος της βιώσιμης κοινωνίας και βάλλονται με κάθε είδους χειραγωγήσεις ( όπως δείξαμε στο προηγούμενο άρθρο ) ώστε να μετατραπούν στο δεύτερο είδος που αποτελεί την νοσηρή κοινωνία που οδεύει προς καταστροφή.

Για να μπορέσουμε να δείξουμε αυτό, το πρώτο το οποίο πρέπει να κάνουμε είναι να ορίσουμε ( ή να απαντήσουμε ) ποιος είναι ο πραγματικός Έλληνας και πώς τον ξεχωρίζουμε από τους υπόλοιπους ; ( αυτό ισχύει και για οποιαδήποτε άλλη εθνότητα και όχι μόνο για τους Έλληνες τους οποίους εδώ χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα )

Το πρώτο λογικό επίπεδο του ορισμού είναι ότι Έλληνας είναι αυτός που ανήκει και αντιπροσωπεύει το Ελληνικό Έθνος.

Τι εννοούμε όμως ανήκει και αντιπροσωπεύει ;

Ανήκει σε ένα σύνολο αυτός ο οποίος το προστατεύει, το καλλιεργεί, το αναδεικνύει και το προωθεί με την αγάπη με την οποία κάποιος παρουσιάζει ένα έργο που του έχει παραδοθεί με εμπιστοσύνη και που ο ίδιος έχει αναλάβει και εξελίξει ώστε οι επόμενες γενιές που θα ανήκουν σε αυτό το σύνολο να είναι δυνατές, χαρούμενες και υπερήφανες.

Αντιπροσωπεύει ένα σύνολο αυτός που ανήκει σε αυτό και που με την συμπεριφορά του, την σκέψη του, την εργασία του, τις πράξεις του, την διασκέδαση του και τις αποφάσεις του τηρεί και προστατεύει τις ιδεολογικές, ηθικές και καθημερινές αρχές με βάση τις οποίες το σύνολο αυτό ορίζεται.

ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΝΟΛΟ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΑΙΡΕΙ, ΤΟ ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ, ΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ, ΤΟ ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ, ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΖΗΜΙΑ, ΤΟ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΕΙ Η΄ ΤΟ ΦΘΕΙΡΕΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΜΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ, ΜΕΣΟ Η΄ ΛΟΓΟ.

ΔΕΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΕΝΑ ΣΥΝΟΛΟ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΝΤΡΟΠΙΑΖΕΙ, ΔΕΝ ΤΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ, ΒΑΖΕΙ ΩΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΑΛΛΩΝ ΣΥΝΟΛΩΝ, ΔΙΝΕΙ ΛΑΒΕΣ ΣΕ ΑΛΛΑ ΣΥΝΟΛΑ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΝ, ΔΥΣΦΗΜΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΑΥΤΟ Η΄ ΑΦΗΝΕΙ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΤΟ ΔΥΣΦΗΜΙΖΟΥΝ, ΛΙΒΕΛΛΟΛΟΓΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝ.

Συνεπώς, ο Έλληνας είναι αυτός που προστατεύει, καλλιεργεί, αναδεικνύει και προωθεί με αγάπη την Ελληνική ταυτότητα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί χωρίς να σπάει τους Ελληνικούς ηθικούς και συμπεριφορικούς κανόνες και τηρεί και προστατεύει την Ελληνική ιδεολογία και ηθικές αρχές. Ο Έλληνας πλησιάζει στον εθνικό καθρέφτη και χαίρεται βλέποντας τις αρετές, επιτεύγματα και θριάμβους ιστορικά και καθημερινά και με όρεξη και χαρά επιζητεί την βελτίωση του και όχι την αλλοίωση του ώστε να ‘ταιριάξει’ και να είναι ‘συμβατός’ με ένα σύνολο το οποίο έχει ήδη αποδείξει ότι δεν είναι λειτουργικό και βιώσιμο.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ αυτός που ντροπιάζει την Ελλάδα προς τα έξω με υπονομευτικές πολιτικές οι οποίες προσδίδουν πλασματική αδυναμία και δουλοπρέπεια στο Ελληνικό Εθνικό σύνολο ( και σε κάθε Εθνικό σύνολο το οποίο είναι πραγματικό και όχι κατασκευασμένο αφού μία από τις βασικές δυνάμεις που δημιουργούν ένα σύνολο είναι η αίσθηση υπερηφάνειας και δύναμης ύπαρξης που έχουν τα μέλη του όταν το δηλώνουν ), αυτός που δεν προασπίζει το Ελληνικό σύνολο προς τα έξω αλλά και ως προς τις εσωτερικές του ανάγκες, αυτός που δίνει προτεραιότητα άλλου συνόλου εκτός του Ελληνικού ( από εθνικό έως οικονομικό σύνολο ) και σαφέστατα δεν είναι Έλληνας αυτός ο οποίος δυσφημίζει τους Έλληνες , τις πράξεις και τους αγώνες τους καθώς και τα κεκτημένα τους σε όλα τα επίπεδα ( από εδαφικά κεκτημένα έως κεκτημένα κοινωνικοοικονομικής ευημερίας και πρόνοιας ) και αφήνει άλλους να δυσφημίζουν, συκοφαντούν και λιβελλολογούν τις ικανότητες, την ταυτότητα, τρόπο ζωής, φιλοσοφία, επιτεύξεις και επιδιώξεις των Ελλήνων.

Θα μπορούσαμε να είχαμε κάποια παραδείγματα ;

Υπάρχουν μυριάδες σύγχρονα παραδείγματα από τα οποία και θα παρουσιάσουμε ορισμένα τις επόμενες δύο εβδομάδες.

Οι παραπάνω αρχές δεν ισχύουν μόνο για το Εθνικό σύνολο που ονομάζεται Έλληνες αλλά και για κάθε άλλο το οποίο έχει δημιουργηθεί αυθόρμητα και όχι κατασκευαστεί από τρίτες δυνάμεις. Εάν ανήκετε σε κάποιο Εθνικό σύνολο που έχει δημιουργηθεί αυθόρμητα και όχι από σχεδιασμό τρίτων δυνάμεων θα χαιρόμουν να άκουγα από εσάς.

Ένα Επίκαιρο Παράδειγμα

Έχοντας θέσει τις πρώτες βασικές αρχές σύμφωνα με τις οποίες άτομα και ομάδες από τις πιο μικρές ( οικογένεια ) μέχρι τις πιο μεγάλες ( ομοσπονδίες κρατών ) λειτουργούν για να δημιουργήσουν ελεύθερα ανδράποδα και τους αφέντες – ελεύθερα ανδράποδα οι οποίοι τους κατευθύνουν, έχει φτάσει η ώρα να παραθέσουμε ένα χειροπιαστό παράδειγμα όπου είναι εμφανής η προσπάθεια χειραγώγησης και εξανδραποδισμού με τις στρατηγικές που μέχρι τώρα έχουμε εξετάσει.

Θα μπορούσα πολύ εύκολα να διαλέξω μία περίπτωση οικογενειακής χειραγώγησης ή εργασιακής χειραγώγησης από τις μύριες που έχω συναντήσει και βοηθήσει άτομα να υπερπηδήσουν και υπερνικήσουν αλλά κάτι τέτοιο δεν θα μου επέτρεπε να επικοινωνήσω την σοβαρότητα αυτών που πρόκειται τώρα να δούμε στην πράξη αν άφηνα την δυνατότητα σε κάποιον να πει ‘ αυτό δεν συμβαίνει σε μένα / δεν μπορεί να συμβεί σε μένα’. Για αυτό τον λόγο λοιπόν διάλεξα ένα παράδειγμα το οποίο είναι εν εξελίξει και το οποίο όλοι μας βιώνουμε καθημερινά μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης : απευθυνόμενη στην ομάδα που ονομάζεται ‘ Έλληνες’ ή ‘ Ελληνικό Έθνος’ θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα μεγίστης χειραγώγησης και ψυχολογικού εκβιασμού το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων ( νυν F Y R O M ).

Γιατί αυτό το θέμα είναι σχετικό με την συζήτηση μας περί Ελευθέρων Ανδραπόδων και προσπαθειών επιβολής μίας μεριάς επί της άλλης ;

Είναι πάρα πολύ σχετικό διότι εδώ μας παρουσιάζεται μία κλασική περίπτωση εκβιασμού για να αποδεχθούμε και να επικυρώσουμε μία ανυπόστατη θέση η οποία είναι διάτρητη από επιστημονικής, πολιτικής και λογικής απόψεως, απεμπολίζοντας την κριτική μας σκέψη, τα δικαιώματα μας, την ελεύθερη βούληση μας και την ίδια μας την υπόσταση ως Έθνος και προσωπικότητες. Ακριβώς αυτό είναι που ένα Ελεύθερο ανδράποδο καλείται να πράξει.

Πώς το στοιχειοθετούμε αυτό ;

Ας ξεκινήσουμε με τον ορισμό του Ελευθέρου Ανδραπόδου όπως τον είχαμε πεί στο πρώτο μας άρθρο :
‘ Ορίζεται ως ο άνθρωπος ο οποίος θεωρητικά είναι ελεύθερος να πράξει κατά βούληση και να σκεφτεί χωρίς πιέσεις και εκβιασμούς τι θέλει να είναι και πώς θέλει να συμπεριφέρεται. Αυτός ο άνθρωπος πραγματικά πιστεύει ότι όντως είναι ελεύθερος και πράττει κατά βούληση και σκέφτεται χωρίς πιέσεις και εκβιασμούς αλλά μέσα στα πλαίσια της « λογικής» .’

Μας λέγεται θεωρητικά ότι είμαστε ως Έλληνες ελεύθεροι να σκεφτούμε χωρίς πιέσεις και εκβιασμούς τι θέλουμε σε σχέση με την ονομασία των Σκοπίων και επιπλέον ότι είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλουμε και να εκφραστούμε όπως θέλουμε για το θέμα αυτό.

‘Το Ελεύθερο Ανδράποδο πολλές φορές αναχαιτίζεται από παραινέσεις και εκβιασμούς του τύπου :
όμως με μεγάλη σπουδή και πίεση σχεδόν σε βαθμό υστερίας μας λέγεται να :

« αυτό δεν είναι λογικό»,
λογικευτούμε σχετικά με τις ‘ακραίες’ μας απαιτήσεις, να μην μας προσβάλλουν εθνικά και κρατικά με την δημιουργία μίας ονομασίας η οποία άνευ αμφιβολιών υπονοεί ότι εμείς είμαστε κατακτητές ενός λαού φάντασμα ο οποίος στενάζει υπό Ελληνικό ζυγό ασχέτως βεβαίως της ιστορίας και ιστορικών καταγραφών που αποδεικνύουν πέρα πάσης υποψίας ότι εντός των συνόρων μας υπάρχουν Έλληνες και πλήρως ελληνικά τοπωνύμια τα οποία ποτίστηκαν με Ελληνικό αίμα που ανετράφηκε στα εδάφη αυτά ώστε να υπάρχει τώρα η δυνατότητα να φιλοξενούνται στα εδάφη μας άλλες ομάδες που αλλού δεν έχουν βρεί ανεκτικότητα όπως η Ελληνική.


« αυτό δεν γίνεται»,
επανειλημμένως επαναλαμβάνεται χωρίς όμως καμμία αιτιολόγηση ότι είναι αδύνατον να δοθεί ονομασία χωρίς αιχμές σε ένα κρατίδιο το οποίο είναι δημιουργία τεχνητή αποτελούμενη από αμφιβόλου συμβιωσιμότητος εθνικών ομάδων. Η μόνη απάντηση που δίνεται από τα Μ Μ Ε είναι σιωπή μετά καγχασμών που λειτουργούν ίσως στην φίμωση ενός λαού αλλά δεν αποτελεί επιχείρημα.

« τι θα πεί ο κόσμος»,
μας εκφοβίζουν ότι οι εταίροι μας / παγκόσμια κοινή γνώμη θα μας χαρακτηρίσει ‘άγριους’, ‘ρατσιστές’, ‘εθνικιστές’, ‘φανατικούς’, ‘με μικρότητες’, κλπ. Σαφέστατα κάτι τέτοιο δεν λέγεται καθ’ όλου για τις πράξεις των Σκοπιανών ούτε βεβαίως αναφέρεται ότι σε περιπτώσεις αντιπαραθέσεων η σιωπή ή η αποχή ή η απουσία απαντήσεως αποτελεί παραδοχή και συναίνεση των ισχυρισμών του αντιπάλου ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΟΣ.

« πώς θα το πάρει ο________»,
« σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου»,
« είσαι σκληρός»,
μας εξηγείται συνεχώς ότι υπάρχουν μία ή δύο γενιές αντιπάλων οι οποίοι έχουν μεγαλώσει και γαλουχηθεί επί των ψευδών που όλοι μας πιέζουν να αποδεχθούμε ως αληθή. Μας λέγεται ότι πρέπει να το κάνουμε διότι αυτή είναι η πραγματικότητα αυτών των ανθρώπων και είναι απάνθρωπο να υπερασπιστούμε την αλήθεια και να πληγώσουμε τα συναισθήματα τους. Φυσικά αν δεν το κάνουμε αυτό είμαστε ‘σκληροί’, ‘μάγκες των Βαλκανίων’, ‘τρομοκράτες’, ‘φασίστες’, ‘εγωιστές’, ‘φαντασμένοι’, ‘υπερόπτες’, κλπ.
Όμως μέχρι στιγμής αντικειμενικά αυτού του είδους η συμπεριφορά παρατηρείται στους αντιπάλους και σε διαφόρους εταίρους.

« δεν θα πεις εσύ / υποδείξεις εσύ πώς είναι το σωστό»,
μας λέγεται ότι είμαστε ανίκανοι να δείξουμε ότι τα λεγόμενα και οι ισχυρισμοί των αντιπάλων είναι ανυπόστατοι, ψευδείς και άκρως δόλιοι με υστεροβουλία και δευτερεύοντες στόχους διότι δεν μπορούμε ( για άγνωστους λόγους ) να υποδείξουμε με ιστορικές, ανθρωπολογικές, γλωσσολογικές, κοινωνικοπολιτικές αποδείξεις του λόγου το αληθές μόνο και μόνο επειδή είμαστε Έλληνες και αν το κάνουμε θα είμαστε σκληροί, θα σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και τα στοιχεία μας θα θεωρηθούν εκ προοιμίου ψευδή ή χαλκευμένα. Επίσης μας απειλούν ότι ο λόγος μας δεν πρόκειται να ληφθεί υπόψη παρά μόνο ως πράξη εχθρική και φιλοπόλεμη.


« δεν μπορείς να αποφασίσεις για τον εαυτό σου»,
μας αρνούνται οποιαδήποτε άμεσα λαϊκή έκφραση από συλλαλητήριο έως δημοψήφισμα έως ακόμα και συναυλία ή άλλου είδους εκδηλώσεις οι οποίες με την άκρως ειρηνική και ξεκάθαρη σφραγίδα του πραγματικού Έλληνα, όπως είχε δειχθεί στην τρομερή επέτειο της 25ης Μαρτίου του 1941 όπου οι Γερμανοί κατακτητές υπέκυψαν στην αυθόρμητη, ειρηνική και άοπλη παρέλαση και πορεία των Ελλήνων αφού βέβαια πρώτα την έβαψαν στο αίμα, λέγοντας ότι αρμόδιοι είναι μόνο οι πολιτικοί, δηλαδή οι εκλεγμένοι διαδικαστικοί υπάλληλοι και εντολοδόχοι μας.

« κανείς δεν θα σου δώσει σημασία ακόμα και αν τολμήσεις να μιλήσεις»,
επανειλημμένως μας λέγεται ότι οι θέσεις μας δεν μπορούν να εισακουστούν και ότι επιπλέον αποτελούμε σημείο μεγάλης ενοχλήσεως εάν τολμήσουμε να τραβήξουμε την προσοχή από το προπέτασμα και την προπαγάνδα στην ουσία και την τεκμηριωμένη απόδειξη.
Είναι βέβαια περίεργο που όλοι ασθμαίνοντας παρακαλούν το Έθνος μας και τα πραγματικά μέλη του να μην υψώσουν την φωνή τους ή καν να αρνηθούν αυτά που τους καταμαρτυρούνται και απαιτούνται αυθαιρέτως εάν όντως ίσχυε το γεγονός ότι θα περνούσαμε τόσο απαρατήρητοι.
Επίσης υποτονίζεται πλήρως ότι όποτε τολμούσαμε να μιλήσουμε σε πείσμα όλων εκείνων που μας εκβίαζαν ή μας απειλούσαν να μείνουμε σιωπηλοί όχι μόνο ακουγόμασταν και μας προσέχανε αλλά αναγκάζονταν να μας ακούσουν, να συμμορφωθούν και σαφώς να σπεύσουν προπαγανδιστικά να ισχυριστούν ότι η πρωτοβουλία δεν ανήκε στους Έλληνες αλλά σε τρίτους.

« έτσι κάνουν όλοι / αυτό έτσι γίνεται / είναι / αυτό δεν αλλάζει»,
κλπ.’
με περισσό φόβο γραμμένο στα βλέμματα τους, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και άλλα άτομα συχνά εμφανιζόμενα στα τηλεοπτικά παράθυρα μηρυκάζουν και επαναλαμβάνουν ακριβώς και με τις ίδιες λέξεις τον άνευ αντικειμένου και σχετικότητος συναισθηματικό εκβιασμό ‘ πολλές χώρες το έχουν αναγνωρίσει με το όνομα αυτό αν δεν ακολουθήσουμε θα είμαστε μόνοι μας’ αφήνοντας αιωρούμενη την φράση που αρμόζει σε υστερική γερόντισσα ‘ …. και τι θα γίνουμε !’

Δεν όμως λένε ευθαρσώς σε τι συνίσταται η απειλή, αποσιωπούν το δικαίωμα μας να εμμένουμε σε θέσεις αληθείς και αντικειμενικές, αφήνουν υποψίες σαν σκιές να απειλούν τον κόσμο ο οποίος έχει το κουράγιο να σταθεί μόνος ενάντια σε μία στρατιά στην οποία υποκλίθηκαν χώρες πολύ μεγαλύτερες και με πολύ καλύτερο εξοπλισμό χωρίς κανένα εχέγγυο επιβίωσης ή νίκης. Προσπαθούν να μας πείσουν όπως με την περίπτωση της Κύπρου το 1974 και των Ιμίων το 1996 ότι δεν έχουμε δύναμη, στρατό και κουράγιο να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και ότι είμαστε αδύναμοι.

Όταν αυτό πλέον δεν πιάνει διότι ο Έλληνας ο οποίος είναι πραγματικός προς την εθνική του ταυτότητα αναφέρεται σε αυτήν και δεν δέχεται τα παραπάνω η επίθεση αλλάζει και εστιάζει σε αυτήν ακριβώς την ταυτότητα μας και προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν είναι αυτή και ότι δεν είμαστε μέλη του Ελληνικού Έθνους αλλά είμαστε ‘ Ελλαδίτες’ δηλαδή κακέκτυπα μίας άλλης φυλής τα οποία απλώς διαμένουν στα εδάφη που αντιστοιχούν σε αυτή την φυλή και που δρουν τελείως διαφορετικά από αυτούς που τους ανέθρεψαν.

Όλα αυτά είναι εξόφθαλμα όταν μας τα λέει ένας τρίτος που τον θεωρούμε ξένο και δεν θα υπήρχε περίπτωση να μην δούμε αντικειμενικά ότι το μόνο που προσπαθεί είναι να κάνει εμάς να πιστέψουμε ότι είμαστε αδύναμοι ενώ στην ουσία είμαστε γίγαντες, γεγονός που αποδεικνύεται εύκολα και περίτρανα.

Τα υποδόρια εξόφθαλμα και κατάπτυστα αυτά πράγματα μας παιδεύουν και μας βάζουν αμφιβολίες κάνοντας μας προσωρινά αδρανείς διότι αυτός ο οποίος τα λέει δεν θεωρείται τρίτος, ξένος και εχθρικός αλλά ίσο μέλος του Ελληνικού Έθνους το οποίο νοιάζεται και μεριμνά για τα ίδια συμφέροντα για τα οποία μεριμνούμε και νοιαζόμαστε εμείς. Όταν λοιπόν κάποιον που θεωρείς δικό σου και με κύρος σου λέει αυτά τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολο να τα δείς ακριβώς όπως είναι με την πρώτη.

Πώς αποδεικνύεται ότι είμαστε στην ουσία το ακριβές αντίθετο από το αδύναμο προφίλ που μας προβάλουν ;

Πώς μπορώ να ξεχωρίσω τον πραγματικό Έλληνα από τον επιφανειακό αλλά και αυτόν που έχει μόνο στοιχεία φανατισμού και σκοταδισμού ;

Αυτό θα το εξετάσουμε την επόμενη εβδομάδα με τεκμήρια και στοιχεία.