Sunday, June 15, 2008

Αστυνόμοι

Μία μεγάλη τροχοπέδη η οποία αναστέλλει την μέγιστη επιρροή και δύναμη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στο περιβάλλον του είναι η έννοια του ‘ προστάτη και εκδικητή των αδυνάτων’. Σε κάθε κουλτούρα και σε κάθε μυθολογία βλέπουμε τέτοιες φιγούρες ( π.χ. Ρομπέν των Δασών, Ζορρό και άλλοι ) οι οποίες αποτελούν την νέμεση και την ασπίδα μίας κατά τα άλλα άεργης, ανίκανης και όχι ιδιαίτερα έξυπνης μάζας με περιορισμένη χρησιμότητα.

Και γιατί είναι τροχοπέδη μία φιγούρα ή ένα σύμβολο που φέρνει ελπίδα και ανακούφιση σε έναν λαό που στενάζει ;

Στην ψυχολογία ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που επηρεάζει τα προγνωστικά οποιασδήποτε περίπτωσης ψυχοπαθολογίας ή αντιμετώπισης προβλήματος στο περιβάλλον του ατόμου είναι το λεγόμενο ‘ locus of control’ : δηλαδή, η αντίληψη του ‘ κέντρου ελέγχου’ του εαυτού μας και του περιβάλλοντός μας. Εάν είμαστε πραγματικά και σίγουρα πεπεισμένοι ότι δεν έχουμε τον έλεγχο αυτών που μας συμβαίνουν, της μοίρας μας και της επιρροής που δυνητικά μπορούμε να ασκήσουμε, τότε δεν μπορούμε πραγματικά να επιλύσουμε ο,τιδήποτε εμποδίζει το καλώς έχειν της καθημερινότητας μας. Εάν όμως είμαστε πραγματικά και σίγουρα πεπεισμένοι ότι έχουμε ή μπορούμε να αποκτήσουμε έλεγχο και επιρροή σε αυτά που μας συμβαίνουν, στην μοίρα μας και στο περιβάλλον μας, τότε αποτελούμε δυνατά και ουσιαστικά άτομα και στοιχεία της κοινωνίας που μπορούν να εξασφαλίσουν το καλώς έχειν της καθημερινότητας των ιδίων και άλλων.

Το σύμβολο ή η φιγούρα του Ζορρό και του κάθε Ζορρό κλέβει αυτό ακριβώς το στοιχείο το οποίο κάνει έναν άνθρωπο δυνατό μαχητή και επιτυχημένο υπερασπιστή όλων όσων του είναι σημαντικά και πολύτιμα. Με την ιδέα του Ζορρό ο κάθε άνθρωπος δεν σκέφτεται πώς να διορθώσει ο ίδιος τα προβλήματα του αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, πώς να βρεί κάποιον άλλο που θα του τα λύσει και στην χειρότερη πώς είναι παρατημένος από τον Θεό ο οποίος δεν του στέλνει ουρανοκατέβατα έναν μαχητή για να του λύσει τα προβλήματα του και δεν δέχεται ή φαντάζεται κάν ότι ο Θεός τον έχει κάνει τον ίδιο μαχητή και υπερασπιστή.

Ακόμα και στην περίπτωση του μύθου του Ζορρό ή του Ρομπέν των Δασών, ας φανταστούμε τι θα γινόταν αν αυτοί οι ήρωες, αντί να δράσουν όπως θεωρούσαν ότι μπορούσαν, άρχιζαν να κλαίνε την μοίρα τους διότι δεν υπάρχει κάποιος να τους υπερασπιστεί…

Δεν είναι όμως έξυπνο ή ασφαλές να κάθομαι εκ του ασφαλούς και να αφήσω άλλον να ‘βγάλει το φίδι από την τρύπα’ ;

Σαφώς και η απάντηση είναι όχι, αλλά ας την εξερευνήσουμε. Είναι πραγματικά εκ του ασφαλούς το να κάθομαι άεργος ή παθητικός ή νωθρός ; Τι διασώζω εάν δεν κάνω διορθωτικές κινήσεις για το περιβάλλον μου και τον εαυτό μου ;

Στην ουσία δεν διασώζω τίποτα. Αυτό που δεν θέλω να μου συμβεί συμβαίνει εύκολα και γρήγορα και αντί να κάνω την δική μου ζωή εύκολη κάνω εύκολη την ζωή αυτών που δυσχεραίνουν την δική μου. Αυτό το οποίο διασώζω είναι η αυταπάτη ότι δεν τελώ υπό διωγμό και κανείς δεν με κυνηγάει, ακριβώς όπως η στρουθοκάμηλος ανακουφίζεται ψυχολογικά με το να κρύβει το κεφάλι της και να μη βλέπει το αρπακτικό που καταφτάνει και πείθει τον εαυτό της ότι είναι ασφαλής. Αυτό βέβαια μέχρι την πρώτη φορά που τα δόντια του αρπακτικού βυθίζονται στη σάρκα της.

Με την ίδια λογική ο πολίτης κάθεται άεργος και παθητικός γκρινιάζοντας απλώς για την ακρίβεια, την κακή εξωτερική πολιτική, τον κακό συντονισμό, την υπεξαίρεση και κλοπή του δημοσίου χρήματος και τον μεγάλο βαθμό της διαφθοράς περιμένοντας αυτόν ο οποίος θα τα σταματήσει όλα αυτά για λογαριασμό του. Όμως κανείς δεν έρχεται, ο Ζορρό και ο Ρομπέν των Δασών υπάρχουν μόνο στα βιβλία και στις ταινίες και ο πολίτης αφήνει όλα αυτά που τον πλήττουν να τον σκοτώνουν σιγά - σιγά και πολύ σίγουρα.

Ναι, αλλά αν πάω εγώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα θα είμαι εγώ ο ανόητος που με τσίμπησε για λογαριασμό όλων των υπολοίπων που θα καρπωθούν τους δικούς μου αγώνες, αν πετύχω.

Κατ’ αρχάς, το φίδι σε όλες τις μορφές του δεν κοιμάται μέσα στην τρύπα που υπεξαίρεσε χωρίς να ενοχλεί κανένα. Αντιθέτως τσιμπάει συνεχώς και ασύστολα όλους ανεξάρτητα αν προσπαθούν να το βγάλουν ή όχι. Σε κάθε περίπτωση της καθημερινότητας συμβαίνει αυτό αλλά ας πάρουμε μία που μας απασχολεί έντονα : την εφορία.

Η εφορία είναι ένα φίδι που το τρέμει πολύς κόσμος. Από ανέκαθεν, και από μικρό κοριτσάκι μου λεγόταν ιστορίες από τον πατέρα μου και την μητέρα μου που εργάζονταν στην εφορία και το δημόσιο ταμείο ( των χημικών και των ανωνύμων εταιρειών αντίστοιχα ) και οι οποίες έδειχναν περίτρανα πώς το φίδι αυτό προστάτευε τους μεγάλους κεφαλαιούχους και ανηλεώς κυνηγούσε όλους τους υπόλοιπους. Όλοι οι υπόλοιποι τρέμοντας και με μεγάλο φόβο να μην φοβίσουνε, θυμώσουνε, τραβήξουνε την προσοχή, φέρουνε αντίρρηση στο φίδι προσπαθούσαν να κρυφτούν με μεγάλα ποσοστά ανεπιτυχίας. Ιδίως σε περίπτωση επίκλησης του ελέους, της ανθρωπιάς ή του φιλοτίμου, το φίδι ήταν ιδιαιτέρως σκληρό και ανελέητο, γεγονός που ώθησε τον πατέρα μου να το σταματήσει, και το κατάφερε για όσους δεν φοβήθηκαν και ακολούθησαν τις συμβουλές του, μέχρι και λίγες μέρες πρίν την δολοφονία του.

Τι συμπεραίνουμε λοιπόν ; Το να μην μόνος σου βγάζεις το δικό σου φίδι από την τρύπα απλώς το τρέφει και το αποθρασύνει ώστε από φίδι να γίνει δράκος. Το να αντιστέκεσαι και να είσαι πλήρως αποφασισμένος να βγάλεις το φίδι από την τρύπα το κάνει να πανικοβάλλεται και να δρά με τρόπο που το κάνει ακόμα πιο ευάλωτο.

Ναι, αλλά ο πατέρας σου που αντιστάθηκε στο φίδι δολοφονήθηκε από αυτό.

Αυτό δεν είναι πλήρως ακριβές. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε από το φίδι σαφέστατα, αλλά αυτό συνέβη διότι δεν έδρασε στον γενικό τομέα με τον τρόπο που δρούσε και συμβούλευε στον τομέα της δουλειάς του, τα φοροτεχνικά. Όταν αποφασίζουμε να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα αποφασίζουμε να φορέσουμε και τα σωστά γάντια και να πλησιάσουμε με τον σωστό τρόπο αντί να προσφέρουμε στόχο όταν δεν υπάρχει λόγος. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει κάθε μας πράξη να είναι ήρεμα και ψύχραιμα σχεδιασμένη μέσα στα πλαίσια της στρατηγικής της κάθε προστατευτικής / υπερασπιστικής πολιτικής που κάνουμε. Επίσης, θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι αντιμετωπίζουμε κάτι ύπουλο και δειλό και θρασύτατο το οποίο έχει πολύ συγκεκριμένα όπλα και τρόπου να τα χρησιμοποιεί. Από αυτά τα όπλα προστατευόμαστε με απλές πράξεις λογικής και πρόληψης. Από κεί και πέρα το φίδι είναι ανίσχυρο και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μας δείξει την κοιλιά του και το κεφάλι του ώστε να τα πατάξουμε. Αυτό το οποίο ο πατέρας μου δεν έκανε ενώ είχε προειδοποιηθεί από εμένα ήταν να αποφύγει τις κακοτοπιές που επιτρέπουν στο φίδι να είναι ύπουλο και να κάνει κάτι που φοβάται πίσω από ένα προπέτασμα καπνού όπως ήταν η ημέρα εκείνη της 17ης Νοεμβρίου του 1973.

Ποιο είναι λοιπόν το γενικό συμπέρασμα όλων των παραπάνω ;

Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι όλοι μας έχουμε ζήσει το χείριστο και κάθε μέρα αυτό το χείριστο επιδεινώνεται, οδηγώντας σίγουρα σε εφιαλτικά σενάρια τα οποία ταυτίζονται με αυτά των αιχμαλώτων, ομήρων, σέρφων και τροφίμων στρατοπέδου συγκεντρώσεως ή εξορίστων σε άγονα νησιά. Αυτό είναι κάτι αναπόφευκτο εάν συνεχίσουμε έτσι, δηλαδή περιμένοντας κάποιον άλλον ( ελευθερωτή, αναρχικό, αντιπρόσωπο, οργανισμό, φιλάνθρωπο, προσωπικότητα, πολιτικό, βασιλιά, διορισμένο θρησκευτικό αρχηγό, κράτος, διεθνή σχήματα, κλπ ) να διορθώσει για λογαριασμό μας τα κακώς κείμενα και να μας επιστρέψει την ευρωστία και αξιοπρέπεια που μας κλέβεται καθημερινά. Αυτός ο κάποιος άλλος θα το κάνει φαινοτυπικά και για αντίκρισμα / αμοιβή θα ζητήσει για τον εαυτό του και μόνο ακριβώς αυτά ή και παραπάνω από τα κλοπιμαία. Ιστορικά παραδείγματα τέτοιων ‘προστατών’ του Λαού είναι πολυπληθή, όπως ο Ναπολέων, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Τζώρτζ Ουάσινγκτον, ο Λένιν, ο Χίτλερ, ο Όθωνας, και όλοι οι ‘φορείς της ελευθερίας και / ή αλλαγής’ της Ελληνικής μεταπολεμικής ιστορίας και μεταπολίτευσης.

Συνεπώς είναι πολύ πιο ασφαλές και πολύ πιο σίγουρα κατευθυνόμενο προς την καθημερινή ευημερία και ποιότητα ζωής το να είμαστε αποφασισμένοι ο κάθε ένας ατομικά και ασχέτως οργάνωσης / συντονισμού / συνδρομής των άλλων / επικύρωσης των πράξεων μας από το περιβάλλον να αντιστεκόμαστε και να αρνούμαστε να συναινέσουμε στις κατάφωρες παρανομίες, παρατυπίες και παραβιάσεις του κάθε αντιπροσώπου του φιδιού ώστε να το αναγκάζουμε να φεύγει μόνο του από την τρύπα.

Είναι δυνατόν αυτό ;

Δεν είναι μόνο δυνατόν είναι σίγουρο. Επιμονή και άρνηση να δεχθούμε εκφοβιστικές κινήσεις και εκβιασμούς οι οποίοι στην ουσία δεν έχουν αντίκρισμα ( το να σε απειλεί να σε φτωχύνει όταν το κάνει ήδη με γεωμετρική ταχύτητα δεν αποτελεί εκβιαστική κίνηση αν εσύ είσαι συνειδητοποιημένος ότι ήδη σου κάνει αυτό που σε απειλεί ότι θα κάνει ) κάνουν τον αντίπαλο να το βάζει στα πόδια φωνάζοντας βέβαια διότι είναι θρασύδειλος και η γενική αδιάσειστη πολιτική του είναι ‘ ρίχνω άδεια να πιάσω γεμάτα’. Γεμάτα γίνονται μόνο όταν φοβηθούμε και του τα γεμίσουμε οικειοθελώς αντί να του δείξουμε ότι εάν δεν φερθεί σωστά θα αποπεμφθεί από την κοινωνική ομάδα.

Πώς μπορώ να το κάνω μόνος μου και χωρίς οργάνωση ή υποστήριξη από το περιβάλλον μου ;

Έχοντας υπ’ όψη τις εξείς Βασικές Αλήθειες :

Το κράτος είναι βρώμικο και συνεπώς φοβάται την καθαρότητα.

Το κράτος είναι βρώμικο αλλά διατηρεί μία επίφαση καθαρότητας και σεμνοτυφίας την οποία θέλει να κρατήσει πάση θυσία ακόμα και με μία διάτρητη δικαιολογία.

Το κράτος φοβάται τους πολίτες του.

Το κράτος φοβάται τις ευθύνες του.

Το κράτος αποφεύγει τους νόμους και γι’ αυτό προσπαθεί να διατηρήσει άγνοια αυτών από τους πολίτες.

Το κράτος εκφοβίζει και χειραγωγεί, συνεπώς όπως έχουμε δείξει για αυτούς που θέλουν την δημιουργία και διατήρηση των Ελευθέρων Ανδραπόδων αισθάνεται αδύναμο και ανίκανο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε ουσιαστική αντίρρηση.


Εφαρμόζοντας τις πράξεις που απορρέουν από τις Βασικές Αλήθειες καθημερινά στη ζωή και την καθημερινή μας ρουτίνα, κάτι το οποίο θα αναλύσουμε εκτενώς με συγκεκριμένες οδηγίες στο επόμενο άρθρο, δείχνοντας πώς ο κάθε πολίτης μπορεί εύκολα να αστυνομεύει ( δηλαδή, να εξαναγκάζει την σωστή λειτουργία σύμφωνα με τις αρχές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του Συντάγματος και των απορρεόντων νόμων ) όλους τους φορείς, αντιπροσώπους και λειτουργούς που συντηρεί για να τον εξυπηρετούν καθώς και άλλους πολίτες οι οποίοι δυσλειτουργούν.

Γενικά αυτό που θα πρέπει να αποκομίσουμε σήμερα και να το κατανοήσουμε / να το κάνουμε κτήμα μας ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να γίνουμε πραγματικά όχι μόνο δυνητικά δυνατοί και ισχυροί είναι ότι ο μόνος αστυνόμος που πραγματικά θα κάνει την δουλειά του καλά πάντα για μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και μόνο. Εάν εφησυχάσουμε ή εμπιστευτούμε ότι κάποιος άλλος θα φυλάξει τα νώτα μας ο οποίος δεν έχει δώσει κανένα εχέγγυο ότι το έχει ποτέ κάνει ( αντίθετα έχει δείξει περίτρανα ότι κάνει το αντίθετο ), θα καταλήξουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όπως ο πατέρας μου ο οποίος όντας μαχητής κατέβασε την ασπίδα μέσα στην μάχη, ή όπως ο ανώνυμος νεκρός του ομαδικού τάφου όπου θάβουν τους υποταγμένους του άμαχου πληθυσμού.

2 comments:

Michael Tzanakis said...

Όλοι οι θεωρούμενοι μεγάλοι στοχαστές οι οποίοι μίλησαν καί ανέλυσαν την μοντέρνα επόχή (discourses on modernity) δεν έχουν καταφερθεί τόσο ανελέητα στήν ύπαρξη καί λειτουργία τού κράτους, αλλά τού προσδίδουν, ο καθένας από διαφορετική γωνία καί με διαφορετικό βαθμό αυστηρότητας μία «θετικότητα» καί «αναγκαιότητα ύπαρξης» λόγω των διαφόρων συνεκτικών δυνάμεων τό αποτέλεσμα των οποίων απολαμβάνουν οι πολίτες. Οι μετέπειτα λεγόμενες μεταμοντέρνες θεωρείες (postmodern), συμπεριλαμβανομένου του Μαρξ καί τού Έγκελς, έχουν βέβαια υπογραμμίσει τις δομικές ασυμφωνίες και τα αδιέξοδα της σημερινής κοινωνίας, αλλά οποιαδήποτε αντίδραση από τήν μεριά των πολιτών έχει ή αποκτά βιοσημότητα μόνο μέ κινητοποίηση σε επίπεδο ομάδας, ταξικής, πολιτιστικής, πολιτικής ή άλλως κοινωνικής.
Καί εδώ, κατα τήν γνώμη μου, έρχετει η δική σου συμβολή: Αυτό που προτείνεις μέ τά άρθρα σου είναι στην ουσία ένα διαρκές μανιφέστο οδών καί κανόνων που οδηγούν στην κοινωνική αυτοπραγμάτωση του πολίτη, μέ απόλυτη εστίαση στο πρόσωπο, κατ’ αρχάς, μέ απευθείας επίθεση στίς αντιληπτικές δυσκαμψίες μέ τίς οποίες έχει μεγαλώσει καί γαλουχηθεί (γιά πολλούς καί διαφόρους λόγους) με σκοπό νά γίνει υπήκοος, υπάκουος καί ευήκοος στις διάφορες κατά καιρούς «δεοντολογικές» ρυθμίσεις, νόμους καί παραδόσεις του κράτους. Μέσα σε αυτές τίς «δεοντολογικές» ρυθμίσεις σαφώς τίθονται οι δεσμευτικές θρησκευτικές ηθικολογίες (πού δικαιολογούν πλήρως την άσκηση της εξουσίας), οι πολιτικές ιδεολογίες που εντέχνως καί γιά πλήρη εκμετάλλευση καλλιεργούν αλυτρωτισμούς καί μεγάλες ιδέες, καθώς καί η ιδεολογία του «κράτους πρόνοιας» η οποία πείθει τους πολίτες οτι υπάρχει τέτοιο κοινωνικό μόρφωμα, παρά τίς επίπονες καθημερινές διαπιστώσεις περί του αντιθέτου των ιδίων.
Εσύ λοιπόν, κατά τήν γνώμη μου, προτείνεις μία καινούργια ηθική, με τήν ευρεία έννοια του όρου, η οποία εδράζεται σε τρία apriori αξιώματα: Τον σεβασμό της ανθρώπινης ύπαρξης κατ’ αρχάς από τόν ίδιο τον φορέα της, τό ίδιο το άτομο, (καί κατα συνέπεια των δεσμεύσεων καί υποχρεώσεων που απορρέουν από καί πρός τόν εαυτό του) δεύτερο, τον σεβασμό του ατόμου αυτού από τα άλλα άτομα της κοινωνικής ομάδας, καί δή από τό κράτος, το οποίο είναι εξ ορισμού ανταγωνιστικό στό πρώτο αξίωμα καί εχθρικό par excellence σε οποιαδήποτε συμπεριφορική διαμόρφωση του πολίτη που στοχεύει στήν εναντίωση του δεύτερου πρός τίς αυθαιρεσίες τού πρώτου. Τό τρίτο αξίωμα είναι ότι τα πρώτα δύο μπορούν καί πρέπει να επιτευχθούν μέ σωστή χρήση των νόμων που τό ίδιο το κράτος έχει θεσπίσει, αποκλείοντας έτσι κάθε παρεξήγηση ή μομφή «οτι εισάγεις καινά δαιμόνια» με σκοπό την κατάλυση της τάξεως (sic).
Το δικό σου κανονιστικό μανιφέστο ξεκινά από τήν πολύ βαθύτερη πίστη σου στον άνθρωπο καί στην δύναμή του εφόσον είναι δημιούργημα Θεϊκό, καί στίς τεράστιες δυνανότητες καί σε ατομικό αλλά καί σε ομαδικό επίπεδο που απορρέουν από τήν σωστή χρήση τους.
Πρόκειται γιά μία θαυμάσια προοπτική (perspective & prospect) πολύ ενδιαφέρουσα επιστημονικά αλλά καί καθάρά απαραίτητη σαν πυξίδα της καθημερινής ζωής.

m.vassiliou said...

Θα ήθελα να κάνω κάποια σχόλια στο comment του κ. Μιχάλη Τζανάκη, με καθαρή πρόθεση να προσθέσω καί να βοηθήσω την κατά τά άλλα σωστή τοποθέτησή του. Έχω λοιπόν 3 σχόλια να κάνω προς αυτή την κατεύθυνση:

1. Κατ' αρχάς το "κράτος" σάν έννοια θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ως προς το κατά πόσον εννοούμε την γενική του σχέση με τόν πολίτη-υπήκοο (αρχίζοντας από τίς αρχαίες αυτοκρατορίες, στίς πόλεις-κράτη της αρχαιότητος, στα προ-κρατικά μορφώματα του μεσαίωνα, στα κράτη του λιμπεραλισμού αργότερα (μέσα στο οποίο εντάσσεται και η Ελλάδα σαν νέο κράτος τον 19ο αιώνα) καθώς και την έννοια του nation-state σήμερα. Υπάρχουν, λοιπόν, αρκετά discourses on modernity που έχουν δώσει κυρίαρχα paradigms επάνω στις κύριες αιτίες δημιουργίας του μοντέρνου (19ου αιώνος)κράτους, όπως είναι ο εθνικισμός, αλλά καί άλλα που έχουν ασχοληθεί με τίς δομικές ανακατατάξεις του μοντέρνου κράτους, κυρίως αυτές των κοινωνικών τάξεων, με τον μαρξισμό να αποτελεί ένα από τα βασικά, ώς γνωστόν. Μέσα από αυτή την παράδοση, μετέπειτα νεο-μαρξιστικά paradigms έχουν καθορίσει ξεκάθαρα την θέση του κράτους καί την εκμεταλλευτική σχέση που αναπτύσσει πρός τους πολίτες του,(βασικά λόγω των ταξικών συμφερόντων που εκπροσωπεί και την εξουσία που χειρίζεται) παράλληλα πρός άλλα (Durkheim και Αμερικανών functionalist) πού πράγματι, όπως λές τονίζουν τίς "συνεκτικές" δυνάμεις της οργανωμένης Δυτικού τύπου κοινωνίας, κατ' αρχάς, καί δικαιολογούν έτσι καί τήν "ηθική" επιταγή της ύπαρξης ενός κράτους σαν "εγγυητής" της συνέχισης της κοινωνίας. Ωστόσο, η παράδοση των επικριτών του μοντέρνου καί μεταμοντέρνου κράτους, στην οποία αδιαμφισβήτητα πιστεύω οτι ανήκει η κ. Γεριτσίδου, υπάρχει από τόν 19ο αιώνα (γιά να μην αναφερθούμε στον Hobbs και τον Λεβιάθαν).

2. Αναφέρεσαι στίς "αντιληπτικές δυσκαμψίες μέ τίς οποίες έχει μεγαλώσει καί γαλουχηθεί" ο πολίτης σαν τό κύριο χαρακτηριστικό της εστίασης της προσφοράς της κ. Γεριτσίδου. Πιστεύω, ότι παρά τό ότι η επισήμανσή σου είναι γενικά σωστή, θα πρέπει οπωσδήποτε να τονιστεί ο στόχος, έτσι τουλάχιστον όπως η ίδια τονίζει, ξεκάθαρα: Αυτός είναι η καθοδήγηση του πολίτη να αντιληφθεί, και να κάνει πράξη αυτή την αντίληψη, ότι το κέντρο ελέγχου (locus of control)της ζωής καί των πράξεών του ενυπάρχει μέσα του και απλά χρειάζεται να ενεργοποιηθεί. Είναι, πιστεύω, απαραίτητο να τονιστεί ο στόχος της όλης μεθόδου που αναπτύσσεται από τήν κ. Γεριτσίδου, ώστε καί να τονιστεί η πρωτότυπη τοποθέτησή της, αλλά καί για να την διαχωρήσουμε από οποιαδήποτε θρησκομορφική επίδραση ανατολικού τύπου (ταοϊσμού ή ινδοϊσμού κυρίως). Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία μέθοδο κινητοποίησης (mobilization) κατ' αρχάς του εαυτού απέναντι σέ ένα εχθρικό κράτος (και εδώ συμφωνώ με τήν διάκρισή σου σε τρείς apriori τοποθετήσεις που ενέχονται στή μέθοδο της κ. Γεριτσίδου). Η μέθοδος αυτή, περιέχει την ηθική υποχρέωση του πολίτη, του ορθώς νοουμένου πολίτη, πρός τον εαυτό του/της και πρός το κράτος, και όπως είπες, τελείται πάντοτε εντός των νόμων που τό ίδιο έχει θεσπίσει.

3. Εδώ, όμως έρχεται ένα παράδοξο: ενώ ο πολίτης καλείται να ενεργοποιηθεί με τον παραπάνω τρόπο, του καθίσταται απαραίτητη η γνώση των νόμων. Όμως μιά τέτοια γνώση των νόμων αποτελεί πόρο (resource) εν ανεπαρκεία, την οποία, λόγω της ιδιότητός του πολίτη (και της σχετικής αδυναμίας πρόσβασης σε αυτούς), της ιδιότητος του κράτους (το οποίο θεωρητικά παρέχει, αλλά πρακτικά το κάνει αδύνατο αυτό) καί παρά τίς θεωρητικές επιταγές περι ενημερώσεως του πολίτη, δεν μπορεί πρακτικά να έχει και να χρησιμοποιήσει σαν απόρροια της συνειδητοποιήσεως του locus of control. Έτσι, η οποιαδήποτε κινητοποίηση βάσει αυτού του πόρου είναι εξ ορισμού δύσκολη καί ίσως αδύνατη, και μπορεί να αποτελέσει αποτρεπτικό παράγοντα γιά μία τέτοια κίνηση του πολίτη. Η κ. Γεριτσίδου, έχει βεβαίως τοποθετηθεί καί αυτό το θέμα σε προηγούμενά της posts, αλλά πιστεύω οτι θα πρέπει να αποτελέσει κύριο μέλημα της η συστηματική παροχή κατευθυντηρίων οδών πρός την καλύτερη χρησιμοποίηση αυτού του πόρου (ίσως με υποδείξεις γιά το ποιοί φορείς παρέχουν δωρεάν πληροφόρηση για τα δικαιώματα του πολίτη).

Πιστεύω και εγώ με την σειρά μου, ότι το μοντέλο πολιτικής κινητοποίησης (civic mobilization paradigm), αν θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε έτσι, της κ. Ολγας Γεριτσίδου είναι όχι μόνο απαραίτητη πυξίδα στον κόσμο του modernization και globalization (ἐχει δηλαδή πρακτική μεγάλη αξία στο επίπεδο του πολίτη) αλλά αποτελεί καί μιά πολύ ενδιαφέρουσα επιστημονική τοποθέτηση στα πλαίσια του critical postmodernism.