Κλέφτες

Όταν αναφερόμαστε στην έννοια της κλοπής και του κλέφτη μας έρχεται στο μυαλό η κλασική εικόνα ενός διαρρήκτη, ενός ληστή σε ένα δρόμο και γενικά απλοί παραβιαστές του ποινικού δικαίου και μόνο.

Εάν χτυπήσει ένας διαρρήκτης ένα σπίτι ή ένας ληστής ανθρώπους το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό για εκείνους όχι μόνο από οικονομική άποψη αλλά και από ψυχολογική με επιπτώσεις που είναι ισχυρές και πιθανότατα χρόνιες εάν τα πληγέντα άτομα δεν είναι σε θέση να λάβουν βοήθεια εν ευθέτω χρόνω. Αυτοί λοιπόν οι εγκληματίες του ποινικού δικαίου πολύ σωστά διώκονται και τιμωρούνται από τον νόμο σε περίπτωση που υπάρξουν επαρκείς συνθήκες ώστε να πιαστούν. Δυστυχώς πάρα πολλές φορές παραμένουν ελεύθεροι και ατιμώρητοι είτε από αδυναμία της αστυνομίας να τους εντοπίσει είτε από άλλους παράγοντες οι οποίοι κάνουν την αστυνομία να φαίνεται αδύναμη ή ανίκανη ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.

Εάν τώρα χρησιμοποιήσουμε την λογική της μπάμπουσκας για να εξερευνήσουμε την ύπαρξη του μοντέλου της κλοπής, των κλεφτών και της αστυνομίας σε σχέση με εκείνους σε ένα ευρύτερο επίπεδο από αυτό του μεμονωμένου ατόμου τι θα βρούμε ;

Θα βρούμε ακριβώς την ίδια κατάσταση που επικρατεί με τους ληστές και τους διαρρήκτες στο ατομικό επίπεδο σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής ζωής και κλίμακας.

Τι εννοούμε με αυτό ;

Η έννοια της κλοπής σε κάθε περίπτωση περιλαμβάνει την βίαια αφαίρεση ή υπεξαίρεση περιουσίας υλικής ή πνευματικής η οποία αποδεδειγμένα ανήκει σε άλλη ομάδα ή άτομο από αυτό που την αφαιρεί. Αυτό συμβαίνει καθημερινά σχεδόν παντού :

1. στις δημόσιες υπηρεσίες :

Το πρώτο που υπεξαιρείται σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία είναι η ψυχική ηρεμία του πολίτη. Αυτό συμβαίνει διότι αντί να υπάρχει σεβασμός προς αυτόν και συνειδητή προσπάθεια να τον ικανοποιήσει ο δημόσιος υπάλληλος με την σωστή εξυπηρέτηση του, ακριβώς όπως όλοι οι υπάλληλοι κάνουν προς τους εργοδότες τους, οι ρόλοι είναι ανεστραμμένοι. Ο πολίτης φέρεται ως υποτελής και φοβάται να μην θυμώσει τον υπάλληλο.

Αυτό συμβαίνει διότι δεν υπάρχει αστυνόμευση στον τομέα αυτό που λαμβάνει χώρα αυτού του είδους η κλοπή. Αντιθέτως, αυτού του είδους η κλοπή προωθείται, επειδή δεν δίνεται δυνατότητα ουσιαστική που ο πολίτης να την γνωρίζει και να την έχει συνειδητοποιήσει ώστε να υπάρχει δυνατότητα ο δημόσιος υπάλληλος που διαπράττει την κλοπή της ηρεμίας και της αίσθησης αξιοπρέπειας του ατόμου να απολύεται δια παντός ή να πληρώνει αποζημίωση όπως συμβαίνει στις ιδιωτικές επιχειρήσεις πολύ πιο συχνά.

Το δεύτερο που κλέβεται από τον πολίτη σε μία δημόσια υπηρεσία είναι η δυνατότητα ελέγχου των δημοσίων υπαλλήλων στο κατά πόσον εκτελούν σωστά την δουλειά τους. Ο πολίτης πρέπει να πολεμήσει ενάντια στους υπαλλήλους που ο ίδιος χρηματοδοτεί μέσω της φορολογίας για να εκτελούν διαδικαστικές εργασίες για να πληροφορηθεί αυτά τα οποία έχει δικαίωμα και υποχρέωση να γνωρίζει ώστε να μην βρίσκεται ούτε αυτός ούτε οι υπάλληλοι εκτός νόμου.

Το τρίτο που κλέβεται από τον πολίτη είναι περιουσία με ποικίλους τρόπους από επιβολή προστίμων απορρεόντων από την κατάσταση που μόλις περιγράψαμε ή από παράνομες ή καταχρηστικές πράξεις και αποφάσεις μέχρι την έλλειψη αποζημίωσης ή την κατακράτηση χρημάτων στην περίπτωση λάθους της υπηρεσίας εις βάρος του πολίτη.

Το τέταρτο το οποίο κλέβεται από τον πολίτη είναι πολύτιμος χρόνος ο οποίος κατασπαταλείται σε καθυστερήσεις, ουρές και συλλογή πιστοποιητικών συχνά ανούσιων και ο οποίος κανονικά θα επενδυόταν στην παραγωγή χρήματος ή στην ξεκούραση ή σε πνευματική καλλιέργεια. Αυτό συνιστά διαφυγόντα κέρδη σε κάθε πολίτη για τα οποία ποτέ δεν αποζημιώνεται.

2. στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ( ΜΜΕ ) :

Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από μηνύματα μέσω εκπομπών και διαφημίσεων οι οποίες υπεξαιρούν και κλέβουν αυτοεκτίμηση, προσωπική και εθνική υπερηφάνεια, αίσθηση κατανόησης και ελέγχου καθώς και την αίσθηση ότι έχουμε δυνατότητα να ελέγχουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε.

Η αυτοεκτίμηση κλέβεται μέσω παραδειγμάτων και αυθαιρέτων ορισμών του τι είναι ή μπορεί να είναι αρεστό, αποδεκτό, επιτυχημένο ή φυσιολογικό. Οι διαφημίσεις προβάλλουν κοινωνικά και ατομικά μοντέλα τα οποία είτε είναι εξωπραγματικά είτε είναι στην πραγματικότητα άκρως βλαβερά ως θεμιτά, επιθυμητά ή και απαιτητά από το κοινωνικό σύνολο ώστε να μπορέσει το άτομο να υπάρξει. Αφού τα μοντέλα αυτά δεν μπορούν να επιτευχθούν με τον τρόπο που παρουσιάζονται ή και καθόλου το άτομο χάνει την αυτοεκτίμηση του ως de facto αποτυχημένο και έκπτωτο ή περιθωριακό άσχετα εάν στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει.

Οι εκπομπές κλέβουν την αυτοεκτίμηση όχι μόνο του ατόμου αλλά και ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ( όπως γυναίκες, γονείς, εκπαιδευτικούς, αθλητές, αστυνομικοί, γιατροί, κ.ά ) καθώς και του έθνους με ρεπορτάζ ή παρουσιάσεις και συζητήσεις στις οποίες το σύνολο υπό επίθεση παρουσιάζεται αβάσιμα και καταχρηστικά ως χείριστο σε σύγκριση με μία αφηρημένη αντίστοιχη έννοια, ακαλλιέργητο, αμόρφωτο, αδιόρθωτο, γελοίο, οπισθοδρομικό, φανατισμένο και / ή ανήθικο. Π.χ. τα παιδιά της Ελλάδος επανειλημμένα παρουσιάζονται ως τα πιο παχύσαρκα χωρίς να δίνονται αποδείξεις ότι οι έρευνες αυτές που το ισχυρίζονται αυτό είναι μεθοδολογικά και επιστημονικά σωστές εάν φυσικά υπάρχουν. Αυτό προκαλεί αίσθηση ντροπής στους ενήλικους εθνικά ( αφού είναι τα παιδιά της Ελλάδας ) και ως γονείς ( αφού τα παιδιά τους έχουν γίνει αποκρουστικά και απαράδεκτα ως παχύσαρκα υπό την επίβλεψη τους : στις έρευνες αυτές η παχυσαρκία παρουσιάζεται ως κοινωνικό όνειδος άσχετα με τις παραινέσεις του ‘ κοινωνικά σωστού’ και της ‘ διαφορετικότητας’ σύμφωνα με την οποία αυτό δεν θα έπρεπε να παρουσιάζεται έτσι ). Επίσης, η παχυσαρκία ως έννοια συγκριτική παραμένει απροσδιόριστη όπως και ο τρόπος της έρευνας να κρίνει ποιός είναι ο παχύσαρκος και πώς επιστημονικά δικαιολογεί αυτή την τεράστια γενίκευση σε ένα ολόκληρο πληθυσμό.

Με τον ίδιο τρόπο κλέβεται η αίσθηση της υπερηφάνειας και της δύναμης αφού διδάσκεται σε επίπεδο πλύσεως εγκεφάλου από τα ΜΜΕ ότι ο πολίτης είναι μειωμένης ευφυΐας, ανίκανος κριτικής σκέψης, εθνικιστής, σκληρός, άξεστος και συμφεροντολόγος και προπαντός αδύναμος και ανίσχυρος.

3. σε επίπεδο κυβερνητικό :

Από τον Έλληνα αλλά και κάθε πολίτη κλέβεται εθνική περιουσία, ατομική περιουσία, πολιτιστική περιουσία καθώς και παντός είδους πνευματικής περιουσίας και φυσικά της ενέργειας που απαιτείται για την απόκτηση και διατήρηση των περιουσιών αυτών και άλλων επιτευγμάτων που υπονομεύονται και δεν αναγνωρίζονται.

Οικονομική δύναμη κλέβεται συστηματικά από το 1983 με τις συνεχείς υποτιμήσεις και διολισθήσεις του νομίσματος μέσω των οποίων μειωνόταν αυθαιρέτως και παρανόμως η αγοραστική δυνατότητα του πολίτη, γεγονός που αποτελεί κλοπή και υπεξαίρεση του κόπου και της δύναμης που δίκαια και τίμια κάθε άνθρωπος είχε κερδίσει. Το φαινόμενο γίνεται όλο και πιο έντονο και η κλοπή όλο και πιο εξόφθαλμη με τεχνητές χρηματιστηριακές κρίσεις, πετρελαιακούς συναγερμούς και απειλές πολέμου σε διεθνές ή τοπικό επίπεδο. Έξαρση έχει σημειωθεί από την εποχή της εγκαθίδρυσης του ευρώ μέσω του οποίου εκλάπηκε πλέον του 50% της οικονομικής και αγοραστικής δύναμης των πολιτών ( από τις πλέον δόλιες υπεξαιρέσεις με την συμβολή του κράτους, των επιστημόνων και των ΜΜΕ για την ασφυκτική προπαγάνδα που διέταζε τους πολίτες να δεχθούν το ευρώ με την υπόσχεση μελλοντικής ευημερίας, πλούτου και εξασφάλισης ένεκα και λόγω αυτού ).
Συνεχίζεται με τον πληθωρισμό και την ακρίβεια σε επίπεδο όχι πλέον ληστρικό αλλά πειρατικό.

Εθνική περιουσία στην μορφή δημοσίων επιχειρήσεων, ασφαλιστικών ταμείων αλλά και εδαφών και υπεδάφους υπεξαιρείται και κλέβεται άτυπα και υποδορίως μέσω της εισαγωγής των δημοσίων επιχειρήσεων στο χρηματιστήριο ή την αποκρατικοποίηση τους, την συγχώνευση ασφαλιστικών ταμείων με αποτέλεσμα την κλοπή των αποθεματικών τους, καθώς και την εκποίηση εδαφών και υπεδάφους σε επιχειρηματίες ( με την μορφή λιμανιών, δρόμων, ορυχείων, φυσικού πλούτου, αεροδρομίων, κλπ ).

Πολιτιστική και ιστορική περιουσία χάνεται με την αυθαίρετη στρέβλωση της ιστορίας ενάντια σε ιστορικά και ανθρωπολογικά τεκμήρια καθώς και στην υποχώρηση επίσημα ή ανεπίσημα εμπρός σε αυθαίρετες διεκδικήσεις άλλων εθνικών ομάδων καθώς και στην επιβολή κουλτούρας η οποία δεν έχει καμμία εθνική ταυτότητα πέραν του όρου ‘ παγκοσμιοποίηση’. Αυτό είναι άκρως βλαβερό για όλους τους λαούς ανεξαιρέτως καθότι κλέβει δικλείδες ασφαλείας για την επιβίωση και εξέλιξη του κάθε λαού που αναπτύχθηκαν με βάση τα κοινωνικοπολιτικά και γεωλογικά δεδομένα της περιοχής του και για την εξασφάλιση της συνοχής του σε ένα πλαίσιο λογικής και ελέγχου στο οποίο ο πολίτης μπορούσε να ελιχθεί και να εξελιχθεί ( όπως ιστορικά αποδεικνύεται από όλα τα φιλελεύθερα κινήματα τα οποία ανεξάρτητα παρουσιάστηκαν σε όλα τα κράτη κατά καιρούς και επανειλημμένα ) γεγονός που τώρα είναι αδύνατο αφού ο κάθε πολίτης αισθάνεται ξένος και αλλοτριωμένος στον τόπο του.

Εάν πάμε σε ακόμα μεγαλύτερη μπάμπουσκα θα δούμε ότι ακριβώς τα ίδια ισχύουν και σε διεθνές επίπεδο όσον αφορά τη κλοπή και υπεξαίρεση που λαμβάνει χώρα σε βάρος των λαών και των ατόμων.

Δεν υπάρχει αστυνόμευση ; καθόλου ;

Αστυνόμευση θεωρητικά υπάρχει αλλά σαφώς δεν εφαρμόζεται στην σωστή της μορφή ( δηλαδή, να προλαμβάνει ή να κυνηγάει τους ληστές για προστασία των δικαιούχων ) αλλά αντίστροφα όπως περιγράψαμε την σχέση δημοσίου υπαλλήλου – πολίτη : οι λαοί και οι πολίτες εκφοβίζονται και παραπληροφορούνται για τις δυνατότητες ελέγχου που κατέχουν και οι ληστές προστατεύονται. Αυτό όμως δεν θα μπορέσει να συνεχιστεί και το έγκλημα περιορίζεται αισθητά όταν ο δικαιούχος ( πολίτης ή ο λαός ) αποφασίζει να μην εκφοβίζεται και να χρησιμοποιεί την δύναμη που κατέχει ανά πάσα στιγμή, η οποία δολίως και επίτηδες λανθασμένα διοχετεύεται σε πορείες ή βίαιες εκφράσεις.

Μα πώς μπορώ να έχω οποιαδήποτε ισχύ αν δεν κατεβώ στους δρόμους ή δεν πάρω τα όπλα ;

Αυτό ακριβώς θα εξερευνήσουμε και θα απαντήσουμε στο επόμενο άρθρο.