Κυριακή των Βαΐων σήμερα και έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας για την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη. Και δικαίως την ονομάζουμε Μεγάλη αυτή την Εβδομάδα διότι μέσα από τα γεγονότα τα οποία μνημονεύουμε κατά την διάρκεια της μας διδάσκονται αρχές και τρόποι ερμηνείας των ερεθισμάτων και μηνυμάτων του περιβάλλοντος μας τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για κάθε άνθρωπο ο οποίος θέλει να μην είναι Ελεύθερο Ανδράποδο αλλά Ελεύθερος Άνθρωπος με ακέραια λογική και οξυδέρκεια.
Πώς το μαθαίνουμε όλο αυτό ;
Τα γεγονότα μέσα από τα οποία ο Χριστός οδηγείται στην σταύρωση, δηλαδή την εσχάτη των ποινών για την εποχή εκείνη, είναι μία καταγραφή της προσπάθειας όλων εκείνων που επιζητούν την υποδούλωση των ατόμων μέσω του τρόμου και της φίμωσης με εργαλείο τον κρατικό μηχανισμό και ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων οι οποίοι αφού έχουν εξαγοραστεί λειτουργούν υπονομευτικά ως οι λεγόμενοι ‘διαμορφωτές κοινής γνώμης’. Τέτοιοι είναι στο πιο χαμηλό επίπεδο η ‘κλάκα’ σε ένα ακροατήριο η οποία έχει τοποθετηθεί στρατηγικά για να ωθήσει το ακροατήριο αυτό να επιδοκιμάσει ή να κατακρίνει κάτι συγκεκριμένο μέσα από τις οδούς της ψυχολογίας του όχλου.
Αυτό ακριβώς χρησιμοποιήθηκε για την ‘δίκη’ του Χριστού και στα δύο επίπεδα, του ιερατείου και των Ρωμαίων.
Ένας εξαγορασμένος δάκτυλος δίνει κάποια αόριστη λαβή για την σύλληψη : ο Ιησούς δίδασκε δημόσια και συνεπώς η όψη του ήταν γνωστή στους εχθρούς του. Το γεγονός ότι χρειάστηκε ο Ιούδας να τον υποδείξει υπονοεί ότι χρειαζόταν κάποια ‘συναίνεση’ από τους ακόλουθους του κινήματος που είχε ήδη θεμελιώσει ο Χριστός και επίσης ότι χρησιμοποιήθηκαν για την σύλληψη του από την κουστωδία άτομα που δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το ποιος ήταν ο Χριστός και τι δίδασκε / πρέσβευε, για αυτό χρειαζόταν να τους δειχθεί ακριβώς ποιός ήταν.
Δηλαδή, φορείς οι οποίοι θέλουν και επιδιώκουν να επιτύχουν κάτι άκρως βλαπτικό και εγκληματικό για το γενικό κοινωνικό σύνολο και την ανθρωπότητα θα το επιχειρήσουν χρησιμοποιώντας εξαγορασμένα άτομα τα οποία ηγούνται μίας μάζας η οποία δεν είναι σωστά πληροφορημένη για την περίσταση ούτε της δίνεται περαιτέρω ενημέρωση από μία προπαγανδιστική παρουσίαση των γεγονότων από έναν παραμορφωμένο φακό : έτσι η μάζα αυτή εκτελεί τα βλαπτικά και εγκληματικά εγχειρήματα χωρίς να γνωρίζει ότι το κάνει και έχοντας την εντύπωση ότι πράττει σωστά. Ένα σύγχρονο παράδειγμα της Ελληνικής πραγματικότητας είναι η συνθήκη του Μάαστριχ αλλά και η ενθουσιώδης υποδοχή της αντικατάστασης του νομίσματος της δραχμής από το Ευρώ.
Αυτή η επιμελώς καλλιεργημένη άγνοια καταδικάζει φυσικά αυτούς που την προωθούν όπως καταδίκασε στα μάτια του κόσμου τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους αλλά και τον όχλο ο οποίος αβίαστα δέχτηκε και ανέλαβε την ευθύνη του αίματος του Χριστού « το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών» ( κατά Ματθαίον, κζ΄. 25-26 ). Και δικαίως γιατί κάθε άνθρωπος ο οποίος δεν θέλει να είναι Ελεύθερο Ανδράποδο και δεν θέλει την δικαιολογία του ‘έτσι μου είπαν / ακολουθούσα εντολές / δεν γνώριζα / δεν είχα την ευθύνη / αυτή ήταν η εποχή / έτσι μας ώθησαν / έτσι ’κάναν όλοι / θα απομονωνόμουν’ για να διαπράττει εγκλήματα με ακολασία και ατιμωρησία ΕΧΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΑΤΤΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΧΕΙ ΛΑΒΕΙ ΠΛΗΡΗ ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΗΜΑΤΟΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΠΟΥ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ.
Τί μαθαίνουμε λοιπόν από την σύλληψη και την δίκη του Ιησού ;
1. Προπαγάνδα είναι πάντα προσπάθεια χειρισμού για να εμπλέξουν και να ξεγελάσουν έναν πολίτη να συναινέσει και να συμπράξει σε κάτι που οι προπαγανδιστές φοβούνται ή είναι σίγουροι ότι χωρίς προπαγάνδα ο πολίτης θα απέρριπτε.
2. Προδότες οι οποίοι φέρονται ως μέλη του συνόλου που επιδιώκουν να χειριστούν ή να καταστρέψουν πάντα το κάνουν βροντοφωνάζοντας την πρόθεση τους να είναι προστάτες / μαχητές / αγωνιστές / σύμμαχοι του κοινωνικού συνόλου αυτού. Όσο χειρότερη η απόπειρα τους τόσο πιο όμορφα τα λόγια χωρίς όμως να υποστηρίζονται από πράξεις, ακριβώς όπως ο Ζηλωτής Ιούδας ( που ως Ζηλωτής υποστήριζε θεωρητικά τα συμφέροντα του Ιουδαϊκού Έθνους ) ο οποίος με φίλημα ( ο μεγαλύτερος συμβολισμός της φιλίας και αλληλεγγύης για την εποχή και την κουλτούρα εκείνη ) έπραξε προδοσία και συναίνεσε στην εκτέλεση ενός Αθώου ο οποίος θα μπορούσε όχι μόνο να έχει άρει τον πόνο και την βασάνια από όλο το ανθρώπινο γένος αλλά ακόμα και σε Εθνικό επίπεδο θα είχε πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα να απελευθερώσει την Ιουδαία από τους Ρωμαίους από οποιονδήποτε άλλο ( όπως μας διδάσκει η ιστορία με το παράδειγμα του Γκάντι καθώς και το κίνημα του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ). Με αυτό το φίλημα ο Ιούδας υποθήκευσε το μέλλον όλου του του λαού ως κράτος όπως και αποδείχθηκε αργότερα όταν ακολουθήθηκαν οι δρόμοι που ο Ιούδας και οι Φαρισαίοι έλεγαν ότι ήταν οι σωστοί και σίγουροι.
Το μάθημα αυτό, το πρώτο που διδασκόμαστε από την Μεγάλη Εβδομάδα δυστυχώς είναι επίκαιρο ακόμα αφού δεν έχει αφομοιωθεί από τον κόσμο. Ας το συνοψίσουμε και μετά απαντήστε στο μυαλό σας τις ερωτήσεις που σας παραθέτω και κάντε τις επιλογές σας :
1. Δεν πρέπει ποτέ να ακολουθείται προπαγάνδα ή διαφήμιση η οποία συνδυάζει στοιχεία εκφοβισμού, φανατισμού, κοινωνικών κλισέ και κοινοτυπιών με έλλειψη επιχειρημάτων ( δεν είναι επιχείρημα η επιβολή σύμπραξης σε κάτι λόγω φόβου απομονώσεως, κριτικής ή ‘ κατακραυγής’ από εταίρους ή η προτροπή της διατήρησης της λανθασμένης πορείας λόγω σωρείας λαθών στο παρελθόν ) που να αποδεικνύουν αντικειμενικά ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΝΕΙΡΜΙΚΑ ότι η συγκεκριμένη πράξη είναι εποικοδομητική.
2. Δεν πρέπει τα κατ’ εξοχήν σημεία εξάπλωσης της προπαγάνδας να εκλαμβάνονται ως ο,τιδήποτε άλλο εκτός από μία καταγραφή των στόχων των εχθρών του λαού και της ανθρωπότητας καθώς και μία λίστα των προδοτών οι οποίοι προσπαθούν μανιωδώς να προωθήσουν την καταστροφική αυτή προπαγάνδα ( θυμηθείτε την τεράστια διαφημιστική καμπάνια και προπαγάνδα μέσω των ειδήσεων για το πόσο καλό θα ήταν το Ευρώ για την Ελλάδα και την γελοιοποίηση / έχθρα / απαξίωση αυτών που έφερναν αντίρρηση και δείτε τα ίδια άτομα τώρα αναιδώς να κατηγορούν σωστά το Ευρώ που εκθείαζαν ως παράγοντα του οικονομικού εκφυλισμού των Ελλήνων πέρα από το πετρέλαιο ).
3. Απαιτούμε αντικειμενική ενημέρωση πριν αποφασίσουμε να πράξουμε ο,τιδήποτε αλλιώς αρνούμαστε να πράξουμε αυτό που μας πιέζουν να κάνουμε χωρίς να μας ενδιαφέρει καταστροφολογία του τύπου ( δεν μας παίρνει ο χρόνος / όσο καθυστερούμε χειροτερεύουμε / θα χάσουμε μοναδική ευκαιρία ).
Και ας θέσουμε κάποιες ερωτήσεις για περισυλλογή η οποία απαιτείται έτσι και αλλιώς αυτές τις τόσο σημαντικές μέρες :
1. Ποιός επωφελείται από την γρήγορη σε επίπεδο ‘κουκουλώματος’ ψήφιση του ασφαλιστικού νόμου ; Πόσο πολύ και πόσο σίγουροι είστε για την αντικειμενικότητα αυτών που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον ασφαλιστικό νόμο ;
2. Ποιός επωφελήθηκε από τις πυρκαγιές που κατέκαψαν την χώρα μας ; Ποιά κοινωνική τάξη ζημιώθηκε ανεπανόρθωτα όσον αφορά την αυτονομία της αλλά και την περιουσία της αφού της κάηκαν χωράφια, κοπάδια και σπίτια ;
3. Ποιά κοινωνική τάξη επωφελήθηκε αυτοπροβαλλόμενη ως ευεργετική / φιλανθρωπική ; Πόσο αντικειμενικά και πόσο σίγουροι είστε ότι γνωρίζετε το καθεστώς που επικρατεί ΤΩΡΑ στις περιοχές αυτές ; Πόσο έτοιμοι είστε να εκφέρετε σωστή γνώμη χωρίς τον φόβο να σταυρώσετε κάποιον που δεν ξέρετε και να δοξάσετε έναν Βαραββά που δεν ξέρετε ;
3. Ποιός επωφελείται από την γρήγορη επίλυση μέσω συμβιβασμού του θέματος
του κράτους των Σκοπίων αυτή την εποχή ; Πόσο πολύ και πόσο σίγουροι, με
ποιά αντικειμενικά στοιχεία και τεκμήρια γνωρίζετε τί διακυβεύεται και τί
επιδιώκεται από τους προπαγανδιστές των ειδήσεων και των εκπομπών
καθώς και των πολιτικών όλου του φάσματος ; Πόσο έτοιμοι είστε να εκφέρετε σωστή γνώμη χωρίς τον φόβο να σταυρώσετε κάποιον που δεν ξέρετε και να δοξάσετε έναν Βαραββά που δεν ξέρετε ;
Σύμφωνα με τον νόμο που όλοι επικαλούνται, καμμία πράξη από ενήλικο δεν απαλλάσσεται των ευθυνών, κανένα συμβόλαιο ιδίως τραπέζης δεν χάνει την ισχύ του εάν το υπογράψατε χωρίς να έχετε διαβάσει τα ‘ψιλά’ γράμματα και η σιωπή ή έλλειψη τοποθέτησης σημαίνει αποδοχή της επιβαλλόμενης κατάστασης.
Σύμφωνα λοιπόν με τον νόμο της κοινωνίας αυτής κανένας ενήλικος με καμμία δικαιολογία παρεκτός αυτήν της νοητικής ανεπάρκειας δεν μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του μέσω της απρόσωπης και εν κρυπτώ ύπαρξης.
Απομένει λοιπόν να απαντήσετε τί ευθύνες και για ποιές πράξεις θέλετε να αναλάβετε : τις ευθύνες των ‘παραφρόνων’ που ακούγονται στον Επιτάφιο Θρήνο και έχουν να λογοδοτήσουν για την πτέρνα που ήραν κατά του Ευεργέτη ή τις ευθύνες αυτών που διαχώρισαν την θέση τους και αντιτάχτηκαν ;
Παραθέτω το κομμάτι του Επιτάφιου Θρήνου που είναι σχετικό και σας προσκαλώ να το απολαύσετε ενώ σκέφτεστε τις απαντήσεις :
1. Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
2. Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω σε κηδεύει.
3. Ους έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.
4. Ώ της παραφροσύνης και της Χριστοκτονίας, της των προφητοκτόνων.
5. Ώς άφρων υπηρέτης, προδέδωκεν ο μύστης, την άβυσσον σοφίας.
6.Τον ρύστην ο πωλήσας, αιχμάλωτος κατέστη, ο δόλιος Ιούδας.
7. Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
8. Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
9. Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
10.Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Το γεγονός οτι χρησιμοποιείς τόσο όμορφα την Μεγάλη Εβδομάδα καί την αναλύεις όχι με τόν γνωστό «θεολογικό» (ή, θέλαμε να το πούμε απλά, «παπαδίστικο» τρόπο) δείχνει πόσο πραγματικά επίκαιρη είναι η όλη διαδικασία της διαδικασίας των Μεγάλων Παθών του Χριστού στην δική μας κοινωνία. Αυτή η ανάλυση, δείχνει ανάγλυφα πόσο πραγματικά αγαπάς τον Χριστό, αλλά καί πόσο πιστεύεις σ’ αυτόν όχι εικονολατρικά καί στείρα, αλλά σαν ένα ζωντανό, καθημερινό παράδειγμα μέσα από τό οποίο μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τις καθημερινές κοινονικοπολιτικές δικές μας πραγματικότητες.
Μέσα σ’ αυτές τίς πραγματικότητες, υπάρχει σαφώς η «επιμελώς καλλιεργημένη άγνοια» καί η ευθύνη του κάθε όχλου (συμπεριλαμβανομένου καί του ελληνικού) σχετικά με τό τί είναι πραγματικά πρέπον, εθνικά συμφέρον καί αξιοπρεπές (όπως π.χ., ο εφησυχασμός που παρατηρείται γιά τό θέμα των Σκοπίων). Υπάρχει επίσης τό θέμα της προδοσίας, όχι μόνο από τούς απλούς, συχνά απληροφόρητους πολίτες, γιά το πού θα πρέπει να στραφούν καί να αγωνιστούν (χωρίς να σημαίνει αυτό οτι στην σημερινή μας εποχή αυτοί οι απλοί πολίτες είναι άμοιροι ευθυνών ή ότι είναι δικαιολογημένοι ή δικαιολογήσιμοι). Δεν εννοώ τήν προδοσία τόσο από τον μεμονωμένο πολίτη, όσο από τόν ταγό, τόν υποτιθέμενο Άρχοντα του Λαού, ιδίως δέ όταν ο άρχων αυτός είναι καί κληρικός, καί συνεπώς, θεωρητικά τουλάχιστον, ταγμένος στην εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος κατά παράλληλο τρόπο με το θρησκευτικό ή εκκλησιαστικό. Αλήθεια, πόσοι κληρικοί θα προσυπέγραφαν αυτή την ανάλυσή σου; Καί όμως, η φράση «ο Κύριος και Σωτήρας ημών Ιησούς Χριστός» είναι πανταχού παρούσα στις γραπτές καί προφορικές αναφορές τους, στερημένη όμως από τό τί σημαίνει πραγματικά «Κύριος» καί τί «Σωτήρας», καί τί υποχρεώσεις απορρέουν γιά εκείνον ή εκείνη που αναφέρεται στίς δύο αυτές έννοιες, τόσο εύκολα. Είναι λοιπόν «Κυρίος» καί «Σωτήρας» ο Ἰησούς Χριστός γιά τόν «Θειότατον» Οικουμενικό Πατριάρχη μας ό οποίος «μας προτρέπει να αγαπάμε τό πατριαρχείο γιά να μην ξεχνάμε τίς «ρωμέϊκες» ρίζες μας, καί τό «ρωμέϊκο» έθνος μας, αντι να βροντοφωνάξει καί να τονίσει οτι αναφέρεται στίς «ελληνικές» ρίζες καί στό «ελληνικό» έθνος, αντίστοιχα («Καθημερινή», Πατριάρχης Βαρθολομαίος: Συλλαμβάνουμε Τα Μηνύματα των Καιρών 06-04-08), καί να δηλώνει εύθαρσώς ότι «η θέσις της Τουρκίας είναι μέσα στήν Ευρωπαϊκήν Ένωσιν» («Καθημερινή», 20-04-08), αγνοώντας τό «κάζους μπέλι», τούς αγνούμενους της Κύπρου, τούς Έλληνες της Κωνσταντινούπολης το 55, της Ιμβρου και της Τενέδου, τίς δηλώσεις του Τούρκου ΥΠΕΞ στην Θράκη, κλπ. Τέτοιο διπλωματικό ακροπάτημα, θα το ζήλευαν και οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί Πραγματικά, αυτό γιά απάντηση στο Νο 2 του γραπτού σου (Προδότες οι οποίοι φέρονται ως μέλη του συνόλου). Γιά μένα ένας Πατριάρχης, δηλαδή ένα Πατέρας του Εθνους, θα πρέπει ανα πάσα στιγμή να ειναι αποφασισμένος να γίνει μάρτυρας γιά τό έθνος στο οποίο είναι πατέρας, όπως δίδαξε ο «Κύριος» καί ο «Σωτήρας» Τον Οποίον ο «θειότατος» δηλώνει οτι υπηρετεί. Πρίν όπως σπεύσει κάποιος και με επικρίνει για την «βεβύλωση», δεν εννοώ βεβαίως οτι ο Πατριάρχης θα έπρεπε να είναι ο πρωτεργάτης της εθνοκεντρικής προπαγάνδας, ωστόσο, μιά απλή ματιά στην θέση των μουφτήδων στην δική μας Θράκη καί των δηλώσεων τους περί «τουρκικής» ταυτότητος, καθώς η θέση της επίσημης εκκλησίας των Σκοπίων η οποία υπογραμίζει την κυβερνητική τους γραμμή περί απόλυτης περιχαράχωσής της γύρω από «μακεδονική ταυτότητα» καί «μακεδονική γλώσσα», μας δείχνει πώς μιά εκκλησία ταυτίζεται ή όχι με επίσημες πολιτικές θέσεις. Το απλό ερώτημα που γεννιέται στον νού είναι: Μας ενδιαφέρει ή όχι να σπάσουμε ένα απόστημα («μακεδονικό»,) πού έχει ήδη κακοφορμίσει, τώρα, πρίν χρειαστεί λόγω γάγραινας να αποκοπεί όλοκληρο τό μέλος; Όταν ο Χριστός χρειάστηκε να σπάσει αποστήματα, τό έκανε χωρίς κανένα δισταγμό. Δεν έχουμε, άραγε καί εμείς την στοιχειώδη υποχρέωση εφ’ όσον όλοι μας σπεύδουμε σαν καλοί χριστιανοί να συμμετέχουμε στό Άγιο Πάθος Του, νά αποδυθούμε τήν τυπολατρία καί να μην αφήσουμε κανένα να μας θολώσει την κριτική μας σκέψη για τό τί πραγματικά συμβαίνει;
Συμφωνώ κατ' αρχάς με τίς βασικές σου θέσεις, οι οποίες παραπέμπουν σε μία "μεθοδολογία" σκέψης γιά τό πώς θα μπορούσε να "αφυπνησθεί" η κριτική σκέψη χρησιμοποιώντας τα ίδια τα στοιχεία που χρησιμοποιούνται για να τήν θολώσουν: Αντί να γινόμαστε παθητικοί δέκτες ενός μηνύματος, και συνεπώς να το αφομιώνουμε "ακατέργαστο", να θέτουμε στόν εαυτό μας (ή στούς ανθρώπους για τούς οποίους νοιαζόμαστε) μία σειρά ερωτημάτων πού δρούν σαν διασπαστές της νοητικής αχλής καί ατμίδων που αναγκαστικά δημιουργούνται γύρω από ένα θέμα (όσο πιό σοβαρό το πρώτο, τόσο πιό έντονη η δημιουργία των δευτέρων) που συσκοτίζουν την ελεύθερη κριτική σκέψη, καί πάνω απ' όλα προκαλούν σύγχιση στο μέτρο ηθικής του καθενός μας. (Ας με συγχωρέσει η Tantz Aerine που έχω δανειστεί τούς όρους "ατμίδα" καί "συσκότιση" από τό θαυμάσιο βιβλίο της, καί πάντα επίκαιρο, "Η Τέχνη της Πέπλωσης", Εκδόσεις MindPower, 2006). Ένα ουσιαστικό παράδειγμα που θα μπορούσε να αντληθεί από τήν ζωή τού ίδιου του Χριστού, μιά καί η κουβέντα μας είναι εμπνευσμένη από τήν Μεγάλη Εβδομάδα: Όταν οι Φαρισαίοι τόν ρώτησαν άν πρέπει να καταλύεται το Σάββατο ή όχι (προσπαθώντας να τόν παγιδεύσουν, διότι ό,τι απάντηση καί αν έδινε, θα τόν κατηγορούσαν σαν παραβάτη μιά που καί στους μαθητές του είχε προηγουμένως επιτρέψει να μαζέψουν στάχυα γιά νά φάνε, καί ο ίδιος βρέθηκε μπροστά στο θεωρητικό γι' αυτούς δίλημμα του κατά πόσον θα έπρεπε να θεραπεύσει ή όχι έναν παράλυτο επειδή ήταν Σάββατο). Στο δίλημμα αυτό ο Χριστός δεν παρέμεινε καθόλου αλλά αφού τούς ρώτησε αν θα έβγαζαν ένα πρόβατο από τόν λάκκο ή αν θα το άφηναν να βασανιστεί και να πεθάνει εκεί λόγω του Σαββάτου, θεράπευσε χωρίς άλλη καθυστέρηση τόν παράλυτο (Ματθαίος 12, 9-15).
Η πράξη αυτή του Χριστού δεν μιλά μόνο εναντίον της στείρας τυπολατρίας πρός απώλεια της ουσίας, αλλά έχει έναν έντονο συμβολισμό που προτρέπει στην εξάσκηση της ελεύθερης βούλησης που έχει κάθε ανθρώπινο όν, προκειμένου να πράξει το καλό. Προφανώς το Φαρισαϊκό κατεστημένο διαιώνιζε τήν περιοριστική καί σκοταδιστική ερμηνεία του Μωσαϊκού Νόμου διότι με τόν τρόπο αυτό πετύχαινε να ελέγχει τα πλήθη με ένα βολικό γι' αυτούς μηχανισμό ελέγχου καί τιμωρίας, εξασφάλιζε την αναπαραγωγή της ίδιας της τάξης του καί πρόσδιδε κύρος καί εξουσία στό ιερατείο καί στήν κοινωνική υποδομή που το στήριζε.Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερο γιατί ο Ιησούς έγινε από τήν πρώτη στιγμή enemy of the people.
Ας πάμε τώρα πολύ αργότερα, στό χτές τό δικό μας, και συγκεκριμένα στό λόγο που έδωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Καρολος Παπούλιας ΣΚΑΙ, 21/4/08) ο όποίος μας είπε ούτε λίγο ούτε πολύ οτι "τα προβλήματα δεν λύνονται με πατριδοκαπηλεία καί (θεωρείες περί) περιούσιων λαών αλλά με ιστορική ευθύνη στίς συνέπειες των κινήσεων μας, αναφερόμενος στό Σκοπιανό καί την αντιμετώπισή του. Κανείς δεν επιθυμεί να του δοθεί τό επίθετο "πατριδοκάπηλος", κανείς όμως δέν πρέπει να θέλει καί τόν ανάλογα κολακευτικό τίτλο του "πατριδοπατέρα" που απονέμεται αυτοδικαίως σέ όλους που επιχειρούν να μας ποδηγετήσουν στό τρόπο σκέψης, ιδιαίτερα της κριτικής μας σκέψης γιά θέματα που έχουν να κάνουν με τό καλό της πατρίδος μας. Όπως έδειξε ο ίδιος ο Χριστός, όταν πρέπει να γίνει τό καλό, καί συγκεκριμένα τό καλό της πατρίδος, δεν υπάρχουν πολλές "ερμηνείες", "συμφέροντα",
"βολιδοσκοπήσεις", "εξετάσεις",
"προσεγγίσεις" καί οτιδήποτε άλλο θεωρητικό σκεύασμα προκειμένου να αφαιρεθεί η πρωτεύουσα σημασία του θέματος. Αν οι γείτονες τελικά ονομαστούν "μακεδονία" αυτό είναι κακό, κάκιστο για μας. Αν γίνει το θαύμα, όπως στην περίπτωση του παράλυτου που θεραπεύθηκε, καί δεν ονομαστούν έτσι, αυτό είναι καλό, τελεία καί παύλα. Καί μάλιστα θα παραμείνει να είναι καλό είτε είναι "Σάββατο" (είτε δηλαδή η Ελλάδα είναι εταίρος στήν ΕΕ καί σύμμαχος στό ΝΑΤΟ) είτε όχι. Ποτέ, όποτε εξασκήθηκε η πραγματική κριτική σκέψη στην εξωτερική πολιτική η Ελλάδα δεν έχασε. Αντιθέτως, ἐχασε τα μέγιστα όταν δεν την εξάσκησε (Εκστρατεία στις Συρακούσες, Μικρασιατική καταστροφή π.χ.). Πώς θα μπορούσε κανείς να μην συγκινηθεί από τό φωτεινό πνεύμα του Χριστού καί να μην αγαπήσει την κριτική Του σκέψη;
Post a Comment