Με την ευκαιρία της επετείου της απελευθερώσεως του έθνους μας μέσω της κηρύξεως της επανάστασης του 1821, πράξη η οποία είναι κορύφωση μίας συνεχούς, μέσα από τους αιώνες της Τουρκοκρατίας, προσπάθειας των Ελλήνων να εξασφαλίσουν ένα δικαίωμα το οποίο βίαια τους είχε αφαιρεθεί από τους Δυτικούς ( Ενετούς, Φράγκους, κλπ ) κατ’ αρχάς και μετά από τους Οθωμανούς, θα γιορτάσουμε αυτή την κατάθεση αίματος σε εθνικό επίπεδο με το να την εντοπίσουμε στο προσωπικό επίπεδο σύμφωνα με το παράδειγμα της μπάμπουσκας.
Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν ξαφνικό γεγονός αλλά η επιτυχής προσπάθεια μετά από τουλάχιστον άλλες δύο (1611 : το κίνημα εις την Ήπειρον του Διονυσίου του μητροπολίτου Λαρίσης, τον οποίον οι τουρκόφιλοι κληρικοί και κοτζαμπάσηδες απεκάλεσαν Σκυλόσοφο, 1769 : το επαναστατικό κίνημα του Θεοδώρου Ορλώφ, 1790-1792 : επαναστατικό κίνημα Λάμπρου Κατσώνη και Ανδρούτσου. ) οι οποίες βάφτηκαν στο αίμα αλλά από τις οποίες οι Έλληνες έμαθαν τι να μην κάνουν και τι να κάνουν ώστε να είναι επιτυχείς την επόμενη φορά.
Δεν πρέπει να λησμονείται ότι ο πόλεμος για την ανεξαρτησία του Ελληνικού Έθνους ξεκίνησε πλήρως αστήρικτος όχι μόνο από τα άλλα κράτη αλλά και από τις ίδιες τις μονάδες διακυβέρνησης οι οποίες φερόταν ως Έλληνες αλλά όπως έχουμε δείξει σε προηγούμενο άρθρο δεν ήταν πραγματικά μέλη του Ελληνικού συνόλου.
Ο λόγος για τους διάφορους ( φαναριώτες / δραγουμάνους, δημογέροντες / προεστούς / προκρίτους / κοτζαμπάσηδες, κάποι / αρματωλοί ) οι οποίοι αποδεδειγμένα έβαζαν ως προτεραιότητα το προσωπικό οικονομικό συμφέρον και την απόκτηση προσωπικής δύναμης και εξουσίας και όχι τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου το οποίο υποτίθεται ότι αντιπροσώπευαν ( απλά παραδείγματα για του λόγου το αληθές είναι ο λυσσαλέος πόλεμος από το τέλος του 18ου αιώνα μέχρι το 1821, που έγινε από το πατριαρχείο, τους Φαναριώτες, τους κοτζαμπάσηδες και τους εκπροσώπους τους, υπέρ του σκοταδισμού ενάντια σε κάθε έκφραση του ρεύματος του Ελληνικού Διαφωτισμού του γένους, με συκοφαντίες, ύβρεις, απειλές, εγκυκλίους, κατασταλτικά μέτρα, τρομοκρατία, διωγμούς των πνευματικών ηγετών του νεοελληνικού Έθνους ακόμη και θανάτωση τους καθώς και κλείσιμο σχολείων και ακύρωση ιδρύσεως Ανωτέρων Σχολών).
Επίσης, πρέπει να επισημανθεί ότι η επανάσταση αυτή προήλθε από τον Ελληνικό λαό είτε εγχώριο είτε της διασποράς γεγονός το οποίο φαίνεται από τις πρώτες πηγές χρηματοδότησης της [τους Έλληνες των παροικιών του εξωτερικού που έδειχναν εξαιρετικό ενδιαφέρον για την πολιτιστική ανάπτυξη των χωριών από τα οποία κατήγοντο, οι οποίοι έστειλαν κατ’ επανάληψιν χρήματα για να κτισθούν εκκλησίες και σχολεία (Σχολή του Καρπενησίου, «Μουσείον των Αγράφων» Σχολή, σχολεία στα Γιάννενα, στην Ζαγορά του Πηλίου, και αλλού τα οποία έγιναν μικρές ακαδημίες όπου διεδόθησαν αλλού εμμέσως και αλλού αμέσως οι νέες φιλελεύθερες ιδέες και τα πολιτικά κηρύγματα που εξηγγέλθησαν από την επαναστατημένη Γαλλία του 1789 - 1792), να πληρώνονται οι διδάσκαλοι, να κτισθούν βιβλιοθήκες και να σταλούν πολλά βιβλία στα χωρία τους για την μόρφωση των συμπατριωτών τους.] και την κατάσταση του εξοπλισμού της.
Προσπάθειες κατάπνιξης της ( Αφορισμός του Πατριάρχου, 7η Μαΐου 1821 : η ερήμωση των χωριών του Πηλίου από τον πασά της Λάρισας Μαχμούτ Δράμαλη σε απάντηση της κηρύξεως της επαναστάσεως εις το Πήλιον υπό τον Άνθιμον Γαζήν,
7η Ιουνίου 1821: μάχη του Δραγατσανίου και αποδεκατισμός του «Ιερού Λόχου», σφαγές στις Σέρρες, Χαλκιδική, κλπ, 20η Απριλίου 1821 : μάχη της γέφυρας Αλαμάνας του ποταμού Σπερχειού ( κοντά στο στενό των Θερμοπυλών) όπου τραυματισμένος εμάχετο ο Αθανάσιος Διάκος ο οποίος συνελήφθη και μετεφέρθη αιμόφυρτος στην Λαμία για να βασανισθεί ) έγιναν ξανά αλλά η οργάνωση μέσα από την πείρα της προσπάθειας / δοκιμής και του λάθους ( trial and error), βασικό γνώρισμα της μάθησης, δεν επέτρεψε την κατάσβεση της επανάστασης αλλά αντίθετα έδωσε ακόμα περισσότερα εναύσματα για την ενδυνάμωση της.
Όταν λοιπόν κατέστη εμφανές ότι δεν ήταν δυνατόν να καταπνιγεί η επανάσταση και όχι μόνο αυτό αλλά το Έθνος που την γέννησε είχε αρχίσει άμεσα και αποτελεσματικότατα να δημιουργεί και να επανδρώνει επάξια και αξιοκρατικά διοικητικές κρατικές θέσεις ( έγκλησις της Βουλής της Θετταλομαγνησίας, παράδοση της Τριπόλεως και των χρηματικών και άλλων θησαυρών της, κλπ ), βάζοντας τις βάσεις για ένα κράτος πραγματικά από τον λαό για τον λαό, η καθεστηκυία τάξη προχώρησε στο δεύτερο σχέδιο : καπήλευση ( 26η Μαΐου 1821 :
« Πράξις των Καλτεζών», 4η Σεπτεμβρίου 1821 : « Συνέλευσις της Δυτικής Χερσονήσου Ελλάδος», και « Συνέλευσις της Ανατολικής Χερσονήσου Ελλάδος»,
1η Ιανουαρίου 1822 : κήρυγμα περί ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους από την Α΄ Εθνική Συνέλευση στην Πιάδα ( πλησίον της αρχαίας Επιδαύρου ) και ψήφιση του
« Οργανικού Νόμου», Μάρτιος 1823 : Β΄ Εθνική Συνέλευσις στο Άστρο).
Η τάξη αυτή η οποία υπηρετεί, εξυπηρετεί και κυνηγάει μόνο το χρήμα και την δύναμη εξουσίας ασχέτου χρώματος, ιδεολογίας, προέλευσης, εθνικότητας, κλπ, άρχισε να κάνει βήματα υποστήριξης προς τον αγώνα, δίνοντας ( ανεπαρκείς πάντα ) πηγές χρηματοδότησης, εξοπλισμού, διασυνδέσεων και διοίκησης στρατού.
Όμως ταυτόχρονα υπονόμευε τον αγώνα δίνοντας στον λαό ‘παροχές’ ασύμβατες με το Έθνος και τον λαό του καθώς και τον τρόπο σκέψης του λαού του, τορπιλίζοντας έτσι έναν αγώνα ανεξαρτησίας ο οποίος είχε στεφθεί με δάφνες όταν δεν είχε την ‘βοήθεια’ από φορείς του εξωτερικού οι οποίοι λίγο προηγουμένως υποστήριζαν και είχαν άρτιες κοινωνικοοικονομικές σχέσεις με τον εχθρό που οι Έλληνες αντιμετώπιζαν και υποδουλώνοντας από την ώρα της γεννήσεως του με δάνεια και εξαρτήσεις (« έγγραφον της πωληθείσης Ελλάδος» : η αναφορά προς την Αγγλική κυβέρνηση που υπεγράφετο από τους πρόκριτους και οπλαρχηγούς, με την οποία εζητείτο η Αγγλική προστασία, καθώς και χορηγήσεις δανείων από την Αγγλία στην επαναστατημένη Ελλάδα μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής του Τζώρζ Κάννιγκ για την δημιουργία μεσογειακών Αγγλικών προτεκτοράτων ) οι οποίες δεν χρησιμοποιήθηκαν αλλά κατασπαταλήθηκαν από τους ίδιους για αποκλειστικά προσωπική εγκαθίδρυση τους στο νέο σχήμα που οι Έλληνες είχαν επιβάλλει με το αίμα τους στα πρώτα χρόνια της επανάστασης.
Πώς μπορούμε να μεταφέρουμε αυτή την απάνθρωπη και υποδόρια επίθεση και καταπολέμηση που συνέβη και συμβαίνει σε διακρατικό και ενδοκρατικό επίπεδο στο προσωπικό επίπεδο της καθημερινότητας του πολίτη ( όχι μόνο του Έλληνα αλλά και κάθε ευσυνείδητου πολίτη ο οποίος πραγματικά αντιπροσωπεύει το Έθνος και το κράτος του όπως έχουμε περιγράψει στο παρελθόν ) ;
Όπως έχουμε πει στο παράδειγμα με τις μπάμπουσκες ακριβώς οι ίδιες δυνάμεις διαπροσωπικών σχέσεων αλλά και χειραγώγησης διέπουν όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης από το προσωπικό μέχρι το διακρατικό. Ας δούμε λοιπόν το ολοκληρωμένο παράδειγμα ενός ατόμου υπαρκτού και καταγεγραμμένου στην ιστορία του οποίου την ταυτότητα θα αποκαλύψουμε στο τέλος αυτού του άρθρου, ώστε να μας δοθεί η δυνατότητα να δούμε ότι πολλά κομμάτια της ζωής του είναι κοινά με όλων των Ελλήνων πολιτών που πραγματικά αντιπροσωπεύουν το σύνολο στο οποίο επίσημα ανήκουν.
Γεννηθείς στις αρχές του 20ου αιώνα μέσα σε ανακατατάξεις κοινωνικές οι οποίες διέλυσαν την οικογένεια του και εξανάγκασαν την μετοίκηση του ώστε να μπορέσει να επιβιώσει, ο άνθρωπος αυτός ανατράφηκε υπό πολύ δυσχερείς οικογενειακές συνθήκες : ανεπανόρθωτα πληγωμένος από τις βίαιες συνθήκες που οδήγησαν στον ξεριζωμό του αλλά και στο θάνατο της γυναίκας του ο εν ζωή πατέρας του ανθρώπου αυτού προσπάθησε να προσφέρει στον άνθρωπο αυτό οικογενειακή θαλπωρή και σταθερότητα στον καινούργιο τόπο. Όμως έσπασε διότι όλες του οι προσπάθειες υπονομεύτηκαν από τις θεωρητικά υποστηρικτικές δυνάμεις της πολιτείας αλλά και του κοινωνικού του κύκλου από τον στενότερο έως τον ευρύτερο ( δηλαδή, γείτονες, συγγενείς, φορείς παροχών του κράτους προς πρόσφυγες ). Πολύ σύντομα ο άνθρωπος αυτός, αφού μεγάλωσε σε συνθήκες πολύ μειονεκτικές, αποφάσισε ότι εάν πραγματικά ήθελε να προοδεύσει θα έπρεπε να στηριχθεί στον εαυτό του και να μην αφήσει κανέναν άλλον να του υποδείξει την θέση του στη κοινωνία η οποία την εποχή εκείνη ήταν ακριβώς όπως και των Ελλήνων τις παραμονές της επανάστασης του 1821 : οικονομικά πολύ δυσχερείς συνθήκες, εξωφρενικές απαιτήσεις προς το άτομο του από άτομα που φέρονταν ως οικογένεια αλλά ήταν πολύ υπονομευτικά, και μία ενεργή καταπολέμηση του ανθρώπου αυτού σε όλες του τις προσπάθειες για εκπαίδευση και διαφυγή από την ανέχεια.
Ο άνθρωπος αυτός, αφού αποφάσισε να στηριχθεί στον εαυτό του διακήρυξε τον εαυτό του κεφαλή της οικογένειας, ανέλαβε τα οικονομικά και διοικητικά ινία της, και κατέστρωσε στρατηγικό σχέδιο βελτίωσης της δικής του κατάστασης αλλά και όλων όσων ήταν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν και κυρίως αυτών που ήταν αδύναμοι, δηλαδή τα παιδιά.
Στην πορεία της ζωής του ο άνθρωπος αυτός προσεγγίστηκε ιδεολογικά από πολλές δυνάμεις οι οποίες βλέποντας την ορμή του και την δυνατότητα που είχε να θέτει ένα σοβαρό παράδειγμα στους γύρω του για το τι είναι εφικτό να γίνει, τον θεώρησαν επικίνδυνο στοιχείο που χρήζει ανάγκη εντάξεως και χειραγωγήσεως, ακριβώς όπως οι Έλληνες έδειξαν με τον αγώνα του 1821 αλλά και πιο πριν τι είναι εφικτό να γίνει σε πείσμα της επιδείξεως δύναμης από αυτούς που επιζητούν και επιβάλλουν την υποδούλωση κοινωνικά, προσωπικά και ιστορικά.
Μέσω της διαδικασίας του trial and error ο άνθρωπος αυτός κατάλαβε την προσπάθεια χειραγώγησης και ελέγχου και στην περίπτωση του πολέμου και στην περίπτωση της ειρήνης.
Ιδιαίτερα στην περίπτωση της ειρήνης είδε πόσο πολεμήθηκε με όπλα όπως γραφειοκρατία, υπουργικές διατάξεις, ρουσφετολογία, κοινωνικά καταστροφικές ‘ μεταρρυθμίσεις’ οι οποίες παρ’ όλες τις προσπάθειες του από τις νευραλγικές θέσεις στις οποίες βρισκόταν ( ως δημόσιος υπάλληλος στην εφορία ο οποίος όμως έχει μελετήσει όλες τις διατάξεις και τις χρησιμοποιεί για να προστατεύει τόσο τον πολίτη ως άτομο όσο και το κοινωνικό σύνολο ) ό,τι έχτιζε γκρεμίζονταν με μία δεσποτική και ολοκληρωτική και άκρως αυθαίρετη υπογραφή από ‘ αρχές’ οι οποίες επανδρώνονταν από ακριβώς τα ίδια άτομα και οικογένειες οι οποίες εξυπηρετούσαν τον κατακτητή και τον εαυτό τους και πριν από το 1821.
Έχοντας συνειδητοποιήσει αυτό το πράγμα ο άνθρωπος αυτός αποφάσισε να απορρίψει τις πεπατημένες ιδεολογικές οδούς και να ακολουθήσει την πλέον επικίνδυνη και ελάχιστα χρησιμοποιημένη οδό της ειρήνης και ελευθερίας η οποία φυσικά οδηγεί στην απελευθέρωση των Ελευθέρων Ανδραπόδων σε μία προσωπική αλλά αργότερα και κοινωνική επανάσταση ίδιου βεληνεκούς με αυτήν του 1821.
Με την επιστημονική μέθοδο καλλιέργησε αυτή την οδό αλλά όπως και το Ελληνικό Έθνος εμπιστεύτηκε τον φαινοτυπικό οικογενειακό του κύκλο ότι θα τον υποστήριζε και θα τον κάλυπτε χωρίς να ελέγξει με τον τρόπο που έχουμε πει σε προηγούμενα άρθρα εάν όντως το φαινοτυπικά οικογενειακό σύνολο ήταν και ουσιαστικό. Συνεπώς δεν υπολόγισε σωστά και εμπιστεύτηκε λάθος, με συνέπεια όλη του η δουλειά και ο αγώνας να υπονομευθεί ακριβώς όπως η ανεξαρτησία του Έθνους υπονομεύθηκε και υπονομεύεται ακόμα και σήμερα.
Αυτή η συνεχής υπονόμευση οδήγησε στο να δολοφονηθεί και η δολοφονία του αυτή να συγκαλυφθεί με τέτοιο τρόπο ώστε οι συνθήκες θανάτου του να παραμένουν μυστήριο με συνεχείς μέχρι των ημερών μας διάτρητες επίσημες κρατικές ‘επεξηγήσεις’ οι οποίες υποδεικνύουν μεν την κλίμακα αυτών που είχαν συμφέρον από τον θάνατο του και την παύση της δράσεως του, όπως ακριβώς είναι εμφανές ποιοι επωφελούνται από την κακομεταχείριση και κοινωνική αλλά και ουσιαστική πολλές φορές θανάτωση ολόκληρων λαών, εάν μόνο κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις που υπάρχουν σε προηγούμενα άρθρα και διατηρήσουμε το σθένος ώστε να τις απαντήσουμε αντικειμενικά.
Σε αυτό το προφίλ ενός θετικού ανθρώπου και αγωνιστή μέσα στον αφανή πόλεμο που γίνεται στο άτομο κατά την διάρκεια της ειρήνης ταιριάζει όλος ο κόσμος που θέλει ελευθερία του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής χωρίς την υποκρισία, την παραμυθία και τον καταπιεστικό συμβιβασμό / υποδούλωση που χαρακτηρίζει τα Ελεύθερα Ανδράποδα.
Ο υπαρκτός αυτός άνθρωπος ονομάζεται Γεώργιος Αλεξίου Γεριτσίδης, εργάστηκε ως εφοριακός υπάλληλος προστατεύοντας από οικονομική χρεοκοπία πολλούς πολίτες και περιορίζοντας την παράνομη δράση άλλων φορέων, παρασημοφορήθηκε κατά την διάρκεια ενός πολέμου τον οποίο μίσησε ( και ονόμαζε το παράσημο αυτό το οποίο ήταν πεταμένο στο βάθος του εκάστοτε ντουλαπιού ‘ τσίγκινο’ ) και στήριξε αφανώς και μέσω ιδεολογικής εκπαιδεύσεως το κίνημα Ειρήνης το οποίο αντιπροσωπεύτηκε λαμπρά από τον Γρηγόρη Λαμπράκη και δολοφονήθηκε όταν υπηρετούσε ως εφοριακός ελεγκτής στη εφορία χημικών την 17η Νοεμβρίου 1973. Μέχρι σήμερα ο φόνος του αναφέρεται ετησίως στα θύματα του Πολυτεχνείου και σχετικά με το έργο του ως δημόσιος υπάλληλος μνημονεύεται ως ‘ παθών εν υπηρεσία και ένεκα ταύτης’.
Ο λόγος που επελέγη ο άνθρωπος αυτός (από τους μυριάδες άλλους αφανής Έλληνες οι οποίοι θα μπορούσαν πολύ εύκολα να μνημονευθούν) ως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της επετείου της διακήρυξης της ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους είναι διότι θα τον χρησιμοποιήσουμε και ως πραγματικό πρότυπο για την διακήρυξη για την οποία ξεκινάμε σήμερα την 25η Μαρτίου του 2008 να προετοιμαζόμαστε με σωστή γνώση των πραχθέντων αλλά και σωστή επίγνωση του εαυτού μας και του περιβάλλοντος μας ώστε να γίνουμε ικανοί να την υποστηρίξουμε και να την διαφυλάξουμε :
Όταν ο Γεώργιος Γεριτσίδης εισέπραξε για πρώτη φορά τον μισθό του (ως υπάλληλος στις αλυκές της Ξάνθης) και επέστρεψε στην οικία του, ο εν ζωή πατέρας του (ο οποίος έχουμε πει ότι είχε σπάσει και είχε αποδείξει ότι δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του ρόλου του αρχηγού της οικογένειας) στεκόταν στην πόρτα και απλώνοντας το χέρι του ζήτησε με μια αυταρχική κίνηση να του παραδώσει τον μισθό του. Ο Γεώργιος Γεριτσίδης του έδωσε ένα ικανό χαρτζιλίκι και του είπε ότι είχε έρθει η ώρα να παραμερίσει και να αναλάβει ο ίδιος την αρχηγία της οικογένειας και σαφέστατα την διαχείριση των πόρων που πλέον παρήγαγε εκείνος, πράγμα το οποίο έπραξε λαμπρά κατά την διάρκεια της ζωής του, ανεβάζοντας στην κοινωνικοοικονομική κλίμακα όλα τα μέλη της τόσο της εκτεταμένης και όσο και της πυρηνικής του οικογένειας έτσι ώστε να έχουν μια αξιοπρεπή και αξιοσέβαστη διαβίωση.
Ακολουθώντας λοιπόν το παράδειγμά του, σε εθνική κλίμακα ( και σαφώς και σε οικουμενική ) , έχει έρθει η ώρα ο καταδυναστευόμενος Ελληνικός Λαός ( όπως και κάθε καταδυναστευόμενος λαός όπως και αν ονομάζεται ) να διακήρυξη την ενηλικίωση του, γεγονός που σημαίνει ότι δεν χρειάζεται κηδεμόνες και διαχειριστές των πόρων που ο ίδιος παράγει ( πόσο μάλλον όταν από το 1821 μέχρι το 2008 έχει επανειλημμένως και πέραν κάθε αμφιβολίας αποδειχθεί, με στατιστική σημασία : p<0.001,> ότι κηδεμόνες αυτού του επιπέδου και σε τέτοια κλίμακα είναι παντελώς ανάξιοι, άχρηστοι και καταχρηστικοί και συνεπώς περιττοί και απαξιωμένοι στους ρόλους που διεκδικούν και κατέχουν, καθώς ευθύνονται για τον συνειδητό και επιδιωκόμενο αναχαιτισμό της ‘ενηλικίωσης’ των κηδεμονευομένων πληθυσμών των οποίων την κληρονομιά, περιουσία και μόχθο διαχειρίζονται, καπηλεύονται και κατασπαταλούν ) και να αναλάβει ο ίδιος ο Έλληνας πολίτης ( όπως και κάθε πολίτης απανταχού της οικουμένης και όλων των Εθνών ) την αναδιοργάνωση και το συμμάζεμα του οίκου του τον οποίον έχει υποχρέωση να διεκδικήσει, να οριοθετήσει, να αναπτύξει και να αξιοποιήσει ώστε να εξασφαλίσει τόσο στον εαυτό του όσο και στους απογόνους του, τους μελλοντικούς δικαιούχους αυτού του οίκου, την ζωή που πραγματικά δικαιούται ως άνθρωπος να παρέχει στον εαυτό του και οι απόγονοι του δικαιούνται ως άνθρωποι να έχουν.
2 comments:
Κατ' αρχάς θά πρέπει κανείς νά σε συγχαρεί για τήν πολύ σωστή ιστορική τεκμηρίωση όλων αυτών που παραθέτεις γιά να στηρίξεις τήν θέση σου περί κατάφορης προδοσίας των ελληνικών συμφερόντων τού απελευθερωτικού αγώνα από τούς εκφραστές του Κεφαλαίου της εποχής. Αυτό είναι εξάλλου ένα ιστορικό γεγονός στο οποίο κάθε ιστορικός ο οποίος είναι ρεαλιστής καί αντικειμενικός, ασχέτως προσωπικής ιδεολογίας, μοιραία οδηγείται. Μη δογματικοί Μαρξιστές κοινωνικοί επιστήμονες, διεθνώς καταξιωμένοι (βλέπε π.χ., Νίκος Μουζέλης (1979), Modern Greece: Facets of Underdevelopment) στηρίζονται ακριβώς εκεί (στήν κατάφορη επέμβαση του εξωτερικού κεφαλαίου αλλά καί τήν μειοδοτική συμπεριφορά της εγχώριας πλουτοκρατικής τάξη), γιά νά κρατηθεί η αγροτική τάξη σε κατάσταση απόλυτης εξάρτησης από τό κεφάλαιο των πόλεων, καί ενώ στη Ευρωπαϊκή Δύση η αγροτική παραγωγή μπόρεσε να συγχρονισθεί με τον βιομηχανικό καπιταλισμό των πόλεων, στήν Ελλάδα και κατά τόν 19ο αιώνα, παρατηρείται αυτή η οπισθοδρόμηση καί η ασυνέπεια στις δύο μορφές παραγωγής, με στόχο η αγροτική παραγωγή να είναι πάντα σε σχέση εξάρτισης από το κεφάλαιο. Αυτή η δομική "ασυνέπεια" είναι υπεύθυνη για τήν μαζική μετανάστευση Ελλήνων στα μέσα του περασμένου αιώνος, καθώς και για τίς πελατιακές σχέσεις που χαρακτηρίζουν την Ελληνική κοινωνία σήμερα.
Πιστεύω ότι το παράδειγμα του Γ. Γεριτσίδη είναι αντιπροσωπευτικό μιάς ομάδας ανθρώπων με καθαρό πνεύμα, πραγματικών ἀνθρώπων (μέ τήν σωστή κοινωνική καί φιλοσοφική έννοια) καί πατριωτών (και όχι επαμφοτεριζομένων πολιτικάντιδων), ανδρών δηλαδή που, με τήν κατάλληλη ειλικρινή βοήθεια, συνδρομή καί συνεργασία από άλλους εξίσου συμμετέχοντες στό ίδιο όραμα ανθρώπους, θά μπορούσαν να ανοίξουν μιά άλλη εποχή.
Η άναρχη μεταβιομηχανική, ισοπεδωτική κοινωνία, που αφαιρεί συστηματικά κάθε αξία από τήν προσπάθεια επίτευξης ενός καλύτερου εαυτού, που στρεβλώνει καί διακομωδεί τήν πίστη στον άνθρωπο καί στόν Δημιουργό του έτσι ώστε νά γίνει ακόμα πιό πιστός καταναλωτής, ακόμη πιό προβλέψιμος υπήκοος, ακόμη περισσότερο επιρρεπής στό φτηνό, χαμηλό καί το χαμερπές, τό υλικό καί χειροπιαστό καί να αποξενωθεί, εντελώς αν γίνεται, από τήν αγάπη,τό όραμα, τήν πίστη, τήν ελευθερία νού, σκέψης καί κρίσης, χρειάζονται αντίδοτα σαν τόν Γεώργιο Γεριτσίδη.
Στό πλαίσιο αυτό, η δική σου συμβολή με τό blog σου είναι πολύτιμη, και εύχομαι νά υπάρξουν πολλοί που θα ανταποκριθούν στο κάλεσμά σου.
Πρός επιβεβαίωση της "κρυμμένης ατζέντας" καί της ορθότητος της θέσης σου για τά ΜΜΕ, έχω να παρατηρήσω τό εξής άτοπο: Οι καταρακτώδεις βροχές στην Ελλάδα, ενώ άλλες εποχές είχαν επιφέρει την διαβεβαίωση της ΕΥΔΑΠ οτι "δέν τίθεται θέμα επάρκειας", τώρα αγνοούνται ώς προς τήν σχέση που έχουν με τό συγκεκριμένο πρόβλημα. Γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης μόνο εκεί που μπορούν να "πουλήσουν" ακροαματικότητα, δηλ., στις καταστροφές, στίς εικόνες των πλημμυρισμένων υπογείων, σε γιαγιάδες με μαντήλια να βγάζουν νερά κλπ., που όσο και αν είναι αλήθεια γιά τά συγκεκριμένα άτομα, επισκιάζουν την πραγματική εικόνα. Παράλληλα όμως, βομβαρδίζεται συνεχώς ο (καταναλωτής νερού) καί πολίτης οτι θα υπάρξει βραχυπρόθεσμο καί μακροπρόθεσμο πρόβλημα επάρκειας νερού, κυριολεκτικά "βρέξει-χιονίσει", όσο και αν βρέξει και όσο και άν χιονίσει. Ας σκεφτούμε γιατί γίνεται αυτό, σέ τί εισπρακτική πολιτική αποσκοπεί, σέ τί επενδυτές τύπου ΟΤΕ προσπαθεί να προσελκύσει, καί πώς "προετοιμάζεται" ο καταναλωτής να τό δεχθεί από τόν Μάρτιο. Ας ρωτήσουμε επίσης, σέ ποιούς καταναλωτές νερού απευθύνονται: Στούς απλούς φουκαράδες που ποτίζουν τήν γλάστρες τους ή τό κηπάκι τους (που θά πρέπει στό τέλος να τό κάνουν είτε στα μουλωχτά, είτε να έχουν τύψεις συνειδήσεως)ή σέ εκείνους, πολιτικούς καί μη που θα γεμίζουν τίς πισίνες τους (π.χ., βλέπε τό θέμα Μαρίκας Μητσοτάκη κατά την περίοδο της Οικουμενικής), ή τίς βιομηχανίες, σαν τήν Κόκα Κόλα που είτε αντλεί είτε όχι νερό γιά τό ποτό της από δικό της πηγάδι, επιβαρύνει τόν υπάρχοντα υδροφόρο ορίζοντα, ή τά μεγάλα ξενοδοχεία με τίς πολλαπλές πισίνες (μή θαλασσίου νερού). Ας σκεφτούμε τέλος, γιατί έγινε πρόσφατα (βλέπε ΣΚΑΙ 27/3/2008)εκείνο τό περίεργο ρεπορτάζ γιά τούς "παλιούς μετρητές νερού" που καταγράφουν, δήθεν, μόνο τό 40% της πραγματικής κατανάλωσης. Μέ αυτή τήν λογική, λοιπόν, μιά αύξηση της τάξεως του 60% θά επαναφέρει τά πράγματα στή θέση τους...(χωρίς μάλιστα να έχουν γίνει και αυξήσεις, αφού θα μιλάμε μόνο γιά απλή επαναφορά της "σωστής" κατανάλωσης.
Τα ερωτήματα αυτά πρέπει να απαντηθούν από εσάς. Οι απαντήσεις τους θα αποκαλύψουν, στην συγκεκριμένη περίπτωση, "την κρυμμένη αντζέντα" στα ρεπορτάζ λειψυδρίας, τα οποία προβάλλοντας μιά όψιμη περιβαλλοντολογική συνείδηση και αγωνία ενός κράτους (που δεν κάνει τίποτε για τόν Ασωπό, τα μεταλλεία, το κόψιμο των πεύκων από την ευγενή τάξη των "κατασκευαστών πολυκατοικιών", κλπ), εκμεταλλεύονται την αδυναμία αντίδρασης καί επιχειρούν τήν ποδηγέτηση μιάς συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης ἐμφυτεύοντας της σκέψεις καί απόψεις που δεν είναι δικές της.
Είναι καιρός να βλέπουμε (και νά διαβάζουμε) τα νέα ρωτώντας τούς εαυτούς μας τί αποσκοπεί ή συγκεκριμένη είδηση, γιατί έρχεται τήν συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μέ ποιές άλλες συνδυάζεται (πρίν καί μετά από αυτήν), γιατί επιλέγεται η συγκεκριμένη (μέσα σέ μία πληθώρα άλλων, εξ ίσου ή περισσότερο σημαντικών, τοπικών καί διεθνών)καί πόσο πασχίζει τό ανδρίκελο με τό μικροφωνο που τίς παρουσιάζει νά πείσει ότι "δικαίως" την παρουσίαζει.
Post a Comment