Ένα Κοίταγμα στον Καθρέφτη ( μέρος 1ο)

Ο καθρέφτης είναι ένα από τα πιο απειλητικά και συγχρόνως απαραίτητα στοιχεία μέσα σε κάθε σπίτι. Καθημερινά όλοι μας πλησιάζουμε τον καθρέφτη αλλά αντί να τον χρησιμοποιούμε όπως θα έπρεπε, δηλαδή ως ένα μέσο για την δική μας ευχαρίστηση και λειτουργικότητα, τον χρησιμοποιούμε ως μέσο καταδυνάστευσης, υποδούλωσης και απόκρυψης της προσωπικότητας μας τις περισσότερες φορές.

Πώς γίνεται αυτό ;

Πολύ σπάνια πλησιάζουμε τον καθρέφτη για να ευφρανθούμε από αυτό το οποίο θα δούμε. Αντιθέτως, όλοι πλησιάζουμε με άγχος, έτοιμοι να εντοπίσουμε ακόμα και με μεγεθυντικό φακό τα ‘άσχημα’ , αδιόρθωτα’, ‘απαράδεκτα’ γνωρίσματα επάνω μας τα οποία μας αφαιρούν το δικαίωμα να αισθανόμαστε καλά, να προχωρούμε στον δρόμο με χαρά και αυτοπεποίθηση και σαφέστατα δεν μας επιτρέπουν να δώσουμε καθόλου αξία σε όλα τα πολύ καλά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά μας. ‘Έτσι ο καθρέφτης γίνεται μέσο ελέγχου και καταστολής της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας και μοναδικότητας και διευκολύνει πλήρως την δημιουργία Ελευθέρων Ανδραπόδων.

Μα δεν πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε ωραίοι και σωστοί ;

Και βέβαια πρέπει να προσπαθούμε καθημερινά να βελτιώνουμε τον εαυτό μας ώστε να αισθανόμαστε πιο δυνατοί, με πιο πολύ έλεγχο και με πιο πολύ όρεξη για την ζωή ( πέρα από δραστηριότητες κλισέ που προβάλλονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όπως συνεχή εξαντλητική πορεία από εμπορικό κέντρο σε εμπορικό κέντρο, από νυχτερινό κλαμπ σε νυχτερινό κλαμπ και από αισθηματική / ερωτική σχέση σε αισθηματική / ερωτική σχέση ) και τις δραστηριότητες της από πρίν. Αν δεν το αισθανόμαστε αυτό αλλά αντιθέτως αισθανόμαστε άγχος, αμφιβολία για τον εαυτό μας και τις δυνατότητες μας, απογοήτευση από το άτομο μας, ντροπή για την ύπαρξη μας και τα χαρακτηριστικά μας, μειονεκτικά και υποτονισμένα τότε δεν επιτυγχάνουμε βελτίωση με την μέθοδο που ακολουθούμε αλλά αντιθέτως προκαλούμε ύφεση της προσωπικότητας μας και των δυνατοτήτων μας και αντί να ζούμε πραγματικά διάγουμε σε μία κατάσταση καταστολής.

Και πως μας το προκαλεί ο καθρέφτης αυτό ;

Όπως είπαμε πλησιάζουμε τον καθρέφτη όχι για να δούμε με ευχαρίστηση αυτό που θα μας δείξει ώστε να πάρουμε ενέργεια για να το εξελίξουμε ακόμα περισσότερο αλλά με φόβο και αποστροφή ή με άγχος και καταναγκασμό για να καμουφλάρουμε, κρύψουμε, ‘διασκεδάσουμε’ μέρη μας τα οποία αντικειμενικά είναι και λειτουργικά και απαραίτητα και τα οποία απορρίπτονται όχι από κάποια φυσική διαδικασία αλλά από μία άκρως τεχνητή κοινωνική επιταγή στην οποία θεωρητικά, όπως κάθε Ελεύθερο ανδράποδο, έχουμε την επιλογή να συμμορφωθούμε αλλά στην ουσία εκβιαζόμαστε και τρομοκρατούμαστε στο να το κάνουμε.

Έτσι ο καθρέφτης μας κάνει να αισθανόμαστε ότι είμαστε πάντα υπο κρίση ή έλεγχο συνήθως με κριτήρια τα οποία δεν έχουν καμμία σχέση με την φύση ή με την υγεία και το καλώς έχειν και του σώματος και του ψυχισμού μας και μας εμποδίζει να ηρεμήσουμε και να γνωρίσουμε τον εαυτό μας χωρίς να φοβόμαστε αν θα είναι ‘συμβατός’ ή ‘ταιριαστός’ λες και τα άτομα μίας κοινωνίας οφείλουν να είναι φτιαγμένα με καρμπόν για την σωστή της λειτουργία ή για να αποδείξουν ότι ανήκουν σε αυτήν.

Μα δεν χρειάζεται η κοινωνία συμβατούς και ταιριαστούς ανθρώπους για να λειτουργήσει ;

Για να απαντήσουμε σωστά σε αυτή την ερώτηση όπως και σε κάθε ερώτηση που οποιοσδήποτε μπορεί να μας θέσει πρέπει να έχουμε ξεκαθαρίσει πλήρως τι εννοούμε ‘συμβατός’ και ‘ ταιριαστός’ και με τι θα πρέπει να είναι ‘συμβατός’ και ‘ταιριαστός’ και για ποιόν στόχο.

Εάν ορίσουμε ότι λειτουργία της κοινωνίας είναι η υγιής ανάπτυξη της ώστε να είναι όλο και λιγότερο καταχρηστική προς το περιβάλλον της, όλο και περισσότερο υποστηρικτική για τα μέλη της ( δηλαδή σε θέματα παροχών και υποστήριξης προς το άτομο και τις ανάγκες του προσωπικά και εξατομικευμένα και όχι γενικά ) και όλο και λιγότερο απαιτητική από τα μέλη της ( σε θέματα διαδικαστικά και υποστήριξης της κοινωνικής / κρατικής μηχανής όπως φόροι, εισφορές, κλπ ) τότε ο ‘συμβατός’ και ‘ταιριαστός’ άνθρωπος είναι αυτός ο οποίος δεν ανησυχεί για το αν η κοινωνία θα επιβεβαιώσει και προσυπογράψει την ύπαρξη του με βάση την στολή παραλλαγής την οποία φοράει και η οποία αποτελεί κώδικα υποτέλειας σε συγκεκριμένα υποσύνολα εντός της κοινωνίας.

Αυτός ο συμβατός και ταιριαστός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που ανησυχεί και μεριμνά για την λύση των προβλημάτων. Αυτός ο άνθρωπος ευχαριστιέται με το να λύνει προβλήματα ώστε το περιβάλλον του να αποτελείται από χαρούμενους ανθρώπους οι οποίοι αισθάνονται ασφαλείς ώστε να μιλούν ελεύθερα, να σκέφτονται ελεύθερα, να εκφράζουν τις σκέψεις, τις προτιμήσεις και τις φιλοδοξίες τους ελεύθερα χωρίς να φοβούνται ότι θα αντιμετωπιστούν αυτά με εχθρότητα, επιφύλαξη, απαξίωση ή ακόμη και κοροϊδία. Αυτός ο άνθρωπος ενδιαφέρεται να φέρει αποτελέσματα και για να το κάνει δεν φοβάται να ασχοληθεί με οτιδήποτε ασχέτως κοινωνικού κύρους και δεν φοβάται να προασπίσει τις λογικές και ηθικές κατευθύνσεις οι οποίες υπάρχουν ακριβώς για να εξασφαλίσουν την σωστή, σίγουρη και γρήγορη εξέλιξη της κοινωνίας σε επίπεδα που πολλές φορές τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χαρακτηρίζουν ουτοπικά.

Αν όμως ορίσουμε ότι λειτουργία της κοινωνίας είναι η διαιώνιση και συντήρηση μίας νοσηρής κατάστασης στην οποία αφειδώς χάνονται, κλέβονται και κατασπαταλούνται πόροι όλων των ειδών ( περιβάλλοντος, ανθρωπίνου δυναμικού, ευφυΐας, ευρεσιτεχνίας, κόπου, χρόνου και χρήματος ) ώστε να εξασφαλιστεί η παρασιτική επιβίωση φτωχού αριθμού οικογενειών ανα την υφήλιο σε βάρος των μυρίων άλλων οι οποίες άλλες μύριες οικογένειες είναι και υπεύθυνες για την όποια επιβίωση έχουμε επιτύχει μέχρι τώρα ως ανθρώπινο είδος, τότε ασφαλώς ο ‘συμβατός’ και ‘ταιριαστός’ άνθρωπος αλλάζει. Το άτομο που περιγράψαμε παραπάνω είναι άκρως ασύμβατο σε αυτήν εδώ την κοινωνία. Για αυτήν εδώ την κοινωνία ‘συμβατός’ και ‘ταιριαστός’ είναι ο τρόφιμος του στρατοπέδου συγκέντρωσης : πρέπει πάση θυσία να μοιάζει με τους γύρω του στα πάντα, να φοράει συγκεκριμένη στολή δια ροπάλου, να λέει και να πράττει συγκεκριμένα λόγια και πράξεις προετοιμασμένα από πρίν για αυτόν από κάποιους τρίτους, και ασφαλώς να φοβάται τόσο πολύ που να μην σκέφτεται λέγοντας φράσεις όπως ‘ δεν θα μπω σε αυτό το σκεπτικό’, ‘ δεν θα κάνω αυτό το τριπάκι’, ‘δεν θα το ανοίξουμε τώρα αυτό’, ‘ αυτό δεν θα το συζητήσουμε/ κρίνουμε/ αποφασίσουμε / αλλάξουμε εμείς’, κλπ.

Σαφώς αφού η κοινωνία αυτή που μόλις περιγράψαμε είναι παρασιτική και πολεμάει όπως ο καρκίνος το ίδιο το σώμα που την συντηρεί, δεν είναι καθόλου βιώσιμη και έχει ημερομηνία λήξης σε αντίθεση με την πρώτη η οποία είναι και βιώσιμη και υποστηρικτική προς το περιβάλλον της ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωση της.

Εάν πλησιάζουμε τον καθρέφτη μας με χαρά για να αντικρίσουμε αυτό το οποίο είμαστε και με κίνητρο να αναδείξουμε και όχι να κρύψουμε την ιδιαιτερότητα και την προσωπικότητα μας ως άτομα εναρμονισμένα με τη φύση, την λογική και κατά συνέπεια την υγιή ηθική, η οποία απορρέει απο αυτήν, τότε είμαστε άτομα που ανήκουμε σε εκείνη την πρώτη κοινωνία η οποία είναι βιώσιμη και θα επιβιώσει.

Εάν πλησιάζουμε τον καθρέφτη μας με άγχος και φόβο και δυσαρέσκεια έτοιμοι να πούμε τι δεν μας αρέσει χωρίς όμως μεγάλο κίνητρο ή πίστη ότι αυτό που δεν μας αρέσει μπορεί να αλλάξει και ελέγχουμε τον εαυτό μας σε κατάσταση που περιέρχονται οι στρατιώτες πριν βγουν έξω και στηθούν στην σειρά για γενική επιθεώρηση και αναφορά, τότε είμαστε άτομα που ανήκουμε στην άλλη κοινωνία η οποία είναι νοσηρή και η οποία έχει ημερομηνία λήξης αλλά και η οποία επιβάλλει και σε εμάς μια ημερομηνία λήξης πολύ πριν του θανάτου μας.

Και πως μεταφέρουμε αυτό το κοίταγμα στον καθρέφτη σε κρατικό επίπεδο με άτομα τις εθνότητες ;

Όπως έχουμε πεί στην αναλογία με τις μπάμπουσκες σε προηγούμενο μας άρθρο, αυτό το οποίο συμβαίνει στο ατομικό επίπεδο είναι ακριβώς αυτό το οποίο συμβαίνει και σε κάθε άλλο επίπεδο με μόνη διαφορά την έκταση και την κλίμακα. Η κοινωνία των εθνών σαφώς δεν αποτελεί εξαίρεση. Ας συνεχίσουμε λοιπόν για να το δείξουμε αυτό το παράδειγμα μας από το προηγούμενο άρθρο και ας δούμε πώς ως έθνος οι Έλληνες ( και όχι μόνο οι Έλληνες αλλά κάθε εθνικό σύνολο το οποίο είναι πραγματικό και όχι κατασκευασμένο ) είναι μέλη του πρώτου είδους λειτουργικότητος της βιώσιμης κοινωνίας και βάλλονται με κάθε είδους χειραγωγήσεις ( όπως δείξαμε στο προηγούμενο άρθρο ) ώστε να μετατραπούν στο δεύτερο είδος που αποτελεί την νοσηρή κοινωνία που οδεύει προς καταστροφή.

Για να μπορέσουμε να δείξουμε αυτό, το πρώτο το οποίο πρέπει να κάνουμε είναι να ορίσουμε ( ή να απαντήσουμε ) ποιος είναι ο πραγματικός Έλληνας και πώς τον ξεχωρίζουμε από τους υπόλοιπους ; ( αυτό ισχύει και για οποιαδήποτε άλλη εθνότητα και όχι μόνο για τους Έλληνες τους οποίους εδώ χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα )

Το πρώτο λογικό επίπεδο του ορισμού είναι ότι Έλληνας είναι αυτός που ανήκει και αντιπροσωπεύει το Ελληνικό Έθνος.

Τι εννοούμε όμως ανήκει και αντιπροσωπεύει ;

Ανήκει σε ένα σύνολο αυτός ο οποίος το προστατεύει, το καλλιεργεί, το αναδεικνύει και το προωθεί με την αγάπη με την οποία κάποιος παρουσιάζει ένα έργο που του έχει παραδοθεί με εμπιστοσύνη και που ο ίδιος έχει αναλάβει και εξελίξει ώστε οι επόμενες γενιές που θα ανήκουν σε αυτό το σύνολο να είναι δυνατές, χαρούμενες και υπερήφανες.

Αντιπροσωπεύει ένα σύνολο αυτός που ανήκει σε αυτό και που με την συμπεριφορά του, την σκέψη του, την εργασία του, τις πράξεις του, την διασκέδαση του και τις αποφάσεις του τηρεί και προστατεύει τις ιδεολογικές, ηθικές και καθημερινές αρχές με βάση τις οποίες το σύνολο αυτό ορίζεται.

ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΝΟΛΟ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΑΙΡΕΙ, ΤΟ ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ, ΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ, ΤΟ ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ, ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΖΗΜΙΑ, ΤΟ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΕΙ Η΄ ΤΟ ΦΘΕΙΡΕΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΜΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ, ΜΕΣΟ Η΄ ΛΟΓΟ.

ΔΕΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΕΝΑ ΣΥΝΟΛΟ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΝΤΡΟΠΙΑΖΕΙ, ΔΕΝ ΤΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ, ΒΑΖΕΙ ΩΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΑΛΛΩΝ ΣΥΝΟΛΩΝ, ΔΙΝΕΙ ΛΑΒΕΣ ΣΕ ΑΛΛΑ ΣΥΝΟΛΑ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΝ, ΔΥΣΦΗΜΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΑΥΤΟ Η΄ ΑΦΗΝΕΙ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΤΟ ΔΥΣΦΗΜΙΖΟΥΝ, ΛΙΒΕΛΛΟΛΟΓΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝ.

Συνεπώς, ο Έλληνας είναι αυτός που προστατεύει, καλλιεργεί, αναδεικνύει και προωθεί με αγάπη την Ελληνική ταυτότητα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί χωρίς να σπάει τους Ελληνικούς ηθικούς και συμπεριφορικούς κανόνες και τηρεί και προστατεύει την Ελληνική ιδεολογία και ηθικές αρχές. Ο Έλληνας πλησιάζει στον εθνικό καθρέφτη και χαίρεται βλέποντας τις αρετές, επιτεύγματα και θριάμβους ιστορικά και καθημερινά και με όρεξη και χαρά επιζητεί την βελτίωση του και όχι την αλλοίωση του ώστε να ‘ταιριάξει’ και να είναι ‘συμβατός’ με ένα σύνολο το οποίο έχει ήδη αποδείξει ότι δεν είναι λειτουργικό και βιώσιμο.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ αυτός που ντροπιάζει την Ελλάδα προς τα έξω με υπονομευτικές πολιτικές οι οποίες προσδίδουν πλασματική αδυναμία και δουλοπρέπεια στο Ελληνικό Εθνικό σύνολο ( και σε κάθε Εθνικό σύνολο το οποίο είναι πραγματικό και όχι κατασκευασμένο αφού μία από τις βασικές δυνάμεις που δημιουργούν ένα σύνολο είναι η αίσθηση υπερηφάνειας και δύναμης ύπαρξης που έχουν τα μέλη του όταν το δηλώνουν ), αυτός που δεν προασπίζει το Ελληνικό σύνολο προς τα έξω αλλά και ως προς τις εσωτερικές του ανάγκες, αυτός που δίνει προτεραιότητα άλλου συνόλου εκτός του Ελληνικού ( από εθνικό έως οικονομικό σύνολο ) και σαφέστατα δεν είναι Έλληνας αυτός ο οποίος δυσφημίζει τους Έλληνες , τις πράξεις και τους αγώνες τους καθώς και τα κεκτημένα τους σε όλα τα επίπεδα ( από εδαφικά κεκτημένα έως κεκτημένα κοινωνικοοικονομικής ευημερίας και πρόνοιας ) και αφήνει άλλους να δυσφημίζουν, συκοφαντούν και λιβελλολογούν τις ικανότητες, την ταυτότητα, τρόπο ζωής, φιλοσοφία, επιτεύξεις και επιδιώξεις των Ελλήνων.

Θα μπορούσαμε να είχαμε κάποια παραδείγματα ;

Υπάρχουν μυριάδες σύγχρονα παραδείγματα από τα οποία και θα παρουσιάσουμε ορισμένα τις επόμενες δύο εβδομάδες.

Οι παραπάνω αρχές δεν ισχύουν μόνο για το Εθνικό σύνολο που ονομάζεται Έλληνες αλλά και για κάθε άλλο το οποίο έχει δημιουργηθεί αυθόρμητα και όχι κατασκευαστεί από τρίτες δυνάμεις. Εάν ανήκετε σε κάποιο Εθνικό σύνολο που έχει δημιουργηθεί αυθόρμητα και όχι από σχεδιασμό τρίτων δυνάμεων θα χαιρόμουν να άκουγα από εσάς.