Ασφάλεια

Από πάρα πολύ νωρίς στην ανατροφή και κοινωνικοποίηση του καθενός από εμάς μας διδάσκεται ένας συνεχής εκφοβισμός και μία διαστρέβλωση της σωστής έννοιας δράσης, αντίδρασης και ανάδρασης του ατόμου με το περιβάλλον του σε κοινωνικό αλλά και σε φυσικό επίπεδο. Σήμερα αντί να ξεκινήσουμε δείχνοντας ποιο είναι το λάθος και μετά αυτό το οποίο ορθώς ισχύει ασχέτως προπαγάνδας ή φιλοσοφίας, θα ξεκινήσουμε δείχνοντας αυτό που πραγματικά και άρρηκτα ισχύει για τον άνθρωπο και την επίδραση του στην κοινωνία και το περιβάλλον και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αλλάξει ασχέτως εάν εμείς το λαβαίνουμε υπ’ όψιν ή όχι.

Από την στιγμή της γέννησης ή ακόμα και της συλλήψεως του, το άτομο έχει τεράστια επίδραση στο περιβάλλον του διότι σε μία ήδη ισχύουσα κατάσταση ( ασχέτως της ποιότητος της κατάστασης αυτής ) εισάγεται ο εαυτός του ως μία καινούργια μεταβλητή και αρχικά ως ένας πολλά υποσχόμενος αστάθμητος παράγοντας. Πάντα και σε κάθε περίπτωση το καινούργιο άτομο το οποίο έρχεται δρά ως καταλύτης για την πολύ πιο έντονη συμπεριφορά και προσανατολισμό όλων των ατόμων του άμεσου κατ’ αρχάς και πολύ σύντομα και του ευρύτερου κοινωνικού κύκλου του. Όμως όπως κάθε καταλύτης σε κάθε επίπεδο και πτυχή της φύσης από την χημεία έως την ψυχολογία ΔΕΝ ΔΡΑ ΩΣ ΜΕΤΟΥΣΙΩΤΗΣ / ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΗΣ ΑΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΑΛΛΑ ΩΣ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΑ.

Δηλαδή, ένα μωρό το οποίο έρχεται σε ένα ζευγάρι το οποίο δεν έχει βάσεις συνοχής και αρμονίας μεταξύ του ( όχι στην περίπτωση που κινήσεις χειραγώγησης ενδεχομένως να κρύβουν την πραγματική σχέση ) αυτό το οποίο θα κάνει ως καταλύτης είναι να αναδείξει την έλλειψη συνοχής και αρμονίας η οποία είναι προϋπάρχουσα με πολύ έντονα χρώματα. Ένα μωρό το οποίο έρχεται σε ένα ζευγάρι το οποίο έχει βάσεις συνοχής και αρμονίας ακόμα και εάν βάλλεται από κινήσεις χειραγώγησης τρίτων θα δράσει ως καταλύτης και θα αναδείξει αυτή την συνοχή και αρμονία επίσης σε πολύ έντονα χρώματα.

Η άφιξη ενός καινούργιου ατόμου θα ενδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό τις ήδη υπάρχουσες θέσεις και προσανατολισμούς του περιβάλλοντος του ΑΛΛΑ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ή ΝΑ ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΕΙ ΜΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΘΕΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ. Μπορεί στην επιφανειακή συμπεριφορά να υπάρξει έντονη αλλαγή ‘ πλεύσης ’ αλλά αυτή η αλλαγή πλεύσης λαβαίνει χώρα μόνο για να συνάδει με τον προσανατολισμό και το κίνητρο του ατόμου που ήδη προϋπήρχε. Π. χ. μία μητέρα η οποία πραγματικά και ουσιαστικά ως πρώτη προτεραιότητα έχει τα παιδιά της και όχι τον άνδρα της ή τους γονείς της ή τον εαυτό της μπορεί πρίν την άφιξη ενός τέκνου της ή και κατά την διάρκεια της κύησης και του πρώτου σταδίου ανατροφής να συναινεί και να συμπεριφέρεται με τρόπους που δεν δίνουν προτεραιότητα στο τέκνο αυτό εάν η ίδια χειραγωγείται στο να πιστεύει ότι ‘ είναι για το καλό του παιδιού / για να μη το βλάψεις / να μη το κρατήσεις πίσω / να μη το κάνεις περίεργο / να μη το κάνεις σα και σένα / κλπ ’. Όμως την στιγμή που η μητέρα αυτή συνειδητοποιήσει ότι αυτά που της προβάλλουν για το παιδί της όχι μόνο δεν είναι σωστά αλλά είναι και καταστροφικά, η καταλυτική δράση του τέκνου ενεργοποιείται καθότι η μητέρα δρά σύμφωνα με την ανέκαθεν πρώτη της προτεραιότητα του καλώς έχειν του παιδιού της και δεν αφήνει τίποτε το οποίο έχει καταστροφική επίδραση σε εκείνο να υπάρξει στο περιβάλλον του. Εάν η συνειδητοποίηση της καταστροφικής επίδρασης του περιβάλλοντος στο παιδί δεν ωθήσει τους γονείς να λάβουν θέση άμεσα και δραστικά προς την προστασία του παιδιού τότε άμεσα έχουν λάβει θέση και έχουν δείξει ανάγλυφα την πραγματική σειρά προτεραιοτήτων / αφοσίωσης / πίστης / αξιών που τους διέπει ασχέτως του τι ισχυρίζονται. Αυτή ακριβώς είναι η καταλυτική δράση ενός ατόμου στο περιβάλλον του και είναι αναπόφευκτη.

Γιατί είπαμε όλα τα παραπάνω και πώς εξυπηρετούν ως απεικόνιση της πραγματικής υπόστασης, δράσης, αντίδρασης και ανάδρασης του ατόμου μέσα στην κοινωνία ;

Με το παραπάνω παράδειγμα το οποίο είναι παγκοσμίως εν ισχύ σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις ασχέτως κουλτούρας και κοινωνικοοικονομικού επιπέδου, δείχνουμε άμεσα ότι ένα άτομο με την απλή ύπαρξη του και μόνο έχει τεράστιες επιδράσεις στο περιβάλλον του που ισοδυναμούν με αλυσιδωτές αντιδράσεις μίας πυρηνικής έκρηξης. Επίσης, δείξαμε ότι αυτού του είδους η επίδραση γίνεται είτε αποφασίσουμε να δράσουμε / αντιδράσουμε είτε φοβηθούμε και μείνουμε άεργοι : και στις δύο περιπτώσεις χαρακτηριζόμαστε και οι αντίστοιχες ευθύνες που αναλογούν με τον χαρακτηρισμό αυτόν μάς καταλογίζονται ούτως ή άλλως.

Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό ;

Θέλουμε να πούμε και να δείξουμε την πολύ απλή αλλά και για πολλούς τρομερά εκφοβιστική αλήθεια ότι κανείς ανεξαιρέτως και ασχέτως αποπειρών για αποσόβηση ευθυνών δεν απαλλάσσεται των ευθυνών αυτών αλλά είναι υπόλογος σε αυτές.

Γιατί είναι εκφοβιστικό αυτό ;

Διότι από πολύ μικρή ηλικία μας διδάσκεται ότι η ευθύνη είναι ένα τσεκούρι που ίπταται πάνω από το κεφάλι του κάθε ανθρώπου έτοιμο να του το πάρει, και η εξυπνάδα στην κοινωνία αυτή είναι να μπορέσεις να σπρώξεις μακριά το δικό σου τσεκούρι ώστε να πάει πάνω από το κεφάλι κάποιου άλλου, ασχέτως εάν το τσεκούρι αυτό παραμένει δικό σου. Συνεπώς, το να σου ειπωθεί ότι το τσεκούρι αυτό δεν φεύγει πάνω από το κεφάλι σου αλλά παραμένει και πιθανότατα γίνεται και μεγαλύτερο είναι άκρως εκφοβιστικό.

Ναι, αλλά τόσοι πετυχαίνουν ( από πολιτικούς, επιχειρηματίες, άνακτες έως γονείς, συγγενείς και φίλους ) να αποσοβήσουν τις ευθύνες τους και να τις φορτώσουν αλλού κάνοντας άλλους να πληρώνουν για αυτές. Πώς λοιπόν δεν αποσοβούνται οι ευθύνες ;

Οι ευθύνες δεν αποσοβούνται ποτέ και αυτό αποδεικνύεται σε όλες τις περιπτώσεις αλλά ιδιαίτερα στις περιπτώσεις των αρχηγών κάθε διαμετρήματος αφού όλοι ευθυτενώς και εύκολα μπορούν να υποδείξουν ή να αποκαλύψουν τον φταίχτη για πολλές καταστάσεις από την ακρίβεια μέχρι την κατάσταση της μετανάστευσης ανά τον κόσμο καθώς και από τις από κοινού αποδεκτές φράσεις τύπου ‘ όλοι οι πολιτικοί είναι βρώμικοι / αγορασμένοι / υπηρέτες του χρήματος’. Τι συμβαίνει λοιπόν ;

Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ότι αμέσως μετά από την πολύ σωστή εκτίμηση και απόδοση ευθυνών ακολουθεί η ρητορική ερώτηση ‘ και τι να κάνουμε ;’ ή κάποιο σχόλιο που δηλώνει ανικανότητα / αδυναμία του τύπου ‘ άστα αυτά / δεν γίνεται τίποτα / χαμένος κόπος / κλπ’.

Δηλαδή ;

Δηλαδή όπως στην περίπτωση του γονέα ο οποίος δεν έχει πρώτη προτεραιότητα το παιδί του αν και αυτό διακηρύττει, ο πολιτικός και κάθε άλλου είδους αρχηγός λειτουργεί ως καταλύτης και δείχνει περίτρανα ότι ο πραγματικός προσανατολισμός του πολίτη δεν είναι προς την προσωπική και γενική βελτιστοποίηση της καθημερινότητας αλλά αντιθέτως προς την μεγιστοποίηση της κακουχίας και της αντικειμενοποίησης του πλησίον, και συνεπώς και του εαυτού του. Ο κάθε ένας πολίτης με την έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης και ελέγχου των αντιπροσώπων αυτών οι οποίοι φανερά δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ούτε τηρούν τις υποσχέσεις τους δείχνει ότι συναινεί και επικροτεί την κατάσταση που επιβάλλεται. Αυτό πλέον διακηρύσσεται και μέσα από τα ΜΜΕ και τις δηλώσεις των κυβερνητικών εκπροσώπων όταν ισχυρίζονται και δικαίως σε αυτή την περίπτωση ότι ‘ ο λαός επικροτεί / συναινεί / διατάσσει / δίνει την εντολή για την συμπεριφορά που επιδεικνύω’ .

Μα πώς μπορείς να το λές αυτό όταν όλος ο κόσμος έχει σηκωθεί και έχει καθίσει με απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις και ‘ μποϋκοτάζ’ ;

Δυστυχώς όλο αυτό είναι ένα προπέτασμα και μία δικαιολογία για να αισθάνεται όλος ο κόσμος ότι έχει κάνει το καθήκον του ώστε να μη του καταλογιστούν ευθύνες ή να μη κατηγορηθεί ότι στην πραγματικότητα συναινεί στην υποδούλωση που του γίνεται, αλλά ταυτοχρόνως να μην επιτύχει τίποτα έτσι ώστε να συνεχίσει και αυτός αλλά και ο γείτονας ( ο οποίος αποτελεί πρωτίστης σημασίας μέτρο ) να είναι υποδουλωμένοι και ενταγμένοι σε ένα κατεστημένο στο οποίο με κάποιο τρόπο όλοι έχουν κάποιον να τους καταδυναστεύει και κάποιον που καταδυναστεύουν με τη σειρά τους ( ακόμα και εάν αυτός ο κάποιος είναι ο άστεγος του δρόμου ή η αδέσποτη γάτα ).

Οι απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις και μερικά ( όχι ολοκληρωτικά ) μποϋκοτάζ αποτελούν την αρχή μίας απειλής από τον λαό προς τους αντιπροσώπους του η οποία όμως ποτέ ( από την μεταπολίτευση και μετά ) δεν πραγματοποιείται. Η απεργία και η διαδήλωση έχουνε ισχύ όταν ο κάθε ένας από τους διαδηλωτές είναι πλήρως προετοιμασμένος, όχι να παίξει ξύλο με τα ΜΑΤ, αλλά να φέρει εις πέρας όλα τα slogan τα οποία αναγράφει στα πλακάτ. Δηλαδή, όταν αναγράφεται ότι ‘ δεν θα περάσει ο ασφαλιστικός νόμος’ αυτό θα πρέπει να είναι γραμμένο σε πέτρα και όταν ο αντιπρόσωπος δοκιμάσει την μπλόφα να δειχθεί ότι δεν είναι μπλόφα με το να αγνοηθεί πλήρως και από όλους ανεξαιρέτως τους διαδηλωτές η νομοθεσία αυτή συμπεριλαμβανομένης της άρνησης πληρωμής εισφορών και συμμόρφωσης με ο,τιδήποτε ο νόμος αυτός διατάσσει.

Ο κάθε ένας διαδηλωτής θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να το κάνει αυτό ακόμα και εάν είναι μόνος του.

Και θα κάνω εγώ τον αγώνα για κάποια εκατομμύρια ασφαλισμένους οι οποίοι θα επωφεληθούν από εμένα ;

Εσύ θα κάνεις τον αγώνα για τον εαυτό σου. Ο πρώτος και πολλές φορές ο μόνος που θα επωφεληθεί θα είσαι εσύ και αυτοί που αγαπάς. Μόνο εάν πραγματικά μισείς τον εαυτό σου δεν θα κοιτάξεις να σταματήσεις την κατάχρηση που γίνεται στο πρόσωπο σου επειδή υπάρχει περίπτωση να επωφεληθεί ο γείτονας. Μόνο εάν πραγματικά και κατά βάθος σου αρέσει να υποφέρεις και να παρακολουθείς και άλλους να υποφέρουν θα συνεχίσεις να συναινείς σε αυτή την κατάσταση.

Η οποία κατάσταση θα μπορούσε να κοπεί μαχαίρι μέσα σε 3 – 4 μέρες εάν οι χιλιάδες αυτοί απεργοί που δηλώνουν αποφασισμένοι αποφάσιζαν πραγματικά να αρνηθούν να υπακούσουν σε μία αρχή της οποίας η μόνη ισχύ είναι η συμφωνία ακριβώς αυτών των ανθρώπων να υπακούουν και να υποφέρουν. Χιλιάδες άτομα τα οποία αρνούνται αν πληρώσουν εισφορές δεν μπορούν να διωχθούν.

Μία απλή και τελείως ανώδυνη απόφαση να μείνει μία ολόκληρη πόλη σπίτι της και να μην ξοδέψει ούτε ένα Ευρώ για 24 ώρες μόνο είναι αρκετή για να σταματήσει όλη αυτή η φαινομενικά ‘ ανεξέλεγκτη’ κατάσταση αύξησης τιμών, πετρελαίου, τροφίμων, υπηρεσιών αφού, ενώ για τον μέσο έμπορο ή επιχειρηματία αποτελεί αμφίβολη απώλεια εισοδήματος, για τις πολυεθνικές και μεγάλες υπεράκτιες επιχειρήσεις αποτελεί απώλεια μυρίων εκατομμυρίων Ευρώ και ομολογουμένως μία απόλυτη στάση στην πορεία τους.

Αυτός και μόνο ο τρόπος από τους μύριους που υπάρχουν είναι αρκετή λαβή για έλεγχο της κοινωνικής κατάστασης και υπόδειξη στους πολιτικούς αντιπροσώπους ότι το μόνο το οποίο είναι, είναι υπηρέτες με αμφίβολη εξουσία και δικαιοδοσία.

Ιστορικά το παραπάνω έχει αποδειχθεί ότι είναι πλήρως επιτυχές και αποτελεσματικό ακόμα και με μη πλήρη συμμετοχή ή ακόμα και με συμμετοχή κάτω του 50% του πληθυσμού σε πλήρως αυταρχικά πολιτεύματα.

Και όταν είμαι τελείως μόνος μου ;

Τότε είσαι ακόμα πιο δυνατός εάν χρησιμοποιήσεις άλλες οδούς που είναι για μονάδες.

Και ποιες είναι αυτές ;

Αν και θα τις εξετάσουμε με μεγαλύτερη ανάλυση στο επόμενο άρθρο θα σου αναφέρω μία από τις Βασικές Αλήθειες από τις οποίες απορρέει ένας πολύ δυνατός δρόμος :

Βασική Αλήθεια αριθμός 4 : «Το κράτος αποφεύγει τους νόμους και γι’ αυτό προσπαθεί να διατηρήσει άγνοια αυτών από τους πολίτες».

Το πρώτο το οποίο πρέπει να κάνεις ( όχι γενικά αλλά μόνο ανά περίπτωση που αφορά εσένα προσωπικά και μόνο ) είναι να ενημερωθείς και να διαβάσεις τους 4 – 5 νόμους και 2 – 3 διατάξεις οι οποίες αφορούν το θέμα το οποίο σε απασχολεί στην οποιαδήποτε χρονική στιγμή.
Προσοχή : τους νόμους και τις διατάξεις δεν τους διαβάζουμε με φόβο για να δούμε τι μας απαγορεύεται να κάνουμε αλλά με προσοχή και κριτική σκέψη για να δούμε με ποια οδό θα πετύχουμε να υπερασπιστούμε ή να κατακτήσουμε αυτό το οποίο θέλουμε ( πράγμα το οποίο εφαρμόζεται κατά κόρον αλλά πολύ αδέξια από όλους αυτούς που επιδίδονται σε καταχρήσεις και υπεξαιρέσεις. Εμείς απλώς θα μάθουμε στο επόμενο άρθρο πώς θα κάνουμε το ίδιο έξυπνα για να διατηρήσουμε την ελευθερία μας, την ανεξαρτησία μας και την ευημερία μας ).