Περί Οίκου, Δήμου και των Αρμοστών Αυτών

( έκτακτο άρθρο )

Η κοινή λογική η οποία εξασφαλίζει την επιβίωση και ευημερία όλων των υπάρξεων επί της γής που ανήκουν τουλάχιστον στην πανίδα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο άνθρωπος, είναι κάτι το οποίο έχουμε επανειλημμένως πεί ότι το διαθέτουμε εκ γενετής ως το βασικό μας όπλο επιβίωσης και οφείλουμε να το εξασκούμε και να το εξελίσσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Επίσης οφείλουμε να χρησιμοποιούμε στο έπακρο την γενική κοινή λογική όπως αυτή διαμορφώνεται ανά τους αιώνες ώστε να εξυπηρετεί και να προστατεύει όσο το δυνατόν περισσότερο τις επόμενες γενιές με βάση το απόσταγμα της πείρας των απερχομένων.

Μεγάλη προσοχή απαιτείται να γίνει κάθετος και ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα στην κοινή λογική ( η οποία είναι ανεκτίμητη και απαραίτητη ) και στην κοινή γνώμη ( η οποία είναι αστάθμητη, σπανίως εξακριβώσιμη και συνήθως καταστροφική όπως παρουσιάζεται ). Ενώ η κοινή λογική είναι στην ουσία απλές αλλά καίριες θέσεις που βασίζονται στην γνώση της σχέσης δράσης – αντίδρασης και πρόβλεψης ακριβώς όπως τα αποτελέσματα πολύχρονης και πολυπληθέστατης έρευνας ( άρα και πάρα πολύ αξιόπιστης και αντιπροσωπευτικής σχεδόν σε επίπεδο νόμου της φύσης ), η κοινή γνώμη είναι ακριβώς το αντίθετο αφού βασίζεται σε υποκειμενική και επιπόλαια εκτίμηση καταστάσεων και αξιών με βάση της αρχής του επηρεασμού και της επιβολής : η κοινή γνώμη δεν διέπεται από ανάγκη αντικειμενικής αποτύπωσης της πραγματικότητας για σωστή δημιουργία συμπερασμάτων επ’ αυτής αλλά από ανάγκη συμπερίληψης στο γενικό σύνολο με εισιτήριο την άνευ όρων συμφωνία και συναίνεση με ο,τιδήποτε παρουσιάζεται ότι είναι η θέση του γενικού συνόλου.

Δηλαδή για παράδειγμα : ένα παιδάκι που θέλει να το παίξουνε την ώρα του διαλείμματος η μεγάλη ομάδα των παιδιών, θα συμφωνήσει ή θα μιμηθεί τη συμπεριφορά που η μεγάλη ομάδα των παιδιών έχει προς ένα άλλο παιδάκι / τους καθηγητές / τις καθαρίστριες / κλπ άσχετα αν το ίδιο αυτό παιδάκι θεωρεί τη συμπεριφορά αυτή σωστή / γνωστική / συμφέρουσα ή όχι ( για τον λόγο αυτό πολλά παιδάκια αισθάνονται άσχημα μετά από το σχολείο ).

Με την ίδια λογική η οποία είναι αυτή ακριβώς που διέπει την κοινή γνώμη, λειτουργεί και ο κάθε άνθρωπος που έχει ανάγκη ‘ να τον κάνουν παρέα’ και για χάρη αυτής της παρέας θυσιάζει αρχές, χρόνο, χρήμα, οικογένεια, αυτοεκτίμηση και ακόμα και το σώμα και τη ζωή του – ενάντια στην κοινή λογική που πρώτη προτεραιότητα βάζει τα καλώς έχειν των προαναφερθέντων πραγμάτων.

Ναι, αλλά ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν, συνεπώς δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του και εάν μπορεί είναι ‘ανώμαλος’ και δυστυχισμένος. Άρα δεν πάω ενάντια στην κοινή λογική ακολουθώντας την κοινή γνώμη. Έτσι δεν είναι ;

Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Θα ακολουθήσουμε την κοινή λογική για να αποδείξουμε γιατί. Βεβαίως και ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν. Όμως έχουμε συνειδητοποιήσει τι εννοούμε με τον όρο αυτό ; Πάντα πρέπει να προσέχουμε με τους όρους και τις έννοιες που μας λένε διότι πολλές φορές μας δίνονται με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ασαφείς και ο κάθε ένας να συνάγει αυτό που ο ίδιος πιστεύει / φοβάται ότι σημαίνει και όχι αυτό περί ου ο λόγος γίνεται.

Λοιπόν, όταν λέμε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν εννοούμε ότι είναι πλασμένος για να αποτελεί αυτάρκες μέρος μίας ομάδας άλλων επίσης αυταρκών ατόμων έτσι ώστε να είναι σε θέση να συνεισφέρει μαζί με τις συνεισφορές όλων των άλλων ατόμων για την επίτευξη ενός κοινού στόχου ο οποίος είναι σαφής και αποδεκτός εξ ίσου από όλα τα άτομα της ομάδας και ξεκάθαρα εποικοδομητικός για όλους. Είναι δηλαδή ο άνθρωπος κοινωνός μίας ιδέας / στόχου / πολιτικής η οποία θα αποφέρει καρπούς για τον εαυτό του και για τα άλλα άτομα εξ ίσου : είναι δηλαδή, κοινωνικό όν.

Αυτό όμως το οποίο γίνεται με βάση την ανάγκη να συμπεριληφθεί κάποιος σε ένα σύνολο το οποίο ορίζεται από την κοινή γνώμη και την πολιτική της κοινής γνώμης αυτής δεν κάνει τον άνθρωπο κοινωνικό αλλά αντικοινωνικό όν : τον καθιστά ένα μη αυτάρκες εξαρτημένο άτομο το οποίο επιζητεί τον δανεισμό του δυναμικού του σε κάποιο άλλο άτομο ( το όποιο έγκειται στην τυφλή υπακοή και following χωρίς συμβολή καμίας κριτικής / δημιουργικής σκέψης σε κάτι ) με την μορφή της συνεισφοράς επιζητώντας το αντίκρισμα της άρσης των ευθυνών αλλά και της περαιτέρω συμμετοχής και συμβολής στα κοινά. Συνεπώς με την προσυπογραφή της οποιασδήποτε ‘ κοινής γνώμης’ χωρίς ουδόλως κάποιας διαδικασίας εκτίμησης της ποιότητος και ορθότητος της γνώμης αυτής, τα άτομα που την ακολουθούν ( και είναι ‘in’ / ‘ συνειδητοποιημένα’ / ‘ με άποψη’ / ‘ προοδευτικά’ / ‘φιλελεύθερα’ / ‘διανοούμενα’ / ‘σοφιστικέ’ / ‘ κουλτουριάρικα’ / κλπ ) εξαγοράζουν την υποχρέωση τους να επιβλέπουν και να προστατεύουν τα συμφέροντα του εαυτού τους και της κοινωνίας , αδιαφορώντας για την τύχη της κοινωνίας αυτής και του ατόμου τους. Συνεπώς είναι άκρως αντικοινωνικά, και άρα ενάντια στην φύση του ανθρώπου να είναι κοινωνικό όν. Επομένως, τα άτομα αυτά είναι που είναι ανώμαλα, άρρωστα και βλαπτικά.

Ο άνθρωπος ο οποίος είναι πραγματικά κοινωνικό όν ( δηλαδή, υγιής αντιπρόσωπος του είδους του ) είναι αυτός ο οποίος ενδιαφέρεται πρωτίστως να προστατέψει και να προωθήσει την φυσική υγεία, την πνευματική υγεία, την ψυχική υγεία καθώς και τις προοπτικές εξέλιξης σε θετική και αυξητική κατεύθυνση της διανόησης η οποία με την σειρά της θα προασπίσει ακόμα περισσότερο τα είδη της υγείας που προανέφερα. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τεχνική κατάρτιση μόνο ( δηλαδή σπουδές κάθε είδους ) αλλά με πλήρη χρήση και κατανόηση της κοινής λογικής και των αρχών της.

Και ποιες είναι αυτές ;

Οι βασικές αρχές της κοινής λογικής είναι παγκόσμιες και απόλυτες και πάρα πολύ απλές. Συγκεκριμένα :

1. δεν συναινώ σε τίποτα πρίν το εξετάσω εξονυχιστικά. Χρόνος ο οποίος επενδύεται στην εξέταση πρίν την λήψη απόφασης είναι κλάσμα του χρόνου που εξοικονομείται από την αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων, που θα προέκυπταν από μία βεβιασμένη, επιπόλαια ή εν αγνοία απόφαση, των οποίων η επίλυση είναι χρονοβόρα, ενεργοβόρα και υψηλού κόστους.

2. εάν μου επιβάλλονται χρονικές πιέσεις για να ‘ προλάβω μία ευκαιρία’ τότε 99,9% των περιπτώσεων υπάρχει παγίδα ή κάποιου άλλου είδους δολιότητα που εάν μου επιτρεπόταν να εξασκήσω την αρχή 1. θα την έβλεπα άμεσα. Συνεπώς προτιμώ να ‘ χάσω την ευκαιρία’ και να κρατήσω τα κεκτημένα μου.

3. εάν μου γίνεται ψυχολογικός εκβιασμός να πάρω πίσω ή να μην δράσω σύμφωνα με μία απόφαση που έχω πάρει με βάση την αρχή 1. επειδή με απειλούν ότι θα με χαρακτηρίσουν άσχημα ή θα με αποπέμψουν από την ομάδα ή θα χάσω κάποια προνόμια ή εκτίμηση ή ο,τιδήποτε άλλο το οποίο είναι αβάσιμο και άπιαστο, στηριζόμενο σε γνώμη τρίτων πολλές φορές και αόριστων τρίτων ή αναρμόδιων τρίτων, τότε γνωρίζω ότι η απόφαση μου είναι πολύ σωστή και θα μου αποφέρει δύναμη και κύρος για εμένα και το πραγματικό μου σύνολο.

4. δεν δέχομαι επ’ ουδενί την ύπαρξη των λεγομένων ‘γκρί’ τοπίων. Το γκρί τοπίο είναι συνώνυμο της αναρχίας, ανομίας, ασυδοσίας καθώς και της έλλειψης λογικής και θετικού κινήτρου και στόχων από αυτούς που το επιβάλλουν ( και από το οποίο επωφελούνται με το Α ή Β τρόπο ). Εάν το λεγόμενο γκρί τοπίο δεν ξεκαθαρίσει σε άκρως κατανοητά άσπρα και μαύρα τότε αρνούμαι να είμαι μέλος και να συμμετάσχω στην διαδικασία καθότι δεν θα είναι στον έλεγχο μου και της κοινής μου λογικής και κινδυνεύω εγώ προσωπικά καθώς και αυτοί που αντιπροσωπεύω.

5. δεν δέχομαι και είμαι πολέμιος οποιουδήποτε προσπαθήσει να αποφύγει να μου ξεκαθαρίσει το γκρί τοπίο ισχυριζόμενος ότι δεν είμαι ικανός να το καταλάβω, είναι αδύνατον να εξηγηθεί με πιο απλούς όρους, δεν είναι δική μου αρμοδιότητα να το καταλάβω, δεν έχει χρόνο να μου το εξηγήσει, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο δεν δέχεται αν μου το καταστήσει ξεκάθαρο. Εάν η διαδικασία δράσης – αντίδρασης ( δηλαδή, πώς η πράξη που πάει να γίνει θα έχει το αποτέλεσμα το οποίο φέρεται ότι θα έχει ) δεν είναι ξεκάθαρη σε όλα ανεξαιρέτως τα άτομα ασχέτως κοινωνικο-πολιτικού και εκπαιδευτικού επιπέδου τα οποία δεν έχουν υποστεί εγκεφαλική βλάβη τότε υπάρχει πιθανή δόλια ή σκαιά ή αδιαφανής δράση και έχουμε υποχρέωση για τα συμφέροντα μας και αυτά του συνόλου που αντιπροσωπεύουμε να μην συναινέσουμε και να εναντιωθούμε.

6. δεν δέχομαι ότι πράξεις απαραίτητες για την επιβίωση μου και του κοινωνικού μου συνόλου όπως η αρχή 5. είναι μη πρακτικές, ουτοπικές, αδύνατες. Το όν το οποίο έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τον τρόπο να σχίσει το άτομο, να ζήσει σε όλες τις γεωλογικές συνθήκες, να ανακαλύψει τον τρόπο εξουδετέρωσης της βαρύτητας, ιών και βακτηρίων μπορεί να βρεί τον τρόπο και την μέθοδο να επεξηγεί μεθόδους, πολιτικές, στρατηγικές, απολογισμούς, προϋπολογισμούς, κλπ ώστε να επιτυγχάνεται η αρχή 5. και όλες οι υπόλοιπες.

7. δεν δέχομαι κανενός είδους βίαιας επιβολής επί του ατόμου μου και της διανόησης μου είτε αυτή αποπειράται να γίνει από πολλούς είτε από λίγους, από πολιτεύματα, κυβερνήσεις, επιτροπές, Αρχές, οργανισμούς, εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, συγγραφείς, βραβεία, επιστήμονες, προσωπικότητες, κ. ά. : όλοι ανεξαιρέτως θα πρέπει να μπορέσουν να με πείσουν με βάση την κοινή λογική χωρίς να εμπλέξουν τεχνική γνώση που δεν με αφορά, και χωρίς να με πιέσουν μέσω προπαγάνδας και εκβιασμών ή έλλειψη χρόνου για να κάνω τις εκτιμήσεις.

8. δεν δέχομαι ‘τετελεσμένα γεγονότα’ ή ‘ειλημμένες αποφάσεις / τελειωμένες καταστάσεις / χρόνιες καταστάσεις’ : το όν το οποίο έχει κατορθώσει να εκτρέψει ποταμούς αιωνόβιους και άκρως ορμητικούς, να αλλάξει την μορφή παραλίων διαμορφωμένων μέσω χιλιετηρίδων και να επιβληθεί μόνο με τη δύναμη της κοινής του λογικής ενάντια στα φυσικά όπλα άλλων αρπακτικών έχει την δυνατότητα και την υποχρέωση να αναδιαμορφώνει ο,τιδήποτε υπονομεύει την υπόσταση του.

9. δεν εκτρέπομαι από την πορεία μου με τον εκβιασμό ότι θα μείνω μόνος. Είμαι κοινωνικό όν και ακολουθώντας τις παραπάνω αρχές δείχνω ότι διαθέτω την δύναμη και την ισχύ να στηρίξω εποικοδομητικά και άλλα κοινωνικά όντα τα οποία και από την φύση τους θα έλκονται προς τα εμένα. Συνεπώς δεν θα είμαι απομονωμένος ποτέ. Αντίθετα τα άλλα αντικοινωνικά όντα τα οποία προσπαθούν να με εκβιάσουν έτσι είναι αυτά τα οποία μαστίζονται από την αλλοτρίωση, την απομόνωση και την μοναξιά.

10. δεν δέχομαι ότι υπάρχουν αδιέξοδα, άλυτες καταστάσεις, αδρανείς καταστάσεις λόγω ‘ του εμπρός γκρεμού και του πίσω ρέματος’. Όλες οι καταστάσεις έχουν λύση θετική και άκρως εποικοδομητική και ο μόνος λόγος που αντικοινωνικά όντα προσπαθούν να αποτρέψουν τη λύση είναι διότι σε μία πραγματικά εποικοδομητική λύση η αδυναμία και η έλλειψη διανόησης τους θα γινόταν εμφανής και συνεπώς δεν θα είχαν θέση υψηλότερη από αυτή ενός εξαρτημένου μέλους στο κοινωνικό σύνολο.



Αυτές οι βασικές αρχές της κοινής λογικής ισχύουν για τον εαυτό μας και για όλα τα κοινωνικά σύνολα από την οικογένεια μέχρι το κράτος και τις διακρατικές συμμαχίες. Με βάση λοιπόν αυτές τις αρχές της κοινής λογικής στο 2ο μέρος αυτού του έκτακτου άρθρου μας θα αναλύσουμε τις επίκαιρες δηλώσεις διαφόρων ατόμων τα οποία καταχρηστικά κρατούν θέσεις αρχηγικές ή ευθύνης στο Ελληνικό κράτος. Σαφέστατα καθότι το προφίλ των ατόμων αυτών είναι το ίδιο διεθνώς το μόνο που αλλάζει για τις άλλες χώρες είναι τα ονόματα.