Περί Οίκου, Δήμου και των Αρμοστών Αυτών

( έκτακτο άρθρο )

Η κοινή λογική η οποία εξασφαλίζει την επιβίωση και ευημερία όλων των υπάρξεων επί της γής που ανήκουν τουλάχιστον στην πανίδα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο άνθρωπος, είναι κάτι το οποίο έχουμε επανειλημμένως πεί ότι το διαθέτουμε εκ γενετής ως το βασικό μας όπλο επιβίωσης και οφείλουμε να το εξασκούμε και να το εξελίσσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Επίσης οφείλουμε να χρησιμοποιούμε στο έπακρο την γενική κοινή λογική όπως αυτή διαμορφώνεται ανά τους αιώνες ώστε να εξυπηρετεί και να προστατεύει όσο το δυνατόν περισσότερο τις επόμενες γενιές με βάση το απόσταγμα της πείρας των απερχομένων.

Μεγάλη προσοχή απαιτείται να γίνει κάθετος και ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα στην κοινή λογική ( η οποία είναι ανεκτίμητη και απαραίτητη ) και στην κοινή γνώμη ( η οποία είναι αστάθμητη, σπανίως εξακριβώσιμη και συνήθως καταστροφική όπως παρουσιάζεται ). Ενώ η κοινή λογική είναι στην ουσία απλές αλλά καίριες θέσεις που βασίζονται στην γνώση της σχέσης δράσης – αντίδρασης και πρόβλεψης ακριβώς όπως τα αποτελέσματα πολύχρονης και πολυπληθέστατης έρευνας ( άρα και πάρα πολύ αξιόπιστης και αντιπροσωπευτικής σχεδόν σε επίπεδο νόμου της φύσης ), η κοινή γνώμη είναι ακριβώς το αντίθετο αφού βασίζεται σε υποκειμενική και επιπόλαια εκτίμηση καταστάσεων και αξιών με βάση της αρχής του επηρεασμού και της επιβολής : η κοινή γνώμη δεν διέπεται από ανάγκη αντικειμενικής αποτύπωσης της πραγματικότητας για σωστή δημιουργία συμπερασμάτων επ’ αυτής αλλά από ανάγκη συμπερίληψης στο γενικό σύνολο με εισιτήριο την άνευ όρων συμφωνία και συναίνεση με ο,τιδήποτε παρουσιάζεται ότι είναι η θέση του γενικού συνόλου.

Δηλαδή για παράδειγμα : ένα παιδάκι που θέλει να το παίξουνε την ώρα του διαλείμματος η μεγάλη ομάδα των παιδιών, θα συμφωνήσει ή θα μιμηθεί τη συμπεριφορά που η μεγάλη ομάδα των παιδιών έχει προς ένα άλλο παιδάκι / τους καθηγητές / τις καθαρίστριες / κλπ άσχετα αν το ίδιο αυτό παιδάκι θεωρεί τη συμπεριφορά αυτή σωστή / γνωστική / συμφέρουσα ή όχι ( για τον λόγο αυτό πολλά παιδάκια αισθάνονται άσχημα μετά από το σχολείο ).

Με την ίδια λογική η οποία είναι αυτή ακριβώς που διέπει την κοινή γνώμη, λειτουργεί και ο κάθε άνθρωπος που έχει ανάγκη ‘ να τον κάνουν παρέα’ και για χάρη αυτής της παρέας θυσιάζει αρχές, χρόνο, χρήμα, οικογένεια, αυτοεκτίμηση και ακόμα και το σώμα και τη ζωή του – ενάντια στην κοινή λογική που πρώτη προτεραιότητα βάζει τα καλώς έχειν των προαναφερθέντων πραγμάτων.

Ναι, αλλά ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν, συνεπώς δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του και εάν μπορεί είναι ‘ανώμαλος’ και δυστυχισμένος. Άρα δεν πάω ενάντια στην κοινή λογική ακολουθώντας την κοινή γνώμη. Έτσι δεν είναι ;

Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Θα ακολουθήσουμε την κοινή λογική για να αποδείξουμε γιατί. Βεβαίως και ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν. Όμως έχουμε συνειδητοποιήσει τι εννοούμε με τον όρο αυτό ; Πάντα πρέπει να προσέχουμε με τους όρους και τις έννοιες που μας λένε διότι πολλές φορές μας δίνονται με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ασαφείς και ο κάθε ένας να συνάγει αυτό που ο ίδιος πιστεύει / φοβάται ότι σημαίνει και όχι αυτό περί ου ο λόγος γίνεται.

Λοιπόν, όταν λέμε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν εννοούμε ότι είναι πλασμένος για να αποτελεί αυτάρκες μέρος μίας ομάδας άλλων επίσης αυταρκών ατόμων έτσι ώστε να είναι σε θέση να συνεισφέρει μαζί με τις συνεισφορές όλων των άλλων ατόμων για την επίτευξη ενός κοινού στόχου ο οποίος είναι σαφής και αποδεκτός εξ ίσου από όλα τα άτομα της ομάδας και ξεκάθαρα εποικοδομητικός για όλους. Είναι δηλαδή ο άνθρωπος κοινωνός μίας ιδέας / στόχου / πολιτικής η οποία θα αποφέρει καρπούς για τον εαυτό του και για τα άλλα άτομα εξ ίσου : είναι δηλαδή, κοινωνικό όν.

Αυτό όμως το οποίο γίνεται με βάση την ανάγκη να συμπεριληφθεί κάποιος σε ένα σύνολο το οποίο ορίζεται από την κοινή γνώμη και την πολιτική της κοινής γνώμης αυτής δεν κάνει τον άνθρωπο κοινωνικό αλλά αντικοινωνικό όν : τον καθιστά ένα μη αυτάρκες εξαρτημένο άτομο το οποίο επιζητεί τον δανεισμό του δυναμικού του σε κάποιο άλλο άτομο ( το όποιο έγκειται στην τυφλή υπακοή και following χωρίς συμβολή καμίας κριτικής / δημιουργικής σκέψης σε κάτι ) με την μορφή της συνεισφοράς επιζητώντας το αντίκρισμα της άρσης των ευθυνών αλλά και της περαιτέρω συμμετοχής και συμβολής στα κοινά. Συνεπώς με την προσυπογραφή της οποιασδήποτε ‘ κοινής γνώμης’ χωρίς ουδόλως κάποιας διαδικασίας εκτίμησης της ποιότητος και ορθότητος της γνώμης αυτής, τα άτομα που την ακολουθούν ( και είναι ‘in’ / ‘ συνειδητοποιημένα’ / ‘ με άποψη’ / ‘ προοδευτικά’ / ‘φιλελεύθερα’ / ‘διανοούμενα’ / ‘σοφιστικέ’ / ‘ κουλτουριάρικα’ / κλπ ) εξαγοράζουν την υποχρέωση τους να επιβλέπουν και να προστατεύουν τα συμφέροντα του εαυτού τους και της κοινωνίας , αδιαφορώντας για την τύχη της κοινωνίας αυτής και του ατόμου τους. Συνεπώς είναι άκρως αντικοινωνικά, και άρα ενάντια στην φύση του ανθρώπου να είναι κοινωνικό όν. Επομένως, τα άτομα αυτά είναι που είναι ανώμαλα, άρρωστα και βλαπτικά.

Ο άνθρωπος ο οποίος είναι πραγματικά κοινωνικό όν ( δηλαδή, υγιής αντιπρόσωπος του είδους του ) είναι αυτός ο οποίος ενδιαφέρεται πρωτίστως να προστατέψει και να προωθήσει την φυσική υγεία, την πνευματική υγεία, την ψυχική υγεία καθώς και τις προοπτικές εξέλιξης σε θετική και αυξητική κατεύθυνση της διανόησης η οποία με την σειρά της θα προασπίσει ακόμα περισσότερο τα είδη της υγείας που προανέφερα. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τεχνική κατάρτιση μόνο ( δηλαδή σπουδές κάθε είδους ) αλλά με πλήρη χρήση και κατανόηση της κοινής λογικής και των αρχών της.

Και ποιες είναι αυτές ;

Οι βασικές αρχές της κοινής λογικής είναι παγκόσμιες και απόλυτες και πάρα πολύ απλές. Συγκεκριμένα :

1. δεν συναινώ σε τίποτα πρίν το εξετάσω εξονυχιστικά. Χρόνος ο οποίος επενδύεται στην εξέταση πρίν την λήψη απόφασης είναι κλάσμα του χρόνου που εξοικονομείται από την αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων, που θα προέκυπταν από μία βεβιασμένη, επιπόλαια ή εν αγνοία απόφαση, των οποίων η επίλυση είναι χρονοβόρα, ενεργοβόρα και υψηλού κόστους.

2. εάν μου επιβάλλονται χρονικές πιέσεις για να ‘ προλάβω μία ευκαιρία’ τότε 99,9% των περιπτώσεων υπάρχει παγίδα ή κάποιου άλλου είδους δολιότητα που εάν μου επιτρεπόταν να εξασκήσω την αρχή 1. θα την έβλεπα άμεσα. Συνεπώς προτιμώ να ‘ χάσω την ευκαιρία’ και να κρατήσω τα κεκτημένα μου.

3. εάν μου γίνεται ψυχολογικός εκβιασμός να πάρω πίσω ή να μην δράσω σύμφωνα με μία απόφαση που έχω πάρει με βάση την αρχή 1. επειδή με απειλούν ότι θα με χαρακτηρίσουν άσχημα ή θα με αποπέμψουν από την ομάδα ή θα χάσω κάποια προνόμια ή εκτίμηση ή ο,τιδήποτε άλλο το οποίο είναι αβάσιμο και άπιαστο, στηριζόμενο σε γνώμη τρίτων πολλές φορές και αόριστων τρίτων ή αναρμόδιων τρίτων, τότε γνωρίζω ότι η απόφαση μου είναι πολύ σωστή και θα μου αποφέρει δύναμη και κύρος για εμένα και το πραγματικό μου σύνολο.

4. δεν δέχομαι επ’ ουδενί την ύπαρξη των λεγομένων ‘γκρί’ τοπίων. Το γκρί τοπίο είναι συνώνυμο της αναρχίας, ανομίας, ασυδοσίας καθώς και της έλλειψης λογικής και θετικού κινήτρου και στόχων από αυτούς που το επιβάλλουν ( και από το οποίο επωφελούνται με το Α ή Β τρόπο ). Εάν το λεγόμενο γκρί τοπίο δεν ξεκαθαρίσει σε άκρως κατανοητά άσπρα και μαύρα τότε αρνούμαι να είμαι μέλος και να συμμετάσχω στην διαδικασία καθότι δεν θα είναι στον έλεγχο μου και της κοινής μου λογικής και κινδυνεύω εγώ προσωπικά καθώς και αυτοί που αντιπροσωπεύω.

5. δεν δέχομαι και είμαι πολέμιος οποιουδήποτε προσπαθήσει να αποφύγει να μου ξεκαθαρίσει το γκρί τοπίο ισχυριζόμενος ότι δεν είμαι ικανός να το καταλάβω, είναι αδύνατον να εξηγηθεί με πιο απλούς όρους, δεν είναι δική μου αρμοδιότητα να το καταλάβω, δεν έχει χρόνο να μου το εξηγήσει, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο δεν δέχεται αν μου το καταστήσει ξεκάθαρο. Εάν η διαδικασία δράσης – αντίδρασης ( δηλαδή, πώς η πράξη που πάει να γίνει θα έχει το αποτέλεσμα το οποίο φέρεται ότι θα έχει ) δεν είναι ξεκάθαρη σε όλα ανεξαιρέτως τα άτομα ασχέτως κοινωνικο-πολιτικού και εκπαιδευτικού επιπέδου τα οποία δεν έχουν υποστεί εγκεφαλική βλάβη τότε υπάρχει πιθανή δόλια ή σκαιά ή αδιαφανής δράση και έχουμε υποχρέωση για τα συμφέροντα μας και αυτά του συνόλου που αντιπροσωπεύουμε να μην συναινέσουμε και να εναντιωθούμε.

6. δεν δέχομαι ότι πράξεις απαραίτητες για την επιβίωση μου και του κοινωνικού μου συνόλου όπως η αρχή 5. είναι μη πρακτικές, ουτοπικές, αδύνατες. Το όν το οποίο έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τον τρόπο να σχίσει το άτομο, να ζήσει σε όλες τις γεωλογικές συνθήκες, να ανακαλύψει τον τρόπο εξουδετέρωσης της βαρύτητας, ιών και βακτηρίων μπορεί να βρεί τον τρόπο και την μέθοδο να επεξηγεί μεθόδους, πολιτικές, στρατηγικές, απολογισμούς, προϋπολογισμούς, κλπ ώστε να επιτυγχάνεται η αρχή 5. και όλες οι υπόλοιπες.

7. δεν δέχομαι κανενός είδους βίαιας επιβολής επί του ατόμου μου και της διανόησης μου είτε αυτή αποπειράται να γίνει από πολλούς είτε από λίγους, από πολιτεύματα, κυβερνήσεις, επιτροπές, Αρχές, οργανισμούς, εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, συγγραφείς, βραβεία, επιστήμονες, προσωπικότητες, κ. ά. : όλοι ανεξαιρέτως θα πρέπει να μπορέσουν να με πείσουν με βάση την κοινή λογική χωρίς να εμπλέξουν τεχνική γνώση που δεν με αφορά, και χωρίς να με πιέσουν μέσω προπαγάνδας και εκβιασμών ή έλλειψη χρόνου για να κάνω τις εκτιμήσεις.

8. δεν δέχομαι ‘τετελεσμένα γεγονότα’ ή ‘ειλημμένες αποφάσεις / τελειωμένες καταστάσεις / χρόνιες καταστάσεις’ : το όν το οποίο έχει κατορθώσει να εκτρέψει ποταμούς αιωνόβιους και άκρως ορμητικούς, να αλλάξει την μορφή παραλίων διαμορφωμένων μέσω χιλιετηρίδων και να επιβληθεί μόνο με τη δύναμη της κοινής του λογικής ενάντια στα φυσικά όπλα άλλων αρπακτικών έχει την δυνατότητα και την υποχρέωση να αναδιαμορφώνει ο,τιδήποτε υπονομεύει την υπόσταση του.

9. δεν εκτρέπομαι από την πορεία μου με τον εκβιασμό ότι θα μείνω μόνος. Είμαι κοινωνικό όν και ακολουθώντας τις παραπάνω αρχές δείχνω ότι διαθέτω την δύναμη και την ισχύ να στηρίξω εποικοδομητικά και άλλα κοινωνικά όντα τα οποία και από την φύση τους θα έλκονται προς τα εμένα. Συνεπώς δεν θα είμαι απομονωμένος ποτέ. Αντίθετα τα άλλα αντικοινωνικά όντα τα οποία προσπαθούν να με εκβιάσουν έτσι είναι αυτά τα οποία μαστίζονται από την αλλοτρίωση, την απομόνωση και την μοναξιά.

10. δεν δέχομαι ότι υπάρχουν αδιέξοδα, άλυτες καταστάσεις, αδρανείς καταστάσεις λόγω ‘ του εμπρός γκρεμού και του πίσω ρέματος’. Όλες οι καταστάσεις έχουν λύση θετική και άκρως εποικοδομητική και ο μόνος λόγος που αντικοινωνικά όντα προσπαθούν να αποτρέψουν τη λύση είναι διότι σε μία πραγματικά εποικοδομητική λύση η αδυναμία και η έλλειψη διανόησης τους θα γινόταν εμφανής και συνεπώς δεν θα είχαν θέση υψηλότερη από αυτή ενός εξαρτημένου μέλους στο κοινωνικό σύνολο.



Αυτές οι βασικές αρχές της κοινής λογικής ισχύουν για τον εαυτό μας και για όλα τα κοινωνικά σύνολα από την οικογένεια μέχρι το κράτος και τις διακρατικές συμμαχίες. Με βάση λοιπόν αυτές τις αρχές της κοινής λογικής στο 2ο μέρος αυτού του έκτακτου άρθρου μας θα αναλύσουμε τις επίκαιρες δηλώσεις διαφόρων ατόμων τα οποία καταχρηστικά κρατούν θέσεις αρχηγικές ή ευθύνης στο Ελληνικό κράτος. Σαφέστατα καθότι το προφίλ των ατόμων αυτών είναι το ίδιο διεθνώς το μόνο που αλλάζει για τις άλλες χώρες είναι τα ονόματα.

Ασφάλεια

Από πάρα πολύ νωρίς στην ανατροφή και κοινωνικοποίηση του καθενός από εμάς μας διδάσκεται ένας συνεχής εκφοβισμός και μία διαστρέβλωση της σωστής έννοιας δράσης, αντίδρασης και ανάδρασης του ατόμου με το περιβάλλον του σε κοινωνικό αλλά και σε φυσικό επίπεδο. Σήμερα αντί να ξεκινήσουμε δείχνοντας ποιο είναι το λάθος και μετά αυτό το οποίο ορθώς ισχύει ασχέτως προπαγάνδας ή φιλοσοφίας, θα ξεκινήσουμε δείχνοντας αυτό που πραγματικά και άρρηκτα ισχύει για τον άνθρωπο και την επίδραση του στην κοινωνία και το περιβάλλον και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αλλάξει ασχέτως εάν εμείς το λαβαίνουμε υπ’ όψιν ή όχι.

Από την στιγμή της γέννησης ή ακόμα και της συλλήψεως του, το άτομο έχει τεράστια επίδραση στο περιβάλλον του διότι σε μία ήδη ισχύουσα κατάσταση ( ασχέτως της ποιότητος της κατάστασης αυτής ) εισάγεται ο εαυτός του ως μία καινούργια μεταβλητή και αρχικά ως ένας πολλά υποσχόμενος αστάθμητος παράγοντας. Πάντα και σε κάθε περίπτωση το καινούργιο άτομο το οποίο έρχεται δρά ως καταλύτης για την πολύ πιο έντονη συμπεριφορά και προσανατολισμό όλων των ατόμων του άμεσου κατ’ αρχάς και πολύ σύντομα και του ευρύτερου κοινωνικού κύκλου του. Όμως όπως κάθε καταλύτης σε κάθε επίπεδο και πτυχή της φύσης από την χημεία έως την ψυχολογία ΔΕΝ ΔΡΑ ΩΣ ΜΕΤΟΥΣΙΩΤΗΣ / ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΗΣ ΑΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΑΛΛΑ ΩΣ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΑ.

Δηλαδή, ένα μωρό το οποίο έρχεται σε ένα ζευγάρι το οποίο δεν έχει βάσεις συνοχής και αρμονίας μεταξύ του ( όχι στην περίπτωση που κινήσεις χειραγώγησης ενδεχομένως να κρύβουν την πραγματική σχέση ) αυτό το οποίο θα κάνει ως καταλύτης είναι να αναδείξει την έλλειψη συνοχής και αρμονίας η οποία είναι προϋπάρχουσα με πολύ έντονα χρώματα. Ένα μωρό το οποίο έρχεται σε ένα ζευγάρι το οποίο έχει βάσεις συνοχής και αρμονίας ακόμα και εάν βάλλεται από κινήσεις χειραγώγησης τρίτων θα δράσει ως καταλύτης και θα αναδείξει αυτή την συνοχή και αρμονία επίσης σε πολύ έντονα χρώματα.

Η άφιξη ενός καινούργιου ατόμου θα ενδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό τις ήδη υπάρχουσες θέσεις και προσανατολισμούς του περιβάλλοντος του ΑΛΛΑ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ή ΝΑ ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΕΙ ΜΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΘΕΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ. Μπορεί στην επιφανειακή συμπεριφορά να υπάρξει έντονη αλλαγή ‘ πλεύσης ’ αλλά αυτή η αλλαγή πλεύσης λαβαίνει χώρα μόνο για να συνάδει με τον προσανατολισμό και το κίνητρο του ατόμου που ήδη προϋπήρχε. Π. χ. μία μητέρα η οποία πραγματικά και ουσιαστικά ως πρώτη προτεραιότητα έχει τα παιδιά της και όχι τον άνδρα της ή τους γονείς της ή τον εαυτό της μπορεί πρίν την άφιξη ενός τέκνου της ή και κατά την διάρκεια της κύησης και του πρώτου σταδίου ανατροφής να συναινεί και να συμπεριφέρεται με τρόπους που δεν δίνουν προτεραιότητα στο τέκνο αυτό εάν η ίδια χειραγωγείται στο να πιστεύει ότι ‘ είναι για το καλό του παιδιού / για να μη το βλάψεις / να μη το κρατήσεις πίσω / να μη το κάνεις περίεργο / να μη το κάνεις σα και σένα / κλπ ’. Όμως την στιγμή που η μητέρα αυτή συνειδητοποιήσει ότι αυτά που της προβάλλουν για το παιδί της όχι μόνο δεν είναι σωστά αλλά είναι και καταστροφικά, η καταλυτική δράση του τέκνου ενεργοποιείται καθότι η μητέρα δρά σύμφωνα με την ανέκαθεν πρώτη της προτεραιότητα του καλώς έχειν του παιδιού της και δεν αφήνει τίποτε το οποίο έχει καταστροφική επίδραση σε εκείνο να υπάρξει στο περιβάλλον του. Εάν η συνειδητοποίηση της καταστροφικής επίδρασης του περιβάλλοντος στο παιδί δεν ωθήσει τους γονείς να λάβουν θέση άμεσα και δραστικά προς την προστασία του παιδιού τότε άμεσα έχουν λάβει θέση και έχουν δείξει ανάγλυφα την πραγματική σειρά προτεραιοτήτων / αφοσίωσης / πίστης / αξιών που τους διέπει ασχέτως του τι ισχυρίζονται. Αυτή ακριβώς είναι η καταλυτική δράση ενός ατόμου στο περιβάλλον του και είναι αναπόφευκτη.

Γιατί είπαμε όλα τα παραπάνω και πώς εξυπηρετούν ως απεικόνιση της πραγματικής υπόστασης, δράσης, αντίδρασης και ανάδρασης του ατόμου μέσα στην κοινωνία ;

Με το παραπάνω παράδειγμα το οποίο είναι παγκοσμίως εν ισχύ σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις ασχέτως κουλτούρας και κοινωνικοοικονομικού επιπέδου, δείχνουμε άμεσα ότι ένα άτομο με την απλή ύπαρξη του και μόνο έχει τεράστιες επιδράσεις στο περιβάλλον του που ισοδυναμούν με αλυσιδωτές αντιδράσεις μίας πυρηνικής έκρηξης. Επίσης, δείξαμε ότι αυτού του είδους η επίδραση γίνεται είτε αποφασίσουμε να δράσουμε / αντιδράσουμε είτε φοβηθούμε και μείνουμε άεργοι : και στις δύο περιπτώσεις χαρακτηριζόμαστε και οι αντίστοιχες ευθύνες που αναλογούν με τον χαρακτηρισμό αυτόν μάς καταλογίζονται ούτως ή άλλως.

Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό ;

Θέλουμε να πούμε και να δείξουμε την πολύ απλή αλλά και για πολλούς τρομερά εκφοβιστική αλήθεια ότι κανείς ανεξαιρέτως και ασχέτως αποπειρών για αποσόβηση ευθυνών δεν απαλλάσσεται των ευθυνών αυτών αλλά είναι υπόλογος σε αυτές.

Γιατί είναι εκφοβιστικό αυτό ;

Διότι από πολύ μικρή ηλικία μας διδάσκεται ότι η ευθύνη είναι ένα τσεκούρι που ίπταται πάνω από το κεφάλι του κάθε ανθρώπου έτοιμο να του το πάρει, και η εξυπνάδα στην κοινωνία αυτή είναι να μπορέσεις να σπρώξεις μακριά το δικό σου τσεκούρι ώστε να πάει πάνω από το κεφάλι κάποιου άλλου, ασχέτως εάν το τσεκούρι αυτό παραμένει δικό σου. Συνεπώς, το να σου ειπωθεί ότι το τσεκούρι αυτό δεν φεύγει πάνω από το κεφάλι σου αλλά παραμένει και πιθανότατα γίνεται και μεγαλύτερο είναι άκρως εκφοβιστικό.

Ναι, αλλά τόσοι πετυχαίνουν ( από πολιτικούς, επιχειρηματίες, άνακτες έως γονείς, συγγενείς και φίλους ) να αποσοβήσουν τις ευθύνες τους και να τις φορτώσουν αλλού κάνοντας άλλους να πληρώνουν για αυτές. Πώς λοιπόν δεν αποσοβούνται οι ευθύνες ;

Οι ευθύνες δεν αποσοβούνται ποτέ και αυτό αποδεικνύεται σε όλες τις περιπτώσεις αλλά ιδιαίτερα στις περιπτώσεις των αρχηγών κάθε διαμετρήματος αφού όλοι ευθυτενώς και εύκολα μπορούν να υποδείξουν ή να αποκαλύψουν τον φταίχτη για πολλές καταστάσεις από την ακρίβεια μέχρι την κατάσταση της μετανάστευσης ανά τον κόσμο καθώς και από τις από κοινού αποδεκτές φράσεις τύπου ‘ όλοι οι πολιτικοί είναι βρώμικοι / αγορασμένοι / υπηρέτες του χρήματος’. Τι συμβαίνει λοιπόν ;

Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ότι αμέσως μετά από την πολύ σωστή εκτίμηση και απόδοση ευθυνών ακολουθεί η ρητορική ερώτηση ‘ και τι να κάνουμε ;’ ή κάποιο σχόλιο που δηλώνει ανικανότητα / αδυναμία του τύπου ‘ άστα αυτά / δεν γίνεται τίποτα / χαμένος κόπος / κλπ’.

Δηλαδή ;

Δηλαδή όπως στην περίπτωση του γονέα ο οποίος δεν έχει πρώτη προτεραιότητα το παιδί του αν και αυτό διακηρύττει, ο πολιτικός και κάθε άλλου είδους αρχηγός λειτουργεί ως καταλύτης και δείχνει περίτρανα ότι ο πραγματικός προσανατολισμός του πολίτη δεν είναι προς την προσωπική και γενική βελτιστοποίηση της καθημερινότητας αλλά αντιθέτως προς την μεγιστοποίηση της κακουχίας και της αντικειμενοποίησης του πλησίον, και συνεπώς και του εαυτού του. Ο κάθε ένας πολίτης με την έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης και ελέγχου των αντιπροσώπων αυτών οι οποίοι φανερά δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ούτε τηρούν τις υποσχέσεις τους δείχνει ότι συναινεί και επικροτεί την κατάσταση που επιβάλλεται. Αυτό πλέον διακηρύσσεται και μέσα από τα ΜΜΕ και τις δηλώσεις των κυβερνητικών εκπροσώπων όταν ισχυρίζονται και δικαίως σε αυτή την περίπτωση ότι ‘ ο λαός επικροτεί / συναινεί / διατάσσει / δίνει την εντολή για την συμπεριφορά που επιδεικνύω’ .

Μα πώς μπορείς να το λές αυτό όταν όλος ο κόσμος έχει σηκωθεί και έχει καθίσει με απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις και ‘ μποϋκοτάζ’ ;

Δυστυχώς όλο αυτό είναι ένα προπέτασμα και μία δικαιολογία για να αισθάνεται όλος ο κόσμος ότι έχει κάνει το καθήκον του ώστε να μη του καταλογιστούν ευθύνες ή να μη κατηγορηθεί ότι στην πραγματικότητα συναινεί στην υποδούλωση που του γίνεται, αλλά ταυτοχρόνως να μην επιτύχει τίποτα έτσι ώστε να συνεχίσει και αυτός αλλά και ο γείτονας ( ο οποίος αποτελεί πρωτίστης σημασίας μέτρο ) να είναι υποδουλωμένοι και ενταγμένοι σε ένα κατεστημένο στο οποίο με κάποιο τρόπο όλοι έχουν κάποιον να τους καταδυναστεύει και κάποιον που καταδυναστεύουν με τη σειρά τους ( ακόμα και εάν αυτός ο κάποιος είναι ο άστεγος του δρόμου ή η αδέσποτη γάτα ).

Οι απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις και μερικά ( όχι ολοκληρωτικά ) μποϋκοτάζ αποτελούν την αρχή μίας απειλής από τον λαό προς τους αντιπροσώπους του η οποία όμως ποτέ ( από την μεταπολίτευση και μετά ) δεν πραγματοποιείται. Η απεργία και η διαδήλωση έχουνε ισχύ όταν ο κάθε ένας από τους διαδηλωτές είναι πλήρως προετοιμασμένος, όχι να παίξει ξύλο με τα ΜΑΤ, αλλά να φέρει εις πέρας όλα τα slogan τα οποία αναγράφει στα πλακάτ. Δηλαδή, όταν αναγράφεται ότι ‘ δεν θα περάσει ο ασφαλιστικός νόμος’ αυτό θα πρέπει να είναι γραμμένο σε πέτρα και όταν ο αντιπρόσωπος δοκιμάσει την μπλόφα να δειχθεί ότι δεν είναι μπλόφα με το να αγνοηθεί πλήρως και από όλους ανεξαιρέτως τους διαδηλωτές η νομοθεσία αυτή συμπεριλαμβανομένης της άρνησης πληρωμής εισφορών και συμμόρφωσης με ο,τιδήποτε ο νόμος αυτός διατάσσει.

Ο κάθε ένας διαδηλωτής θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να το κάνει αυτό ακόμα και εάν είναι μόνος του.

Και θα κάνω εγώ τον αγώνα για κάποια εκατομμύρια ασφαλισμένους οι οποίοι θα επωφεληθούν από εμένα ;

Εσύ θα κάνεις τον αγώνα για τον εαυτό σου. Ο πρώτος και πολλές φορές ο μόνος που θα επωφεληθεί θα είσαι εσύ και αυτοί που αγαπάς. Μόνο εάν πραγματικά μισείς τον εαυτό σου δεν θα κοιτάξεις να σταματήσεις την κατάχρηση που γίνεται στο πρόσωπο σου επειδή υπάρχει περίπτωση να επωφεληθεί ο γείτονας. Μόνο εάν πραγματικά και κατά βάθος σου αρέσει να υποφέρεις και να παρακολουθείς και άλλους να υποφέρουν θα συνεχίσεις να συναινείς σε αυτή την κατάσταση.

Η οποία κατάσταση θα μπορούσε να κοπεί μαχαίρι μέσα σε 3 – 4 μέρες εάν οι χιλιάδες αυτοί απεργοί που δηλώνουν αποφασισμένοι αποφάσιζαν πραγματικά να αρνηθούν να υπακούσουν σε μία αρχή της οποίας η μόνη ισχύ είναι η συμφωνία ακριβώς αυτών των ανθρώπων να υπακούουν και να υποφέρουν. Χιλιάδες άτομα τα οποία αρνούνται αν πληρώσουν εισφορές δεν μπορούν να διωχθούν.

Μία απλή και τελείως ανώδυνη απόφαση να μείνει μία ολόκληρη πόλη σπίτι της και να μην ξοδέψει ούτε ένα Ευρώ για 24 ώρες μόνο είναι αρκετή για να σταματήσει όλη αυτή η φαινομενικά ‘ ανεξέλεγκτη’ κατάσταση αύξησης τιμών, πετρελαίου, τροφίμων, υπηρεσιών αφού, ενώ για τον μέσο έμπορο ή επιχειρηματία αποτελεί αμφίβολη απώλεια εισοδήματος, για τις πολυεθνικές και μεγάλες υπεράκτιες επιχειρήσεις αποτελεί απώλεια μυρίων εκατομμυρίων Ευρώ και ομολογουμένως μία απόλυτη στάση στην πορεία τους.

Αυτός και μόνο ο τρόπος από τους μύριους που υπάρχουν είναι αρκετή λαβή για έλεγχο της κοινωνικής κατάστασης και υπόδειξη στους πολιτικούς αντιπροσώπους ότι το μόνο το οποίο είναι, είναι υπηρέτες με αμφίβολη εξουσία και δικαιοδοσία.

Ιστορικά το παραπάνω έχει αποδειχθεί ότι είναι πλήρως επιτυχές και αποτελεσματικό ακόμα και με μη πλήρη συμμετοχή ή ακόμα και με συμμετοχή κάτω του 50% του πληθυσμού σε πλήρως αυταρχικά πολιτεύματα.

Και όταν είμαι τελείως μόνος μου ;

Τότε είσαι ακόμα πιο δυνατός εάν χρησιμοποιήσεις άλλες οδούς που είναι για μονάδες.

Και ποιες είναι αυτές ;

Αν και θα τις εξετάσουμε με μεγαλύτερη ανάλυση στο επόμενο άρθρο θα σου αναφέρω μία από τις Βασικές Αλήθειες από τις οποίες απορρέει ένας πολύ δυνατός δρόμος :

Βασική Αλήθεια αριθμός 4 : «Το κράτος αποφεύγει τους νόμους και γι’ αυτό προσπαθεί να διατηρήσει άγνοια αυτών από τους πολίτες».

Το πρώτο το οποίο πρέπει να κάνεις ( όχι γενικά αλλά μόνο ανά περίπτωση που αφορά εσένα προσωπικά και μόνο ) είναι να ενημερωθείς και να διαβάσεις τους 4 – 5 νόμους και 2 – 3 διατάξεις οι οποίες αφορούν το θέμα το οποίο σε απασχολεί στην οποιαδήποτε χρονική στιγμή.
Προσοχή : τους νόμους και τις διατάξεις δεν τους διαβάζουμε με φόβο για να δούμε τι μας απαγορεύεται να κάνουμε αλλά με προσοχή και κριτική σκέψη για να δούμε με ποια οδό θα πετύχουμε να υπερασπιστούμε ή να κατακτήσουμε αυτό το οποίο θέλουμε ( πράγμα το οποίο εφαρμόζεται κατά κόρον αλλά πολύ αδέξια από όλους αυτούς που επιδίδονται σε καταχρήσεις και υπεξαιρέσεις. Εμείς απλώς θα μάθουμε στο επόμενο άρθρο πώς θα κάνουμε το ίδιο έξυπνα για να διατηρήσουμε την ελευθερία μας, την ανεξαρτησία μας και την ευημερία μας ).

Αστυνόμοι

Μία μεγάλη τροχοπέδη η οποία αναστέλλει την μέγιστη επιρροή και δύναμη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στο περιβάλλον του είναι η έννοια του ‘ προστάτη και εκδικητή των αδυνάτων’. Σε κάθε κουλτούρα και σε κάθε μυθολογία βλέπουμε τέτοιες φιγούρες ( π.χ. Ρομπέν των Δασών, Ζορρό και άλλοι ) οι οποίες αποτελούν την νέμεση και την ασπίδα μίας κατά τα άλλα άεργης, ανίκανης και όχι ιδιαίτερα έξυπνης μάζας με περιορισμένη χρησιμότητα.

Και γιατί είναι τροχοπέδη μία φιγούρα ή ένα σύμβολο που φέρνει ελπίδα και ανακούφιση σε έναν λαό που στενάζει ;

Στην ψυχολογία ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που επηρεάζει τα προγνωστικά οποιασδήποτε περίπτωσης ψυχοπαθολογίας ή αντιμετώπισης προβλήματος στο περιβάλλον του ατόμου είναι το λεγόμενο ‘ locus of control’ : δηλαδή, η αντίληψη του ‘ κέντρου ελέγχου’ του εαυτού μας και του περιβάλλοντός μας. Εάν είμαστε πραγματικά και σίγουρα πεπεισμένοι ότι δεν έχουμε τον έλεγχο αυτών που μας συμβαίνουν, της μοίρας μας και της επιρροής που δυνητικά μπορούμε να ασκήσουμε, τότε δεν μπορούμε πραγματικά να επιλύσουμε ο,τιδήποτε εμποδίζει το καλώς έχειν της καθημερινότητας μας. Εάν όμως είμαστε πραγματικά και σίγουρα πεπεισμένοι ότι έχουμε ή μπορούμε να αποκτήσουμε έλεγχο και επιρροή σε αυτά που μας συμβαίνουν, στην μοίρα μας και στο περιβάλλον μας, τότε αποτελούμε δυνατά και ουσιαστικά άτομα και στοιχεία της κοινωνίας που μπορούν να εξασφαλίσουν το καλώς έχειν της καθημερινότητας των ιδίων και άλλων.

Το σύμβολο ή η φιγούρα του Ζορρό και του κάθε Ζορρό κλέβει αυτό ακριβώς το στοιχείο το οποίο κάνει έναν άνθρωπο δυνατό μαχητή και επιτυχημένο υπερασπιστή όλων όσων του είναι σημαντικά και πολύτιμα. Με την ιδέα του Ζορρό ο κάθε άνθρωπος δεν σκέφτεται πώς να διορθώσει ο ίδιος τα προβλήματα του αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, πώς να βρεί κάποιον άλλο που θα του τα λύσει και στην χειρότερη πώς είναι παρατημένος από τον Θεό ο οποίος δεν του στέλνει ουρανοκατέβατα έναν μαχητή για να του λύσει τα προβλήματα του και δεν δέχεται ή φαντάζεται κάν ότι ο Θεός τον έχει κάνει τον ίδιο μαχητή και υπερασπιστή.

Ακόμα και στην περίπτωση του μύθου του Ζορρό ή του Ρομπέν των Δασών, ας φανταστούμε τι θα γινόταν αν αυτοί οι ήρωες, αντί να δράσουν όπως θεωρούσαν ότι μπορούσαν, άρχιζαν να κλαίνε την μοίρα τους διότι δεν υπάρχει κάποιος να τους υπερασπιστεί…

Δεν είναι όμως έξυπνο ή ασφαλές να κάθομαι εκ του ασφαλούς και να αφήσω άλλον να ‘βγάλει το φίδι από την τρύπα’ ;

Σαφώς και η απάντηση είναι όχι, αλλά ας την εξερευνήσουμε. Είναι πραγματικά εκ του ασφαλούς το να κάθομαι άεργος ή παθητικός ή νωθρός ; Τι διασώζω εάν δεν κάνω διορθωτικές κινήσεις για το περιβάλλον μου και τον εαυτό μου ;

Στην ουσία δεν διασώζω τίποτα. Αυτό που δεν θέλω να μου συμβεί συμβαίνει εύκολα και γρήγορα και αντί να κάνω την δική μου ζωή εύκολη κάνω εύκολη την ζωή αυτών που δυσχεραίνουν την δική μου. Αυτό το οποίο διασώζω είναι η αυταπάτη ότι δεν τελώ υπό διωγμό και κανείς δεν με κυνηγάει, ακριβώς όπως η στρουθοκάμηλος ανακουφίζεται ψυχολογικά με το να κρύβει το κεφάλι της και να μη βλέπει το αρπακτικό που καταφτάνει και πείθει τον εαυτό της ότι είναι ασφαλής. Αυτό βέβαια μέχρι την πρώτη φορά που τα δόντια του αρπακτικού βυθίζονται στη σάρκα της.

Με την ίδια λογική ο πολίτης κάθεται άεργος και παθητικός γκρινιάζοντας απλώς για την ακρίβεια, την κακή εξωτερική πολιτική, τον κακό συντονισμό, την υπεξαίρεση και κλοπή του δημοσίου χρήματος και τον μεγάλο βαθμό της διαφθοράς περιμένοντας αυτόν ο οποίος θα τα σταματήσει όλα αυτά για λογαριασμό του. Όμως κανείς δεν έρχεται, ο Ζορρό και ο Ρομπέν των Δασών υπάρχουν μόνο στα βιβλία και στις ταινίες και ο πολίτης αφήνει όλα αυτά που τον πλήττουν να τον σκοτώνουν σιγά - σιγά και πολύ σίγουρα.

Ναι, αλλά αν πάω εγώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα θα είμαι εγώ ο ανόητος που με τσίμπησε για λογαριασμό όλων των υπολοίπων που θα καρπωθούν τους δικούς μου αγώνες, αν πετύχω.

Κατ’ αρχάς, το φίδι σε όλες τις μορφές του δεν κοιμάται μέσα στην τρύπα που υπεξαίρεσε χωρίς να ενοχλεί κανένα. Αντιθέτως τσιμπάει συνεχώς και ασύστολα όλους ανεξάρτητα αν προσπαθούν να το βγάλουν ή όχι. Σε κάθε περίπτωση της καθημερινότητας συμβαίνει αυτό αλλά ας πάρουμε μία που μας απασχολεί έντονα : την εφορία.

Η εφορία είναι ένα φίδι που το τρέμει πολύς κόσμος. Από ανέκαθεν, και από μικρό κοριτσάκι μου λεγόταν ιστορίες από τον πατέρα μου και την μητέρα μου που εργάζονταν στην εφορία και το δημόσιο ταμείο ( των χημικών και των ανωνύμων εταιρειών αντίστοιχα ) και οι οποίες έδειχναν περίτρανα πώς το φίδι αυτό προστάτευε τους μεγάλους κεφαλαιούχους και ανηλεώς κυνηγούσε όλους τους υπόλοιπους. Όλοι οι υπόλοιποι τρέμοντας και με μεγάλο φόβο να μην φοβίσουνε, θυμώσουνε, τραβήξουνε την προσοχή, φέρουνε αντίρρηση στο φίδι προσπαθούσαν να κρυφτούν με μεγάλα ποσοστά ανεπιτυχίας. Ιδίως σε περίπτωση επίκλησης του ελέους, της ανθρωπιάς ή του φιλοτίμου, το φίδι ήταν ιδιαιτέρως σκληρό και ανελέητο, γεγονός που ώθησε τον πατέρα μου να το σταματήσει, και το κατάφερε για όσους δεν φοβήθηκαν και ακολούθησαν τις συμβουλές του, μέχρι και λίγες μέρες πρίν την δολοφονία του.

Τι συμπεραίνουμε λοιπόν ; Το να μην μόνος σου βγάζεις το δικό σου φίδι από την τρύπα απλώς το τρέφει και το αποθρασύνει ώστε από φίδι να γίνει δράκος. Το να αντιστέκεσαι και να είσαι πλήρως αποφασισμένος να βγάλεις το φίδι από την τρύπα το κάνει να πανικοβάλλεται και να δρά με τρόπο που το κάνει ακόμα πιο ευάλωτο.

Ναι, αλλά ο πατέρας σου που αντιστάθηκε στο φίδι δολοφονήθηκε από αυτό.

Αυτό δεν είναι πλήρως ακριβές. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε από το φίδι σαφέστατα, αλλά αυτό συνέβη διότι δεν έδρασε στον γενικό τομέα με τον τρόπο που δρούσε και συμβούλευε στον τομέα της δουλειάς του, τα φοροτεχνικά. Όταν αποφασίζουμε να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα αποφασίζουμε να φορέσουμε και τα σωστά γάντια και να πλησιάσουμε με τον σωστό τρόπο αντί να προσφέρουμε στόχο όταν δεν υπάρχει λόγος. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει κάθε μας πράξη να είναι ήρεμα και ψύχραιμα σχεδιασμένη μέσα στα πλαίσια της στρατηγικής της κάθε προστατευτικής / υπερασπιστικής πολιτικής που κάνουμε. Επίσης, θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι αντιμετωπίζουμε κάτι ύπουλο και δειλό και θρασύτατο το οποίο έχει πολύ συγκεκριμένα όπλα και τρόπου να τα χρησιμοποιεί. Από αυτά τα όπλα προστατευόμαστε με απλές πράξεις λογικής και πρόληψης. Από κεί και πέρα το φίδι είναι ανίσχυρο και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μας δείξει την κοιλιά του και το κεφάλι του ώστε να τα πατάξουμε. Αυτό το οποίο ο πατέρας μου δεν έκανε ενώ είχε προειδοποιηθεί από εμένα ήταν να αποφύγει τις κακοτοπιές που επιτρέπουν στο φίδι να είναι ύπουλο και να κάνει κάτι που φοβάται πίσω από ένα προπέτασμα καπνού όπως ήταν η ημέρα εκείνη της 17ης Νοεμβρίου του 1973.

Ποιο είναι λοιπόν το γενικό συμπέρασμα όλων των παραπάνω ;

Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι όλοι μας έχουμε ζήσει το χείριστο και κάθε μέρα αυτό το χείριστο επιδεινώνεται, οδηγώντας σίγουρα σε εφιαλτικά σενάρια τα οποία ταυτίζονται με αυτά των αιχμαλώτων, ομήρων, σέρφων και τροφίμων στρατοπέδου συγκεντρώσεως ή εξορίστων σε άγονα νησιά. Αυτό είναι κάτι αναπόφευκτο εάν συνεχίσουμε έτσι, δηλαδή περιμένοντας κάποιον άλλον ( ελευθερωτή, αναρχικό, αντιπρόσωπο, οργανισμό, φιλάνθρωπο, προσωπικότητα, πολιτικό, βασιλιά, διορισμένο θρησκευτικό αρχηγό, κράτος, διεθνή σχήματα, κλπ ) να διορθώσει για λογαριασμό μας τα κακώς κείμενα και να μας επιστρέψει την ευρωστία και αξιοπρέπεια που μας κλέβεται καθημερινά. Αυτός ο κάποιος άλλος θα το κάνει φαινοτυπικά και για αντίκρισμα / αμοιβή θα ζητήσει για τον εαυτό του και μόνο ακριβώς αυτά ή και παραπάνω από τα κλοπιμαία. Ιστορικά παραδείγματα τέτοιων ‘προστατών’ του Λαού είναι πολυπληθή, όπως ο Ναπολέων, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Τζώρτζ Ουάσινγκτον, ο Λένιν, ο Χίτλερ, ο Όθωνας, και όλοι οι ‘φορείς της ελευθερίας και / ή αλλαγής’ της Ελληνικής μεταπολεμικής ιστορίας και μεταπολίτευσης.

Συνεπώς είναι πολύ πιο ασφαλές και πολύ πιο σίγουρα κατευθυνόμενο προς την καθημερινή ευημερία και ποιότητα ζωής το να είμαστε αποφασισμένοι ο κάθε ένας ατομικά και ασχέτως οργάνωσης / συντονισμού / συνδρομής των άλλων / επικύρωσης των πράξεων μας από το περιβάλλον να αντιστεκόμαστε και να αρνούμαστε να συναινέσουμε στις κατάφωρες παρανομίες, παρατυπίες και παραβιάσεις του κάθε αντιπροσώπου του φιδιού ώστε να το αναγκάζουμε να φεύγει μόνο του από την τρύπα.

Είναι δυνατόν αυτό ;

Δεν είναι μόνο δυνατόν είναι σίγουρο. Επιμονή και άρνηση να δεχθούμε εκφοβιστικές κινήσεις και εκβιασμούς οι οποίοι στην ουσία δεν έχουν αντίκρισμα ( το να σε απειλεί να σε φτωχύνει όταν το κάνει ήδη με γεωμετρική ταχύτητα δεν αποτελεί εκβιαστική κίνηση αν εσύ είσαι συνειδητοποιημένος ότι ήδη σου κάνει αυτό που σε απειλεί ότι θα κάνει ) κάνουν τον αντίπαλο να το βάζει στα πόδια φωνάζοντας βέβαια διότι είναι θρασύδειλος και η γενική αδιάσειστη πολιτική του είναι ‘ ρίχνω άδεια να πιάσω γεμάτα’. Γεμάτα γίνονται μόνο όταν φοβηθούμε και του τα γεμίσουμε οικειοθελώς αντί να του δείξουμε ότι εάν δεν φερθεί σωστά θα αποπεμφθεί από την κοινωνική ομάδα.

Πώς μπορώ να το κάνω μόνος μου και χωρίς οργάνωση ή υποστήριξη από το περιβάλλον μου ;

Έχοντας υπ’ όψη τις εξείς Βασικές Αλήθειες :

Το κράτος είναι βρώμικο και συνεπώς φοβάται την καθαρότητα.

Το κράτος είναι βρώμικο αλλά διατηρεί μία επίφαση καθαρότητας και σεμνοτυφίας την οποία θέλει να κρατήσει πάση θυσία ακόμα και με μία διάτρητη δικαιολογία.

Το κράτος φοβάται τους πολίτες του.

Το κράτος φοβάται τις ευθύνες του.

Το κράτος αποφεύγει τους νόμους και γι’ αυτό προσπαθεί να διατηρήσει άγνοια αυτών από τους πολίτες.

Το κράτος εκφοβίζει και χειραγωγεί, συνεπώς όπως έχουμε δείξει για αυτούς που θέλουν την δημιουργία και διατήρηση των Ελευθέρων Ανδραπόδων αισθάνεται αδύναμο και ανίκανο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε ουσιαστική αντίρρηση.


Εφαρμόζοντας τις πράξεις που απορρέουν από τις Βασικές Αλήθειες καθημερινά στη ζωή και την καθημερινή μας ρουτίνα, κάτι το οποίο θα αναλύσουμε εκτενώς με συγκεκριμένες οδηγίες στο επόμενο άρθρο, δείχνοντας πώς ο κάθε πολίτης μπορεί εύκολα να αστυνομεύει ( δηλαδή, να εξαναγκάζει την σωστή λειτουργία σύμφωνα με τις αρχές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του Συντάγματος και των απορρεόντων νόμων ) όλους τους φορείς, αντιπροσώπους και λειτουργούς που συντηρεί για να τον εξυπηρετούν καθώς και άλλους πολίτες οι οποίοι δυσλειτουργούν.

Γενικά αυτό που θα πρέπει να αποκομίσουμε σήμερα και να το κατανοήσουμε / να το κάνουμε κτήμα μας ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να γίνουμε πραγματικά όχι μόνο δυνητικά δυνατοί και ισχυροί είναι ότι ο μόνος αστυνόμος που πραγματικά θα κάνει την δουλειά του καλά πάντα για μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και μόνο. Εάν εφησυχάσουμε ή εμπιστευτούμε ότι κάποιος άλλος θα φυλάξει τα νώτα μας ο οποίος δεν έχει δώσει κανένα εχέγγυο ότι το έχει ποτέ κάνει ( αντίθετα έχει δείξει περίτρανα ότι κάνει το αντίθετο ), θα καταλήξουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όπως ο πατέρας μου ο οποίος όντας μαχητής κατέβασε την ασπίδα μέσα στην μάχη, ή όπως ο ανώνυμος νεκρός του ομαδικού τάφου όπου θάβουν τους υποταγμένους του άμαχου πληθυσμού.

Κλέφτες

Όταν αναφερόμαστε στην έννοια της κλοπής και του κλέφτη μας έρχεται στο μυαλό η κλασική εικόνα ενός διαρρήκτη, ενός ληστή σε ένα δρόμο και γενικά απλοί παραβιαστές του ποινικού δικαίου και μόνο.

Εάν χτυπήσει ένας διαρρήκτης ένα σπίτι ή ένας ληστής ανθρώπους το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό για εκείνους όχι μόνο από οικονομική άποψη αλλά και από ψυχολογική με επιπτώσεις που είναι ισχυρές και πιθανότατα χρόνιες εάν τα πληγέντα άτομα δεν είναι σε θέση να λάβουν βοήθεια εν ευθέτω χρόνω. Αυτοί λοιπόν οι εγκληματίες του ποινικού δικαίου πολύ σωστά διώκονται και τιμωρούνται από τον νόμο σε περίπτωση που υπάρξουν επαρκείς συνθήκες ώστε να πιαστούν. Δυστυχώς πάρα πολλές φορές παραμένουν ελεύθεροι και ατιμώρητοι είτε από αδυναμία της αστυνομίας να τους εντοπίσει είτε από άλλους παράγοντες οι οποίοι κάνουν την αστυνομία να φαίνεται αδύναμη ή ανίκανη ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.

Εάν τώρα χρησιμοποιήσουμε την λογική της μπάμπουσκας για να εξερευνήσουμε την ύπαρξη του μοντέλου της κλοπής, των κλεφτών και της αστυνομίας σε σχέση με εκείνους σε ένα ευρύτερο επίπεδο από αυτό του μεμονωμένου ατόμου τι θα βρούμε ;

Θα βρούμε ακριβώς την ίδια κατάσταση που επικρατεί με τους ληστές και τους διαρρήκτες στο ατομικό επίπεδο σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής ζωής και κλίμακας.

Τι εννοούμε με αυτό ;

Η έννοια της κλοπής σε κάθε περίπτωση περιλαμβάνει την βίαια αφαίρεση ή υπεξαίρεση περιουσίας υλικής ή πνευματικής η οποία αποδεδειγμένα ανήκει σε άλλη ομάδα ή άτομο από αυτό που την αφαιρεί. Αυτό συμβαίνει καθημερινά σχεδόν παντού :

1. στις δημόσιες υπηρεσίες :

Το πρώτο που υπεξαιρείται σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία είναι η ψυχική ηρεμία του πολίτη. Αυτό συμβαίνει διότι αντί να υπάρχει σεβασμός προς αυτόν και συνειδητή προσπάθεια να τον ικανοποιήσει ο δημόσιος υπάλληλος με την σωστή εξυπηρέτηση του, ακριβώς όπως όλοι οι υπάλληλοι κάνουν προς τους εργοδότες τους, οι ρόλοι είναι ανεστραμμένοι. Ο πολίτης φέρεται ως υποτελής και φοβάται να μην θυμώσει τον υπάλληλο.

Αυτό συμβαίνει διότι δεν υπάρχει αστυνόμευση στον τομέα αυτό που λαμβάνει χώρα αυτού του είδους η κλοπή. Αντιθέτως, αυτού του είδους η κλοπή προωθείται, επειδή δεν δίνεται δυνατότητα ουσιαστική που ο πολίτης να την γνωρίζει και να την έχει συνειδητοποιήσει ώστε να υπάρχει δυνατότητα ο δημόσιος υπάλληλος που διαπράττει την κλοπή της ηρεμίας και της αίσθησης αξιοπρέπειας του ατόμου να απολύεται δια παντός ή να πληρώνει αποζημίωση όπως συμβαίνει στις ιδιωτικές επιχειρήσεις πολύ πιο συχνά.

Το δεύτερο που κλέβεται από τον πολίτη σε μία δημόσια υπηρεσία είναι η δυνατότητα ελέγχου των δημοσίων υπαλλήλων στο κατά πόσον εκτελούν σωστά την δουλειά τους. Ο πολίτης πρέπει να πολεμήσει ενάντια στους υπαλλήλους που ο ίδιος χρηματοδοτεί μέσω της φορολογίας για να εκτελούν διαδικαστικές εργασίες για να πληροφορηθεί αυτά τα οποία έχει δικαίωμα και υποχρέωση να γνωρίζει ώστε να μην βρίσκεται ούτε αυτός ούτε οι υπάλληλοι εκτός νόμου.

Το τρίτο που κλέβεται από τον πολίτη είναι περιουσία με ποικίλους τρόπους από επιβολή προστίμων απορρεόντων από την κατάσταση που μόλις περιγράψαμε ή από παράνομες ή καταχρηστικές πράξεις και αποφάσεις μέχρι την έλλειψη αποζημίωσης ή την κατακράτηση χρημάτων στην περίπτωση λάθους της υπηρεσίας εις βάρος του πολίτη.

Το τέταρτο το οποίο κλέβεται από τον πολίτη είναι πολύτιμος χρόνος ο οποίος κατασπαταλείται σε καθυστερήσεις, ουρές και συλλογή πιστοποιητικών συχνά ανούσιων και ο οποίος κανονικά θα επενδυόταν στην παραγωγή χρήματος ή στην ξεκούραση ή σε πνευματική καλλιέργεια. Αυτό συνιστά διαφυγόντα κέρδη σε κάθε πολίτη για τα οποία ποτέ δεν αποζημιώνεται.

2. στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ( ΜΜΕ ) :

Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από μηνύματα μέσω εκπομπών και διαφημίσεων οι οποίες υπεξαιρούν και κλέβουν αυτοεκτίμηση, προσωπική και εθνική υπερηφάνεια, αίσθηση κατανόησης και ελέγχου καθώς και την αίσθηση ότι έχουμε δυνατότητα να ελέγχουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε.

Η αυτοεκτίμηση κλέβεται μέσω παραδειγμάτων και αυθαιρέτων ορισμών του τι είναι ή μπορεί να είναι αρεστό, αποδεκτό, επιτυχημένο ή φυσιολογικό. Οι διαφημίσεις προβάλλουν κοινωνικά και ατομικά μοντέλα τα οποία είτε είναι εξωπραγματικά είτε είναι στην πραγματικότητα άκρως βλαβερά ως θεμιτά, επιθυμητά ή και απαιτητά από το κοινωνικό σύνολο ώστε να μπορέσει το άτομο να υπάρξει. Αφού τα μοντέλα αυτά δεν μπορούν να επιτευχθούν με τον τρόπο που παρουσιάζονται ή και καθόλου το άτομο χάνει την αυτοεκτίμηση του ως de facto αποτυχημένο και έκπτωτο ή περιθωριακό άσχετα εάν στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει.

Οι εκπομπές κλέβουν την αυτοεκτίμηση όχι μόνο του ατόμου αλλά και ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ( όπως γυναίκες, γονείς, εκπαιδευτικούς, αθλητές, αστυνομικοί, γιατροί, κ.ά ) καθώς και του έθνους με ρεπορτάζ ή παρουσιάσεις και συζητήσεις στις οποίες το σύνολο υπό επίθεση παρουσιάζεται αβάσιμα και καταχρηστικά ως χείριστο σε σύγκριση με μία αφηρημένη αντίστοιχη έννοια, ακαλλιέργητο, αμόρφωτο, αδιόρθωτο, γελοίο, οπισθοδρομικό, φανατισμένο και / ή ανήθικο. Π.χ. τα παιδιά της Ελλάδος επανειλημμένα παρουσιάζονται ως τα πιο παχύσαρκα χωρίς να δίνονται αποδείξεις ότι οι έρευνες αυτές που το ισχυρίζονται αυτό είναι μεθοδολογικά και επιστημονικά σωστές εάν φυσικά υπάρχουν. Αυτό προκαλεί αίσθηση ντροπής στους ενήλικους εθνικά ( αφού είναι τα παιδιά της Ελλάδας ) και ως γονείς ( αφού τα παιδιά τους έχουν γίνει αποκρουστικά και απαράδεκτα ως παχύσαρκα υπό την επίβλεψη τους : στις έρευνες αυτές η παχυσαρκία παρουσιάζεται ως κοινωνικό όνειδος άσχετα με τις παραινέσεις του ‘ κοινωνικά σωστού’ και της ‘ διαφορετικότητας’ σύμφωνα με την οποία αυτό δεν θα έπρεπε να παρουσιάζεται έτσι ). Επίσης, η παχυσαρκία ως έννοια συγκριτική παραμένει απροσδιόριστη όπως και ο τρόπος της έρευνας να κρίνει ποιός είναι ο παχύσαρκος και πώς επιστημονικά δικαιολογεί αυτή την τεράστια γενίκευση σε ένα ολόκληρο πληθυσμό.

Με τον ίδιο τρόπο κλέβεται η αίσθηση της υπερηφάνειας και της δύναμης αφού διδάσκεται σε επίπεδο πλύσεως εγκεφάλου από τα ΜΜΕ ότι ο πολίτης είναι μειωμένης ευφυΐας, ανίκανος κριτικής σκέψης, εθνικιστής, σκληρός, άξεστος και συμφεροντολόγος και προπαντός αδύναμος και ανίσχυρος.

3. σε επίπεδο κυβερνητικό :

Από τον Έλληνα αλλά και κάθε πολίτη κλέβεται εθνική περιουσία, ατομική περιουσία, πολιτιστική περιουσία καθώς και παντός είδους πνευματικής περιουσίας και φυσικά της ενέργειας που απαιτείται για την απόκτηση και διατήρηση των περιουσιών αυτών και άλλων επιτευγμάτων που υπονομεύονται και δεν αναγνωρίζονται.

Οικονομική δύναμη κλέβεται συστηματικά από το 1983 με τις συνεχείς υποτιμήσεις και διολισθήσεις του νομίσματος μέσω των οποίων μειωνόταν αυθαιρέτως και παρανόμως η αγοραστική δυνατότητα του πολίτη, γεγονός που αποτελεί κλοπή και υπεξαίρεση του κόπου και της δύναμης που δίκαια και τίμια κάθε άνθρωπος είχε κερδίσει. Το φαινόμενο γίνεται όλο και πιο έντονο και η κλοπή όλο και πιο εξόφθαλμη με τεχνητές χρηματιστηριακές κρίσεις, πετρελαιακούς συναγερμούς και απειλές πολέμου σε διεθνές ή τοπικό επίπεδο. Έξαρση έχει σημειωθεί από την εποχή της εγκαθίδρυσης του ευρώ μέσω του οποίου εκλάπηκε πλέον του 50% της οικονομικής και αγοραστικής δύναμης των πολιτών ( από τις πλέον δόλιες υπεξαιρέσεις με την συμβολή του κράτους, των επιστημόνων και των ΜΜΕ για την ασφυκτική προπαγάνδα που διέταζε τους πολίτες να δεχθούν το ευρώ με την υπόσχεση μελλοντικής ευημερίας, πλούτου και εξασφάλισης ένεκα και λόγω αυτού ).
Συνεχίζεται με τον πληθωρισμό και την ακρίβεια σε επίπεδο όχι πλέον ληστρικό αλλά πειρατικό.

Εθνική περιουσία στην μορφή δημοσίων επιχειρήσεων, ασφαλιστικών ταμείων αλλά και εδαφών και υπεδάφους υπεξαιρείται και κλέβεται άτυπα και υποδορίως μέσω της εισαγωγής των δημοσίων επιχειρήσεων στο χρηματιστήριο ή την αποκρατικοποίηση τους, την συγχώνευση ασφαλιστικών ταμείων με αποτέλεσμα την κλοπή των αποθεματικών τους, καθώς και την εκποίηση εδαφών και υπεδάφους σε επιχειρηματίες ( με την μορφή λιμανιών, δρόμων, ορυχείων, φυσικού πλούτου, αεροδρομίων, κλπ ).

Πολιτιστική και ιστορική περιουσία χάνεται με την αυθαίρετη στρέβλωση της ιστορίας ενάντια σε ιστορικά και ανθρωπολογικά τεκμήρια καθώς και στην υποχώρηση επίσημα ή ανεπίσημα εμπρός σε αυθαίρετες διεκδικήσεις άλλων εθνικών ομάδων καθώς και στην επιβολή κουλτούρας η οποία δεν έχει καμμία εθνική ταυτότητα πέραν του όρου ‘ παγκοσμιοποίηση’. Αυτό είναι άκρως βλαβερό για όλους τους λαούς ανεξαιρέτως καθότι κλέβει δικλείδες ασφαλείας για την επιβίωση και εξέλιξη του κάθε λαού που αναπτύχθηκαν με βάση τα κοινωνικοπολιτικά και γεωλογικά δεδομένα της περιοχής του και για την εξασφάλιση της συνοχής του σε ένα πλαίσιο λογικής και ελέγχου στο οποίο ο πολίτης μπορούσε να ελιχθεί και να εξελιχθεί ( όπως ιστορικά αποδεικνύεται από όλα τα φιλελεύθερα κινήματα τα οποία ανεξάρτητα παρουσιάστηκαν σε όλα τα κράτη κατά καιρούς και επανειλημμένα ) γεγονός που τώρα είναι αδύνατο αφού ο κάθε πολίτης αισθάνεται ξένος και αλλοτριωμένος στον τόπο του.

Εάν πάμε σε ακόμα μεγαλύτερη μπάμπουσκα θα δούμε ότι ακριβώς τα ίδια ισχύουν και σε διεθνές επίπεδο όσον αφορά τη κλοπή και υπεξαίρεση που λαμβάνει χώρα σε βάρος των λαών και των ατόμων.

Δεν υπάρχει αστυνόμευση ; καθόλου ;

Αστυνόμευση θεωρητικά υπάρχει αλλά σαφώς δεν εφαρμόζεται στην σωστή της μορφή ( δηλαδή, να προλαμβάνει ή να κυνηγάει τους ληστές για προστασία των δικαιούχων ) αλλά αντίστροφα όπως περιγράψαμε την σχέση δημοσίου υπαλλήλου – πολίτη : οι λαοί και οι πολίτες εκφοβίζονται και παραπληροφορούνται για τις δυνατότητες ελέγχου που κατέχουν και οι ληστές προστατεύονται. Αυτό όμως δεν θα μπορέσει να συνεχιστεί και το έγκλημα περιορίζεται αισθητά όταν ο δικαιούχος ( πολίτης ή ο λαός ) αποφασίζει να μην εκφοβίζεται και να χρησιμοποιεί την δύναμη που κατέχει ανά πάσα στιγμή, η οποία δολίως και επίτηδες λανθασμένα διοχετεύεται σε πορείες ή βίαιες εκφράσεις.

Μα πώς μπορώ να έχω οποιαδήποτε ισχύ αν δεν κατεβώ στους δρόμους ή δεν πάρω τα όπλα ;

Αυτό ακριβώς θα εξερευνήσουμε και θα απαντήσουμε στο επόμενο άρθρο.