ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΝΗ

Στα πλαίσια της επιταγής του Συντάγματος της Ελλάδας στην τρέχουσα μορφή του, και συγκεκριμένα στην επιταγή προς κάθε Έλληνα Πολίτη να υπηρετεί τα ατομικά και Ανθρώπινα Δικαιώματα, τις αρχές της Δημοκρατίας και το ίδιο το Σύνταγμα, συντάσσουμε την παρακάτω πολιτική και Ανθρωπιστική Δήλωση – Κατάθεση, έχουσες σώας τας φρένας και δέουσες έγγραφες αποδείξεις για ό,τι παρουσιάζεται παρακάτω συμπεριλαμβανομένων και όλων των ενδείξεων και δηλώσεων πρόθεσης.

Α. Ιστορικό

Από την ενεργοποίηση μου ως Πολίτη της Ελλάδος το 1973 μετά την δολοφονία του πατέρα μου Γεωργίου Α. Γεριτσίδη, στόχος μου υπήρξε η προάσπιση του Κράτους και του Έθνους μας στα πλαίσια και μόνο των ορίων που ορίζουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα παγκοσμίως και η προάσπιση της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης ως στηλοβάτες της όποιας Δημοκρατικής κοινωνίας.

Οι σπουδές μου στον τομέα της ψυχολογίας και της επιστημονικής έρευνας επιλέχθηκαν ακριβώς για αυτόν τον σκοπό, τον οποίο ακολουθώ και θα ακολουθώ για πάντα αφ’ ενός για να κρατηθεί ζωντανή η αποστολή και το κίνητρο που εμφύσησε σε εμένα ο πατέρας μου για την προάσπιση όλων των Ανθρώπων πάση θυσία και πάντα με όπλα την Αλήθεια, την Ειρήνη και την Αντικειμενικότητα, αφ’ ετέρου διότι δεν νοείται ζωή και Ανθρώπινη εξέλιξη σε περιβάλλον όπου αυτές οι αξίες δεν βασιλεύουν στην καθημερινότητα και αρνούμαι να ανέχομαι και να συνυπογράφω μετά της σιωπής μου και της απραξίας μου στα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και την καλλιέργεια της απανταχού δυστυχίας και απελπισίας σε όλα τα επίπεδα ώστε να ωθείται ο Άνθρωπος σε ζωώδη, παρά φύση, άγρια συμπεριφορά.

Ξεκίνησα τον αγώνα μου να πολεμήσω όλες αυτές τις κοινωνικές συνθήκες που πλήττουν την Ανθρωπότητα από την Ελλάδα, που θεωρώ σπίτι μου και ως εκ τούτου αφετηρία όποιας προσπάθειας κάθαρσης και βελτίωσης του περιβάλλοντος. Πάντα, είχα και έχω πίστη στην καλή φύση του Ανθρώπου όταν ο Άνθρωπος επιτρέπεται να δράσει ως μονάδα ανεξαρτήτως υποχρέωσης ανήκειν σε κάποιο κοινωνικό σύνολο. Αυτό το οποίο όμως διαπίστωσα είναι ότι η ανάγκη του ανήκειν σε εγκαθιδρυμένα κοινωνικά σύνολα τα οποία λυμαίνονται συγκεκριμένοι αρμοστές της καταπίεσης και ακρωτηριασμού τόσο της προσωπικότητας όσο και της καθημερινής ζωής του Ανθρώπου, έχει εμφυσήσει υπέρτατο φόβο στην κοινωνία και έχει στρεβλώσει πλήρως την ορθή και καλή φύση του Ανθρώπου.

Η Ιστορία παγκοσμίως έχει δείξει πολλάκις ότι η διαδικασία καταπίεσης και βιασμού της καλής φύσης, της ευφυΐας και της προσωπικότητας του Ανθρώπου σε μαζικό επίπεδο ( δηλαδή, σε ολόκληρα κοινωνικά σύνολα όπως κοινωνικές τάξεις, κοινωνικές ομάδες ανεξαρτήτου τάξης, ηλικιακές τάξεις ή έθνη – κράτη ) έχει πάντα οδηγήσει σε έκρηξη αποτίναξης της νοσηρής και επιβεβλημένης παραβίασης της φύσης και της φυσιολογικής εξέλιξης του Ανθρώπου προσωπικά και κοινωνικά, με τεράστιες απώλειες ανθρώπινου δυναμικού, τρομακτική βιαιότητα και αποτρόπαια βάναυση εξάλειψη ολόκληρων μαζών, για να επανέλθει μία επιφανειακή αίσθηση παλινόρθωσης του Δικαίου και της Ελευθερίας και να ξαναρχίσει ο ίδιος φαύλος κύκλος, μέχρι την επόμενη ακόμα πιο αιματηρή, πιο βάναυση και τρομαχτική έκρηξη.

Ως κοινωνική επιστήμων στις μελέτες μου είδα αυτή την τακτική να ανανεώνεται με μαθηματική ακρίβεια και οι απώλειες να αυξάνονται επίσης με μαθηματική ακρίβεια καθ’ όλη την διάρκεια της λεγόμενης ‘μοντέρνας κοινωνίας’ ( modernity ) με αποκορύφωμα τους τελευταίους αιώνες και μάλιστα τον 20ο με τις μεγαλύτερες και μαζικότερες κινητοποιήσεις και ακολουθούμενες τρομαχτικά μεγάλες σε αριθμό απώλειες για την επίσης τρομαχτικά βραχύβια και επιφανειακή αίσθηση της επικράτησης του Δικαίου επί του αδίκου της κοινωνίας. Ο λόγος τόσο για τα πρωτοποριακά φιλοσοφικά κινήματα τα οποία μετά την έκπτωση της Εκκλησίας ( ανεξαρτήτου θρησκεύματος αλλά κυρίως των μονοθεϊστικών Εκκλησιών ) μπόρεσαν να εκφραστούν εκ νέου ( αφού η θρησκευτική έκφραση των γελοιοποιήθηκε ή εκφυλίστηκε ή στρεβλώθηκε στα εντελώς αντίθετα μορφώματα από τις κύριες και θετικές θέσεις ) μέσω της επιστήμης και της δεοντολογίας : η άνθηση αυτών, δηλαδή η κατ’ ουσίαν προσπάθεια αποτίναξης της νοσηρής στρεβλωτικής καταπίεσης, άμεσα διαβρώθηκε και αποπνίχτηκε με την έξαρση της βιαιότητας και της αχαλίνωτης έκφρασης κάθε αρνητικού στοιχείου γεγονός το οποίο οδήγησε τόσο στην πρώτη μεγάλη καταγεγραμμένη μαζική πολεμική σύρραξη ( Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ), ακολουθούμενη από την πρώτη μεγάλη καταγεγραμμένη οικονομική καταστροφή ( το λεγόμενο κράχ ) και με παγκόσμιο αποκορύφωμα τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο οποίος όπως ήταν αναμενόμενο σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία ξεπέρασε κατά πολύ τις απώλειες και το αιματοκύλισμα του Α΄.

Κατόπιν επήλθε η αναμενόμενη επιφανειακή επικράτηση του Δικαίου, όλο και πιο επιφανειακή αφού, μετά από αυτό το απέραντο μακελειό η αιματοχυσία συνεχίσθηκε άτυπα και κατακερματισμένα με διάφορους τρόπους ( τέλεση όλων των προγραμματισμένων εκτελέσεων και καθείρξεων που είχαν προγραμματίσει οι ναζί από τους συμμάχους, φυγάδευση και συνέχιση των πειραμάτων των ναζί επιστημόνων, υποδαυλισμός των κοινωνιών οικονομικά με πολλές τοπικές αιματοχυσίες ιδίως σε χώρες φύσει Δημοκρατικές, απαλλαγή των ηττημένων κρατών του Άξονα από πραγματική καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων και τυχόν αποζημιώσεων για τα εκτενή εγκλήματα πολέμων, επιβολή δικτατοριών με μαζικές διώξεις αντιφρονούντων και, στις μέρες μας επιβολή σιωπηλών δικτατοριών στο όνομα της ασφάλειας ή και του Δικαίου με την επισήμως ομολογούμενη καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τα οποία τόσο αίμα έχει χυθεί και χύνεται ).

Μελετώντας λοιπόν και βλέποντας όλο αυτό το αίμα που έχει χυθεί και χύνεται και όλο αυτό το δυναμικό που έχει σπαταληθεί και σπαταλείται, θεώρησα από εκείνη ακόμα την νεαρή μου ηλικία ότι το δένδρο της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει πιει αρκετό αίμα δικαίων και αδίκων. Είναι η ώρα να καλλιεργηθεί με τα σύμβολα της Ειρήνης ώστε να μπορέσουμε επιτέλους ως Ανθρωπότητα να γευτούμε τον καρπό που μας επιφυλάσσει, αλλιώς το παραπάνω αίμα, ο παραπάνω πόνος και η παραπάνω θυσία θα το μετατρέψει στον βωμό του Αδίκου και της Ολιγαρχίας στο οποίο όλοι θα αναγκάζονται να πετάνε τα παιδιά τους και τον εαυτό τους.
Χρειάσθηκε όλος αυτός ο καιρός και όλοι οι αγώνες που μέχρι τώρα έχω κάνει σε διάφορα επίπεδα για να συνειδητοποιήσω πώς πρακτικά μπορεί να μεταφραστεί το παραπάνω ώστε με μορφή τύπου / φόρμουλας να μπορούμε να το εφαρμόσουμε και να μην υπάρχει η δικαιολογία ότι η θεωρία δεν έχει πρακτική εφαρμογή.

Όπως κάθε πραγματικός και υπεύθυνος επιστήμονας, δεν πρόκειται να παρουσιάσω ούτε θεωρεία ούτε πρακτική χωρίς απόδειξη της πραγματικότητας αυτής τόσο στην υπάρχουσα κατάσταση όσο και στην δυνατότητα / προγνωστικό της προτεινόμενης αγωγής.

Β. Αποδεικτικό υπάρχουσας κατάστασης

1. Θεωρία

Στην παράθεση της θεωρίας θα φροντίσω να είμαι και σύντομη και ταυτόχρονα να συμπεριλάβω τόσο την Ελληνική όσο και την Παγκόσμια πραγματικότητα τουλάχιστον για τις Δυτικού τύπου / Δυτικού κοινωνικού συστήματος κοινωνίες.

Κάθε χώρα βασίζει την ειρήνη και αρμονία της καθημερινότητας σε ένα σύστημα αξιών βάσει του οποίου δημιουργείται και το διοικητικό και το νομικό / νομοθετικό πλαίσιο της. Σε όλες σχεδόν τις χώρες επισήμως το σύστημα αυτό αξιών είναι τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ακόμα και στις χώρες όπου δεν έχουν υπογραφεί, το σύστημα αξιών παραμένει ανθρωποκεντρικό με ισχυρισμό της προτεραιότητας του Ανθρώπου τουλάχιστον για την διαφύλαξη του.

Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα από το 1948 και μετά έχουν και εμπλουτισθεί και διευρυνθεί ( όχι πάντα με στόχο την βελτίωση της προάσπισης ) αλλά μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι όλες οι μορφές / εκφάνσεις βασίζονται στα εξής ζωτικά και βασικά Δικαιώματα :

Δικαίωμα στην Ζωή
Δικαίωμα στην Ελευθερία
Δικαίωμα στην οικονομική και κοινωνική Αξιοπρέπεια
Όλοι οι Άνθρωποι απολαμβάνουν Ίσα Δικαιώματα και Υποχρεώσεις.

Με μια εύκολη και γρήγορη επισκόπηση των συνταγμάτων ή άλλων αναλόγων εγγράφων των χωρών που δεν έχουν υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα θα δούμε ότι αυτές οι τέσσερις αρχές αναφέρονται ευθαρσώς με εξαίρεση ίσως έως ένα βαθμό στις κοινωνίες που δέχονται βασιλεία και τιτλοφόρηση ( π.χ. η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ εμπεριέχει τις αρχές αυτές παρ’ όλο που το κράτος αυτό δεν έχει υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ).

Συνεπεία αυτού, και το Ελληνικό Σύνταγμα έχει βασισθεί πλήρως σε αυτές τις αρχές και εάν εξαιρέσουμε τροποποιήσεις αμφίβολης νομιμότητος που έλαβαν χώρα με αμφίβολες διαδικασίες και εμφανή ένδολα κίνητρα ( βλ. διατάξεις του Συντάγματος ψηφισθείσες κατά την διάρκεια της εκάστοτε χούντας και / ή άνευ την διενέργεια δημοψηφίσματος ή άλλης διασφάλισης της Λαϊκής Βούλησης ), γενικώς το Σύνταγμα επιζητεί να διασφαλίσει την βασική εξουσία στον Λαό και την δυνατότητα έννομης ανατροπής αντιλαϊκών νόμων, κυβερνήσεων και άλλων εκφράσεων καταπίεσης.

Δηλαδή και εν ολίγοις :

Η θεωρία μας λέει ότι
α. ο Λαός έχει Δικαίωμα κατ’ ουσίαν υπερ-νομικής βούλησης και υποχρέωση περιχαράκωσης / διασφάλισης του Δικαιώματος του αυτού.
β. τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένα και η επίσημη δήλωση πρόθεσης περιχαράκωσης αυτών δίνει κύρος και δυνατότητα ίδρυσης ολόκληρης κρατικής μηχανής / διεθνών οργανισμών / διεθνών συνασπισμών.
γ. κανένας δεν δρά χωρίς με κάποιο τρόπο να προβάλλει πρόθεση περιχαράκωσης ενός ή περισσοτέρων από τα Δικαιώματα αυτά.


Ιστορικά παραδείγματα ( όπως η προπαγάνδα του ναζισμού ή η προπαγάνδα οποιασδήποτε πειραματικής δραστηριότητας σε μεγάλους πληθυσμούς ) υπάρχουν πολλαπλά και όλα δείχνουν ότι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΚΙΝΗΤΡΟΥ ΠΑΝΤΑ ΚΑΘΕ ΠΡΑΞΗ / ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΜΕΤΡΩΝ ΑΙΤΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΩΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗΣ ΕΝΟΣ Ή ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.

2. εφαρμογή – πράξη

Πέρα από κάθε ιστορική ανάλυση που θα μπορούσαμε να παραθέσουμε εδώ, θα αναφέρουμε και μέρος της αποδεικτικής έρευνας μου όσο και μέρος της δράσης μου.

Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ζωγραφίζουν μία εικόνα πολύ θετική και πολύ εποικοδομητική η οποία όμως απέχει παρασσάγκας από την εικόνα που παρουσιάζει η κοινωνία ( τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως ) στην πραγματικότητα.

Απόδειξη αυτού είναι πολύ εύκολο να παρατεθεί κατ’ αρχάς με απαρίθμηση των αναρίθμητων ατόμων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, την απαρίθμηση των αμέτρητων περιπτώσεων όπου ο Νόμος δεν εφαρμόσθηκε ισότιμα, ή των περιπτώσεων που η νομοθεσία επιβάλλει καθεστώς ανισότητας, αναγκαστικής πενίας προς υπερ-πλουτισμό λίγων ή των περιπτώσεων όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια αναλώνεται και παραβιάζεται στον βωμό του κέρδους των λίγων χωρίς εφαρμογή του Νόμου περί πορνείας / πορνογραφίας / εκμεταλλεύσεως ανηλίκων / ειλωτείας / τοκογλυφίας / κλπ. . Επίσης, όταν εφαρμόζεται κάποιος τέτοιος νόμος, εφαρμόζεται άνισα, άδικα ή καταχρηστικά καταπατώντας τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο όνομα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Επίσης, στον ατομικό τομέα ( δηλαδή, στην περίπτωση εφαρμογής του νόμου μεμονωμένα σε κάθε Πολίτη ) έχουμε πλήρη ανισότητα, ανομία και παράβαση στοιχειωδών Δικαιωμάτων ή Υποχρεώσεων προς υποστήριξη τρίτων σε βάρος των ενδιαφερομένων. Το Κράτος είναι εχθρικό και καταχράται την εξουσία που του έχει δοθεί προς εφαρμογή των νόμων, περιφρονώντας και αγνοώντας την Λαϊκή Βούληση είτε αυτή εκφράζεται μέσω διαδηλώσεων είτε μέσω εκλογών όπου η πλειονότητα απέχει ή φιμώνεται λόγω των περίπλοκων και μη αντικειμενικών εκλογικών νόμων που υπονομεύουν την βασική αρχή της Δημοκρατίας ( δηλαδή, την εξουσία της πλειοψηφίας και όχι την εξουσία της πλειοψηφίας της μειονότητας ).

Απόδειξη αυτού είναι εύκολο να παρατεθεί από αναλύσεις εκλογών / εκλογικών περιφερειών, κλπ. , από την κατάσταση των Πολιτών εάν κάνουμε έρευνα της οικονομικής τους δυνατότητας σε σχέση με την ‘δικτύωση’ τους με άτομα που κατέχουν κρατικά αξιώματα ( δηλαδή, προτίμηση όχι αξιοκρατική αλλά άνιση και ολοκληρωτική, δηλαδή καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ).

Επίσης, απόδειξη είναι η νομικές εκφάνσεις των δικαστικών λειτουργών οι οποίοι εμφανώς παραβαίνουν την νομοθεσία που υποτίθεται ότι εφαρμόζουν τόσο σε επίπεδο προάσπισης της Εθνικής περιουσίας ( εκχώρηση τεραστίων εθνικών γαιών βασισμένοι και σεβόμενοι έγγραφα καθεστώτων που έχουν ανατραπεί ή κατακτητών ή αυτοκρατοριών που έχουν αποτιναχθεί, όπως η περίπτωση των δασών της Αττικής σε οικογένειες – δυναστείες ιδιωτών όπως η οικογένεια Ηλιοπούλου βάσει ανύπαρκτων ή υπαρκτών χοτζετιών από Τούρκους : του ίδιους αυτούς Τούρκους που οι Έλληνες πολέμησαν για να εκδιώξουν και για να αποτινάξουν, δηλαδή να μη πλέον λαμβάνουν υπ’ όψη τουρκικούς τίτλους και δικαιώματα κατοχής επί Ελληνικών γαιών ).

Άλλη απόδειξη από τις αναρίθμητες που υπάρχουν είναι η δυνατότητα ύπαρξης ατόμων εντός νευραλγικών σημείων της κοινωνίας και μάλιστα του κρατικού – δημόσιου μηχανισμού τα οποία έχουν καταδικαστεί σε φυλάκιση που δεν εκτίουν ποτέ ούτε την εξαγοράζουν αλλιώς και που η φυλάκιση τους αυτή κανονικά τους απαγορεύει πρόσβαση σε ορισμένες θέσεις νομικά.

Η πιο μεγάλη απόδειξη της έκπτωσης της κοινωνίας και της επίσημης καταπάτησης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υπάρχει εντός του ίδιου του Συντάγματος μετά από αλλοίωση του κατά την διάρκεια της χούντας και την διατήρηση της αλλοίωσης αυτής στην ‘μεταπολίτευση’, ακριβώς όπως διατηρήθηκαν οι διώξεις που ασκήθηκαν από τους ναζί και από τους ‘απελευθερωτές’ αρχηγούς των συμμάχων : ο λόγος στον νόμο περί « ευθύνης υπουργών» ο οποίος στην πραγματικότητα είναι μια επίσημη ομολογία ότι τον κρατικό μηχανισμό λυμαίνονται ληστές, συνωμότες και δολοφόνοι οι οποίοι συνειδητά είναι τέτοιοι και για αυτό έχουν φροντίσει να θέσουν τους εαυτούς τους πέραν του νόμου, δηλαδή να καταπατήσουν το Δικαίωμα όχι μόνο της ισότητας αλλά και όλα τα άλλα συμπεριλαμβανομένου και του Δικαιώματος της ασφάλειας του Ανθρώπου / Πολίτη αφού είναι ανεξέλεγκτοι να πλήττουν τον Άνθρωπο / Πολίτη ατιμώρητα.

Απλή επισκόπηση ακόμα και της επικαιρότητας ( παρ’ όλη την έλλειψη αντικειμενικότητας και περιεκτικότητας όλων των γεγονότων ) θα εμπλουτίσει τρομακτικά τα παραδείγματα.

Όμως, προς αντιμετώπιση επιχειρημάτων του τύπου ότι κατά βάσιν ο Πολίτης στις προσωπικές του υποθέσεις προστατεύεται ή υπάρχει τρόπος να εκπροσωπηθεί και να βρει Δικαιοσύνη / να προασπίσει τα Δικαιώματα του, εγώ προσωπικά έχω συλλέξει σωρεία αποδείξεων προς το αντίθετο, είναι επίσημες ( δηλαδή, επίσημα έγγραφα του Κράτους, δικογραφίες, καταθέσεις, ισχυρισμοί από κρατικούς παράγοντες / λειτουργούς, δηλώσεις / πράξεις πολιτικών μέχρι και ζωντανές καταγραφές ) και εν γνώσει των ατόμων τα ονόματα των οποίων υπάρχουν σε αυτές.

Συγκεκριμένα, έχω αποδείξεις ότι οι δικηγόροι στο σύνολο τους δεν μαθαίνουν να εφαρμόζουν τον Νόμο αλλά να εκφοβίζουν τους Πολίτες ότι ο Νόμος είναι ανίσχυρος να τους προστατέψει μπροστά στην παντοδυναμία ενός προέδρου αμφίβολης διαφάνειας και επιπέδου διαφθοράς ο οποίος προεδρεύει σε μία δίκη ή αποφαίνεται για μια απόφαση. Έχω αποδείξεις της έκνομης αλληλεγγύης δικαστικών, αστυνομικών και δημοσίων υπαλλήλων στην παρανομία, μέχρι και μαρτυρίες της γαλούχησης των εκπαιδευόμενων δημοσίων υπαλλήλων – λειτουργών στο να μην γνωρίζουν αφ’ ενός τον Νόμο και να μη διστάζουν να παρανομούν για να καλύψουν παρανομία – έγκλημα συναδέλφου / ανωτέρου, αφ’ ετέρου.

Επίσης έχω αποδείξεις ανοιχτής περιφρόνησης / παράβασης του Συντάγματος και πρόθεσης να πράξουν αυτό από όλους ανεξαιρέτως τους υπουργούς ασχέτως κυβέρνησης αλλά ειδικά των τωρινών.

Τα πάντα μπορούν να παρατεθούν άμεσα με αριθμούς πρωτοκόλλου, επιδόσεων δικογράφου και άλλες διαβεβαιώσεις για όποιον ενδιαφέρεται ή δεν έχει και ο ίδιος παρόμοιος αποδείξεις από την καθημερινή ζωή του στο Κράτος μας ή οποιοδήποτε άλλο ( πράγμα φύσει αδύνατο εάν έστω και λίγο ο Άνθρωπος επιδιώκει να μην αποτελεί μέρος των προαναφερομένων ατόμων – συμμοριών και είναι μεγαλύτερος των 15 ετών ).

Συμπεραίνουμε λοιπόν, συγκρίνοντας την θεωρία της ύπαρξης / θέσπισης και προβαλλόμενου σεβασμού στα Ανθρώπινα Δικαιώματα με την πράξη / εφαρμογή των αξιών αυτών παγκοσμίως ότι κατ’ ουσίαν ουδέποτε οι αξίες αυτές εφαρμόσθηκαν, όχι διότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο ή ουτοπικό αλλά απλούστατα διότι οι Λαοί που έχυσαν το αίμα τους για αυτά κατά ένα τεράστιο βαθμό εξαλείφθηκαν και οι υπόλοιποι εξαπατήθηκαν από αυτήν την παγκοσμίου μεγέθους συμμορία καταπατητών.

Ευθαρσώς και επιστημονικά μπορούμε να υποστηρίξουμε επιτυχώς με τις παραπάνω αποδείξεις ότι

ΟΛΑ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΜΕ ΝΟΜΟΘΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΑ ΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΕΛΟΥΝ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΙΑΣ ΣΙΩΠΗΡΗΣ ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΟΥΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΝΔΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ / ΤΟΜΕΑ ΑΝΑ ΚΡΑΤΟΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΔΡΩΜΕΝΟΣ ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΓΙΑ ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΤΙΚΕΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Κάθε ένας ο οποίος πραγματικά επιδιώκει εφαρμογή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τον εαυτό του κατ’ αρχάς αλλά και τους υπολοίπους οφείλει ανεξαρτήτως και μεμονωμένα να διαχωρίσει την θέση του και να δράσει υπέρ αυτών.


Γ. Προτεινόμενη αγωγή ( δηλαδή, τρόπος αντιμετώπισης και πάταξης της νοσηρής κατάστασης )

1. Θεωρία

Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι η τυπική αντίδραση ( δηλαδή, η βίαιη επίθεση στα άτομα που κυβερνούν, με διάφορες καταλήξεις από θανάτωση των έως πιο ανώδυνα εξορία ) δεν αποδίδει και σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό ευτελίζει ή διαβρώνει την επίδραση της Λαϊκής Βούλησης με την αντικατάσταση των προηγούμενων εγκληματιών με καινούργιους ή, σε περιπτώσεις επιφανειακής ειρήνης όπως αυτή που διανύουμε τώρα, η εναλλαγή συγκεκριμένων ομάδων στις θέσεις εξουσίας χωρίς καμμία ουσιώδη αλλαγή προς το καλύτερο και πολλές προς το χειρότερο για τον Λαό και το άτομο προσωπικά.

Η διαδικασία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι πλέον πλήρως διαβρωμένη και βεβαρημένη με πλήθος δικλείδες ασφαλείας ώστε να μην εισέρχεται σε αυτήν κανένα άτομο που να μην είναι διατεθειμένο να καλλιεργήσει και προστατεύσει την σιωπηρή δικτατορία που περιέγραψα. Συνεπώς, ούτε αυτή μπορεί με ασφάλεια να χρησιμοποιηθεί αφού με μηχανισμούς αποδείξιμους με απλή επισκόπηση τόσο των εκλογικών νόμων όσο και των κανονισμών για υποψηφίους – κόμματα είναι αδύνατο να διασφαλισθεί πραγματική αντιπροσώπευση της Λαϊκής Βούλησης. Εξ άλλου, αυτό είναι εμφανές με την απόλυτη αποφυγή διεξαγωγής δημοψηφίσματος, έστω και στα καθεστώτα νοθείας που βιώνουμε αυτή την εποχή, τουλάχιστον στον Ελληνικό Λαό.

Εάν λοιπόν ούτε τα όπλα ούτε η ψήφος είναι πλέον αποφασιστικά σημεία ελέγχου, το μόνο το οποίο έχει μείνει το οποίο δεν έχει διαβρωθεί είναι η νομοθεσία και το Σύνταγμα :

το Σύνταγμα, έστω και στην αλλοιωμένη μορφή που έχει τώρα, νομιμοποιεί τον κάθε Πολίτη να αγνοήσει και να αντιδράσει, αντιμετωπίζοντας ως εχθρούς του Λαού και του Πολιτεύματος κάθε έναν που τολμάει να καταπατήσει αυτό ή τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
το Σύνταγμα δεν προϋποθέτει ανάγκη ερμηνείας των βασικών διατάξεων αφού στηρίζεται στον κάθε Πολίτη να το προστατέψει σε περίπτωση που κινδυνεύει τόσο από εξωτερική όσο και από εσωτερική απειλή.
το Σύνταγμα νομιμοποιεί και επιβάλλει ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟ / ΠΟΛΙΤΙΚΟ / ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΑΤΑΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.
το Σύνταγμα κατ’ ουσίαν εμπεριέχει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αλλά εκτός αυτού για όλες τις χώρες που έχουν υπογράψει αυτά έχουν υπερ-νομική και υπέρ-συνταγματική ισχύ. Συνεπώς, ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΥΨΗΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΙΕΡΟΣ ΝΟΜΟΣ, Ο ΜΟΝΟΣ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.


Αυτό σημαίνει ότι Δικαιοσύνη και αντίσταση στην σιωπηρή δικτατορία ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΝΟΜΩΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ, ΕΑΝ Ο ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ, ΝΑ ΤΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΙ / ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ.

2. Πράξη – Εφαρμογή

Το παραπάνω έχω εφαρμόσει και εφαρμόζω προσωπικά προς απόδειξη της δύναμης που ενυπάρχει στην εφαρμογή της παραπάνω θεωρίας η οποία στοχεύει στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας χωρίς την επιφανειακή εφαρμογή της και χωρίς, ει δυνατόν, αιματηρή έκρηξη. Στην ουσία πρόκειται για τον μόνο τρόπο να σπάσει ο φαύλος κύκλος που συντηρεί τις οικογενειακές αυτές δυναστείες που παγκοσμίως παρασιτούν και διαστρεβλώνουν – καταπιέζουν – εγκληματούν για να διατηρηθούν στις θέσεις που πραγματικά ανήκουν σε Δημοκρατικά, Ανθρωποκεντρικά και Θετικά άτομα.

Με την περάτωση της έρευνας μου στο δικηγορικό σώμα, ακολούθησα την παραπάνω θεωρία με τα παρακάτω βήματα :

καλή γνώση του Συντάγματος
καλή γνώση της βασικής ποινικής και αστικής νομοθεσίας ( όχι απ’ έξω )
συστηματική καταγραφή της πορείας μου προς προάσπιση των συμφερόντων / Δικαιωμάτων μου με συνεχείς πρωτοκολλήσεις ώστε κάθε απόπειρα παρανομίας να είναι επισήμως κατεγραμμένη
αποφασιστικότητα και πείσμα και επιμονή.


Αυτό το οποίο διαπίστωσα ως μεμονωμένη Πολίτης, χωρίς την συνοδεία όχλου υποστηρικτικού, χωρίς τον τίτλο του πολιτικού / αξιωματούχου αλλά μόνο με τον τίτλο του Πολίτη είναι το εξής :

κανένας δημόσιος υπάλληλος, δικαστικός υπάλληλος / λειτουργός, πολιτικός ή αξιωματούχος δεν τολμάει να γράψει ότι καταπατάει το Σύνταγμα ή τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ΕΝΩ ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ.
όλοι οι προαναφερόμενοι στο 1 θα παρερμηνεύσουν ή απλώς αναφέρουν εσφαλμένα / αποσπασματικά νόμους, κανονισμούς, διατάξεις, νομοθεσίες ή το ίδιο το Σύνταγμα για να αρνηθούν να κάνουν αυτό το οποίο η θέση απαιτεί από αυτούς και αυτό για το οποίο πληρώνονται υπέρογκα.
όλοι οι προαναφερόμενοι θα επιμείνουν με την τακτική του σπασμένου δίσκου σε ήδη καταρριπτέα επιχειρήματα με την ελπίδα ότι ο Πολίτης θα αποκαρδιωθεί ή θα φοβηθεί ή δεν θα έχει πλέον χρόνο να ασχοληθεί ή δεν θα υπάρχει για οποιονδήποτε λόγο. ΕΑΝ ΟΜΩΣ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΠΙΜΕΙΝΕΙ ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΥΡΙΩΣ ΠΑΓΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ Ή ΙΚΑΝΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕΡΙΚΩΣ.
όλοι οι προαναφερόμενοι ενεργούν ακριβώς όπως οι συμμορίες, συντονισμένα και εναρμονισμένα. Μόνο όταν πλέον δεν υπάρχει περιθώριο υποστήριξης αυτή η αλληλεγγύη σπάει.
όλοι οι προαναφερόμενοι εξαφανίζονται ή μετατίθονται όταν πλέον η αλληλεγγύη πρόκειται να σπάσει.
όλοι βασίζονται στο να κερδίσουν χρόνο ως το μόνο κατ’ ουσίαν όπλο άμυνας στον Πολίτη που δικαίως επιδιώκει δικαίωση.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΜΜΙΑΣ ΠΡΑΞΗΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΑΝ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ ΕΧΕΙ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΑΥΤΗΝ.


Ακολουθώντας την διαδικασία με όση επιμονή και υπομονή χρειάσθηκε σε κάθε περίπτωση που τα Δικαιώματα μου καταπατήθηκαν ( σε σημείο που να είναι καταγράψιμο και αποδεικτέο με στοιχεία και μαρτυρίες ) μπόρεσα να αποσοβήσω προσωπικές καταστροφές τόσο οικονομικές ( από εφορία και άλλους φορείς ) όσο και γενικότερες καταστροφές σε επίπεδο επαγγελματικό και κοινωνικό όταν λόγω της δράσης μου ως επιστήμονα – επιμορφώτρια υπονομεύτηκα συντονισμένα με την συνεργία άλλων πολιτών, δημοσίων υπηρεσιών, του πολιτικού και δικαστικού σώματος.

Αυτή την στιγμή, χωρίς φόβο και με το συμφέρον της Ελλάδας κατά νου ( δηλαδή, το συμφέρον του κάθε Έλληνα Πολίτη όπως εγώ και μεμονωμένα και σε σύνολο ) επιδίδομαι σε σειρά βημάτων που σκοπεύουν στην αποκατάσταση της πραγματικής Δημοκρατίας τουλάχιστον όπως περιγράφεται στο Σύνταγμα, στις βασικές του Διατάξεις που αφορούν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στις ακροτελεύτιες ( ΟΧΙ στις διατάξεις που ενσωματώθηκαν υπό κυβερνήσεις είτε πλήρως αντιλαϊκές είτε εμφανώς μη Δημοκρατικές – μειοδοτικές ).

Συγκεκριμένα, σε κάθε ένα υπουργείο έχει σταλεί μέσω του Προέδρου της Βουλής συγκεκριμένη διακήρυξη που υποδεικνύει σε μορφή γενικής συμπεριφοράς μοτίβου τον τρόπο καταπάτησης του Συντάγματος και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανά αρμοδιότητα, με την απαίτηση απάντησης και τοποθέτησης ως προς αυτά βάσει Νόμου.

Σε δεύτερη φάση στέλνεται ανά υπουργείο επίσημη ερώτηση / καταγγελία / αναφορά ( αναλόγως με το τι επιτρέπει ο Νόμος ως έννομο συμφέρον και με την ιδιότητα του Πολίτη αυτό εμπεριέχει πολλά ) με συγκεκριμένες παρανομίες – καταπατήσεις του Συντάγματος και / ή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πάλι με συγκεκριμένες απαιτήσεις.

Η τρίτη φάση που πρόκειται να ακολουθηθεί είναι δίωξη από εμένα σε όσους, με την αντίδραση τους – απάντηση τους σε αυτές τις επιστολές δείξουν επισήμως την παρανομία τους.

Η τέταρτη φάση μετά την εξόφθαλμη έκπτωση της Δικαιοσύνης που περιμένω να συμβεί τουλάχιστον σε κάποιους αν όχι όλους τους τομείς, είναι η καταγγελία αυτών ως πραξικοπηματιών – ανατροπέων του Δημοκρατικού Πολιτεύματος σε ολοκληρωτικό διεθνώς ( η Ελλάδα έχει δεσμευτεί να μην έχει επίσημο ολοκληρωτικό καθεστώς ).

Η πέμπτη φάση αφορά την τοποθέτηση μαζικώς του Λαού καθ’ ότι ως πραγματικό φιλελεύθερο και δημοκρατικό άτομο αυτό που με ενδιαφέρει είναι ο Λαός και ο κάθε Λαός να ζει με αυτό που πραγματικά θέλει ακόμα και εάν αυτό είναι να είναι υπηρέτης στον κάθε ένα που αποφασίζει να του επιβληθεί, ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΕΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΛΑΒΕΙ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΒΙΩΣΕΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΛΑΟΣ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΔΑΦΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΑΠΟ ΔΗΜΑΓΩΓΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ.

____________________________________________

Αυτή την στιγμή βρίσκομαι στη δεύτερη και τρίτη φάση, και έχω ήδη επιβιώσει από τις επιθέσεις του Κράτους στον επαγγελματικό, οικονομικό και κοινωνικό τομέα, με συνεχείς και σαφείς θρασύτατες και εξόφθαλμες απόπειρες να με αφαιρέσουν βιαίως από τα κοινά εμμέσως με παράνομες χρεώσεις, εξοντωτικές εισφορές, επαγγελματικό αθέμιτο ανταγωνισμό και ψευδείς καταμηνύσεις οι οποίες παρανόμως δεν απορρίπτονται βάσει στοιχείων ( οι δίκες δεν γίνονται ή καθυστερούν με αλλοιωμένα αποσπασματικά πρακτικά, οι υπουργοί αλλάζουν, οι εισαγγελείς παρανομούν και αλληλοκαλύπτονται, κλπ ).

Ο λόγος που δημοσιοποιώ τώρα την δράση μου και τις προθέσεις μου είναι διότι δεν θέλω να έχω την ίδια κατάληξη όπως ο δολοφονηθείς από το ίδιο ακριβώς κράτος / παρακράτος πατέρας μου του οποίου η πραγματική αιτία θανάτου αποκρύφτηκε από κρατικές αναφορές μέχρι και σήμερα και παρουσιάστηκε ως παράπλευρη απώλεια αντί ως στοχοποιημένο θύμα το οποίο θανατώθηκε με βούληση και δόλο.

Επιθυμώ να γίνει γνωστό σε περίπτωση που το όνομα το δικό μου ή της κόρης μου και συναγωνίστριας Πολίτιδος Τάνυας Μαρίας Γεριτσίδου βρεθεί σε λίστα παράπλευρων απωλειών, δυστυχημάτων, ‘τυχαίων’ εγκλημάτων κοινού ποινικού κώδικα, ασθενείας ( χαίρουμε πλήρους υγείας ), ότι η δράση μας δεν είναι δυνατόν να αποτύχει τουλάχιστον στο να προσφέρει σε όσους το επιθυμούν την ελεύθερη βούληση να επιλέξουν τι ζωή θέλουν να ζήσουν χωρίς να χρειασθεί να χύσουν το αίμα τους για αυτό.

Εάν κάτι τέτοιο συμβεί απλώς θα σημάνει το εύρος της απελπισίας αυτών που λυμαίνονται την Ανθρωπότητα και την Ελλάδα ειδικότερα και το εύρος της επιτυχίας δύο μεμονωμένων Πολιτών άνευ άλλης υποστήριξης και άνευ επιζήτησης αυτής ενάντια σε όλους αυτούς που επιστρατεύουν στρατούς και όχλους για να εκφοβίσουν.

Ο Αγώνας μας είναι ειδικά σχεδιασμένος για να μην έχει ούτε ακόλουθους ούτε αρχηγό αλλά να προέρχεται από πραγματικούς Ελεύθερους Ανθρώπους όπως είναι ίδιο του πραγματικού Ελληνικού και κάθε άλλου Ελεύθερου Έθνους.

Ο Αγώνας μας δεν χρειάζεται αρχηγό ούτε συγκεκριμένη ομάδα / παρότρυνση ή οργάνωση. Χρειάζεται μόνο Ελεύθερους, Ενήλικους Ανθρώπους που δεν επιζητούν αρχηγούς αλλά άρχουν επί της δικής τους ζωής και ξέρουν να κρίνουν και να κάνουν επιλογές χωρίς να ακολουθούν αλλά να συμπορεύονται. Κάθε αγώνας των Ελλήνων που πέτυχε έτσι δόθηκε, και απέτυχε μόλις απέκτησε έναν μόνο αρχηγό αντί κάθε Έλληνας να είναι τέτοιος.

Ο οποιοσδήποτε χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέρος της ιδεολογίας μας αυτής, του έργου μας και του αγώνα μας για να γίνει αρχηγός επί οποιουδήποτε θα είναι καπηλευτής όπως ο Ναπολέων της Γαλλικής Λαϊκής Επανάστασης και η οικογένεια Παπανδρέου της ζωής και δολοφονίας του Γρηγορίου Λαμπράκη.


Με πλήρη γνώση και συνείδηση των ανωτέρω, στην Αθήνα την 6η Αυγούστου 2009

Όλγα Γεωργίου Γεριτσίδου

Τάνυα – Μαρία Γεριτσίδου

Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΝΟΣΟΥ

Καθ’ όλη την διάρκεια της λεγόμενης μοντέρνας κοινωνίας ( δηλαδή, κοινωνίας όπου υπάρχει υψηλή οργάνωση, εξειδίκευση και κατακερματισμός των ρόλων, και γενικός προσανατολισμός προς τον καταναλωτισμό και την υψηλή οργάνωση διοίκησης ) η οποία συναντάται στα περισσότερα σύγχρονα κράτη, ιδίως στα κράτη της Δυτικής φιλοσοφίας και όσα την υιοθετούν, παρατηρείται μία κλιμακούμενη κοινωνική ασθένεια η οποία στις μέρες μας βρίσκεται σε έξαρση.

Πρίν προχωρήσουμε παρακάτω όπως σε κάθε επιστημονική ανάλυση οφείλουμε να ορίσουμε τις ορολογίες μας ώστε όλοι να καταλαβαίνουμε και να είμαστε σίγουροι για το τι εννοούμε :

Με τον όρο κοινωνική νόσος εννοούμε την κοινωνική κατάσταση στην οποία από όλα τα κοινωνικά σύνολα που εμπεριέχονται σε μία κοινωνία ευημερεί μόνο ένα ή δύο, τυπικά σε μειοψηφία / ελάχιστο ποσοστό του συνόλου, συσσωρεύοντας τεράστιο πλεόνασμα ενέργειας και χρήματος ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας αυτής φυτοζωεί ή και εκλείπει λόγω διαφόρων κακουχιών σε υλικό και ψυχολογικό επίπεδο.

Με τον όρο έξαρση εννοούμε την άμεση και ταχεία επιδείνωση της κοινωνικής νόσου σε σημείο που η κοινωνική εξέλιξη αναστέλλεται πλήρως.

Με τον όρο κοινωνική εξέλιξη εννοούμε την προοδευτική πορεία όλων των συνόλων μίας κοινωνίας έτσι ώστε το κατά μέσον όρο επίπεδο ζωής, εκπαίδευσης, ελεύθερου χρόνου, περίθαλψης και ελευθερίας βελτιώνεται συστηματικά και σε ποσότητα και σε ποιότητα. Προϊόν της κοινωνικής εξέλιξης είναι πάντα ο εμπλουτισμός της φιλοσοφίας, της κουλτούρας και της αύξησης των διόδων ανάπτυξης του Ανθρώπου από τα βασικά κατώτερα επίπεδα ύπαρξης στα ανώτερα τα οποία υπερβαίνουν τον καταναλωτισμό, τον υλισμό και την απόδοση υψηλής κοινωνικής σημασίας σε αντικείμενα.

Όποτε υπάρχει κοινωνική νόσος η κοινωνική εξέλιξη μειώνεται ανάλογα με τον βαθμό επιμόλυνσης / προσβολής της κοινωνίας. Σε περιπτώσεις έξαρσης έχουμε αναστολή της κοινωνικής εξέλιξης και πάρα πολύ συχνά και οπισθοδρόμηση. Κοινωνιολογικά η μοντέρνα κοινωνία ξεκινάει με την οργάνωση της πολιτικής και της παραγωγής σε λίγο πολύ τα πλαίσια που υπάρχουν και σήμερα. Αυτό αναλόγως την περιοχή μπορούμε να το τοποθετήσουμε από τον 18ο αιώνα και μετά τουλάχιστον.
Από τότε μέχρι σήμερα έχει παρατηρηθεί περιοδικά μεγάλη κοινωνική εξέλιξη ( διαφωτισμοί, φιλοσοφικά κινήματα, υπαρξιακές θεωρίες, ψυχολογικά και κοινωνιολογικά προγράμματα, πολιτικά και πολιτιστικά κινήματα, κ. ά. ) η οποία ανακόπτεται απότομα ή και αναιρείται από εξάρσεις της κοινωνικής νόσου ( όπως η βιομηχανική επανάσταση και η κοινωνική ασθένεια που επέφερε, η δημιουργία της οικονομικής επιστήμης, η δημιουργία ελεγκτικών μηχανισμών που μεταχειρίζονται εκβιασμό ή βασανιστήρια, η δημιουργία μηχανισμών κατάταξης σε μαζικό επίπεδο,
κ. ά. )

Πολλές φορές βλέπουμε έμπρακτα την απόδειξη της οπισθοδρόμησης όταν ‘ ξανα-ανακαλύπτουμε’ καταστάσεις, θεωρίες, φιλοσοφίες, λύσεις και επιστημονικές μεθοδολογίες / απαντήσεις οι οποίες είχαν ήδη ανακαλυφθεί σε παλαιότερες εποχές και λόγω της κοινωνικής νόσου εξέλιπαν σε μεγάλο βαθμό, αναγκάζοντας την κοινωνία να ξανα-ψάξει και να ξανα-κατακτήσει αυτά τα οποία ήδη γνώριζε πρίν την έξαρση ( π.χ. η έννοια του συνδικαλισμού και της κοινωνικής ισότητας ξανα-ανακαλύφθηκαν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι τώρα με τέτοια παραδείγματα όπως ο συνδικαλισμός των δούλων με επικεφαλή τον Σπάρτακο, οι μεσαιωνικές συντεχνίες στην Ευρώπη, ο συνδικαλισμός των δούλων στην Αμερική, ο συνδικαλισμός των γυναικών πρώτα με τις σουφραζέτες και μετά με τις φεμινίστριες, κ. ά. ). Αυτό σημαίνει ότι λόγω της κοινωνικής νόσου από την οποία δεν φαίνεται ποτέ να απαλλάσσεται η κοινωνία αναγκάζεται να τελματώνεται, εγκλωβισμένη στο να μάχεται συνεχώς για το ίδιο πράγμα το οποίο ποτέ δεν εξασφαλίζει, σε μία μορφή ‘ ράβε- ξήλωνε’.

Από πού λοιπόν πηγάζει η κοινωνική νόσος και γιατί δεν φαίνεται να εξαλείφεται αλλά απλώς υποχωρεί περιοδικά ;

Ακολουθώντας την λογική της μπάμπουσκας που ακολουθούμε σε αυτά τα άρθρα, η κοινωνία δεν είναι τίποτε άλλο από το σύνολο / άθροισμα των επιρροών και των πράξεων των ατόμων που την αποτελούν. Μία νόσος οφείλεται είτε σε περιβαλλοντικούς παράγοντες που προκαλούν το νόσημα είτε σε ενδογενείς παράγοντες που φέρνουν το αποτέλεσμα αυτό. Εάν οι παράγοντες ήταν περιβαλλοντικοί με την αλλαγή του περιβάλλοντος η νόσος θα έπρεπε να εκλείψει ή να διαφοροποιηθεί.

Στην περίπτωση της κοινωνίας μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι οι παράγοντες δεν είναι περιβαλλοντικοί διότι σε όλες τις ιστορικές περιόδους έχουμε ακριβώς τα ίδια συμπτώματα με ακριβώς την ίδια συμπεριφορά της κοινωνίας ( δηλαδή, η τελμάτωση που αναγκάζει την κοινωνία να παλινδρομεί και να μην εξελίσσεται ). Σε άλλο μας άρθρο θα αναφέρουμε και θα αναλύσουμε του λόγου το αληθές για κάθε ιστορική περίοδο ακόμα και πρίν από τα κοινωνιολογικά όρια της ύπαρξης της μοντέρνας κοινωνίας.

Αυτό σημαίνει ότι η πηγή της κοινωνικής νόσου, αφού δεν είναι περιβαλλοντική είναι ενδογενής. Άρα, όπως σε κάθε οργανισμό ένα μέρος της κοινωνίας προκαλεί τοξικότητα που αναστέλλει την υγιή εξέλιξη όπως έχουμε αναφέρει παραπάνω. Οι περισσότερες φιλοσοφικές και πολιτικές / κοινωνιολογικές θεωρίες συμφωνούν σε αυτό το σημείο και διαφοροποιούνται στο κοινωνικό σύνολο εντός της κοινωνίας το οποίο ενοχοποιούν για την κατάσταση αυτή.

Στην ουσία, όλες οι θεωρίες που έχουν χτιστεί με την σωστή επιστημονική μεθοδολογία έχουν μέρος της αλήθειας και συνεπώς δεν είναι λάθος ( από τον Φονταμενταλισμό έως τον Μαρξισμό και τις Ανθρωποκεντρικές Φιλελεύθερες κοινωνικές θεωρίες ). Όμως εάν προσπαθήσουμε να διαλέξουμε μία έως την μόνη αλήθεια αποκλείοντας τις υπόλοιπες είναι σίγουρο ότι θα σφάλλουμε και θα αποτύχουμε. Εφ’ όσον όλες οι θεωρίες δεν είναι λάθος αλλά καμμία μόνη της δεν μπορεί να εξηγήσει σωστά τα πάντα, για να μπορέσουμε να φτάσουμε στην απάντηση που ψάχνουμε ( δηλαδή, πού οφείλεται η κοινωνική νόσος ) πρέπει να τις λάβουμε όλες υπ’ όψη για να συνθέσουμε την πραγματική πολύπλευρη εικόνα της κοινωνίας, τόσο πολύπλευρη όσο και ο ίδιος ο άνθρωπος.

Η κάθε μία θεωρία ενοχοποιεί διαφορετική κοινωνική τάξη / κοινωνικό σύνολο / κοινωνικό φαινόμενο. Αυτό σημαίνει όχι ότι κάποια έχει λάθος αλλά ότι το ενοχοποιούν / ενοχοποιητικό στοιχείο υπάρχει σε όλη την κοινωνία, δηλαδή σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και σύνολα. Εάν αυτό είναι σωστό, το οποίο τα γεγονότα μας δείχνουν ότι είναι αφού ιστορικά παρατηρούμε τα ίδια συμπτώματα σε όλες τις κοινωνικές ομάδες ακόμα και εάν αυτές είναι απομονωμένες εντός της κοινωνίας, τότε θα πρέπει να ψάξουμε για την πηγή της κοινωνικής νόσου όχι στην οργάνωση της αλλά στα μέλη της.

Τα μέλη της κοινωνίας είναι βεβαίως οι άνθρωποι, και θα δούμε εδώ πώς η πιο μικρή μπάμπουσκα είναι αυτή που ευθύνεται για και επηρεάζει την μεγαλύτερη είτε θετικά είτε αρνητικά. Όταν λέμε μικρή μπάμπουσκα εννοούμε την κάθε μονάδα ανθρώπου όπου και εάν βρίσκεται από άποψη κοινωνικής τάξης και όταν λέμε η μεγαλύτερη μπάμπουσκα εννοούμε όλη την κοινωνία την οποία μέχρι στιγμής αναλύουμε. Δηλαδή, μικρή μπάμπουσκα είναι και ο άστεγος άνθρωπος, και ο γιατρός που μένει στο ‘τάδε’ προάστιο και ο εφοπλιστής που έχει προσωπικό νησί και ο αυτοκράτορας που έχει παλάτια σε διάφορες κατακτημένες πόλεις εκτός από το βασικό του ανάκτορο. Μεγάλη μπάμπουσκα είναι το κοινωνικό σύνολο όλων των αστέγων, όλων των γιατρών, όλων των εφοπλιστών και όλων των αυτοκρατόρων / βασιλέων. Είναι μεγάλη μπάμπουσκα ( πιο μεγάλη από την μικρή ) διότι όλοι οι εφοπλιστές μαζί επιβάλλουν ( θεωρητικά ) στον έναν εφοπλιστή έναν τρόπο ζωής και τρόπο μεταχείρισης των πόρων του. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους – μονάδες ανεξαιρέτως, και για αυτό ακόμα και ο πιο ‘ ισχυρός’ άνθρωπος είναι μια μικρή μπάμπουσκα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξαλειφθεί από το αμέσως μεγαλύτερο σύνολο στο οποίο ανήκει. ( π.χ. η αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισάβετ και ο γιός της Ροδόλφος πρίν από εκείνη δολοφονήθηκαν με τις ευλογίες του κοινωνικού τους συνόλου, το οποίο ήταν οι ευγενείς και άλλοι βασιλείς, διότι ακολουθούσαν πιο φιλελεύθερη πολιτική από ότι το κοινωνικό τους σύνολο ήθελε. Το ίδιο συνέβη με τον βασιλιά Αλέξανδρο της Ελλάδας ο οποίος δολοφονήθηκε για τους ίδιους λόγους αντίθεσης προς το κοινωνικό του σύνολο που ήταν οι επιφανείς πολιτικοί / πλουτοκράτες της εποχής και με την τελευταία πυρηνική τσαρική οικογένεια της Ρωσσίας Ρωμανώφ η οποία έσπασε αρκετά ταμπού και απείλησε με ροπή προς τον φιλελευθερισμό την οποία ροπή κατέπνιξαν τα υπόλοιπα μέλη του κοινωνικού αυτού συνόλου, όπως η ευρύτερη οικογένεια Ρωμανώφ και άλλοι ευγενείς )

Τι μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε με βάση τα παραπάνω σχετικά με την κοινωνική νόσο και την πηγή της ;

Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε είναι ότι αφού υπάρχουν τα ίδια συμπτώματα επιβολής και δίωξης σε όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά σύνολα ανάμεσα στις μονάδες τους, η κοινωνική νόσος δεν οφείλεται σε κάτι απρόσωπο αλλά σε έναν πολύ συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου ο οποίος δρά με τον ίδιο τρόπο είτε είναι πάμπλουτος είτε είναι πένητας.

Ποιες είναι οι παράμετροι που χαρακτηρίζουν άμεσα τον άνθρωπο του οποίου η συμπεριφορά συντηρεί και επιδεινώνει την κοινωνική νόσο ;

Οι άνθρωποι αυτοί είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι δεν είναι εκ γενετής νοσηροί ή
γενετικά διαφορετικοί από τους υπόλοιπους. Είναι άτομα τα οποία έχουν γαλουχηθεί ή γαλουχούνται όπως έχουμε πεί σε προηγούμενα άρθρα : να επιζητούν την δημιουργία Ελευθέρων Ανδραπόδων διότι τους έχει εμφυσηθεί η πεποίθηση ότι είναι παντελώς ανίκανοι και αδύναμοι να επιβιώσουν με τις δικές τους δυνάμεις, ικανότητες, ευφυΐα, κύρος και αξία και άρα πρέπει να πείσουν όλους τους υπόλοιπους ότι είναι υποδεέστεροι. Εάν το καταφέρουν αυτό, τα άτομα αυτά που ευθύνονται για την κοινωνική νόσο αισθάνονται ότι οι πραγματικά δυνατοί και άξιοι θα είναι τυφλοί / αδύναμοι λόγω ανασφάλειας και θα προτιμήσουν να συντηρούν τα άτομα – φορείς της νόσου αντί να τους αποβάλλουν. Έχουμε περιγράψει όλη ακριβώς την διαδικασία και το κίνητρο πίσω από αυτήν στα πρώτα άρθρα μας περί Ελευθέρων Ανδραπόδων μέχρι και το άρθρο για το Θέατρο Σκιών.

Στην ουσία όποιο κοινωνικό σύστημα και εάν προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε, θα αποτύχει στην εξάλειψη της κοινωνικής νόσου εάν δεν υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας που να απομονώνουν και περιθωριοποιούν με απώτερο στόχο την αποβολή των ατόμων – φορέων της νόσου. Αυτό θα γινόταν διότι σε όλα τα κοινωνικά συστήματα αυτά τα άτομα φορείς της νόσου θα προσπαθούσαν πάση θυσία να διαστρέψουν τους όποιους κοινωνικούς κανόνες ώστε να επιβάλλουν ακριβώς την ίδια κατάσταση : την συντήρηση τους και την απαίτηση λατρείας τους / ικανοποίησης ακόρεστων απαιτήσεων από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. ( αυτό είναι εμφανέστατο σε όλα τα κοινωνικά συστήματα από Βασιλεία έως Κομμουνισμό όπου σε χρόνο ρεκόρ η βασική κατάσταση αποκρυσταλλώθηκε σε μία μικρή ομάδα που καταδυνάστευε οικονομικά και πολιτικά / υπαρξιακά την τεράστια ομάδα των υπολοίπων, αλλάζοντας μόνο την ορολογία και τους τίτλους από σύστημα σε σύστημα ).

Η συμπεριφορά αυτή των ατόμων είναι δυνατόν να αλλάξει εάν τα προλάβουμε και αναστρέψουμε την γαλούχηση που τους έχει γίνει. Τα άτομα αυτά υπάρχουν παντού και χρησιμεύουν ως δικλείδες ασφαλείας και αντίσταση υπέρ των πιο εμφανών κοινωνικών εγκληματιών όπως π.χ. ενός δικτάτορα, ενός φεουδάρχη ή ενός μεγαλομετόχου / ιδιοκτήτη πολυεθνικής αυτοκρατορίας. Είναι τα άτομα τα οποία θα υποστηρίξουν την νοσηρή κατάσταση όταν όλοι οι υπόλοιποι μάχονται για να την αναστρέψουν. Για αυτό τον λόγο αυτά τα άτομα είναι άκρως επικίνδυνα και θα πρέπει ανά πάσα στιγμή να τα αναγνωρίζουμε και να τα απομακρύνουμε ή να τα υποβάλλουμε σε θεραπεία ( εάν το θελήσουν ), διότι είναι άκρως μολυσματικά και υπονομευτικά στα πλαίσια της κοινωνικής υγείας ( το οποίο συμπεριλαμβάνει οικογενειακή υγεία, επαγγελματική υγεία καθώς και ατομική υγεία ). Τα άτομα αυτά έχουν ορισμένα γενικά / καθολικά συμπεριφορικά χαρακτηριστικά τα οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε διάγνωση ανεξαιρέτως της οποιασδήποτε εκπαιδεύσεως, καλλιέργειας, ηλικίας και κύρους τους :

1. τα άτομα αυτά βρίσκουν διασκεδαστικό ή αστείο τον εσκεμμένο εξευτελισμό του άλλου.
2. τα άτομα αυτά ευχαριστιούνται με το να φέρνουν τον άλλον σε δύσκολη θέση.
3. τα άτομα αυτά επιδίδονται στις συμπεριφορές 1 & 2 μόνο όταν είναι σίγουρα ότι ο αποδέκτης είναι πιο αδύναμος από αυτούς ή έχουν εγγύηση ότι ο αποδέκτης αν και πιο δυνατός δεν πρόκειται να αντιδράσει.
4. τα άτομα αυτά είναι αδιάφορα ή ευχαριστιούνται / ικανοποιούνται / αισθάνονται ασφαλή / ηδονίζονται από τον πόνο / άλγος / οδύνη / ψυχολογική βία που προκαλούν είτε οι ίδιοι είτε κάποιοι άλλοι σε ένα θύμα ( ζώο, άνθρωπο, κοινωνικό σύνολο ).
5. τα άτομα αυτά δεν μπορούν ποτέ να επιτρέψουν σε τρίτους να μην τους συμπεριλάβουν σε καταστάσεις / πράξεις / επιτυχίες / οφέλη / κέρδη όταν δεν το δικαιούνται.
6. τα άτομα αυτά ποτέ δεν παράγουν έργο παρεκτός εάν αμειφθούν με πολλαπλάσια της αξίας του έργου παρήγαγαν και το οποίο πολλές φορές έχουν εκμαιεύσει / σφετερισθεί / υπεξαιρέσει / υποκλέψει από τρίτους.
7. τα άτομα αυτά δεν βοηθούν ποτέ ακόμα και εάν αμείβονται για να παρέχουν την βοήθεια αυτή παρά μόνο όταν εξαναγκάζονται και ακόμα και τότε κάνουν το απολύτως ελάχιστο / απαραίτητο.
8. τα άτομα αυτά δεν έχουν κανένα πρόβλημα / ηθικό φραγμό να πράξουν ο,τιδήποτε εάν τους είναι εγγυημένη η ατιμωρησία και η μυστικότητα.
9. τα άτομα αυτά συστηματικά και σε κάθε στιγμή που μπορούν καθημερινά απαξιώνουν και υποβιβάζουν όλους γύρω τους με έμμεσους και άμεσους τρόπους, από την έμμεση κατηγορία ότι άτομα γύρω τους είναι χαζά και / ή αδύναμα / άσχημα / ανεπιθύμητα / άχρηστα έως και την επίσημη ‘διάγνωση’ που καταδικάζει ανθρώπους στους παραπάνω χαρακτηρισμούς εάν τα άτομα αυτά είναι ‘ επιστήμονες’ ή ‘ επαγγελματίες’ ή ‘πολιτικοί’.
10. για να επιβληθούν τα άτομα αυτά μαζεύουν γύρω τους ομάδα ακολούθων και σωματοφυλάκων παντός τύπου, μαζεύουν όσα περισσότερα αντικείμενα κύρους ( status symbols ) μπορούν και που έχουν σημασία για το δικό τους κοινωνικό σύνολο ή και για όλα και υποβιβάζουν ο,τιδήποτε αντίστοιχο έχουν οι γύρω, καμουφλάροντας την δική τους έλλειψη αξίας / ικανότητας / δύναμης / ευφυΐας πίσω από αυτό το προπέτασμα κοσμημάτων, αυτοκινήτων, σπιτιών / κτημάτων, πλήθος υφισταμένων, υπηρετών και ακολούθων.

Τα άτομα που επιδεικνύουν τα παραπάνω συμπτώματα είναι υψηλού κινδύνου για τον εαυτό μας και την οικογένεια μας που δεν επιδεικνύει αυτά τα συμπτώματα και συνεπώς για το κοινωνικό νόσημα το οποίο προκαλεί όλα τα φαινόμενα σήψης από την οικονομική κρίση μέχρι τους διάφορους πολέμους.

Οικιακή Οικονομία

Είναι κατά μέσο όρο γνωστό ότι οι αρχαίοι, οι οποίοι και πρωτοσυνέλαβαν την οργάνωση και λογική του πολιτεύματος της δημοκρατίας, θεωρούσαν δεύτερης κατηγορίας πολίτη και περιφρονούσαν τον λεγόμενο ‘ιδιώτη’ : αυτόν δηλαδή τον πολίτη ο οποίος άφηνε την διακυβέρνηση του κράτους σε αυτούς που κατείχαν τις διάφορες θέσεις του δημοσίου και δεν ασχολούνταν παρά μόνο με δικά του ιδιωτικά θέματα. Μάλιστα πολλοί λένε ότι η έννοια του ‘ιδιώτη’ επεκτάθηκε ώστε να σημαίνει και ένα είδος ανόητου / ηλίθιου ανθρώπου, και από αυτό δημιουργήθηκε η λέξη ‘idiot’ στα αγγλικά.

Είχαν δίκιο οι αρχαίοι να το πιστεύουν αυτό για έναν νοικοκύρη που ασχολούνταν με τα δικά του και ‘ δεν ανακατευόταν εκεί που δεν τον έσπερναν’ ;

Βεβαίως είχαν δίκιο. Ο άνθρωπος αυτός που δεν ασχολούνταν να ελέγξει και να εξασφαλίσει ότι κάθε πτυχή της διοίκησης του κράτους είχε καλώς και οι ενέργειες της όλες γίνονταν προς εξυπηρέτηση και όχι εκμετάλλευση του Δήμου / Λαού δεν καταλάβαινε το πολύ απλό γεγονός ότι και τα δικά του ιδιωτικά θέματα θα επηρεαζόταν άσχημα αφού θα είχε αφήσει στην μοίρα τους τα γενικά όπως την διοίκηση / φορολόγηση του Δήμου και την εξωτερική πολιτική με άλλους Δήμους.
Ο άνθρωπος αυτός αποτελούσε και αποτελεί σε κάθε Δημοκρατία παθητικό και τροχοπέδη καθώς και την κερκόπορτα μέσα από την οποία εισβάλλουν εντός των τειχών ( δηλαδή της κεντρικής διοίκησης του κράτους ) τα στοιχεία αυτά που προκαλούν διάβρωση, διαφθορά, πτώχευση και προσωπικό μαρασμό οικονομικά και οικογενειακά / ατομικά.

Ναι, αλλά για αυτό τον λόγο εκλέγω αντιπροσώπους που θα προασπίζουν τα συμφέροντα μου και του Δήμου / Κράτους μου ώστε εγώ να κοιτάω την δουλειά μου και να μην ασχολούμαι.

Οποιοσδήποτε έχει προσλάβει οικιακή βοηθό για να του καθαρίσει και γενικά συντηρήσει το σπίτι και αφήσει την οικιακή βοηθό ανεπιτήρητη στο σπίτι του και φύγει, και στο γυρισμό ανακαλύψει ότι η οικιακή βοηθός έκλεψε τα χρυσαφικά της οικοδέσποινας, τις μετοχές και τα μετρητά του οικοδεσπότη και όλα τα ηλεκτρονικά πράγματα των παιδιών, αντί να εισπράξει συμπάθεια από τους γείτονες για αυτό που τον βρήκε θα εισπράξει πιθανότατα την ρητορική ερώτηση « και εσύ που ήσουνα να επιβλέπεις ; » συνοδευόμενο με χασκόγελα πίσω από την πλάτη του.

Δηλαδή, οποιοδήποτε υπάλληλο προσλαμβάνουμε για να μας λύσει τα χέρια απαιτεί στενή και συνεχή παρακολούθηση καθώς και πολλές φορές καθοδήγηση και επίβλεψη. Αλλιώς, είναι μαθηματικά σίγουρο ότι ο υπάλληλος αυτός στην καλύτερη περίπτωση θα περιπέσει σε αμέλειες, παραλείψεις και κακή εκπλήρωση των υποχρεώσεων / καθηκόντων του και στην χειρότερη σε υπεξαιρέσεις, καταχρήσεις και ακόμα και κλοπή όλης της επιχείρησης από τον δικαιούχο εντολέα του.

Άρα, εφόσον επιλέγουμε τους αντιπροσώπους οι οποίοι πρόκειται να υπηρετήσουν το έργο της συντήρησης και καλυτέρευσης του κράτους το οποίο ισούται με συντήρηση και καλυτέρευση της ποιότητας ζωής όλων ανεξαιρέτως των πολιτών που το αποτελούν ( υπό + το έργο = υπουργός, Δήμος + κρατώ = Δημοκρατία ), έχουμε υποχρέωση και ανάγκη ώστε να μην πέσουμε θύματα κλοπής και υπεξαίρεσης της εξουσίας μας, της περιουσίας μας και της ζωής μας να επιβλέπουμε και να ελέγχουμε καθημερινώς ότι όλα λειτουργούν σωστά και προς το συμφέρον μας.
Ναι, αλλά που ξέρω εγώ πώς να ελέγχω όλους αυτούς που έχουν ειδικές γνώσεις και πείρα στην πολιτική και εγώ μάλλον θα τα κάνω θάλασσα ;

Εάν αλήθευε ότι για να διοικήσεις ένα κράτος, εσωτερικά και εξωτερικά, απαιτούνται ειδικές γνώσεις που πρέπει να μάθεις τότε ένα πολίτευμα βασισμένο στον Λαό δεν θα μπορούσε ποτέ να φέρει αποτελέσματα ή καν να έχει συγκεκριμένη μορφή και στόχους. Δηλαδή, για να διοικήσεις ένα κράτος χρειάζεται κοινή λογική, αποφασιστικότητα, συγκεκριμένοι στόχοι και απλότητα στις μεθοδολογίες που επιστρατεύονται για την επίτευξη των στόχων αυτών. Οι αρχαίοι που τόσο εκθειάζουμε για την δημιουργία και λειτουργία της δημοκρατίας απαιτούσαν μόνο ένα πράγμα σαν ειδίκευση από τον πολίτη για να τον θεωρήσουν ικανό να ηγηθεί του κράτους και γενικώς να εκφέρει ουσιαστική γνώμη : ηλικία. Απαιτούσαν, δηλαδή, από το άτομο να έχει ζήσει αρκετά επί της γής ώστε να έχει συσσωρεύσει τις εμπειρίες αυτές που αποτελούν την πείρα ζωής ( να έχει εργασθεί, να έχει αντιμετωπίσει επιχειρηματικά και οικονομικά θέματα και να έχει αποκομίσει τις απόψεις που χρειάζονται για να αποφευχθούν κακοτοπιές που εκείνος αντιμετώπισε, και να προωθηθούν όλες οι ευκαιρίες που εκείνος συνάντησε ).

Δηλαδή, κάθε ένας πολίτης που έχει καταφέρει να συντηρήσει ένα σπιτικό μέσα από όλες τις αντιξοότητες της καθημερινής ζωής είναι πλήρως εξοπλισμένος με όλες τις γνώσεις που απαιτούνται για να μπορέσει επιτυχώς να βάλει τάξη σε οποιοδήποτε κράτος και να το συντηρήσει. Εάν μάλιστα έχει καταφέρει να ορθοποδήσει μετά από καταστροφές παντός είδους, οικονομικές αντιξοότητες και απρόοπτα εντός και εκτός της οικογενείας του, τότε αποτελεί υπερειδικευμένο άτομο για την θέση του οδηγού του κράτους και θα έπρεπε να είναι περιζήτητος όπως ο κάτοχος διδακτορικού από το Harvard.

Καλά, αυτοί που κυβερνούν τώρα δεν πληρούν αυτές τις προδιαγραφές ;

Όχι. Άνθρωποι όπως ο Κ. Καραμανλής, ο Γ. Παπανδρέου ( και ο πατέρας και ο παππούς του ), ο Κ. Σημίτης, ο Κ. Μητσοτάκης και η οικογένεια του δεν πληρούν καθόλου τις προδιαγραφές αυτές καθώς είναι προϊόντα δυναστειών που συντηρούνται και προορίζουν τα τέκνα τους για να ‘κυβερνήσουν’ και όχι για να εργασθούν, ακριβώς όπως οι δυναστείες των βασιλέων και οι αριστοκρατικές τάξεις Δουκών και Πριγκίπων σε ένα οποιοδήποτε απολυταρχικό πολίτευμα.

Εάν αναλύσουμε τα βιογραφικά όλων αυτών των ατόμων, θα δούμε ότι οποιαδήποτε εργασία αναφέρουν είναι ολιγόχρονη και δύσκολο να εξακριβωθεί εάν η θέση που είχαν ( σε πανεπιστήμια, σε επιτροπές, πολυεθνικές, τράπεζες, κλπ ) αποκτήθηκε λόγω ικανότητας και όχι ονόματος καθώς δεν απευθύνονται σε όλους τους εξ’ ίσου καταρτισμένους αλλά ‘ανώνυμους’ επαγγελματίες και είναι όλες θέσεις εξουσίας κύρους ( είτε προς φοιτητές είτε προς άλλους εργαζόμενους που διοικούνται ).

Αυτού του είδους η εργασία δεν αποδεικνύει δυνατότητα επιβίωσης των ατόμων αυτών μέσα στην σύγχρονη κοινωνία εάν τους αφαιρεθεί το ‘ σωσίβιο ’ του επωνύμου τους. Επίσης δεν αποδεικνύει καν την ικανότητα τους να χρησιμοποιήσουν την όποια κατάρτιση τυχόν έχουν αφού ποτέ δεν τους αφήνεται η ευθύνη πραγματικά της όποιας εταιρείας στην οποία έχουν εργασθεί ώστε να ελέγξουμε εάν θα την φαλήριζαν ή όχι.

Αντιθέτως έχουν περιτράνως αποδείξει ότι ακόμα και οικονομολόγοι έχουν αποτύχει να ισοζυγίσουν τα έσοδα και τα έξοδα του κράτους, κάτι που νοικοκυρές με κατάρτιση Α΄ Δημοτικού και πολύ πιο δυσχερείς και αντίξοες συνθήκες επιτυγχάνουν επί δεκαετίες.

Και τι να κάνουμε αφού όλοι είναι ανίκανοι και από το εξωτερικό μας έρχεται επιπλέον οικονομική κρίση ;

Όταν καμία οικιακή βοηθός δεν καθαρίζει το σπίτι μας δεν συνεχίζουμε να συντηρούμε τις ανίκανες. Καθαρίζουμε το σπίτι μόνοι μας και δεν πληρώνουμε. Εάν μάλιστα οι ανίκανοι οικιακοί βοηθοί μας έχουν σπάσει ή αλλιώς καταστρέψει περιουσία τότε τις υποχρεώνουμε να μας αποζημιώσουν πρίν τις απολύσουμε.

Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση των ανθρώπων που επανδρώνουν την κρατική μηχανή. Όλοι τους έχουν αναλάβει συγκεκριμένες υποχρεώσεις αποδεχόμενοι το καταστατικό της επιχείρησης που αποτελεί το κράτος, και τελούν όχι μόνο υπό υπόσχεση αλλά και όρκο στα Θεία ότι θα εξυπηρετήσουν και θα υπηρετήσουν το καταστατικό αυτό και τους εντολείς τους. Εφ’ όσον τα δεδομένα αποδεικνύουν ότι δεν έχουν κάνει αυτό το οποίο υποσχέθηκαν ότι έχουν την δυνατότητα να επιτύχουν και συνεπώς είναι επίορκοι και άκρως ακατάλληλοι για την δουλειά, θα πρέπει να αποζημιώσουν τον Λαό που τους εμπιστεύθηκε επειδή τον ξεγέλασαν ( δηλαδή διέπραξαν το έγκλημα της απάτης ), υλικά και ηθικά και κατόπιν να αποσυρθούν δια παντός και οικογενειακώς από τον Δημόσιο Βίο.

Και τι θα γίνουμε χωρίς αντιπροσώπους ; Ποιος θα μας βοηθήσει και θα μας σώσει ;

Κατ’ αρχάς θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μέχρι στιγμής κανείς δεν μας βοηθάει και σίγουρα κανείς δεν μας σώζει αλλά αντιθέτως κάνει ότι μπορεί για να μας καταποντίσει και να μας καταστρέψει, επιστρέφοντας την κοινωνία στις εποχές της Τουρκοκρατίας και της εποχής των Φέουδων όπου δεν υπήρχε περιουσία και ο άνθρωπος ανήκε στους λίγους που την είχαν αρπάξει / υπεξαιρέσει.

Δεν χρειαζόμαστε αντιπροσώπους. Στην χειρότερη περίπτωση χρειαζόμαστε Διοικητικούς ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥΣ Υπαλλήλους. Ο υπάλληλος είναι αυτός που υπηρετεί έναντι αμοιβής τον εργοδότη του. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ο υπάλληλος να πάρει πρωτοβουλίες και να διατάξει τον εργοδότη του. Το μόνο που μπορεί να πάρει ο υπάλληλος είναι εντολές επί συγκεκριμένων θεμάτων και όχι ‘λευκή επιταγή’ να κάνει ότι θέλει για κάποιο χρονικό διάστημα.

Ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει και να μας σώσει είναι ο εαυτός μας ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ των προβλημάτων, όπως κοινό μέτωπο διατηρούν αυτή τη στιγμή οι απανταχού πολιτικοί ενάντια στους πολίτες, το οποίο είναι το μόνο που τους έχει διατηρήσει στις θέσεις τους παρ’ όλες τις προδοσίες και τα σκάνδαλα, όπως αυτό της αποστασίας του Κ. Μητσοτάκη ή το όνειδος της οικογενειακής ιστορίας της οικογενείας Πάγκαλου.

Εάν η αυστηρότητα με την οποία ελέγχουμε τους συνεργάτες και υπαλλήλους στις επιχειρήσεις μας μεταφερόταν από κοινού στην αντίδραση μας στην δράση των ανθρώπων αυτών είναι σίγουρο ότι άμεσα η καθημερινή μας ποιότητα ζωής θα καλυτέρευε.

Εάν σταματούσαμε να φοβόμαστε ότι δεν είμαστε ικανοί και αναλαμβάναμε τις ευθύνες μας ως πολίτες ελέγχοντας κάθε βήμα της πολιτικής που ακολουθείται σε κάθε τομέα του κράτους, τότε όλα τα ουτοπικά σενάρια θα ήταν δυνατά.

Και πώς μπορώ εγώ να ελέγξω πράγματα τα οποία ούτε καν ξέρω τι σημαίνουν ή για ποιο λόγο υπάρχουν ;

Η τεράστια και δυσνόητη ορολογία είναι ακόμα ένας τρόπος εκφοβισμού και έμμεσος τρόπος να περάσει το μήνυμα ότι ο μέσος πολίτης δεν έχει την δυνατότητα να κατανοήσει αυτά τα οποία κατανοούν οι πολιτικοί. Αυτό όμως είναι πλήρως ανυπόστατο και ψευδές αφού σε όποιον εξηγηθεί τι σημαίνει το κάθε ένα πράγμα η κατανόηση είναι άμεση και σίγουρη.

Είναι λοιπόν υποχρέωση και δικαίωμα του Πολίτη να ζητά επεξηγήσεις. Εάν ένα μήνυμα είναι δυσνόητο τότε κατά 99% υπάρχει δόλος προς τον πολίτη από τον οποίο ζητείται να προσυπογράψει κάτι το οποίο δεν κατανοεί ( αυτό τιμωρείται από τον νόμο σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ). Κάθε θέμα του κράτους θα πρέπει να παρουσιάζεται με την καθομιλουμένη γλώσσα και με πλήρη δυνατότητα επεξηγήσεων ερωτήσεων : αυτό στην ουσία ήδη υπάρχει αφού ο Πολίτης έχει δυνατότητα να πρωτοκολλήσει οποιαδήποτε επερώτηση σε οποιαδήποτε Δημόσια Αρχή και να λάβει απάντηση ( ο νόμος προβλέπει ότι εάν η απάντηση δεν είναι ικανοποιητική και μέσα στο χρονικό διάστημα των 60 ημερών η Δημόσια Υπηρεσία πληρώνει πρόστιμο ). Συνεπώς, η έννοια ότι θα έπρεπε κάποιος να ντρέπεται που θέλει να ρωτήσει καλλιεργείται από αυτούς που απλώς δεν θέλουν να δώσουν απαντήσεις όπως έχουμε περιγράψει ότι γίνεται από αυτούς που καλλιεργούν και θέλουν Ελεύθερα Ανδράποδα.

Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο.

Ο λόγος που δεν έχεις χρόνο είναι διότι τρέχεις να αντεπεξέλθεις σε προβλήματα τα οποία δεν θα τα είχες εάν επένδυες τον χρόνο αυτό στο να ελέγχεις αυτούς που σου τα προκαλούν. Όπως και κάθε πράγμα, εάν το θεωρούμε απαραίτητο για να επιβιώσουμε βρίσκουμε τον χρόνο για να το κάνουμε, ακριβώς όπως βρίσκουμε τον χρόνο για να μηνύσουμε ένα συμπολίτη που μας βλάπτει. Με την ίδια λογική γιατί να μην μηνύσεις ή προειδοποιήσεις ή ελέγξεις ή επιθεωρήσεις τους συμπολίτες που επιδοτείς και χρηματοδοτείς για να σου κάνουν την ζωή πιο εύκολη και όχι πιο βασανιστική ;

Ναι, αλλά σε διάφορα πράγματα αυτό είναι ανέφικτο όπως π.χ. σε μυστικές διπλωματικές κινήσεις ή την χάραξη οικονομικής πολιτικής.

Αυτό είναι αναληθές, ψευδές και άκρως καταστροφικό. Είναι σαν να μην ελέγχεις σε ποια κατεύθυνση πετάει ο πιλότος επειδή δεν γνωρίζεις τι σημαίνει αεροδιάδρομος. Υπάρχουν πολλές πολύ πρακτικές μέθοδοι μέσω των οποίων να ελέγξουμε και που πετάει ο πιλότος και με ποιόν τρόπο θα το κάνει. Δηλαδή, και μπορούμε και πρέπει να ελέγχουμε διπλωματικές κινήσεις και χάραξη της οικονομικής πολιτικής ποιοτικά και ποσοτικά με απλές μεθόδους που πραγματικά θα αντιπροσωπεύουν και αντικατοπτρίζουν αυτό το οποίο θέλει ο λαός και όχι αυτό που θέλουν λίγοι παρασιτικά και καταχρηστικά πλούσιοι επιχειρηματίες και προσωπικότητες.

Και πώς γίνεται αυτό ;

Θα ξεκινήσουμε να εκθέτουμε αυτή την μεθοδολογία ανά τομέα από την επόμενη φορά αρχίζοντας με την οικονομική πολιτική.

ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥ, ΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΑΡΜΟΣΤΩΝ ΑΥΤΩΝ (2o Μέρος)

( έκτακτο άρθρο, μέρος 2ο )

Στο προηγούμενο μέρος του έκτακτου αυτού άρθρου θέσαμε τις βασικές αρχές και τρόπο αντιμετώπισης που πρέπει να κατέχει ένας πολίτης όχι τόσο για να είναι ορθός πολίτης ή κάποια τέτοια φιλοσοφική νουθεσία αλλά για να μπορέσει να προστατευτεί από τις ζωτικότατης και άμεσης σημασίας απειλές και κινδύνους της καθημερινής ζωής μέσα στο σχήμα αυτό που ονομάζουμε ‘ πολιτεία ’. Όπως και σε κάθε διαδικασία εκμάθησης και μάθησης, μετά από την επεξήγηση της λογικής και των βασικών αρχών, απαραίτητη είναι η πρακτική εφαρμογή των ώστε να καταλάβουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μιλάμε για κάτι θεωρητικό και άπιαστο ή ουτοπικό αλλά για την καθεαυτό ουσιώδη διαδικασία στην οποία χρωστάμε την ύπαρξη μας αυτή τη στιγμή σε ένα κράτος νόμου το οποίο το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το εφαρμόσουμε εμπράκτως και όχι να το παραμερίζουμε λόγω φόβου ή χειραγώγησης. Αυτή η ουσιώδης διαδικασία που περιγράψαμε στο 1ο μέρος χάρισε στην ανθρωπότητα έννοιες όπως ‘ Ανθρώπινα Δικαιώματα’, ‘ Δωρεάν Παιδεία’, ‘ Κράτος Πρόνοιας’, ‘ Κοινωνική Ασφάλιση’, ‘ Ελευθερία Σκέψης και Λόγου’, ‘ Αυτοδιάθεση’, ‘Ισότητα’ , ‘ Δικαίωμα Ψήφου’, ‘ Συνταγματικό Πολίτευμα’.

Κάθε μία από αυτές τις έννοιες και τις εφαρμογές που προήλθαν από αυτές είναι αποτέλεσμα της στάσης, άποψης και ενεργειών ατόμων και αργότερα ομάδων οι οποίοι ακολούθησαν πιστά τον Δεκάλογο του πρώτου μέρους. Αυτό το συνάγουμε πολύ εύκολα με μία απλή επισκόπηση των πράξεων τους και ανάγνωση των γραπτών τους εάν αυτά υπάρχουν. Πολύ σημαντικό είναι να έχουμε υπ’ όψη μας ότι πρίν την εγκαθίδρυση των εννοιών που αναφέραμε η κοινωνική κατάσταση ήταν ακραία, αδυσώπητη και άκρως απαγορευτική και εκφοβιστική προς στοιχεία που εναντιωνόταν και ακολουθούσαν τον Δεκάλογο χειρότερα από την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Παρ’ όλα αυτά απλοί, καθημερινοί άνθρωποι οι οποίοι έζησαν αρκετές δεκαετίες στην σκοταδιστική κατάσταση πρίν την εγκαθίδρυση των εννοιών που αναφέραμε, αποφάσισαν ότι οι συνθήκες της καθημερινής τους ζωής ήταν απαράδεκτες και ενάντια στον νόμο της Φύσης και του Θεού και ως εκ τούτου ήταν υποχρεωμένοι να λάβουν μέτρα ώστε να τις αντικαταστήσουν με φυσιολογικές και θεάρεστες.

Το πιο σημαντικό από όλα που θα πρέπει να κρατήσουμε στην συνείδηση μας είναι ότι οι δυνάστες αυτοί με το δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των ανθρώπων αυτών, της ατιμωρησίας και της υπεροχής τεχνολογίας όχι μόνο δεν μπόρεσαν να καταπνίξουν τους ανθρώπους αυτούς που ακολουθούσαν τον Δεκάλογο αλλά τράπηκαν σε φυγή και εξαναγκάστηκαν να μεταμφιεστούν και να κρυφτούν για να γίνουν όσο το δυνατόν αόρατοι ώστε να ξεφύγουν από την προσοχή των ανθρώπων που τους απέσπασαν τις εξουσίες που είχαν σφετεριστεί και να χρησιμοποιήσουν χρόνο και χειραγώγηση για να τις πάρουν πίσω κοροϊδεύοντας πίσω από μάσκες.


Εάν κάνουμε μία επισκόπηση της Παγκοσμίου Ιστορίας από το 1890 και μετά μέχρι σήμερα θα δούμε ακριβώς αυτή την πορεία της διαδικασίας :

Στάδιο 1ο : Άνθρωποι ακολουθούν τον Δεκάλογο, εκτιμούν τις καταστάσεις γύρω τους και αποφασίζουν να επιτύχουν συγκεκριμένους στόχους προς την επαναφορά της τάξης σύμφωνα με την Φύση και / ή τον Θεό ( όπως παρουσιάζεται μέσα από τις γραφές και όχι κατοπινές ερμηνείες, επεξηγήσεις, αναλύσεις και αποφάσεις από σύνολο επισκόπων και άλλων εκκλησιαστικών φορέων ).

Στάδιο 2ο : Οι άνθρωποι ακολουθούν μεθοδολογίες οι οποίες είναι άκρως αποτελεσματικές και επίσης εκφράζουν τον βαθμό της απόφασης τους να επαναφέρουν την τάξη χωρίς φόβο ή υποχώρηση στους λεονταρισμούς και απειλές και πράξεις των αντιπάλων που επιζητούν να διατηρήσουν την κατάσταση που υπάρχει.

Στάδιο 3ο : Οι άνθρωποι επιτυγχάνουν τους στόχους οι οποίοι έχουν προέλθει από τον Δεκάλογο και την εκτίμηση των καταστάσεων, με την εγκαθίδρυση των αρχών και εννοιών καθώς και νόμων οι οποίοι περιχαρακώνουν τα κεκτημένα τους.

Στάδιο 4ο : Οι αντίπαλοι που έχασαν τις εξουσίες που καταχρόνταν και τα προνόμια από τα οποία ζούσαν παρασιτικά διάγουν σε άκρα μυστικότητα και αφήνουν περίοδο ύφεσης κατά την διάρκεια της οποίας ισχύουν και ακολουθούνται οι νόμοι και τα δικαιώματα που επετεύχθησαν στο 3ο Στάδιο, έτσι ώστε η επιφυλακή των ανθρώπων να πέσει με ένα αίσθημα ασφάλειας και μη ανάγκης ελέγχου και περιχαράκωσης των κεκτημένων τους.

Στάδιο 5ο : Πολύ σταδιακά και ενόσω τα κεκτημένα δεν φυλάττονται πλέον οι αντίπαλοι αυτοί παρεισφρύουν σε θέσεις ισχύος, διαδικαστικές, ευθυνών μέσω αντιπροσώπων τους οποίους χρηματίζουν και οι οποίοι είναι προδοτικοί και ενάντια στους ανθρώπους και τα κεκτημένα τους αλλά παρουσιάζονται δημαγωγικά ως υπερασπιστές και προστάτες του λαού και των κεκτημένων του. Όντας στις θέσεις αυτές αρχίζουν να τις διαβρώνουν σταδιακά και να αποπροσανατολίζουν τον λαό από τις ιδέες, τους στόχους και τον Δεκάλογο που του χάρισε την εξουσία που κατέχει και που του εξασφαλίζει την αύξηση της ευημερίας και της ελευθερίας του με την εισαγωγή κατασκευασμένων αναγκών οι οποίες παρουσιάζονται ως προοδευτικές καθώς και αβάσιμες και παράλογες απειλές χωρίς αντίκρισμα ( π.χ. ‘ θα χαρακτηριστούμε κατώτεροι από τους άλλους’, άσχετα εάν είμαστε στην πραγματικότητα ή διάγουμε με καλύτερη ποιότητα ζωής από τους ‘ άλλους’ ).

Στάδιο 6ο : Επαναφέρεται δριμύτερη και άμεσα με καταιγιστικές ολοκληρωτικές και ταπεινωτικές αλλαγές στην νομοθεσία, τους θεσμούς και τις κοινωνικές τάξεις η κατάσταση που επικρατούσε πρίν το 1ο Στάδιο , αυτή τη φορά με προβολή των αξιών οι οποίες κατακτήθηκαν και εγκαθιδρύθηκαν στο 2ο Στάδιο ως ‘ ιερές’ και ως εκ τούτου απαξιωμένες αφού δεν έχουν καμία επίδραση ούτε και νόημα στον λαό ο οποίος στενάζει πεπεισμένος ότι είναι αδύναμος και μόνος και ανίσχυρος. Δηλαδή, προβάλλεται η Ελευθερία ως ιερότατη και ανώτατη αρχή και κίνητρο του κράτους / υπερδύναμης των Η.Π.Α. αλλά στο όνομα της Ελευθερίας και για την επιβολή αυτής υπάρχει λογοκρισία εντός και εκτός της χώρας, μη υπακοή στην επιθυμία του Αμερικανικού Λαού σε θέματα ζωής και θανάτου ( όπως η παύση του πολέμου στο Ιράκ και η επιστροφή των στρατευμάτων στην χώρα τους ), η ολοκληρωτική διεθνής συμπεριφορά που πολλές φορές εκφράζεται με εισβολή σε ξένες χώρες είτε με αυθαίρετες διαταγές διπλωματικές ανάμικτες με απειλές για τα εσωτερικά ζητήματα κάθε χώρας για τα οποία δεν τους πέφτει κανένας λόγος, είτε με ατόφια πολεμική σύρραξη και αιματοχυσία αμάχου πληθυσμού. Όλα αυτά είναι πράξεις ολοκληρωτισμού και σκοταδισμού αλλά παρουσιάζονται ως εκφράσεις της έννοιας της Ελευθερίας καθιστώντας την από γελοία έως μισητή. Με τον τρόπο αυτό αφοπλίζεται ο λαός από τα όπλα του αφού χειραγωγείται και διδάσκεται να τα μισεί και να τα αποστρέφεται. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της Ελλάδος είναι οι έννοιες ‘ Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία’ που έχουν συνδυαστεί με ‘αναρχικούς’ / ΄κομμουνιστές’ και το ‘ Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών’ που έχει συνδυαστεί με χούντα, δικτατορία, απολυταρχισμό, γελοιότητα, απανθρωπιά, εξορία και ξύλο.

Εάν παρατηρήσουμε αυτά τα δύο σλόγκαν, αναλύοντας ουσιαστικά τις έννοιες που προωθούν και προβάλλουν θα δούμε ότι εμπεριέχουν το κράτος πρόνοιας, την κριτική σκέψη, την έννοια του ‘ ανήκειν’, το υγιές σύστημα μέτρων και σταθμών όσον αφορά την ηθική και καθημερινή αντιμετώπιση του πλησίον καθώς και το καθημερινό Ελληνικό life style το οποίο προάσπιζε την σωματική και πνευματική υγεία του ανθρώπου που πρέπει να προσαρμοστεί στις καθημερινές συνθήκες της τοποθεσίας της χώρας επί της γής καθώς και την εξασφάλιση επιβίωσης του λαού δια μέσω των αιώνων ακόμα και υπό το κράτος κατοχής άλλων εθών και κουλτουρών όπως αποδείχθηκε ιστορικά με την Τουρκοκρατία και την Γερμανική κατοχή.

Με την προπαγάνδα και τις κοινωνικές αναταραχές οι οποίες συνδύασαν εσκεμμένα τα σλόγκαν αυτά με ότι πιο ακραία αντίθετο στο οποίο ο Έλληνας επαναστατεί ( χωρίς να επιτρέπει την ανάλυση του τι πρεσβεύουν και από τι προστατεύουν όλες αυτές οι έννοιες ) ο Ελληνικός λαός ληστεύθηκε από τα όπλα τα οποία τον βοήθησαν να επιβιώσει ανά τους αιώνες και αν διατηρήσει το φωτεινό πνεύμα το οποίο κληρονόμησε από την αρχαιότητα και το οποίο προωθεί και προωθούσε την Ελεύθερη Σκέψη με στόχο την ευημερία και ευτυχία του ανθρώπου.


Συνάμα, ο Έλληνας υπέστη πολιτιστικό βιασμό από άλλους φερόμενους ως Έλληνες οι οποίοι όμως ήταν και είναι ενάντιοι και εξυπηρετούν αυτούς που οι Έλληνες ανέκαθεν αποτινάσσουν και αποτίναζαν : προπαγάνδα σε μορφή βιβλίων, ρεπορτάζ, κ.ά. όπως το ‘ Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας’ του Ν. Δήμου ή το τραγούδι ‘ Κωλοέλληνες’ του Δ. Σαββόπουλου και προσθήκες στο καθημερινό λεξιλόγιο λέξεων όπως ‘ Ελληνάρας’ το οποίο είναι συνώνυμο με ένα κακότροπο, υποανάπτυκτο και εκχυδαϊσμένο άτομο το οποίο είναι κακεντρεχές και κουτοπόνηρο, διδάσκουν στον Έλληνα και τον χειραγωγούν να μισεί και να ντρέπεται για τον εαυτό του και το όνομα και την ταυτότητα του και ο,τιδήποτε έχει σχέση με αυτό, δηλαδή με όλο τον πλούτο της φιλοσοφίας και διανόησης που τον κράτησε Ελεύθερο και Αδιάφθορο επί χιλιετηρίδες. Ψάχνει λοιπόν για άλλη ταυτότητα για την οποία να μην ντρέπεται και αγκιστρώνεται από αυτήν που του ‘πλασάρουν’ με επιχειρήματα όπως ‘ έτσι κάνουν οι προηγμένοι’, ‘έτσι κάνουν οι Ευρωπαίοι’, ‘ έτσι θα είσαι in και δεν θα είσαι οπισθοδρομικός’.

Σήμερα εν έτει 2008 η κοινωνία παγκοσμίως και διεθνώς βρίσκεται στο 6ο Στάδιο και ραγδαία επανέρχονται όχι μόνο οι ολοκληρωτικές καταστάσεις και πολιτεύματα ( απαξιώνοντας την έννοια της Δημοκρατίας και του Φιλελευθερισμού ) αλλά και στο επίπεδο της διανόησης με την υπερπληθώρα και εισαγωγή σκοταδιστικών εθίμων και δοξασιών όπως καταφυγή σε μέντιουμ και αστρολόγους, πίστη σε δοξασίες και υπερφυσικά όντα όπως δαιμόνια, βρυκόλακες και φαντάσματα, εφαρμογή μαύρης μαγείας και βουντού ( όπως προβάλλεται μέσα από τα ΜΜΕ και όχι την ατόφια φιλοσοφία της συγκεκριμένης θρησκείας ) και πλήθους άλλων μοιρολατρικών πράξεων και φιλοσοφιών που προωθούν τον φόβο και την απελπισία λόγω της αίσθησης της ελλείψεως ελέγχου στα δικά μας χέρια ( internal versus external locus of control ).

Σήμερα εν έτει 2008 έχουμε μόλις μπεί σε διαδικασία οικονομικού ‘κράχ’ που εξαφανίζει την μεσαία κοινωνική τάξη ώστε να υπάρχει μόνο ‘αριστοκρατία’ και ‘ χαμηλή εργατική τάξη’ ( lumpenproletariat) όπως στην εποχή πρίν τον Διαφωτισμό και παλαιότερα. Αυτό το ‘κράχ’ το οποίο διεθνώς καταστρέφει ζωές και οικογένειες και με μία κίνηση εξουδετερώνει τους αγώνες γενεών είναι επίκτητο και κατασκευασμένο ακριβώς όπως έχουμε περιγράψει για το 6ο Στάδιο αφού δεν προέρχεται από τον νόμο ‘προσφοράς και ζήτησης’ της οικονομίας ( δηλαδή, έλλειψη συνεπάγεται αύξηση των τιμών, πλεόνασμα συνεπάγεται μείωση των τιμών). Με την σημερινή τεχνολογία αλλά και με βάση τα αποθέματα ενέργειας του πλανήτη υπάρχει υπερπλεόνασμα στα τρόφιμα και στις υπηρεσίες ( όπως φαίνεται από τον βαθμό ανεργίας εξειδικευμένων επαγγελματιών καθώς και τις τεράστιες ποσότητες τροφίμων οι οποίες αν και κατάλληλες προς κατανάλωση καταστρέφονται και δεν διατίθονται στην αγορά ) το οποίο υπερκαλύπτει την ζήτηση και συνεπώς θα έπρεπε να υπάρχει πτώση των τιμών.

Παρ’ όλο που ακόμα και επισήμως ανακοινώνεται ότι ο λόγος της ακρίβειας δεν είναι η προσφορά και η ζήτηση αλλά η κερδοσκοπία ( όχι σαφέστατα των απλών εμπόρων ή παραγωγών αλλά όλων των υπολοίπων παρασιτικών παραγόντων της αγοράς / κοινωνίας ), άτομα όπως ο Κ. Καραμανλής και οι ομοϊδεάτες / συνάδελφοι του στην Ευρωπαϊκή Ένωση ισχυρίζονται και διακηρύσσουν ότι δεν υπάρχουν «μαγικές λύσεις» στο πρόβλημα της ακρίβειας. Αν εφαρμόσουμε στην διαδικασία εκτίμησης μας τις αρχές της κριτικής σκέψης και τον Δεκάλογο που αναφέραμε στο 1ο μέρος θα βγάλουμε έκτακτα το συμπέρασμα ότι τα άτομα που αναρριχήθηκαν ή επεβλήθησαν με ειδικές πανάκριβες εκλογικές καμπάνιες καθώς και αδιαφανείς διαδικασίες εκλογής, χρηματοδοτημένες ( sponsored ) φανερά ή κρυφά από ιδιώτες οι οποίοι κρύβονται πίσω από Ανώνυμες Εταιρείες είναι ανίκανα, άπειρα ως προς την διαχείριση πόρων και ανελεύθερα αφού χρηματοδοτούνται και εξαρτούνται από τους σπόνσορες τους και συνεπώς με κάθε συμφέρον να αντιπροσωπεύσουν επάξια τον κάθε επιχειρηματία / προσωπικότητα που τους έχει αναλάβει.

Αυτό το οποίο πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ξανά όπως οι πρόγονοι μας του 1ου Σταδίου είναι ότι δεν χρειαζόμαστε ούτε θέλουμε μαγικές λύσεις, αφού τα προβλήματα αυτά δεν προήλθαν « μαγικά» και ως κεραυνός εν αιθρία. Όπως σε κάθε επιχείρηση ή νοικοκυριό ( που σύμφωνα με την λογική της ‘μπάμπουσκας’ την οποία ακολουθούμε είναι μία μικρογραφία ενός κράτους με τον επιχειρηματία ή την νοικοκυρά στην θέση του πρωθυπουργού, όμως με περισσότερες δυσκολίες από ότι ο πραγματικός πρωθυπουργός ο οποίος έχει την ευχέρεια να διαμορφώνει τις συνθήκες και τους πόρους όπως θέλει ο ίδιος εντός του κράτους ) έτσι και σε ένα κράτος τα προβλήματα μπορούν να λυθούν άμεσα ( εντός εβδομάδων ) και να διατηρηθούν λυμένα προς όφελος του κάθε ατόμου ‘ και σε ρέγουλα’, φυσικά με την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ο στόχος των ανθρώπων που αναλαμβάνουν τα ινία του κράτους έχουν στόχο πράγματι αυτό και όχι να μεταβάλλουν το κράτος σε μία συσκευή παραγωγής χλιδής για λίγους.


Στο επόμενο μας άρθρο θα δείξουμε του λόγου το αληθές με το να ξεκινήσουμε να περιγράφουμε την μεθοδολογία της σωστής διακυβέρνησης που θα λύσει όλα τα παραπάνω χωρίς την παραμικρή στέρηση σε επίπεδο μεσαίας και ανωτέρας μεσαίας κοινωνικής τάξης, που είναι και το βέλτιστο επίπεδο διαβίωσης για κάθε φυσιολογικό άτομο ασχέτως επαγγέλματος ( από αγρότης έως γιατρός και από βιοτέχνης έως καθηγητής ).

Περί Οίκου, Δήμου και των Αρμοστών Αυτών

( έκτακτο άρθρο )

Η κοινή λογική η οποία εξασφαλίζει την επιβίωση και ευημερία όλων των υπάρξεων επί της γής που ανήκουν τουλάχιστον στην πανίδα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο άνθρωπος, είναι κάτι το οποίο έχουμε επανειλημμένως πεί ότι το διαθέτουμε εκ γενετής ως το βασικό μας όπλο επιβίωσης και οφείλουμε να το εξασκούμε και να το εξελίσσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Επίσης οφείλουμε να χρησιμοποιούμε στο έπακρο την γενική κοινή λογική όπως αυτή διαμορφώνεται ανά τους αιώνες ώστε να εξυπηρετεί και να προστατεύει όσο το δυνατόν περισσότερο τις επόμενες γενιές με βάση το απόσταγμα της πείρας των απερχομένων.

Μεγάλη προσοχή απαιτείται να γίνει κάθετος και ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα στην κοινή λογική ( η οποία είναι ανεκτίμητη και απαραίτητη ) και στην κοινή γνώμη ( η οποία είναι αστάθμητη, σπανίως εξακριβώσιμη και συνήθως καταστροφική όπως παρουσιάζεται ). Ενώ η κοινή λογική είναι στην ουσία απλές αλλά καίριες θέσεις που βασίζονται στην γνώση της σχέσης δράσης – αντίδρασης και πρόβλεψης ακριβώς όπως τα αποτελέσματα πολύχρονης και πολυπληθέστατης έρευνας ( άρα και πάρα πολύ αξιόπιστης και αντιπροσωπευτικής σχεδόν σε επίπεδο νόμου της φύσης ), η κοινή γνώμη είναι ακριβώς το αντίθετο αφού βασίζεται σε υποκειμενική και επιπόλαια εκτίμηση καταστάσεων και αξιών με βάση της αρχής του επηρεασμού και της επιβολής : η κοινή γνώμη δεν διέπεται από ανάγκη αντικειμενικής αποτύπωσης της πραγματικότητας για σωστή δημιουργία συμπερασμάτων επ’ αυτής αλλά από ανάγκη συμπερίληψης στο γενικό σύνολο με εισιτήριο την άνευ όρων συμφωνία και συναίνεση με ο,τιδήποτε παρουσιάζεται ότι είναι η θέση του γενικού συνόλου.

Δηλαδή για παράδειγμα : ένα παιδάκι που θέλει να το παίξουνε την ώρα του διαλείμματος η μεγάλη ομάδα των παιδιών, θα συμφωνήσει ή θα μιμηθεί τη συμπεριφορά που η μεγάλη ομάδα των παιδιών έχει προς ένα άλλο παιδάκι / τους καθηγητές / τις καθαρίστριες / κλπ άσχετα αν το ίδιο αυτό παιδάκι θεωρεί τη συμπεριφορά αυτή σωστή / γνωστική / συμφέρουσα ή όχι ( για τον λόγο αυτό πολλά παιδάκια αισθάνονται άσχημα μετά από το σχολείο ).

Με την ίδια λογική η οποία είναι αυτή ακριβώς που διέπει την κοινή γνώμη, λειτουργεί και ο κάθε άνθρωπος που έχει ανάγκη ‘ να τον κάνουν παρέα’ και για χάρη αυτής της παρέας θυσιάζει αρχές, χρόνο, χρήμα, οικογένεια, αυτοεκτίμηση και ακόμα και το σώμα και τη ζωή του – ενάντια στην κοινή λογική που πρώτη προτεραιότητα βάζει τα καλώς έχειν των προαναφερθέντων πραγμάτων.

Ναι, αλλά ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν, συνεπώς δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του και εάν μπορεί είναι ‘ανώμαλος’ και δυστυχισμένος. Άρα δεν πάω ενάντια στην κοινή λογική ακολουθώντας την κοινή γνώμη. Έτσι δεν είναι ;

Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Θα ακολουθήσουμε την κοινή λογική για να αποδείξουμε γιατί. Βεβαίως και ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν. Όμως έχουμε συνειδητοποιήσει τι εννοούμε με τον όρο αυτό ; Πάντα πρέπει να προσέχουμε με τους όρους και τις έννοιες που μας λένε διότι πολλές φορές μας δίνονται με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ασαφείς και ο κάθε ένας να συνάγει αυτό που ο ίδιος πιστεύει / φοβάται ότι σημαίνει και όχι αυτό περί ου ο λόγος γίνεται.

Λοιπόν, όταν λέμε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν εννοούμε ότι είναι πλασμένος για να αποτελεί αυτάρκες μέρος μίας ομάδας άλλων επίσης αυταρκών ατόμων έτσι ώστε να είναι σε θέση να συνεισφέρει μαζί με τις συνεισφορές όλων των άλλων ατόμων για την επίτευξη ενός κοινού στόχου ο οποίος είναι σαφής και αποδεκτός εξ ίσου από όλα τα άτομα της ομάδας και ξεκάθαρα εποικοδομητικός για όλους. Είναι δηλαδή ο άνθρωπος κοινωνός μίας ιδέας / στόχου / πολιτικής η οποία θα αποφέρει καρπούς για τον εαυτό του και για τα άλλα άτομα εξ ίσου : είναι δηλαδή, κοινωνικό όν.

Αυτό όμως το οποίο γίνεται με βάση την ανάγκη να συμπεριληφθεί κάποιος σε ένα σύνολο το οποίο ορίζεται από την κοινή γνώμη και την πολιτική της κοινής γνώμης αυτής δεν κάνει τον άνθρωπο κοινωνικό αλλά αντικοινωνικό όν : τον καθιστά ένα μη αυτάρκες εξαρτημένο άτομο το οποίο επιζητεί τον δανεισμό του δυναμικού του σε κάποιο άλλο άτομο ( το όποιο έγκειται στην τυφλή υπακοή και following χωρίς συμβολή καμίας κριτικής / δημιουργικής σκέψης σε κάτι ) με την μορφή της συνεισφοράς επιζητώντας το αντίκρισμα της άρσης των ευθυνών αλλά και της περαιτέρω συμμετοχής και συμβολής στα κοινά. Συνεπώς με την προσυπογραφή της οποιασδήποτε ‘ κοινής γνώμης’ χωρίς ουδόλως κάποιας διαδικασίας εκτίμησης της ποιότητος και ορθότητος της γνώμης αυτής, τα άτομα που την ακολουθούν ( και είναι ‘in’ / ‘ συνειδητοποιημένα’ / ‘ με άποψη’ / ‘ προοδευτικά’ / ‘φιλελεύθερα’ / ‘διανοούμενα’ / ‘σοφιστικέ’ / ‘ κουλτουριάρικα’ / κλπ ) εξαγοράζουν την υποχρέωση τους να επιβλέπουν και να προστατεύουν τα συμφέροντα του εαυτού τους και της κοινωνίας , αδιαφορώντας για την τύχη της κοινωνίας αυτής και του ατόμου τους. Συνεπώς είναι άκρως αντικοινωνικά, και άρα ενάντια στην φύση του ανθρώπου να είναι κοινωνικό όν. Επομένως, τα άτομα αυτά είναι που είναι ανώμαλα, άρρωστα και βλαπτικά.

Ο άνθρωπος ο οποίος είναι πραγματικά κοινωνικό όν ( δηλαδή, υγιής αντιπρόσωπος του είδους του ) είναι αυτός ο οποίος ενδιαφέρεται πρωτίστως να προστατέψει και να προωθήσει την φυσική υγεία, την πνευματική υγεία, την ψυχική υγεία καθώς και τις προοπτικές εξέλιξης σε θετική και αυξητική κατεύθυνση της διανόησης η οποία με την σειρά της θα προασπίσει ακόμα περισσότερο τα είδη της υγείας που προανέφερα. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τεχνική κατάρτιση μόνο ( δηλαδή σπουδές κάθε είδους ) αλλά με πλήρη χρήση και κατανόηση της κοινής λογικής και των αρχών της.

Και ποιες είναι αυτές ;

Οι βασικές αρχές της κοινής λογικής είναι παγκόσμιες και απόλυτες και πάρα πολύ απλές. Συγκεκριμένα :

1. δεν συναινώ σε τίποτα πρίν το εξετάσω εξονυχιστικά. Χρόνος ο οποίος επενδύεται στην εξέταση πρίν την λήψη απόφασης είναι κλάσμα του χρόνου που εξοικονομείται από την αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων, που θα προέκυπταν από μία βεβιασμένη, επιπόλαια ή εν αγνοία απόφαση, των οποίων η επίλυση είναι χρονοβόρα, ενεργοβόρα και υψηλού κόστους.

2. εάν μου επιβάλλονται χρονικές πιέσεις για να ‘ προλάβω μία ευκαιρία’ τότε 99,9% των περιπτώσεων υπάρχει παγίδα ή κάποιου άλλου είδους δολιότητα που εάν μου επιτρεπόταν να εξασκήσω την αρχή 1. θα την έβλεπα άμεσα. Συνεπώς προτιμώ να ‘ χάσω την ευκαιρία’ και να κρατήσω τα κεκτημένα μου.

3. εάν μου γίνεται ψυχολογικός εκβιασμός να πάρω πίσω ή να μην δράσω σύμφωνα με μία απόφαση που έχω πάρει με βάση την αρχή 1. επειδή με απειλούν ότι θα με χαρακτηρίσουν άσχημα ή θα με αποπέμψουν από την ομάδα ή θα χάσω κάποια προνόμια ή εκτίμηση ή ο,τιδήποτε άλλο το οποίο είναι αβάσιμο και άπιαστο, στηριζόμενο σε γνώμη τρίτων πολλές φορές και αόριστων τρίτων ή αναρμόδιων τρίτων, τότε γνωρίζω ότι η απόφαση μου είναι πολύ σωστή και θα μου αποφέρει δύναμη και κύρος για εμένα και το πραγματικό μου σύνολο.

4. δεν δέχομαι επ’ ουδενί την ύπαρξη των λεγομένων ‘γκρί’ τοπίων. Το γκρί τοπίο είναι συνώνυμο της αναρχίας, ανομίας, ασυδοσίας καθώς και της έλλειψης λογικής και θετικού κινήτρου και στόχων από αυτούς που το επιβάλλουν ( και από το οποίο επωφελούνται με το Α ή Β τρόπο ). Εάν το λεγόμενο γκρί τοπίο δεν ξεκαθαρίσει σε άκρως κατανοητά άσπρα και μαύρα τότε αρνούμαι να είμαι μέλος και να συμμετάσχω στην διαδικασία καθότι δεν θα είναι στον έλεγχο μου και της κοινής μου λογικής και κινδυνεύω εγώ προσωπικά καθώς και αυτοί που αντιπροσωπεύω.

5. δεν δέχομαι και είμαι πολέμιος οποιουδήποτε προσπαθήσει να αποφύγει να μου ξεκαθαρίσει το γκρί τοπίο ισχυριζόμενος ότι δεν είμαι ικανός να το καταλάβω, είναι αδύνατον να εξηγηθεί με πιο απλούς όρους, δεν είναι δική μου αρμοδιότητα να το καταλάβω, δεν έχει χρόνο να μου το εξηγήσει, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο δεν δέχεται αν μου το καταστήσει ξεκάθαρο. Εάν η διαδικασία δράσης – αντίδρασης ( δηλαδή, πώς η πράξη που πάει να γίνει θα έχει το αποτέλεσμα το οποίο φέρεται ότι θα έχει ) δεν είναι ξεκάθαρη σε όλα ανεξαιρέτως τα άτομα ασχέτως κοινωνικο-πολιτικού και εκπαιδευτικού επιπέδου τα οποία δεν έχουν υποστεί εγκεφαλική βλάβη τότε υπάρχει πιθανή δόλια ή σκαιά ή αδιαφανής δράση και έχουμε υποχρέωση για τα συμφέροντα μας και αυτά του συνόλου που αντιπροσωπεύουμε να μην συναινέσουμε και να εναντιωθούμε.

6. δεν δέχομαι ότι πράξεις απαραίτητες για την επιβίωση μου και του κοινωνικού μου συνόλου όπως η αρχή 5. είναι μη πρακτικές, ουτοπικές, αδύνατες. Το όν το οποίο έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τον τρόπο να σχίσει το άτομο, να ζήσει σε όλες τις γεωλογικές συνθήκες, να ανακαλύψει τον τρόπο εξουδετέρωσης της βαρύτητας, ιών και βακτηρίων μπορεί να βρεί τον τρόπο και την μέθοδο να επεξηγεί μεθόδους, πολιτικές, στρατηγικές, απολογισμούς, προϋπολογισμούς, κλπ ώστε να επιτυγχάνεται η αρχή 5. και όλες οι υπόλοιπες.

7. δεν δέχομαι κανενός είδους βίαιας επιβολής επί του ατόμου μου και της διανόησης μου είτε αυτή αποπειράται να γίνει από πολλούς είτε από λίγους, από πολιτεύματα, κυβερνήσεις, επιτροπές, Αρχές, οργανισμούς, εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, συγγραφείς, βραβεία, επιστήμονες, προσωπικότητες, κ. ά. : όλοι ανεξαιρέτως θα πρέπει να μπορέσουν να με πείσουν με βάση την κοινή λογική χωρίς να εμπλέξουν τεχνική γνώση που δεν με αφορά, και χωρίς να με πιέσουν μέσω προπαγάνδας και εκβιασμών ή έλλειψη χρόνου για να κάνω τις εκτιμήσεις.

8. δεν δέχομαι ‘τετελεσμένα γεγονότα’ ή ‘ειλημμένες αποφάσεις / τελειωμένες καταστάσεις / χρόνιες καταστάσεις’ : το όν το οποίο έχει κατορθώσει να εκτρέψει ποταμούς αιωνόβιους και άκρως ορμητικούς, να αλλάξει την μορφή παραλίων διαμορφωμένων μέσω χιλιετηρίδων και να επιβληθεί μόνο με τη δύναμη της κοινής του λογικής ενάντια στα φυσικά όπλα άλλων αρπακτικών έχει την δυνατότητα και την υποχρέωση να αναδιαμορφώνει ο,τιδήποτε υπονομεύει την υπόσταση του.

9. δεν εκτρέπομαι από την πορεία μου με τον εκβιασμό ότι θα μείνω μόνος. Είμαι κοινωνικό όν και ακολουθώντας τις παραπάνω αρχές δείχνω ότι διαθέτω την δύναμη και την ισχύ να στηρίξω εποικοδομητικά και άλλα κοινωνικά όντα τα οποία και από την φύση τους θα έλκονται προς τα εμένα. Συνεπώς δεν θα είμαι απομονωμένος ποτέ. Αντίθετα τα άλλα αντικοινωνικά όντα τα οποία προσπαθούν να με εκβιάσουν έτσι είναι αυτά τα οποία μαστίζονται από την αλλοτρίωση, την απομόνωση και την μοναξιά.

10. δεν δέχομαι ότι υπάρχουν αδιέξοδα, άλυτες καταστάσεις, αδρανείς καταστάσεις λόγω ‘ του εμπρός γκρεμού και του πίσω ρέματος’. Όλες οι καταστάσεις έχουν λύση θετική και άκρως εποικοδομητική και ο μόνος λόγος που αντικοινωνικά όντα προσπαθούν να αποτρέψουν τη λύση είναι διότι σε μία πραγματικά εποικοδομητική λύση η αδυναμία και η έλλειψη διανόησης τους θα γινόταν εμφανής και συνεπώς δεν θα είχαν θέση υψηλότερη από αυτή ενός εξαρτημένου μέλους στο κοινωνικό σύνολο.



Αυτές οι βασικές αρχές της κοινής λογικής ισχύουν για τον εαυτό μας και για όλα τα κοινωνικά σύνολα από την οικογένεια μέχρι το κράτος και τις διακρατικές συμμαχίες. Με βάση λοιπόν αυτές τις αρχές της κοινής λογικής στο 2ο μέρος αυτού του έκτακτου άρθρου μας θα αναλύσουμε τις επίκαιρες δηλώσεις διαφόρων ατόμων τα οποία καταχρηστικά κρατούν θέσεις αρχηγικές ή ευθύνης στο Ελληνικό κράτος. Σαφέστατα καθότι το προφίλ των ατόμων αυτών είναι το ίδιο διεθνώς το μόνο που αλλάζει για τις άλλες χώρες είναι τα ονόματα.

Ασφάλεια

Από πάρα πολύ νωρίς στην ανατροφή και κοινωνικοποίηση του καθενός από εμάς μας διδάσκεται ένας συνεχής εκφοβισμός και μία διαστρέβλωση της σωστής έννοιας δράσης, αντίδρασης και ανάδρασης του ατόμου με το περιβάλλον του σε κοινωνικό αλλά και σε φυσικό επίπεδο. Σήμερα αντί να ξεκινήσουμε δείχνοντας ποιο είναι το λάθος και μετά αυτό το οποίο ορθώς ισχύει ασχέτως προπαγάνδας ή φιλοσοφίας, θα ξεκινήσουμε δείχνοντας αυτό που πραγματικά και άρρηκτα ισχύει για τον άνθρωπο και την επίδραση του στην κοινωνία και το περιβάλλον και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αλλάξει ασχέτως εάν εμείς το λαβαίνουμε υπ’ όψιν ή όχι.

Από την στιγμή της γέννησης ή ακόμα και της συλλήψεως του, το άτομο έχει τεράστια επίδραση στο περιβάλλον του διότι σε μία ήδη ισχύουσα κατάσταση ( ασχέτως της ποιότητος της κατάστασης αυτής ) εισάγεται ο εαυτός του ως μία καινούργια μεταβλητή και αρχικά ως ένας πολλά υποσχόμενος αστάθμητος παράγοντας. Πάντα και σε κάθε περίπτωση το καινούργιο άτομο το οποίο έρχεται δρά ως καταλύτης για την πολύ πιο έντονη συμπεριφορά και προσανατολισμό όλων των ατόμων του άμεσου κατ’ αρχάς και πολύ σύντομα και του ευρύτερου κοινωνικού κύκλου του. Όμως όπως κάθε καταλύτης σε κάθε επίπεδο και πτυχή της φύσης από την χημεία έως την ψυχολογία ΔΕΝ ΔΡΑ ΩΣ ΜΕΤΟΥΣΙΩΤΗΣ / ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΗΣ ΑΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΑΛΛΑ ΩΣ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΑ.

Δηλαδή, ένα μωρό το οποίο έρχεται σε ένα ζευγάρι το οποίο δεν έχει βάσεις συνοχής και αρμονίας μεταξύ του ( όχι στην περίπτωση που κινήσεις χειραγώγησης ενδεχομένως να κρύβουν την πραγματική σχέση ) αυτό το οποίο θα κάνει ως καταλύτης είναι να αναδείξει την έλλειψη συνοχής και αρμονίας η οποία είναι προϋπάρχουσα με πολύ έντονα χρώματα. Ένα μωρό το οποίο έρχεται σε ένα ζευγάρι το οποίο έχει βάσεις συνοχής και αρμονίας ακόμα και εάν βάλλεται από κινήσεις χειραγώγησης τρίτων θα δράσει ως καταλύτης και θα αναδείξει αυτή την συνοχή και αρμονία επίσης σε πολύ έντονα χρώματα.

Η άφιξη ενός καινούργιου ατόμου θα ενδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό τις ήδη υπάρχουσες θέσεις και προσανατολισμούς του περιβάλλοντος του ΑΛΛΑ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ή ΝΑ ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΕΙ ΜΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΘΕΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ. Μπορεί στην επιφανειακή συμπεριφορά να υπάρξει έντονη αλλαγή ‘ πλεύσης ’ αλλά αυτή η αλλαγή πλεύσης λαβαίνει χώρα μόνο για να συνάδει με τον προσανατολισμό και το κίνητρο του ατόμου που ήδη προϋπήρχε. Π. χ. μία μητέρα η οποία πραγματικά και ουσιαστικά ως πρώτη προτεραιότητα έχει τα παιδιά της και όχι τον άνδρα της ή τους γονείς της ή τον εαυτό της μπορεί πρίν την άφιξη ενός τέκνου της ή και κατά την διάρκεια της κύησης και του πρώτου σταδίου ανατροφής να συναινεί και να συμπεριφέρεται με τρόπους που δεν δίνουν προτεραιότητα στο τέκνο αυτό εάν η ίδια χειραγωγείται στο να πιστεύει ότι ‘ είναι για το καλό του παιδιού / για να μη το βλάψεις / να μη το κρατήσεις πίσω / να μη το κάνεις περίεργο / να μη το κάνεις σα και σένα / κλπ ’. Όμως την στιγμή που η μητέρα αυτή συνειδητοποιήσει ότι αυτά που της προβάλλουν για το παιδί της όχι μόνο δεν είναι σωστά αλλά είναι και καταστροφικά, η καταλυτική δράση του τέκνου ενεργοποιείται καθότι η μητέρα δρά σύμφωνα με την ανέκαθεν πρώτη της προτεραιότητα του καλώς έχειν του παιδιού της και δεν αφήνει τίποτε το οποίο έχει καταστροφική επίδραση σε εκείνο να υπάρξει στο περιβάλλον του. Εάν η συνειδητοποίηση της καταστροφικής επίδρασης του περιβάλλοντος στο παιδί δεν ωθήσει τους γονείς να λάβουν θέση άμεσα και δραστικά προς την προστασία του παιδιού τότε άμεσα έχουν λάβει θέση και έχουν δείξει ανάγλυφα την πραγματική σειρά προτεραιοτήτων / αφοσίωσης / πίστης / αξιών που τους διέπει ασχέτως του τι ισχυρίζονται. Αυτή ακριβώς είναι η καταλυτική δράση ενός ατόμου στο περιβάλλον του και είναι αναπόφευκτη.

Γιατί είπαμε όλα τα παραπάνω και πώς εξυπηρετούν ως απεικόνιση της πραγματικής υπόστασης, δράσης, αντίδρασης και ανάδρασης του ατόμου μέσα στην κοινωνία ;

Με το παραπάνω παράδειγμα το οποίο είναι παγκοσμίως εν ισχύ σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις ασχέτως κουλτούρας και κοινωνικοοικονομικού επιπέδου, δείχνουμε άμεσα ότι ένα άτομο με την απλή ύπαρξη του και μόνο έχει τεράστιες επιδράσεις στο περιβάλλον του που ισοδυναμούν με αλυσιδωτές αντιδράσεις μίας πυρηνικής έκρηξης. Επίσης, δείξαμε ότι αυτού του είδους η επίδραση γίνεται είτε αποφασίσουμε να δράσουμε / αντιδράσουμε είτε φοβηθούμε και μείνουμε άεργοι : και στις δύο περιπτώσεις χαρακτηριζόμαστε και οι αντίστοιχες ευθύνες που αναλογούν με τον χαρακτηρισμό αυτόν μάς καταλογίζονται ούτως ή άλλως.

Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό ;

Θέλουμε να πούμε και να δείξουμε την πολύ απλή αλλά και για πολλούς τρομερά εκφοβιστική αλήθεια ότι κανείς ανεξαιρέτως και ασχέτως αποπειρών για αποσόβηση ευθυνών δεν απαλλάσσεται των ευθυνών αυτών αλλά είναι υπόλογος σε αυτές.

Γιατί είναι εκφοβιστικό αυτό ;

Διότι από πολύ μικρή ηλικία μας διδάσκεται ότι η ευθύνη είναι ένα τσεκούρι που ίπταται πάνω από το κεφάλι του κάθε ανθρώπου έτοιμο να του το πάρει, και η εξυπνάδα στην κοινωνία αυτή είναι να μπορέσεις να σπρώξεις μακριά το δικό σου τσεκούρι ώστε να πάει πάνω από το κεφάλι κάποιου άλλου, ασχέτως εάν το τσεκούρι αυτό παραμένει δικό σου. Συνεπώς, το να σου ειπωθεί ότι το τσεκούρι αυτό δεν φεύγει πάνω από το κεφάλι σου αλλά παραμένει και πιθανότατα γίνεται και μεγαλύτερο είναι άκρως εκφοβιστικό.

Ναι, αλλά τόσοι πετυχαίνουν ( από πολιτικούς, επιχειρηματίες, άνακτες έως γονείς, συγγενείς και φίλους ) να αποσοβήσουν τις ευθύνες τους και να τις φορτώσουν αλλού κάνοντας άλλους να πληρώνουν για αυτές. Πώς λοιπόν δεν αποσοβούνται οι ευθύνες ;

Οι ευθύνες δεν αποσοβούνται ποτέ και αυτό αποδεικνύεται σε όλες τις περιπτώσεις αλλά ιδιαίτερα στις περιπτώσεις των αρχηγών κάθε διαμετρήματος αφού όλοι ευθυτενώς και εύκολα μπορούν να υποδείξουν ή να αποκαλύψουν τον φταίχτη για πολλές καταστάσεις από την ακρίβεια μέχρι την κατάσταση της μετανάστευσης ανά τον κόσμο καθώς και από τις από κοινού αποδεκτές φράσεις τύπου ‘ όλοι οι πολιτικοί είναι βρώμικοι / αγορασμένοι / υπηρέτες του χρήματος’. Τι συμβαίνει λοιπόν ;

Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ότι αμέσως μετά από την πολύ σωστή εκτίμηση και απόδοση ευθυνών ακολουθεί η ρητορική ερώτηση ‘ και τι να κάνουμε ;’ ή κάποιο σχόλιο που δηλώνει ανικανότητα / αδυναμία του τύπου ‘ άστα αυτά / δεν γίνεται τίποτα / χαμένος κόπος / κλπ’.

Δηλαδή ;

Δηλαδή όπως στην περίπτωση του γονέα ο οποίος δεν έχει πρώτη προτεραιότητα το παιδί του αν και αυτό διακηρύττει, ο πολιτικός και κάθε άλλου είδους αρχηγός λειτουργεί ως καταλύτης και δείχνει περίτρανα ότι ο πραγματικός προσανατολισμός του πολίτη δεν είναι προς την προσωπική και γενική βελτιστοποίηση της καθημερινότητας αλλά αντιθέτως προς την μεγιστοποίηση της κακουχίας και της αντικειμενοποίησης του πλησίον, και συνεπώς και του εαυτού του. Ο κάθε ένας πολίτης με την έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης και ελέγχου των αντιπροσώπων αυτών οι οποίοι φανερά δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ούτε τηρούν τις υποσχέσεις τους δείχνει ότι συναινεί και επικροτεί την κατάσταση που επιβάλλεται. Αυτό πλέον διακηρύσσεται και μέσα από τα ΜΜΕ και τις δηλώσεις των κυβερνητικών εκπροσώπων όταν ισχυρίζονται και δικαίως σε αυτή την περίπτωση ότι ‘ ο λαός επικροτεί / συναινεί / διατάσσει / δίνει την εντολή για την συμπεριφορά που επιδεικνύω’ .

Μα πώς μπορείς να το λές αυτό όταν όλος ο κόσμος έχει σηκωθεί και έχει καθίσει με απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις και ‘ μποϋκοτάζ’ ;

Δυστυχώς όλο αυτό είναι ένα προπέτασμα και μία δικαιολογία για να αισθάνεται όλος ο κόσμος ότι έχει κάνει το καθήκον του ώστε να μη του καταλογιστούν ευθύνες ή να μη κατηγορηθεί ότι στην πραγματικότητα συναινεί στην υποδούλωση που του γίνεται, αλλά ταυτοχρόνως να μην επιτύχει τίποτα έτσι ώστε να συνεχίσει και αυτός αλλά και ο γείτονας ( ο οποίος αποτελεί πρωτίστης σημασίας μέτρο ) να είναι υποδουλωμένοι και ενταγμένοι σε ένα κατεστημένο στο οποίο με κάποιο τρόπο όλοι έχουν κάποιον να τους καταδυναστεύει και κάποιον που καταδυναστεύουν με τη σειρά τους ( ακόμα και εάν αυτός ο κάποιος είναι ο άστεγος του δρόμου ή η αδέσποτη γάτα ).

Οι απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις και μερικά ( όχι ολοκληρωτικά ) μποϋκοτάζ αποτελούν την αρχή μίας απειλής από τον λαό προς τους αντιπροσώπους του η οποία όμως ποτέ ( από την μεταπολίτευση και μετά ) δεν πραγματοποιείται. Η απεργία και η διαδήλωση έχουνε ισχύ όταν ο κάθε ένας από τους διαδηλωτές είναι πλήρως προετοιμασμένος, όχι να παίξει ξύλο με τα ΜΑΤ, αλλά να φέρει εις πέρας όλα τα slogan τα οποία αναγράφει στα πλακάτ. Δηλαδή, όταν αναγράφεται ότι ‘ δεν θα περάσει ο ασφαλιστικός νόμος’ αυτό θα πρέπει να είναι γραμμένο σε πέτρα και όταν ο αντιπρόσωπος δοκιμάσει την μπλόφα να δειχθεί ότι δεν είναι μπλόφα με το να αγνοηθεί πλήρως και από όλους ανεξαιρέτως τους διαδηλωτές η νομοθεσία αυτή συμπεριλαμβανομένης της άρνησης πληρωμής εισφορών και συμμόρφωσης με ο,τιδήποτε ο νόμος αυτός διατάσσει.

Ο κάθε ένας διαδηλωτής θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να το κάνει αυτό ακόμα και εάν είναι μόνος του.

Και θα κάνω εγώ τον αγώνα για κάποια εκατομμύρια ασφαλισμένους οι οποίοι θα επωφεληθούν από εμένα ;

Εσύ θα κάνεις τον αγώνα για τον εαυτό σου. Ο πρώτος και πολλές φορές ο μόνος που θα επωφεληθεί θα είσαι εσύ και αυτοί που αγαπάς. Μόνο εάν πραγματικά μισείς τον εαυτό σου δεν θα κοιτάξεις να σταματήσεις την κατάχρηση που γίνεται στο πρόσωπο σου επειδή υπάρχει περίπτωση να επωφεληθεί ο γείτονας. Μόνο εάν πραγματικά και κατά βάθος σου αρέσει να υποφέρεις και να παρακολουθείς και άλλους να υποφέρουν θα συνεχίσεις να συναινείς σε αυτή την κατάσταση.

Η οποία κατάσταση θα μπορούσε να κοπεί μαχαίρι μέσα σε 3 – 4 μέρες εάν οι χιλιάδες αυτοί απεργοί που δηλώνουν αποφασισμένοι αποφάσιζαν πραγματικά να αρνηθούν να υπακούσουν σε μία αρχή της οποίας η μόνη ισχύ είναι η συμφωνία ακριβώς αυτών των ανθρώπων να υπακούουν και να υποφέρουν. Χιλιάδες άτομα τα οποία αρνούνται αν πληρώσουν εισφορές δεν μπορούν να διωχθούν.

Μία απλή και τελείως ανώδυνη απόφαση να μείνει μία ολόκληρη πόλη σπίτι της και να μην ξοδέψει ούτε ένα Ευρώ για 24 ώρες μόνο είναι αρκετή για να σταματήσει όλη αυτή η φαινομενικά ‘ ανεξέλεγκτη’ κατάσταση αύξησης τιμών, πετρελαίου, τροφίμων, υπηρεσιών αφού, ενώ για τον μέσο έμπορο ή επιχειρηματία αποτελεί αμφίβολη απώλεια εισοδήματος, για τις πολυεθνικές και μεγάλες υπεράκτιες επιχειρήσεις αποτελεί απώλεια μυρίων εκατομμυρίων Ευρώ και ομολογουμένως μία απόλυτη στάση στην πορεία τους.

Αυτός και μόνο ο τρόπος από τους μύριους που υπάρχουν είναι αρκετή λαβή για έλεγχο της κοινωνικής κατάστασης και υπόδειξη στους πολιτικούς αντιπροσώπους ότι το μόνο το οποίο είναι, είναι υπηρέτες με αμφίβολη εξουσία και δικαιοδοσία.

Ιστορικά το παραπάνω έχει αποδειχθεί ότι είναι πλήρως επιτυχές και αποτελεσματικό ακόμα και με μη πλήρη συμμετοχή ή ακόμα και με συμμετοχή κάτω του 50% του πληθυσμού σε πλήρως αυταρχικά πολιτεύματα.

Και όταν είμαι τελείως μόνος μου ;

Τότε είσαι ακόμα πιο δυνατός εάν χρησιμοποιήσεις άλλες οδούς που είναι για μονάδες.

Και ποιες είναι αυτές ;

Αν και θα τις εξετάσουμε με μεγαλύτερη ανάλυση στο επόμενο άρθρο θα σου αναφέρω μία από τις Βασικές Αλήθειες από τις οποίες απορρέει ένας πολύ δυνατός δρόμος :

Βασική Αλήθεια αριθμός 4 : «Το κράτος αποφεύγει τους νόμους και γι’ αυτό προσπαθεί να διατηρήσει άγνοια αυτών από τους πολίτες».

Το πρώτο το οποίο πρέπει να κάνεις ( όχι γενικά αλλά μόνο ανά περίπτωση που αφορά εσένα προσωπικά και μόνο ) είναι να ενημερωθείς και να διαβάσεις τους 4 – 5 νόμους και 2 – 3 διατάξεις οι οποίες αφορούν το θέμα το οποίο σε απασχολεί στην οποιαδήποτε χρονική στιγμή.
Προσοχή : τους νόμους και τις διατάξεις δεν τους διαβάζουμε με φόβο για να δούμε τι μας απαγορεύεται να κάνουμε αλλά με προσοχή και κριτική σκέψη για να δούμε με ποια οδό θα πετύχουμε να υπερασπιστούμε ή να κατακτήσουμε αυτό το οποίο θέλουμε ( πράγμα το οποίο εφαρμόζεται κατά κόρον αλλά πολύ αδέξια από όλους αυτούς που επιδίδονται σε καταχρήσεις και υπεξαιρέσεις. Εμείς απλώς θα μάθουμε στο επόμενο άρθρο πώς θα κάνουμε το ίδιο έξυπνα για να διατηρήσουμε την ελευθερία μας, την ανεξαρτησία μας και την ευημερία μας ).

Αστυνόμοι

Μία μεγάλη τροχοπέδη η οποία αναστέλλει την μέγιστη επιρροή και δύναμη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στο περιβάλλον του είναι η έννοια του ‘ προστάτη και εκδικητή των αδυνάτων’. Σε κάθε κουλτούρα και σε κάθε μυθολογία βλέπουμε τέτοιες φιγούρες ( π.χ. Ρομπέν των Δασών, Ζορρό και άλλοι ) οι οποίες αποτελούν την νέμεση και την ασπίδα μίας κατά τα άλλα άεργης, ανίκανης και όχι ιδιαίτερα έξυπνης μάζας με περιορισμένη χρησιμότητα.

Και γιατί είναι τροχοπέδη μία φιγούρα ή ένα σύμβολο που φέρνει ελπίδα και ανακούφιση σε έναν λαό που στενάζει ;

Στην ψυχολογία ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που επηρεάζει τα προγνωστικά οποιασδήποτε περίπτωσης ψυχοπαθολογίας ή αντιμετώπισης προβλήματος στο περιβάλλον του ατόμου είναι το λεγόμενο ‘ locus of control’ : δηλαδή, η αντίληψη του ‘ κέντρου ελέγχου’ του εαυτού μας και του περιβάλλοντός μας. Εάν είμαστε πραγματικά και σίγουρα πεπεισμένοι ότι δεν έχουμε τον έλεγχο αυτών που μας συμβαίνουν, της μοίρας μας και της επιρροής που δυνητικά μπορούμε να ασκήσουμε, τότε δεν μπορούμε πραγματικά να επιλύσουμε ο,τιδήποτε εμποδίζει το καλώς έχειν της καθημερινότητας μας. Εάν όμως είμαστε πραγματικά και σίγουρα πεπεισμένοι ότι έχουμε ή μπορούμε να αποκτήσουμε έλεγχο και επιρροή σε αυτά που μας συμβαίνουν, στην μοίρα μας και στο περιβάλλον μας, τότε αποτελούμε δυνατά και ουσιαστικά άτομα και στοιχεία της κοινωνίας που μπορούν να εξασφαλίσουν το καλώς έχειν της καθημερινότητας των ιδίων και άλλων.

Το σύμβολο ή η φιγούρα του Ζορρό και του κάθε Ζορρό κλέβει αυτό ακριβώς το στοιχείο το οποίο κάνει έναν άνθρωπο δυνατό μαχητή και επιτυχημένο υπερασπιστή όλων όσων του είναι σημαντικά και πολύτιμα. Με την ιδέα του Ζορρό ο κάθε άνθρωπος δεν σκέφτεται πώς να διορθώσει ο ίδιος τα προβλήματα του αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, πώς να βρεί κάποιον άλλο που θα του τα λύσει και στην χειρότερη πώς είναι παρατημένος από τον Θεό ο οποίος δεν του στέλνει ουρανοκατέβατα έναν μαχητή για να του λύσει τα προβλήματα του και δεν δέχεται ή φαντάζεται κάν ότι ο Θεός τον έχει κάνει τον ίδιο μαχητή και υπερασπιστή.

Ακόμα και στην περίπτωση του μύθου του Ζορρό ή του Ρομπέν των Δασών, ας φανταστούμε τι θα γινόταν αν αυτοί οι ήρωες, αντί να δράσουν όπως θεωρούσαν ότι μπορούσαν, άρχιζαν να κλαίνε την μοίρα τους διότι δεν υπάρχει κάποιος να τους υπερασπιστεί…

Δεν είναι όμως έξυπνο ή ασφαλές να κάθομαι εκ του ασφαλούς και να αφήσω άλλον να ‘βγάλει το φίδι από την τρύπα’ ;

Σαφώς και η απάντηση είναι όχι, αλλά ας την εξερευνήσουμε. Είναι πραγματικά εκ του ασφαλούς το να κάθομαι άεργος ή παθητικός ή νωθρός ; Τι διασώζω εάν δεν κάνω διορθωτικές κινήσεις για το περιβάλλον μου και τον εαυτό μου ;

Στην ουσία δεν διασώζω τίποτα. Αυτό που δεν θέλω να μου συμβεί συμβαίνει εύκολα και γρήγορα και αντί να κάνω την δική μου ζωή εύκολη κάνω εύκολη την ζωή αυτών που δυσχεραίνουν την δική μου. Αυτό το οποίο διασώζω είναι η αυταπάτη ότι δεν τελώ υπό διωγμό και κανείς δεν με κυνηγάει, ακριβώς όπως η στρουθοκάμηλος ανακουφίζεται ψυχολογικά με το να κρύβει το κεφάλι της και να μη βλέπει το αρπακτικό που καταφτάνει και πείθει τον εαυτό της ότι είναι ασφαλής. Αυτό βέβαια μέχρι την πρώτη φορά που τα δόντια του αρπακτικού βυθίζονται στη σάρκα της.

Με την ίδια λογική ο πολίτης κάθεται άεργος και παθητικός γκρινιάζοντας απλώς για την ακρίβεια, την κακή εξωτερική πολιτική, τον κακό συντονισμό, την υπεξαίρεση και κλοπή του δημοσίου χρήματος και τον μεγάλο βαθμό της διαφθοράς περιμένοντας αυτόν ο οποίος θα τα σταματήσει όλα αυτά για λογαριασμό του. Όμως κανείς δεν έρχεται, ο Ζορρό και ο Ρομπέν των Δασών υπάρχουν μόνο στα βιβλία και στις ταινίες και ο πολίτης αφήνει όλα αυτά που τον πλήττουν να τον σκοτώνουν σιγά - σιγά και πολύ σίγουρα.

Ναι, αλλά αν πάω εγώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα θα είμαι εγώ ο ανόητος που με τσίμπησε για λογαριασμό όλων των υπολοίπων που θα καρπωθούν τους δικούς μου αγώνες, αν πετύχω.

Κατ’ αρχάς, το φίδι σε όλες τις μορφές του δεν κοιμάται μέσα στην τρύπα που υπεξαίρεσε χωρίς να ενοχλεί κανένα. Αντιθέτως τσιμπάει συνεχώς και ασύστολα όλους ανεξάρτητα αν προσπαθούν να το βγάλουν ή όχι. Σε κάθε περίπτωση της καθημερινότητας συμβαίνει αυτό αλλά ας πάρουμε μία που μας απασχολεί έντονα : την εφορία.

Η εφορία είναι ένα φίδι που το τρέμει πολύς κόσμος. Από ανέκαθεν, και από μικρό κοριτσάκι μου λεγόταν ιστορίες από τον πατέρα μου και την μητέρα μου που εργάζονταν στην εφορία και το δημόσιο ταμείο ( των χημικών και των ανωνύμων εταιρειών αντίστοιχα ) και οι οποίες έδειχναν περίτρανα πώς το φίδι αυτό προστάτευε τους μεγάλους κεφαλαιούχους και ανηλεώς κυνηγούσε όλους τους υπόλοιπους. Όλοι οι υπόλοιποι τρέμοντας και με μεγάλο φόβο να μην φοβίσουνε, θυμώσουνε, τραβήξουνε την προσοχή, φέρουνε αντίρρηση στο φίδι προσπαθούσαν να κρυφτούν με μεγάλα ποσοστά ανεπιτυχίας. Ιδίως σε περίπτωση επίκλησης του ελέους, της ανθρωπιάς ή του φιλοτίμου, το φίδι ήταν ιδιαιτέρως σκληρό και ανελέητο, γεγονός που ώθησε τον πατέρα μου να το σταματήσει, και το κατάφερε για όσους δεν φοβήθηκαν και ακολούθησαν τις συμβουλές του, μέχρι και λίγες μέρες πρίν την δολοφονία του.

Τι συμπεραίνουμε λοιπόν ; Το να μην μόνος σου βγάζεις το δικό σου φίδι από την τρύπα απλώς το τρέφει και το αποθρασύνει ώστε από φίδι να γίνει δράκος. Το να αντιστέκεσαι και να είσαι πλήρως αποφασισμένος να βγάλεις το φίδι από την τρύπα το κάνει να πανικοβάλλεται και να δρά με τρόπο που το κάνει ακόμα πιο ευάλωτο.

Ναι, αλλά ο πατέρας σου που αντιστάθηκε στο φίδι δολοφονήθηκε από αυτό.

Αυτό δεν είναι πλήρως ακριβές. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε από το φίδι σαφέστατα, αλλά αυτό συνέβη διότι δεν έδρασε στον γενικό τομέα με τον τρόπο που δρούσε και συμβούλευε στον τομέα της δουλειάς του, τα φοροτεχνικά. Όταν αποφασίζουμε να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα αποφασίζουμε να φορέσουμε και τα σωστά γάντια και να πλησιάσουμε με τον σωστό τρόπο αντί να προσφέρουμε στόχο όταν δεν υπάρχει λόγος. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει κάθε μας πράξη να είναι ήρεμα και ψύχραιμα σχεδιασμένη μέσα στα πλαίσια της στρατηγικής της κάθε προστατευτικής / υπερασπιστικής πολιτικής που κάνουμε. Επίσης, θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι αντιμετωπίζουμε κάτι ύπουλο και δειλό και θρασύτατο το οποίο έχει πολύ συγκεκριμένα όπλα και τρόπου να τα χρησιμοποιεί. Από αυτά τα όπλα προστατευόμαστε με απλές πράξεις λογικής και πρόληψης. Από κεί και πέρα το φίδι είναι ανίσχυρο και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μας δείξει την κοιλιά του και το κεφάλι του ώστε να τα πατάξουμε. Αυτό το οποίο ο πατέρας μου δεν έκανε ενώ είχε προειδοποιηθεί από εμένα ήταν να αποφύγει τις κακοτοπιές που επιτρέπουν στο φίδι να είναι ύπουλο και να κάνει κάτι που φοβάται πίσω από ένα προπέτασμα καπνού όπως ήταν η ημέρα εκείνη της 17ης Νοεμβρίου του 1973.

Ποιο είναι λοιπόν το γενικό συμπέρασμα όλων των παραπάνω ;

Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι όλοι μας έχουμε ζήσει το χείριστο και κάθε μέρα αυτό το χείριστο επιδεινώνεται, οδηγώντας σίγουρα σε εφιαλτικά σενάρια τα οποία ταυτίζονται με αυτά των αιχμαλώτων, ομήρων, σέρφων και τροφίμων στρατοπέδου συγκεντρώσεως ή εξορίστων σε άγονα νησιά. Αυτό είναι κάτι αναπόφευκτο εάν συνεχίσουμε έτσι, δηλαδή περιμένοντας κάποιον άλλον ( ελευθερωτή, αναρχικό, αντιπρόσωπο, οργανισμό, φιλάνθρωπο, προσωπικότητα, πολιτικό, βασιλιά, διορισμένο θρησκευτικό αρχηγό, κράτος, διεθνή σχήματα, κλπ ) να διορθώσει για λογαριασμό μας τα κακώς κείμενα και να μας επιστρέψει την ευρωστία και αξιοπρέπεια που μας κλέβεται καθημερινά. Αυτός ο κάποιος άλλος θα το κάνει φαινοτυπικά και για αντίκρισμα / αμοιβή θα ζητήσει για τον εαυτό του και μόνο ακριβώς αυτά ή και παραπάνω από τα κλοπιμαία. Ιστορικά παραδείγματα τέτοιων ‘προστατών’ του Λαού είναι πολυπληθή, όπως ο Ναπολέων, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Τζώρτζ Ουάσινγκτον, ο Λένιν, ο Χίτλερ, ο Όθωνας, και όλοι οι ‘φορείς της ελευθερίας και / ή αλλαγής’ της Ελληνικής μεταπολεμικής ιστορίας και μεταπολίτευσης.

Συνεπώς είναι πολύ πιο ασφαλές και πολύ πιο σίγουρα κατευθυνόμενο προς την καθημερινή ευημερία και ποιότητα ζωής το να είμαστε αποφασισμένοι ο κάθε ένας ατομικά και ασχέτως οργάνωσης / συντονισμού / συνδρομής των άλλων / επικύρωσης των πράξεων μας από το περιβάλλον να αντιστεκόμαστε και να αρνούμαστε να συναινέσουμε στις κατάφωρες παρανομίες, παρατυπίες και παραβιάσεις του κάθε αντιπροσώπου του φιδιού ώστε να το αναγκάζουμε να φεύγει μόνο του από την τρύπα.

Είναι δυνατόν αυτό ;

Δεν είναι μόνο δυνατόν είναι σίγουρο. Επιμονή και άρνηση να δεχθούμε εκφοβιστικές κινήσεις και εκβιασμούς οι οποίοι στην ουσία δεν έχουν αντίκρισμα ( το να σε απειλεί να σε φτωχύνει όταν το κάνει ήδη με γεωμετρική ταχύτητα δεν αποτελεί εκβιαστική κίνηση αν εσύ είσαι συνειδητοποιημένος ότι ήδη σου κάνει αυτό που σε απειλεί ότι θα κάνει ) κάνουν τον αντίπαλο να το βάζει στα πόδια φωνάζοντας βέβαια διότι είναι θρασύδειλος και η γενική αδιάσειστη πολιτική του είναι ‘ ρίχνω άδεια να πιάσω γεμάτα’. Γεμάτα γίνονται μόνο όταν φοβηθούμε και του τα γεμίσουμε οικειοθελώς αντί να του δείξουμε ότι εάν δεν φερθεί σωστά θα αποπεμφθεί από την κοινωνική ομάδα.

Πώς μπορώ να το κάνω μόνος μου και χωρίς οργάνωση ή υποστήριξη από το περιβάλλον μου ;

Έχοντας υπ’ όψη τις εξείς Βασικές Αλήθειες :

Το κράτος είναι βρώμικο και συνεπώς φοβάται την καθαρότητα.

Το κράτος είναι βρώμικο αλλά διατηρεί μία επίφαση καθαρότητας και σεμνοτυφίας την οποία θέλει να κρατήσει πάση θυσία ακόμα και με μία διάτρητη δικαιολογία.

Το κράτος φοβάται τους πολίτες του.

Το κράτος φοβάται τις ευθύνες του.

Το κράτος αποφεύγει τους νόμους και γι’ αυτό προσπαθεί να διατηρήσει άγνοια αυτών από τους πολίτες.

Το κράτος εκφοβίζει και χειραγωγεί, συνεπώς όπως έχουμε δείξει για αυτούς που θέλουν την δημιουργία και διατήρηση των Ελευθέρων Ανδραπόδων αισθάνεται αδύναμο και ανίκανο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε ουσιαστική αντίρρηση.


Εφαρμόζοντας τις πράξεις που απορρέουν από τις Βασικές Αλήθειες καθημερινά στη ζωή και την καθημερινή μας ρουτίνα, κάτι το οποίο θα αναλύσουμε εκτενώς με συγκεκριμένες οδηγίες στο επόμενο άρθρο, δείχνοντας πώς ο κάθε πολίτης μπορεί εύκολα να αστυνομεύει ( δηλαδή, να εξαναγκάζει την σωστή λειτουργία σύμφωνα με τις αρχές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του Συντάγματος και των απορρεόντων νόμων ) όλους τους φορείς, αντιπροσώπους και λειτουργούς που συντηρεί για να τον εξυπηρετούν καθώς και άλλους πολίτες οι οποίοι δυσλειτουργούν.

Γενικά αυτό που θα πρέπει να αποκομίσουμε σήμερα και να το κατανοήσουμε / να το κάνουμε κτήμα μας ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να γίνουμε πραγματικά όχι μόνο δυνητικά δυνατοί και ισχυροί είναι ότι ο μόνος αστυνόμος που πραγματικά θα κάνει την δουλειά του καλά πάντα για μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και μόνο. Εάν εφησυχάσουμε ή εμπιστευτούμε ότι κάποιος άλλος θα φυλάξει τα νώτα μας ο οποίος δεν έχει δώσει κανένα εχέγγυο ότι το έχει ποτέ κάνει ( αντίθετα έχει δείξει περίτρανα ότι κάνει το αντίθετο ), θα καταλήξουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όπως ο πατέρας μου ο οποίος όντας μαχητής κατέβασε την ασπίδα μέσα στην μάχη, ή όπως ο ανώνυμος νεκρός του ομαδικού τάφου όπου θάβουν τους υποταγμένους του άμαχου πληθυσμού.